Πριν τις εκλογές είχα αρχίσει να γράφω κάτι σημειώσεις για την αυτοκτονία των λέξεων, που θα έλεγε κι ο Χατζιδάκις, ή αν θέλετε το πώς οι ρητορικές μπερδεύονται και οικειοποιούνται στοιχεία της «άλλης πλευράς». Παλιό φαινόμενο (έτσι π.χ. οι καλβινιστές θεωρητικοί της επανάστασης, τον 16ο αιώνα, χρησιμοποίησαν την ηθική και νομική γλώσσα των καθολικών αντιπάλων τους), αλλά πάντοτε έχει ενδιαφέρον. Έγραφα λοιπόν κάτι σαν
Διαβάζοντας το τι ειπώθηκε για την αυτοκτονία του Δημ. Χρίστουλα στο Σύνταγμα (και -έχω τον πειρασμό να πω- τι δεν ειπώθηκε για μια άλλη πολιτική αυτοκτονία) μου ξανάρχεται η σκέψη ότι έχει επιστρέψει ένα είδος ψυχρού πολέμου, όπου όμως οι ρητορικές έχουν αντιστραφεί. Φαντάζομαι η σοβιετική προπαγάνδα (όταν δεν προωθούσε τον Τζων Λένον και το ειρηνιστικό κίνημα, λέει) θα επιφυλασσόταν και κείνη να αναζητήσει ψυχοπαθολογικά αίτια για τον Γιαν Πάλαχ που αυτοπυρπολύθηκε στην Πράγα το ’69, για παράδειγμα. Όποιος είναι λίγο εξοικειωμένος με τη ρητορική της, ας πούμε, ανατολικής πλευράς τις δεκαετίες του ’70 ή του ’80 αναγνωρίζει εύκολα κάποια σημάδια στη ρητορική των, ας πούμε, μνημονιακών του σήμερα: η ψυχολογική ή και ψυχιατρική ερμηνεία της διαφωνίας
το οποίο όμως δεν μου έβγαινε καλό και το παράτησα. Ήθελα να προσθέσω π.χ. ότι στα ψυχροπολεμικά διηγήματα που μετέφραζε ξέρω γω η Εκλογή τη δεκαετία του ’50, εμπνευσμένα κατά βάση από το 1984 του Όργουελ, το δίπολο ήταν τάξη/ελευθερία (ή ασφάλεια/δημοκρατία), εννοείται υπέρ της δεύτερης μια και αποτελούσε το trademark της Δύσης. Τώρα η ελευθερία ως ιδεώδες έχει περιοριστεί στην οικονομία, κι εκεί μόνον εν μέρει αφού κατά τα άλλα υποτίθεται ότι αδήριτοι (αλλά και, τελικά, απρόβλεπτοι…) νόμοι τη διέπουν -άλλη μια αντιστροφή καθώς μπορεί να δει κανείς τα διάφορα μνημόνια ως νέα πενταετή πλάνα, επιβεβαιώνοντας από την ανάποδη την αστεία βεβαιότητα που κυκλοφορεί για το τελευταίο σοβιετικού τύπου κράτος, την Ελλάδα. Από την άλλη, τάξη! δημόσια ασφάλεια! δημόσια υγεία! είναι οι κραυγές που όλο και περισσότερο κερδίζουν έδαφος. Θέλουμε λέει λιγότερο κράτος, αλλά αυτό το λίγο κράτος να έχει σιδερένια γροθιά. Αλλιώς πάμε στην καταστροφή: εδώ η Σώτη Τριανταφύλλου επιστρέφει κι αυτή στη δεκαετία του ’50 για να περιγράψει μια μελλοντολογική φαντασία που με μεγαλύτερο λογοτεχνικό αισθητήριο και γλαφυρότητα την απέδωσε σε δυο φράσεις ο Χρυσοχοΐδης, θα κυκλοφορούν συμμορίες και θα επικρατεί όποιος έχει τα περισσότερα καλάσνικοφ (ή αλλιώς).
Τέλος πάντων. Δεν θα δημοσίευα τίποτα αν δεν έπεφτα πάνω σε ένα δήγμα ποίησης του Μιχαλολιάκου, που δήλωσε πρόσφατα ότι του αρέσουν οι καταραμένοι ποιητές. Αφήνω την τύχη που θα είχαν οι πραγματικοί poètes maudits στα χέρια της Χρυσής Αυγής, όντας εκφραστές της εγκληματικότητας, των διαστροφών ή της παρακμής εν γένει. Περισσότερο ήθελα να σημειώσω με ευκαιρία την εωσφορική υπερηφάνεια του ποιήματος αυτό που εδώ η Χάρη όμορφα ονομάζει φιλική οικειοποίηση συνθημάτων απ’ τήν περιρρέουσα αναρχίζουσα αμφισβήτηση μιας ξέπνοης κοινωνίας, ή αλλιώς, εν προκειμένω (και όχι μόνο, μια και οι Χρυσαυγίτες θεωρούν εαυτούς διωκόμενους) η οικειοποίηση της εικόνας του «καταραμένου», του «απόβλητου» της κοινωνίας· μόνο που πρόκειται για τον απόβλητο με τη θέλησή του, μια μάλλον νιτσεϊκή ιδέα που έχει θρέψει πολλές πορείες από ενός είδους ατομικιστικό αναρχισμό προς ένα στρασερικό εθνικοσοσιαλισμό. Απόβλητος γιατί περιφρονεί το πόπολο, στην πραγματικότητα δηλαδή η άλλη όψη ενός νομίσματος του οποίου μια πιο πολιτισμένη, κομιλφώ, υπεύθυνη εκδοχή πήγα να περιγράψω παραπάνω. Γι’ αυτό και για τους άλλους απόβλητους, μένουν τα Νταχάου ή, σ’ αυτή την πιο λάιτ εκδοχή, οι Αμυγδαλέζες και η διαπόμπευση για λόγους δημόσιας υγείας.
το ανωτέρω λάϊκ Δύτη δεν είναι (μόνο) για το παρόν (και με τις δύο έννοιες) κείμενο (καθόλου εννοείται για την ευγενή αναφορά στο δικό μου 😳 – γι’ αυτό τά ‘παμε από κει…) αλλά – θα σε ξαφνιάσω ; – γιατί μού θύμισες την «εκλογή» !
(έχει υπάρξει από τα έντυπα που ξεκοκκάλισα παιδί (ο πατέρας μου είχε (όλο;) το σώμα (τής «εποχής βλάχου» συνάγω τώρα) (ακόμα θυμάμαι διηγήματα, τίτλους, κοκ)
για τον «απόβλητο» εννοείται έχεις δίκιο… ο νίτσε διαστρέφεται κατεξακολούθησιν από τούς συστηματικά αδιάβαστους άλλωστε (πρέπει να ψάξω να βρω αν υπάρχουν ονλάϊν οι απόψεις του εναντίον τού εθνικισμού – ή εκείνες που τα χώνει κανονικά στους γερμανούς)
αυτά λίγο βιαστικά, μπορεί να επανέλθω (και γενικά ευχαριστίες γιατί προσωπικά μού δίνεις και κουράγιο, ε; 🙂 😀 )
Πάντως η κυρίαρχη τηλεοπτική (τουλάχιστον) δημοσιογραφία δουλεύει όλο «αφέλεια» για την ωραιοποίηση της εικόνας των χρυσαυγιτών, που οι ιδέες τους θάπρεπε νάταν απόβλητες.
Χάρη, παρομοίως (σε όλα -ακόμα και στην Εκλογή!)
Ταμίστα, ακόμα βασικότερο κτγμ ότι οι ιδέες τους δεν είναι απόβλητες. Προσπάθησα να το πω στο προηγούμενο ποστ, πάνω κάτω. Όσον αφορά την τηλεοπτική δημοσιογραφία, όλα (και από τις δύο πλευρές) ακολουθούν μου φαίνεται την πεπατημένη της ανόδου του Λάος. Μπορεί και να κάνω λάθος, βέβαια.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Έτσι ακριβώς αγαπητέ Δύτα… 😉
Υποψιάζομαι πως οι κατά Μιχαλολιάκο καταραμένοι ποιητές είναι ο Έζρα Πάουντ.
Η Σ.Τ. ασχολήθηκε και με τα αυγά, πετώντας τη μπάλλα στα μνήματα, επιχειρώντας να εξηγήσει δήθεν το φαινόμενο μόνο με όρους ψυχιατρικής και ψυχοπαθολογίας, παραθέτοντας εντυπωσιακό ιατρικό λεξιλόγιο, μη παραλείποντας να μας πει ότι μιλά ως ειδικός, αφού λέει έχει και από αυτό σπουδάσει. Το συμπέρασμά της είναι ότι αφού πρόκειται για ασθενείς, να μην ανησυχούμε και τόσο, είναι αποκλειστική ιατρική αρμοδιότητα. Σύνδεσμο σε σκούπίδια δε βάζω, όποιος θέλει το ψάχνει, αν και νομίζω πάνω από ένα άρθρο της τη μέρα δεν παλεύεται. (πολύ καλό το σημειωματάριο κήπων)
Έτσι ακριβώς αγαπητέ Παπούλη… 🙂
Ακίνδυνε, τον Πάουντ δεν τον είχα σκεφτεί, να πω την αλήθεια. Βλέπεις στυλιστικές ομοιότητες ή μόνο, ας πούμε, ιδεολογικές; Η αλήθεια είναι πως όντως μια ορισμένη επιρροή στο ανωτέρω ποίημα μπορεί να τη δει κανείς…
Μπετατζή, όλα δείχνουν ότι η Σώτη θα έκανε καλή καριέρα σε μια κοινωνία σαν αυτές που λέει πως φοβάται, ε;
Παρατηρώ όμως ότι κανείς δεν σχολίασε το δήγμα ποίησης όμως, για το οποίο είμαι πολύ περήφανος 🙂
Ετοιμαζόμουν εγώ να σχολιάσω το «δήγμα», μιας και μου θύμισε αποτυχημένους ποιητές παρουσιασμένους σε τριτοτεταρτοκάναλα της Ελληνικής τηλεοράσεως και μάλιστα σε ώρες κοινής ησυχίας (2-6 πμ), αλλά προτίμησα να δαγκωθώ (βλέπε δήγμα παραπάνω) και να μη μιλήσω…
Δύτη εγώ το λέω, δεν αντέχω να πάω να το ξανακοιτάξω το δήγμα
αλλά δεν νομίζω ότι ο πάουντ πάντως (σικ η συνήχηση παρακαλώ 😳 ) στους μωντιτς (ξανα σικ παρακαλω) – ούτε τού 19ου νομίζω –
τεσπα, με τους καταλόγους δεν τα βγαζω πέρα, αλλά και το δήγμα δεν το ξανακοιτάω
Χμ, εννοούσα βέβαια περήφανος για το ορθογραφικό μου εύρημα, έτσι; 🙂
α, δηκτικός ο δύτης, αυτό το ξέραμε
(για χάρη σου και έχε χάρη ξαναδιάβασα και (δείγμα τής) σ.τ και (δήγμα τού) ν. μ. 😯 )
υγ: πόσα αντέχει ο άνθρωπος…
Ωραίος Δύτη, και για τις πολλαπλές ερμηνείες και για το «μπέρδεμα» και για την οικειοποίηση βασικών εννοιών και ιδεολογημάτων του (όποιου) αντιπάλου στρατοπέδου!
Για τη χορταστική σε νοήματα τελευταία παράγραφο δεν έχω να προσθέσω κάτι εκτός από την απόλυτη συμφωνία μου με όλα όσα επισημαίνεις.
Ρογήρε, χαίρομαι που σ’ άρεσε, μια και εγώ δεν ήμουν καθόλου σίγουρος (όπως μου συμβαίνει πάντα όταν γράφω σε δόσεις και όχι με τη μία)!
Θα σε μαλώσω αγαπητέ!!!
Το link έχει και τα όριά του. Ένα κείμενο με τόσα πολλά λινκ , πολύ απλά… δεν λέει τίποτα!.
Αν το διαβάσεις τυπωμένο σε χαρτί, δεν θα καταλάβεις τίποτα.
Μην το ξανακάνεις, γιατί θα σου στείλω τον Παν Πάνα μαζί με όλα του τα κωλόΠανα, και θα σε ταράξω στους F,E, Άλτες (πρόκειται για νέο Ολυμπιακό αγώνισμα)
Ε, ένα δίκιο τόχεις όσο νάναι 🙂
ωραιότατος!
και αρουραιότατος άμα λάχει
(ξέρω, θυμίζω κκμ, αλλά είναι ένα παλιό αστείο της παρέας μου)
Το κείμενό σου, Δύτη, μελαγχολικό, θλιβερό, αλλά δίκαιο, μου θύμισε, μεταξύ άλλων υποδορίων τερτιπιών («χαμηλά χτυπήματα», θα λέγαν οι ισπανοί -«golpes bajos») και εκείνη την υπόθεση Πολκ, λίγο ξεχασμένη -έντεχνα;-, φαίνεται, σήμερα:
Ο Πολκ, αμερικανός δημοσιογράφος διαπιστευμένος στη χώρα μας, κατηγορούσε την ελληνική κυβέρνηση για ανικανότητα και κατασπατάληση του πακτωλού εκατομμυρίων δολαρίων που έρρεαν στη χώρα και κατέληγαν στο βόλεμα ημετέρων. Παράλληλα, επέκρινε την αμερικανική υποστήριξη σε ένα δεξιό και σάπιο καθεστώς που, για να τον ξεφορτωθεί, δεν δίστασε να τον χαρακτηρίσει φιλοκομμουνιστή, χρεώνοντας, παρά τούτο, τη δολοφονία του στους ίδιους τους κομμουνιστές, αφού δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, πλέοντας μεσάνυχτα πάνω σε λέμβο, που θα τον οδηγούσε σε μυστική συνάντηση με τον Μάρκο Βαφειάδη, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
(Καλά, για το συμβάν μπορεί να έφταιγε και το υγρό κλίμα της συμπρωτεύουσας, και η πληθώρα παρακρατικών που, παραδοσιακά, αυτό αναπνέουν).
Και ακόμα τραγικότερη η παρεπόμενη υπόθεση Στακτόπουλου.
Συγχώρησέ με, κι ας με συγχωρήσει κι ο κακομοίρης ο Στακτόπουλος, από όπου κι αν βρίσκεται, αλλά δεν (πολυ)πιστεύω στη μεταθανάτια αποκατάσταση. Το είχε πει, σχεδόν, κι ο Τσαρούχης, σε ομιλία του στη Σχολή Μωραίτη, το 83-84, όταν τον ρώτησαν (σε μια από εκείνες τις χαζές και πανάθλιες ερωτήσεις που πάντα γίνονται στο τέλος) «τι νομίζετε ότι θα μείνει από το έργο σας;». «Αν εγώ πεθάνω, δεν με νοιάζει τίποτα» είχε απαντήσει αφοπλιστικά.
Έτσι και με τον Πολκ, και με το Στακτόπουλο, και τόσους άλλους: αυτοί πέθαναν, δικαιωμένοι – αδικαίωτοι, τι σημασία έχει πια;, για να συνεχίσουν τα φίδια και τα σκουλήκια να έρπουν εσαεί. Γιατί αυτό είναι στη φύση τους.
…πάντως, μεταξύ μας, ο τίτλος του άρθρου σου θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου ζαχαροπλαστικής του Στέλιου Παρλιάρου.
Κι ακόμη, κάτι από την ταινία Sweet Movie μου θυμίζει -αλλά τι;
Μα είναι στίχος από τραγούδι, τίτλος δίσκου ή κάτι τέτοιο. Κάτσε να το ψάξω λίγο… α ναι, μα βέβαια, Μελίνα Τανάγρη:
Στην περίπτωσή μου «όλα μπερδεύονται». Έτσι, απλά (και άγλυκα).
Ευτραφείς γυμνασμένοι νέοι με κώμη ολιγομελή με σημαίες και κοντάρια στα χέρια διατείνονται την υπερηφάνεια τους την ελληνική. Η πρώτη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό μετά το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν ένα σκίτσο των αναρχικών που παρουσιάζει ένα νεοναζί με ανοιχτό το κεφάλι γεμάτο κόπρανα και βλέμμα αγελαδινό(ζητώ συγνώμη από τα καημένα τα ζωντανά τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τους παραπάνω),αυτή λοιπόν την εικόνα αντίκρισα και ζήλεψα το βασίλειο των ζώων, ένιωσα έντονη τάση για εμετό και απογοήτευση για το ανθρώπινο είδος το οποίο εκπροσωπείτε στα μάτια παιδιών από τέτοια ανθρωπάρια αμφεταμινούχα .,με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκα, όχι και τόσο ήσυχα , με απαισιόδοξα όνειρα. Τώρα,μισό μήνα αργότερα μπορώ να πω ο,τι δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος, ο ελληνικός λαός δεν γίνεται να εκφασιστεί, έχει νικήσει το φασισμό δύο φορές στο παρελθόν και θα το ξανακάνει, το προσωπείο που προσπαθούν να φορέσουν και να πλασάρουν παραέξω,δεν τους αντέχει,βγάζει σπυριά,είναι μια κακοφορμισμένη πληγή η οποία δεν κρύβεται ούτε με λατινικές αναφορές ,ούτε με αχαιοελληνικές ούτε και εκδηλώσεις ποιητικής λατρείας η μάλλον εκδηλωσεις ποιητικής αηδιας. Δύτα μάλλον παρέκκλινα του θέματος
Γεια σου χαρταετέ! 🙂 Αυτό που προσπαθώ κάπως να πω είναι ότι ένας εκφασισμός έχει ήδη συντελεστεί στο κέντρο της πολιτικής σκηνής χωρίς να έχει ανάγκη τον νεοναζί καθρέφτη παρά μόνο ως άλλοθι. Ίσως το είπα καλύτερα στο προηγούμενο.
Ο Προυντόν, ο Προυντόν, είναι η λύση, όπως ξέρεις….
Χμ, Γρηγ, αυτή τη φορά μου διαφεύγεις. Please elaborate 😉
Μάνα και γιος πήδηξαν χέρι-χέρι στο κενό στο Μεταξουργείο….»Λέγομαι Αντώνιος Περρής. Εδώ και 20 χρόνια φροντίζω την 90 χρονών Μητἐρα μου(την γεροντοκομώ). Τώρα τα 3- 4 χρόνια έχει πάθει Αλτζχάϊμερ και τελευταία την πιάνουν και κρίσεις σχιζοφρένειας και έχει κι᾽ άλλα προβλήματα υγείας, Και τα γηροκομεία δεν δέχονται τὀσο επιβαρυμένους ασθενείς…..»
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1402239
Κούγκι θα το κάνουμε το παρλαμέν το
(η Μπουμπού Λίνα και γω)
Se le habían roto los cristales de los anteojos y se le habían perdido las llaves. Ella buscaba las llaves por toda la ciudad, a tientas, en cuatro patas, y cuando por fin las encontraba, las llaves le decían que no servían para abrir sus puertas.
Eduardo Galeano – El libro de los abrazos
Read more: http://elforastero.blogalia.com/historias/32978#ixzz1vndbG3bv
Το φοβερό σ’ αυτή την ιστορία, είναι νομίζω ότι ο καημένος δημοσίευσε τον πόνο του στο http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=179710 μαζί με «στίχους προς μελοποίηση».
Καλημέρα δύτη,συμφωνώ με τα λεγόμενα σου αν και νομίζω η πιο λέξη θα ήταν ΄΄αποκαλυφθεί΄΄ και όχι ΄΄συντελεστεί΄΄ http://www.youtube.com/watch?v=ETXIbk8RStY
συγνώμη,σωστή
μου αρέσει η «συγνώμη»: πιο σωστή απ’ τη «συγγνώμη» (την εκτρωματική).