Ίσως όχι τυχαία ήταν ο φίλος μου ο Σταμάτης που βρήκε πεταμένο αυτό το φωτογραφικό άλμπουμ στα σκουπίδια, στο Παγκράτι -για την ακρίβεια, τρία άλμπουμ, το πρώτο εκ των οποίων γράφει όπως βλέπετε στο εξώφυλλο ένα ρουμάνικο όνομα. Είναι η ιστορία της Σάντα Μπαντουλέσκου που εκτυλίσσεται εδώ, και που θα προσπαθήσω εν συντομία να διηγηθώ.
Οι πρώτες φωτογραφίες στο άλμπουμ είναι του 1924: βλέπουμε ένα κοριτσάκι ίσαμε πέντε χρονώ, ευτυχισμένες μέρες σε κάποια αυλή ή κήπο, ένα ερωτευμένο ζευγάρι (οι γονείς της;) μας κοιτάζει από το πίσω κάθισμα ενός λαντώ ενώ ο αμαξάς (αν κοιτάξετε πολύ προσεκτικά) στρέφει το καπελοφορεμένο κεφάλι του μπας και κερδίσει κι αυτός τρουά καρ αθανασίας.
Κάπου δέκα χρόνια αργότερα, ξανά κάποιες χαρούμενες διακοπές σε γρασίδια, μια εφηβική παρέα παίζει με ένα βαρέλι, το αγόρι φορά ένα περίεργο καπέλο και τα κορίτσια αρχίζουν να δείχνουν μια πρώιμη φιλαρέσκεια. Θυμίζει λίγο παλιά μυθιστορήματα, αυτά που έλεγε ο Αναγνωστάκης (στο ΥΓ.) ή η Πλάτωνος με τις μακρές προπολεμικές διακοπές σε σπίτια με άπειρα μακρινά ξαδέλφια.
Στο μεταξύ; Στο μεταξύ η Ρουμανία κυλούσε σταθερά προς τη δικτατορία κι αυτή, με την εθνικιστική και αντισημιτική Σιδηρά Φρουρά να βγαίνει τρίτη δύναμη στις εκλογές του ’37 -την ίδια περίπου εποχή, το άλμπουμ περιέχει, ανάμεσα σε άλλες συνεστιάσεις, διακοπές και εκδηλώσεις, μια φωτογραφία παρέλασης δεν ξέρω ποιας νεολαίας ή οργάνωσης: προσέξτε τον φασιστικό χαιρετισμό, πάνω αριστερά.Ακολουθούν διάφορες -πολλές- άλλες φωτογραφίες. Η Σάντα Μπαντουλέσκου βολτάρει σε κάποια πλατεία με φίλες· κάνει (ξανά) διακοπές σε παραλίες και γρασίδια· ίσως έχει και ένα ειδύλλιο, πλησιάζει άλλωστε τα είκοσι. Διακρίνει κανείς ήδη μια ωραιοπάθεια, της αριστοκράτισσας που μεγάλωσε μέσα στα πούπουλα και όλα της πάνε πρίμα.
Η ωραιοπάθεια, μια κάποια υπεροψία και μέθη κιόλας, φαίνεται ακόμα καθαρότερα όσο περνά ο καιρός. Η Ευρώπη βυθίζεται στο σκοτάδι, η Σάντα όμως φωτογραφίζεται σαν μοντέλο μόδας, σε πόζες σχεδόν υπερβολικές για προπολεμικές, θα έλεγα με τις φτωχές μου γνώσεις:
Φτάσαμε ήδη στο Γενάρη του ’44. Ο Κόκκινος Στρατός προελαύνει, αλλά στη Ρουμανία ακόμα κυβερνά ο φασίστας Αντονέσκου: κάπου 280 με 380.000 Εβραίοι της Ρουμανίας έχουν εξολοθρευτεί, χώρια τους Τσιγγάνους που δεν ξέρω αν έχουν μετρηθεί ακόμη. Η Σάντα είναι πια εικοσιπέντε χρονώ και χτενίζεται σαν σταρ του σινεμά, σε κάποιο χειμερινό θέρετρο:
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν μια σκιά μελαγχολίας λίγους μήνες αργότερα σχετίζεται πια με τη μεταπήδηση της Ρουμανίας στο συμμαχικό στρατόπεδο, αλλά ίσως και όχι. Η ζωή της μοιάζει να έχει αλλάξει ριζικά· Δεκέμβριος του ’45, φωτογραφίες σε κάτι που δεν μοιάζει καθόλου με τα γνωστά θέρετρα και επαύλεις. Μάλλον με διαμερίσματα, ή -ίσως- νοσοκομείο.
Χιόνια πάλι, αλλά μάλλον όχι σε σκι κλαμπ αυτή τη φορά. Η αριστοκρατική αλαζονεία μοιάζει να έχει ραγίσει, η Σάντα φαίνεται σχεδόν άλλος άνθρωπος, ψυχή τε (ποιος ξέρει;) και σώματι:
Στις τελευταίες φωτογραφίες του άλμπουμ, Δεκέμβριος του ’45 (η Γερμανία έχει παραδοθεί, σε μας έχει αρχίσει ο εμφύλιος, ο σοβιετικός στρατός έχει καταλάβει τη Ρουμανία), δεν υπάρχει πια καμία πόζα. Παραίτηση ίσως.
Ναι, αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία της Σάντα Μπαντουλέσκου:
Γιατί, κάπου εδώ, το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ τελειώνει. Αυτές είναι οι δυο τελευταίες σελίδες του:
Εικοσιέξι χρονών, πέρασε αβρόχοις ποσί τον Δεύτερο Παγκόσμιο, τη γενοκτονία, το φασισμό, τις σφαγές, τους βομβαρδισμούς και τις μάχες, χωρίς να καταλάβει καταπώς φαίνεται τίποτα, χωρίς να την αγγίξει τίποτα-
-τίποτα, εξόν από αυτό που όλους αγγίζει κάποτε.
Καταλαβαίνουμε έτσι πως οι πόλεμοι δε γίνονται μεταξύ κρατών, ή θρησκειών και πεποιθήσεων. Πολεμούν άνθρωποι σώμα με σώμα ή ο καθένας ενάντια στο προσωπικό του δράμα. Ο πόλεμος γίνεται προσωπική υπόθεση. Πολύ με άγγιξε το άρθρο για το περιεχόμενό του αλλά και γιατί έχει προηγηθεί μια επίσκεψή μου σε εκθέσεις φωτογραφίας στο Βερολίνο όπου οι καλλιτέχνες προσπάθησαν να προσεγγίσουν τη βιογραφία από την «εκ των υστέρων» οπτική γωνία του άλμπουμ.
Με συγχωρείς για το εκτενές σημείωμα.
Συγκλονιστικό. Δύτη είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχεις ανεβάσει ποτέ!
Εξαιρετικός δύτη και ο τίτλος τόσο ακριβής.. καλησπέρα
Εξαιρετικό!!
Εξαιρετική ανάρτηση!
Δύτη, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή τη βουτιά!
Εξαίσιο,
σας ευχαριστώ.
Εξαιρετικός!
Πολύ ενδιαφέρον. Θυμήθηκα ένα κείμενο του Πεντζίκη που εν μέρει πλάθεται από ένα σωρό φωτογραφιών σ’ ένα κουτί. Νά ναι η κυρία Έρση; δε θυμάμαι.
Παιδιά, σας ευχαριστώ όλους. Κάτι που ξέχασα να τονίσω είναι το παράξενο του ίδιου του άλμπουμ. Θέλω να πω, κάποιος έκατσε μετά το θάνατο της Σάντας και το έφτιαξε: όλες οι χρονολογικές σημειώσεις, ακόμα και στις σελίδες του τάφου, είναι από το ίδιο χέρι. Συγγενής της; Και πώς να κατέληξε πεταμένο στο Παγκράτι; Ποιος ξέρει.
μέ πρόλαβε το σχόλιο σου, Δύτη: ήθελα να πω (βιαστικά, γιατί μπορεί να επανέλθω, το ποστ αυτό είναι μεγάλος πειρασμός) ότι κάποιος ή κάποια μάζεψε τις φωτογραφίες κι έφτιαξε αυτό το «αφιέρωμα» σε μια κοπέλα (ομολογουμένως πολύ όμορφη, ε;) που πέθανε *πολύ* νωρίς. Το κράτησε για όσα χρόνια (ο δημιουργός τού λευκώματος) έζησε, κι ύστερα, (οι κληρονόμοι του;) το θεώρησαν «αντικείμενο άνευ αξίας», το πέταξαν, και έφτασε ώς εδώ…
καλά που έφτασε, και καλά που ασχολήθηκες. Συμφωνώ ότι είναι εξαιρετικό.
Τελικά , αξίζει να «τριγυρνάς στον κόσμο των blogs .
Δυο-τρία πράγματα που (δεν) ξέρω γι’ αυτήν:
Munții Bucegi
Γιατί να παραλείπει τον άσο της χιλιάδας στις ημερομηνίες;
Γράψου
Δύτη εξαιρετικό!
Μπορεί οι αριστοκράτες γονείς της Σάντας ή κάποιοι συγγενείς της να έφυγαν στη Δύση μετά και να κατέληξαν στην Ελλάδα, κι έτσι να βρέθηκε το λεύκωμα στο Παγκράτι.
Πρόσεξα ότι αυτός που έφτιαξε το άλμπουμ σημειώνει τις χρονολογίες με το παλιομοδίτικο στυλ που είχε και ο Γεώργιος Μαύρος και πολλοί προπολεμικά, δηλαδή τρία ψηφία (935 για 1935) όχι δύο.
Το γκουγκλ λέει ότι υπάρχει σήμερα κυρία Σάντα Μπαντουλέσκου υπεύθυνη του ρουμανικού Δικατσά.
Τελευταίο για σήμερα (ξανά ευχαριστώ!):
Ξέχασα ακόμα να τονίσω ότι τα εύσημα ανήκουν εν πολλοίς στο φίλο μου τον Σταμάτη που βρήκε το άλμπουμ και μου το έδειξε χωρίς να μου πει τι γίνεται στο τέλος.
Στάζυ, ωραίο το μπλογκ το εγγλέζικο. Γράφτηκα. 🙂
Επίσης, και το νοσοκομείο γκουγκλίζεται, είναι (φυσικά) σανατόριο. Όσο για το στυλ της χρονολογίας, εγώ το ήξερα από τη μετάφραση ενός ρωσικού κατασκοπευτικού μυθιστορήματος (οι 17 στιγμές της άνοιξης), νόμιζα ότι είναι το ρώσικο στυλ αλλά ίσως είναι προπολεμικό γενικότερα.
Πολύ ωραίος Δύτη!
[ειλικρινά περιμένω να αποκαλύψεις ότι ξέρεις για την ιστορία πολύ περισσότερα απ’ ό,τι αφήνει να εννοηθεί η εισαγωγή σου 😉 ]
Έψαξα τα τοπωνύμια που αναφέρονται κάτω απ’ τις φωτογραφίες. Breaza, Lung, βουνά Bucegi, Diham. Όλα βρίσκονται στην περιοχή γύρω από το χειμερινό θέρετρο Sinaia, γεμάτο βίλλες και δύο παλάτια της ρουμανικής βασιλικής οικογένειας. Μιλάμε για Καρπάθια, ο πύργος του δράκουλα είναι πενήντα χιλιόμετρα μακριά.
Τι γράφει στο κάτω μέρος της σελίδας με τις αποκαλυπτικές φωτογραφίες Δύτη;
Εξαιρετικός.
Πέρα από τα οφθαλμοφανώς φασίζοντα «αισιοδοξί» της εποχής, παρακαλώ, έγκριτον όμμα, να ερευνήσετε μήπως έχουμε γόνο της οικογενείας http://en.wikipedia.org/wiki/Ghi%C5%A3%C4%83_Moscu ψευδώνυμο: Αλέξανδρος Μπαντουλέσκου, διάσημος σοσιαλιστής, και ο πρώτος μπολσεβίκος της Ρουμανίας, μόνιμος στην Τρίτη Διεθνή, η γυναίκα του σε οργανώσεις γυναικών. Εβραίος. Ο πατέρας εξοντώθηκε στις δίκες του 1938.Παντρεύτηκε το 1921 νομίζω και πήγαινε στην Σοβιετία συχνά. Καμία αναφορά σε παιδιά, αλλα η ζωή της μικρής ταιριάζει: είναι προφανώς φυματική στην Μπράτζα και πεθαίνει σε πρεβαντόριο.Ο τάφος της στη Ρουμανία σημαίνει πως πέθανε όταν είχαν επικρατήσει τα Σοβιέτ. Εξάλλου οι τελευταίες της φωτογραφίες είναι μετά τους φασίστες.Επαναλαμβάνω ότι χρειάζεται ψάξιμο από εμπειρότερον εμού , και νεανία. ΜΠορεί να είναι μαλακία, αλλα…
Η επιβίωση της μικρής φυματικής στην φασίζουσα Ρουμανία, μπορεί να οφείλεται στην σύμμαχο του Χίτλερ χώρα της Ρουμανίας,και στην διάθεση να επιζήσει ένα ρουμανοκόριτσο που ο πατερούλης της σκοτώθηκε άδικα από την σοβιετία. Ηταν καλό εντάφιο γιά την εποχή…
Εξαιρετικο μνημοσυνο, εστω και φωτογραφικο για μια ομορφη κοπελλα.
Ιστορια μιας συντομης ζωης, αραγε?Το τραγικο ειναι πως η τελευταια της φωτογραφια «τραβιεται» στις 27.12.1945.
Τωρα, αν μεγεθυνει καποιος την φωτογραφια του μνηματος της, θα δει ημερομηνια θανατου 31.12.1945.Μολις τεσσερις μερες μετα..Παραμονη Πρωτοχρονιας του1946.
Διακρινει καποιος την θλιψη του θανατου που ερχεται, στο προσωπο της?
Αιτια θανατου?Καποιο ατυχημα στο βουνο? Τα περισσοτερα τοπονυμια στο αλμπουμ , ειναι απο την περιοχη Dambovita και το S.Bucegi,απο τα πλεον γνωστα θερετρα στα Καρπαθια.Με ιστορικο ομως ορειβατικων ατυχηματων, ακομη και τωρα..Ενα τετοιο φερνει τον θανατο στην ομορφη Sanda? Η μηπως το «ξενοδοχειο» ειναι Σανατοριο? Η φυματιωση θεριζε ακομη.
Και φυσικα καποιο αγαπημενο χερι,τρεις μηνες μετα, τον Μαρτιο του 1946 (30.3.46) μαζευει τα φωτογραφικα απομειναρια μιας ζωης, στα 3 αυτα αλμπουμ..Μανα?Πατερας? σιγουρα καποιος πολυ κοντινος της , που ξερει και αναγνωριζει τις φωτογραφιες μιας εικοσιπενταετιας.
Καποιος θα μπορουσε, να ψαξει παραπανω για την ομορφη Sanda.Oι ημερομηνιες, τα μερη, υπαρχουν.Αλλωστε στην περιοχη αυτη της Dambovita εκεινη την εποχη, αναφερεται και ο Victor Badulescu, (1892-1954) οικονομολογος, πολιτικος και μελος της Ρουμανικης Ακαδημιας μεχρι το 1945.Θα μπορουσε να ειναι η ιδια οικογενεια?
Αλλα αξιζει η ερευνα? ή γινεται τυμβορυχεια, κι η ομορφη Sandra πρεπει να μεινη ηρεμη στον υπνο της στα Καρπαθια?
Παντως εξαιρετικο τοσο το θεμα, οσο και το site.Μπραβο.
Συγγενείς ίσως στη Φλόριντα;
Tα σέβη μου!
Αν θέλει κάποιος να το ψάξει ο συνδυασμός ονομάτων εδώ προσφέρει μια ενδιαφέρουσα αρχή. Ο φωτογράφος έχει και σελίδα στο facebook.
Λέμε τώρα…!
Δύτη, έχεις το ένστικτο του καλλιτέχνη.
Μπράβο ρε φίλε. Τρομερή δουλειά.
Πετεφρή, όμως ο δικός σου Μπαντουλέσκου εκτός του ότι είναι ψευδώνυμο ζούσε στην ΕΣΣΔ (στη Μολδαβία, συγκεκριμένα) τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του. Ακόμα κι αν είχε αφήσει πίσω την οικογένεια, δύσκολα ταιριάζει με τις φωτογραφίες.
Υπέροχο, Δύτη ! Υπέροχο.
Θα επανέλθω , γιατί με άγγιξε πολύ και δεν θέλω προς το παρόν να σχολιάσω , μην γίνω πολύ αυτοαναφορικός και το μετανιώσω μετά.
Φαινεται πως ο Αλεξανδρος Μπαντουλεσκου, δεν ταιριαζει.
Οι φωτογραφιες, το καλοκαιρι του 1935 στην Breaza,ειναι απο «φασιζουσα» κατασκηνωση ασυμβατες με Μπολσεβικο πατερα.
Η oικογενεια της κοπελλας ειναι φιλοκαθεστωτικη, γεγονος που αρμοζει και στο τροπο ζωης που δειχνουν οι φωτογραφιες της.
Στν επιτυμβια πλακα , το πληρες ονομα ειναι Sanda E. Badulescu, που δινει και το αρχικο του πατρωνυμου «Ε».
Παντως η δευτερη αναγνωση φωτογραφιων και ημερομηνιων , δειχνει πως η κοπελλα ειναι τα Χριστουγεννα του 45, σοβαρα αρρωστη , στο σανατοριο.
Εκει την επισκεπτωνται ισως για τις γιορτες, φιλοι ή συγγενεις, για να «καταληξει» την παραμονη της πρωτοχρονιας του 46.
Είναι αμέτρητες οι σκέψεις που έκανα βλέποντας κυρίως τις φωτογραφίες, το μόνο όμως που έχω τελικά να πω είναι: Τι υπέροχο ποστ…
καταπληκτικό, τέλειο, μπράβο!
Πραγματικά όμορφο ποστ, και εύστοχες παρατηρησεις… το ξετύλιγμα μιας μυστηριώδης ιστορίας μπορεί να πει κανείς, πως βρέθηκαν τα άλμπουμ στο Παγκράτι άραγε ;
Εκπληκτική αυτή η βουτιά, Δύτη!
Δεν υποστηρίζω πως ήταν θυγατέρα αυτών των ανθρώπων ,που αποτυπώνονται σε έκθεση αστυνομική:
HUTSCHNEKER HAIA, born a t R@man, aged 42; meriium height;
chestnut hair; red spot me cheek near ear.
MCiSCûVICI GHELER a l i a s MOSW GHITA a l i a s BADULESCU, born
a t Baiceni-Targul Frumos, I a s i DeFWtment, aged 44;
small; stout; brcad foreheai; long chestnut hair
brushed hack; clean-shaven; weara glasses.
Click to access 2445.pdf
Το ψάχνω, και μάλιστα με ελλιπή μέθοδο και μη διαθέτοντας αρχεία.
banofi, η ζωή ενός κοριτσιού που είχε μπολσεβίκους γονείς, στην Ρουμανία του 1935, σε φασίζουσα κατασκήνωση,και βρίσκεται υπό την «στοργική εποπτεία» του Ρουμανικού κράτους,καθόλου δεν συγκρούεται με τις τεχνικές του μεσοπολέμου.Ακόμη και μετά τον πόλεμο, η κόρη του Στάλιν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός στόχος στην Δύση.
«Φιλοκαθεστωτική οικογένεια»-ας το δεχτούμε. Χριστούγεννα του 1945, ποιό «καθεστώς»;
Αγαπητέ Σαραντάκο, η αστυνομική αναφορά που ανεβάζω παραπάνω, δείχνει ότι οι ηλικίες ταιριάζουν,η τουλάχιστον δεν είναι αξεπέραστο εμπόδιο.Η εγκατάλειψη οικογενειών ή παιδιών αναγκαστικά ή υποχρεωτικά, δεν ήταν επίσης ασυνήθιστη σε επαναστάτες.Ο τρόπος της ζωής της Sanda θα μπορούσε να είναι συμβατός με ένα παιδί που από την γέννα του σχεδόν ,αφέθηκε σε συγγενείς στη Ρουμανία, συγγενείς που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι καθεστωτικοί.
Το badulescu είναι σαφώς ψευδώνυμο,αλλα ταιριάζει στο παιδί επειδή πατέρας και μάνα έχουν διαλέξει ένα κοινό ψευδώνυμο ,ακριβώς το Μπαντουλέσκου.Η μάνα έχει δύο μικρά ονόματα.(Αννα και Κλάρα, νομίζω).Ο πατέρας λεγόταν ΜΟυσκοβίτσι ΓΚέλερ ή Μόσκου Γκίτα ή Μπαντουλέσκου, η Προμηθέας!
Η μόνη «εξτραβαγάνζα» μου φαίνεται η ηδυπάθεια των φωτογραφιών με μαγιό.Κι άν αποκαλυφθεί ότι οΔύτης, ευτυχής,πλάθει την ηρωίδα του,η «διαρροή» πρέπει να προέλθει από εκείνα τα χρόνια.Από το μπουρνούζι που φαίνεται να φοράει κάποιος η κάποια στο μπάνιο.Και το περιοδικό.
Θα μπορούσε μόνο το άλμπουμ χωρίς καμιά λέξη να είναι ένα πόστ. Αλλά το κείμενο είναι τόσο διακριτικό και ελλειπτικό, σχεδόν λακωνικό. Υπογραμμίζει, διευκρινίζει, λέει την άποψη σου, Δύτη, χωρίς να σε δεσμέυει. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει ως προς το σχολιασμό των σελίδων. Όμως είναι τόση η δύναμη της φωτογραφίας! Να πω και τα δικά μου: Ο τίτλος, Δύτη. Gloria, ποια gloria, ένα κορίτσι που πέθανε στα 25 της ήτανε. Και ο ναρκισσισμός των 20 χρόνων, τι πιο φυσιολογικό; Αν ζούσε, τώρα θα ήταν 91 χρονώ. Όμως αν ζούσε η ιστορία του άλμπουμ δεν θα ήταν πια η ιστορία ενός κοριτσιού που πέθανε, από φυματίωση ίσως, κάπου στην μεταπολεμική Ρουμανία. Θα μεγάλωνε, θα παντρευότανε, θα έκανε παιδιά και εγγόνια, θα φωτογραφιζόταν με τον άντρα της σε τρυφερές πόζες, με τα παιδιά και τα εγγόνια της, (δείχνοντας;) ευτυχισμένη σε μια Ρουμανία κάτω από την κομμουνιστική δικτατορία του Γκεοργκίου Ντεζ και μετά του Τσαουσέσκου, πιθανόν να γίνονταν και μέλος του κόμματος και θα «πάλευε» για τη οικοδόμηση του σοσιαλισμού. (Είχα την τύχη να επισκεφτώ τη χώρα αυτή στην εποχή πριν την παρακμή του Τσαουσέσκου. Δεν φαίνονταν (τότε) η οικτρή κατάληξη του καθεστώτος και με είχε εντυπωσιάσει το τότε Βουκουρέστι, πριν από το σεισμό του 1977, πριν ακόμα ο Τσαουσέσκου γίνει ο Δράκουλας των Καρπαθίων -μάλλον θα ήταν και τότε, αλλά εγώ δεν το κατάλαβα-η Ελλάδα τη δεκαετία του ’70 δεν φαινόταν περισσότερο ανεπτυγμένη). Ίσως να προλάβαινε και την πτώση του υπαρκτού. Πόσο γοητευτική θα ήταν τότε η ζωή της; Τελικά η συνέχεια μιας ιστορίας δεν είναι ιστορία.
Δύτη,
Έτσι χτίζονται τα μεγάλα μυθιστορήματα sagas. Πετραδάκι-πετραδάκι.
Από μια μοναδική φωτογραφία έχουν δημιουργηθεί εκατοντάδες σελίδες.
Και εσύ «τόχεις».
Πάντως οι φωτογραφίες μου θύμισαν φωτογραφίες που έχω από τους διάφορους συγγενείς και ιδιαίτερα τα αδέρφια της μάνας μου, της εποχής του μεσοπολέμου που αποπνέουν το ίδιο πνεύμα και την ίδια ατμόσφαιρα αλλά και παρεμφερείς «πόζες».
Νάσαι καλά.
Δύτη, εύγε.Κα-τα-πλη-κτι-κό.
Περνάω σπάνια από το Διαδίκτυο και μόνο από κανα δυό τόπους και χάρηκα μ’ αυτό το άρθρο, μου αρέσει να βλέπω παλιές φωτογραφίες.
Το κτίριο, με τα μεγάλα ανοιχτά δωμάτια και τις κουρτίνες, είναι σίγουρα σανατόριο,είχε και στη Σωτηρία τέτοια, έχω από κει φωτογραφίες με συγγενείς, παππούδες κτλ
Το sanatoriul στο βουνό
http://www.panoramio.com/photo/21956843, δεν ξέρω αν είναι το ίδιο αλλά η τοποθεσία είναι ιδανική για σανατόρια. (πρεβαντόρια, είναι η δεύτερη φορά που συναντάω τη λέξη, η πρώτη νομίζω στον Ιωάννου-η στον Ταχτση; πάντως παιδιά στην προπολεμική Ελλάδα.)
Νομίζω η ιστορία είναι σαφής.Ένα σενάριο: Είναι μελό, δε λέει πολλά, αλλά βάλτε του μουσική και θα στρώσει.(Σε άλλη καρτέλα)
(http://www.youtube.com/watch?v=XKCVUbxpHjM&feature=watch_response)
ΜΙΑ ΝΤΟΪΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΝΤΑ
Κόρη αστού της Ρουμανίας, όπερα, εκδρομές στο κτήμα του μπαμπά, μπάνιο στο ποτάμι με τα δύο αδέρφια της, ανεμελιά. Η μαμά της, Ελληνίδα της Ρουμανίας, θυγατέρα επτανήσιου πλοιοκτήτη, απ’ αυτούς, που ελέγχουν τη ναυσιπλοΐα του Δούναβη. Το σημείο καμπής είναι η φυματίωση. Από τότε το πρόσωπο της σκιάζεται από αυτή τη συγκρατημένη μελαγχολία. Σανατόριο. Εκεί ανακαλύπτει, ότι η ζωή δεν είναι μόνο τα χόπαρα. Γνωρίζεται με άλλους ομοιοπαθείς, παιδάκια που πεθαίνουν, κλπ. Πρώτη φορά αναρωτιέται για το νόημα όλων αυτών.Συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να αγαπάει και να δίνει.
Ο πόλεμος έχει τελειώσει, αλλά τα φάρμακα δεν έχουν διαδοθεί ακόμα. Ένας νέος γιατρός που την αγάπησε κλπ. Δεν προλαβαίνει .Μέσα στον τραγικό της ναυαγισμό όμως έμαθε.Ξέρει ότι έζησε έστω και λίγο την αγάπη και παθαίνει ευτυχισμένη.(Ουάααα,ένα εκατομμύριο εισιτήρια)
Όλο αυτό δίνεται από ένα φλας μπακ μέσα από τα γεγονότα, που ακολούθησαν:
Λίγα χρόνια μετά το θάνατό της εθνικοποιούν τα πλούτη του μπαμπά κι αυτόν τον στέλνουν εξορία στις εκβολές του Δούναβη, όπου πεθαίνει από τις κακουχίες. Ο αδερφός φυγαδεύεται στην Αμερική, ενώ η μαμά και τα αδέρφια της έρχονται στην Ελλάδα πρόσφυγες και το μόνο που παίρνουν είναι μερικά ρούχα, δυο τρία βιβλία κι αυτό το άλμπουμ, που έφτιαξε η μαμά και το κοίταζε και έκλαιγε, όταν ήταν μόνη.
Το άλμπουμ έμεινε στην αδερφή της Σάντα, που το κράτησε για να θυμάται τη ζωή και το θάνατο στη Ρουμανία. Πέθανε σε βαθειά γεράματα ,δεν είχε παιδιά,και όταν ήρθαν να πάρουν το δυάρι που είχε στο Παγκράτι κάτι μακρινοί κληρονόμοι (ίσως τα παιδιά του Αμερικάνου) τα πέταξαν όλα στα σκουπίδια. Από κεί όμως έτυχε να περάσει κάποιος Σταμάτης που…
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ.
Καλά, εσύ χρωστάς και μιαν άλλη ιστορία. (Αληθινή. Μην τάξεις τ’ άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι).
Συναρπαστικό. Μα ποιο χέρι θα άντεχε να πετάξει τα άλμπουμ στα σκουπίδια;! Και τι καλά που τα βρήκε ο φίλος σου… Και πόσο χαίρομαι που αποφάσισες να τα μοιραστείς μαζί μας.
Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι (και τα αυτοαναφορικά σχόλια επίσης. Μη φοβάσαι, γιατρέ 😉 ): -ο θείος Τάκης που πέθανε στα δεκαεννιά του μέσα στην κατοχή σε κάποιο σανατόριο (στην Πεντέλη, αν δεν απατά η μνήμη). Ο παππούς του συντρόφου μου που σημείωνε με τον ίδιο τρόπο τη χρονολογία στις φωτογραφίες -χωρίς τον άσο της χιλιάδας.
Τελικά ναι, ο κόσμος είναι γεμάτος μαγικά βουνά και ο παράδεισος δεν έχει ευνοούμενους…
Παιδιά καλησπέρα!
Όπως καταλαβαίνετε είναι αδύνατο να απαντήσω σε όλους έναν-έναν, μόνο να σας ευχαριστήσω 🙂 Χαίρομαι που σας άρεσε ένα ποστ που μάλλον -ή ίσως, τέλος πάντων- εύχεται κατά κάποιο τρόπο καλό καλοκαίρι (αν και ποτέ δεν ξέρεις).
Παρατηρώ μόνο: ενδιαφέρουσα η υπόθεση του Πετεφρή. Ό,τι και να νομίζετε μερικοί (Ρογήρε), δεν ξέρω τίποτε παραπάνω απ’ όσα έγραψα, οπότε υπάρχει πάντα η ελπίδα κάποιος μακρινός συγγενής να γκουγκλίσει το όνομα της Σάντας και να μας διαφωτίσει τελειωτικά -αν το θέλουμε όντως. Η ιστορία της, όπως τη βλέπω εγώ, δεν έχει και τίποτα το εξαιρετκό για τα δεδομένα της εποχής. Εκείνο που πραγματικά είναι το εξαιρετικό, νομίζω, είναι η ύπαρξη του άλμπουμ.
Ρε συ Δύτη! Το εξαιρετικό προφανώς δεν είναι στην ιστορία καθαυτό. Το εξαιρετικό είναι στην αποκάλυψή της, σ’ αυτή τη μηχανή του χρόνου που βρήκε ο Σταμάτης στα σκουπίδια, και η οποία δουλεύει ακόμα, μ’ εμάς όλους καβάλα!!! Τι να πώ; Όταν συνέλθω θα πάρω σβάρνα τα σκουπίδια.
Εύγε αγαπητέ Δύτη! Βαθιά υπόκλισις!
εκπληκτική παρουσίαση..!!!!!
Kαλησπέρα αγαπητέ μου Δύτη, λίγο πριν πεθάνει η Σάντα ψιθύρισε αυτή την αινιγματική φράση, στα ρουμάνικα είναι:Din nou am suspendat marile umbrele albe. Αν το δει αυτό κάποιος ρουμανομαθής ας το μεταφράσει καλύτερα, εγώ το μεταφράζω ως εξής: Μάζεψα ξανά τις μεγάλες λευκές ομπρέλες.
Μπορεί όπως λες να πέρασε άθικτη από τους κατακλυσμούς που σάρωσαν την Ευρώπη του πολέμου αλλά εγώ βλέποντας τις φωτογραφίες της βλέπω μπροστά μου ένα πλάσμα γεμάτο ποιητική μελαγχολία.
Σε χαιρετώ και σε συγχαίρω για την υπέροχη ανακάλυψη.
Ο γνωστός- άγνωστος κουκουλοφόρος.
«Din nou am suspendat marile umbrele albe = Εκ νεου (και παλι) ανεβαλλα (ανεστειλα) τις μεγαλες λευκες ομπρελλες» το μετεφρασε ενας ρουμανομαθης φιλος μου!
Δυτη, Περαστικα και γρηγορα!
πολύ καλή δουλειά,μπράβο.
Ακριβώς, η ιστορία καθαυτή δεν έχει τίποτα το εξαιρετικό, το άλμπουμ την κάνει να ξεχωρίζει.
Κι αυτή η φυματίωση, πόσο θέριζε παλιά, αφού και πλούσιος να ήσουν -σαν την Σάντα που υποθέτουμε, ή σαν τον Τσέχοφ λίγο παλιότερα- δεν γλίτωνες πάντα.
Από τα γνωστά απίστευτα του δύτη, κι αυτό…
Μου θύμισες το «Μαγικό Βουνό» και τον Χανς Κάστορπ.
Εσβησες το σχολιο μου;
Συγγνωμη λαθος. Μπερδευτηκα. Το σχολιο ειναι στο αλλο ποστ.
Δωσε μου σε παρακαλω συνεντευξη. Σε παρακαλω!
Η ιστορία αυτή είναι εξαιρετική, ακριβώς επειδή δεν έχει κάτι εξαιρετικό να πεί..Αλλά είναι όμως τόσο αληθινή.Η ζωή της κοπέλλας «ψηλαφείται» μέσα απο τά album αυτά.
Αλλά παράλληλα αν θέλει κανείς ανοίγει δύο άλλα θέματα..
Το ένα είναι, το Ρουμανία-Φυματίωση..Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην Ρουμανία απο την εποχή της Σάντρας.Η Ρουμανία εξακολουθεί να έχει το υψηλώτερο ποσοστο κρουσμάτων της Ευρωπαικής Ενωσης σε φυματίωση με 130 αρρωστους στους 100.000 κατοίκους, τέσσερις φορές πάνω απο τον Ευρωπαικό μέσο όρο..Αυτο σημαίνει 30.000 αρρώστους τον χρόνο πολλοί απο αυτούς πεθαίνουν ακόμη και σήμερα. Πρόβλημα μεγάλο.
Το δεύτερο ειναι το Ρομαντικό.Πόσο μας συγκινεί ,τα νιάτα να χάνωνται απο το «χτικιό»…Χρόνια τωρα το δίδυμο αυτό (Φθίση-θάνατος νέου) απασχολεί τον Ρομαντισμό..Πως θα μας φαινόταν άραγε, να βρισκόταν ένα αντίστοιχο φωτογραφικό ντοκουμέντο της Πολυδούρη? κι αυτή 28 χρόνων ήταν οταν έφυγε.
Ισως ενδιαφέρον θέμα για post να ήταν η Φθίση στην Ελληνική λογοτεχνία..
Και τέλος, αν πραγματικά, το υλικό αυτό βρέθηκε στα σκουπίδια στο Παγκράτι, μας βλέπω πλέον, όλους, να ψάχνουμε τους κάδους βραδιάτικα εκεί.
Ξαναευχαριστώ για όλα τα καλά λόγια (Φώτη, κι εγώ θυμήθηκα τον Κάστορπ που όμως είχε άλλη, ευτυχέστερη πορεία αυτογνωσίας).
Αγαπητέ Στέφανε, είπαμε συνεντεύξεις δεν δίνουμε -ρώτα με εδώ ό,τι θέλεις 🙂
Και να προσθέσω πως είχα την ίδια αίσθηση, εκείνη του όταν ξαναδιαβάζω την Τριλογία.
Στεναχωρήθηκα, κρίμα την κοπέλα, Δείχνει πολύ ομορφότερη στις τελευταίες φωτογραφίες της.
Όντως, πολύ φρέσκια για φθισική. Μπας και απλώς κρυβόταν στο σανατόριο; Και την βρήκσν εκεί τα κουμούνια και τη φάγανε;
εξαιρετική παρουσίαση αγαπητέ δύτη, αλλά πραγματικά, δεν μπορει να είναι τυχαίο που το ευρημα είναι του σταμ και που κι εσυ το αναπαραγεις εδώ τώρα και μάλιστα με τετοια θερμή ανταπόκριση και ερευνητική διάθεση απο πλευράς των συναναγνωστών.. η άποψή μου είναι πως η σαντα δεν άντεχε να βουτήξει στα νερά της λήθης τόσο πρόωρα. περίμενε για χρόνια μια διέξοδο για να δραπετεύσει από τις στενες συγγενικές μνήμες και να περάσει στη μεγάλη πανανθρώπινη αφήγηση — στον ιερό ποταμό της Λογοτεχνίας. και τη βρήκε (τι έξοχη ειρωνια) μέσα από ένα σκουπιδοντενεκέ του παγκρατίου! οι κάτοικοι των καρπαθίων έχουν παράδοση στο να μην το βάζουν κάτω με το θάνατο, ως φαίνεται, και ιδιαίτερο ταλέντο στην αθανασία..
λοιπόν, η σάντα μίλησε. ποιος απ’ τους δυο σας θα γίνει το μεντιουμ=διάμεσο για τη φωνή της? μήπως και οι δύο? παρτε αποφάσεις! αναμένουμε!!
Η «ιστορία» των φωτογραφιών είναι πράγματι συγκλονιστική. Ίσως έαν ρωτούσε κανείς κάποιον Ρουμάνο της Αθήνας να μάθαινε πολλά περισσότερα από τις εύλογες εικασίες μας. Μήπως όμως αυτή η «όχι τυχαία ανακάλυψη» του φίλου Σταμάτη, γνωστού είρωνα και εραστή των άδοξων λογοτεχνικών περιπλανήσεων, δεν είναι παρά μία ιδιοφυής, ομολογουμένως, επινόηση; Μπορεί να ακούγεται πιθανό, «ένας άσπλαχνος κληρονόμος κτλ.», αλλά πόσο εύκολο είναι να βρει κανείς στον καφκικό σκουπιδότοπο της Αθήνας (στο Παγκράτι!) βαλμένα σε τάξη και πεντακάθαρα (άραγε μέσα ή έξω από τον κάδο;) τρία φωτογραφικά άλμπουμ του 1945; Και τι σημαίνει η φράση «Μάζεψα ξανά τις μεγάλες λευκές ομπρέλες» μιας προηγούμενης ανάρτησης; Μήπως αυτή η φράση του «Πολενάκη» (το όνομα με παραπέμπει στον γνωστό γελοιογράφο των αθηναϊκών εφημερίδων της Κατοχής, άρα στη δεκαετία του θανάτου της πανέμορφης, αναμφισβήτητα, Ρουμάνας) αποτελεί το κλειδί για την επίλυση του αινίγματος; Και πώς γίνεται να γνωρίζει κανείς ότι αυτή τη φράση την ψιθύρισε στα ρουμανικά η Σάντα λίγο πριν πεθάνει; Μήπως τη γνώρισε ο Πολενάκης σε κάποιο από τα ευρωπαϊκά ταξίδια του; Μήπως την έφερε μαζί του στην Αθήνα, όπου θα έζησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα, φροντίζοντας όμως να διαδώσουν τις τελευταίες πλαστές φωτογραφίες, ώστε να μην αναζητήσει τα ίχνη της η αριστοκρατική, απ’ ότι φαίνεται, οικογένειά της; Όλες οι παραπάνω εικασίες είναι, όπως καταλαβαίνετε, εύλογες. Υπάρχει όμως και μία τρίτη, λιγότερο πιθανή, την οποία προτιμώ με όλη μου την καρδιά: με τη βοήθεια ενός καλού φωτογράφου, ο φίλος Σταμάτης έφτιαξε όλες τις παραπάνω φωτογραφίες, χρησιμοποιώντας ως μοντέλο την πανέμορφη κοπέλα (ποιο είναι το όνόμά της, ποια η καταγωγή της, δεν έχει ίσως καμία σημασία), η οποία ζει και ανασαίνει ανάμεσά μας, στη σκονισμένη Αθήνα του 2011 με τα μελαγχολικά βλέμματα και τους φασιστικούς χαιρετισμούς, περιφέροντας την προπολεμική ομορφιά της στις οθόνες των υπολογιστών και, ίσως, σε κάποιων από εμάς τα παράλογα όνειρα.
φίλε γιόζεφ κ, το παρατραβάς το σενάριο.. ακουσε που σου λέω, τα άλμπουμ είναι γνήσια! δεν είναι η πρώτη φορά που ο εν λόγω σταμάτης βρίσκει τέτοια αλαφροΐσκιωτα πράγματα του παρελθόντος — αν και αυτό πρέπει να είναι μακράν το πιο εντυπωσιακό του εύρημα.. μονο σε αυτον θα μβορουσε πραγματικα να συμβεί κάτι τόσο απιστευτο. τα τραβάει σα μαγνήτης κάτι τέτοια!!
(κρατάω βεβαίως μια επιφύλαξη για όσα λέω, στην περίπτωση που έχεις μια πιο εσωτερική γνώση των πραγμάτων και ξέρεις κάτι που δεν ξέρω εγω.. 😉 )
Όπως καταλαβαίνουμε, ο λόγος στον Πολενάκη τώρα. Λέτε να μας κορόιδεψε όλους; 😉
Από χρόνια είμαι ερευνητής κάδων απορριμάτων. Έχω βρει διάφορα αντικείμενα.
Ένα από τα απρόσμενα -και ίσως πολυτιμότερο- είναι η έκδοση «Odisseo Elitis Poesie» Έκδοση στη Ρώμη το 1952 με ΑΚΟΠΑ ΦΥΛΛΑ!
Η μετάφραση είναι του Mario Vitti και είχε κυκλοφορήσει σε 415 αντίτυπα και είναι το Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο.
Λοιπόν μην περιφρονείτε τους κάδους. 😀
Σας παρακαλω! Ειστε διασημος μπλογκερ και πιστευω οτι οφειλετε να δωσετε συνεντευξη.
Μια φορα σε σκουπιδοτενεκέ της οδού Μικράς Ασίας στο Γουδί βρήκα τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (24 τόμοι), την Ιστορία το Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου (5 τόμοι) και το λεξικό του Ήλιου, όλα δερματόδετα. Τα πήρα γιατί ήταν έξω από τον κάδο. Μέσα στον κάδο, που δυστυχώς ήταν άδειος και είχαν πάει όλα στον πάτο, οπότε ήταν αδύνατο να τα πάρεις αν δεν έμπαινες μέσα, βρίσκονταν κι άλλα πολλά χαρτόδετα βιβλία. Θησαυρός. Μια βιβλιοθήκη του Δήμου ήταν απέναντι, στην πλατεία Αγίου Θωμά…
Μην περιφρονείτε τους κάδους, πράγματι. Καμιά φορά μέσα τους κρύβονται θαύματα. Όσο για το αν είναι αληθινή ή όχι η ιστορία της Σάντα… να αφήσω ένα ερωτηματικό; η λογοτεχνία είναι μια πελώρια απάτη, είναι ένα παιχνίδι κατόπτρων, όπως και η ζωή η ίδια εξάλλου… αλλά η ιστορία της Σάντα είναι απ` όσο γνωρίζω, πέρα για πέρα αληθινή. Όσο για τις μεγάλες λευκές ομπρέλες δεν ξέρω πραγματικά τι ακριβώς ήθελε να πει μ` αυτό… Πράγματι αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια και τα άκουσα ο ίδιος μέσα από το αιώνιο μεγάφωνο της ποίησης. Σύμφωνα δε, με την έρευνα μου, η φράση αυτή ανήκει σ` έναν σπουδαίο ποιητή, σύγχρονο της Σάντα ο οποίος έγραψε πολύ λίγο στα ρουμάνικα κι έπειτα συνδέθηκε τραγικά με τη γέφυρα Μιραμπώ στο Παρίσι… Περισσότερα στοιχεία δεν δίνω. Ήδη έδωσα αρκετά… Αυτό εδώ είναι το αίνιγμα που θέτω και όποιος γνωρίζει ή υποψιάζεται την απάντηση για το ποιός είναι, κερδίζει μια καυτή νύχτα με τον Θεόδωρο Πάγκαλο σε πολυτελή σουίτα ξενοδοχείου. Εντάξει, ξέρω ότι κανένας που έχει έστω και στο ελάχιστο σώας τας φρένας δεν ενθουσιάζεται με μια τέτοια διεστραμμένη ιδέα… το κουίζ ισχύει πάντως. Ποιός είναι ο ποιητής;
Πολενάκης,
ακόμα και υποψιαζόμενη Τσελάν να πρέπει να φορτωθώ τον Τεό που εσείς αυθαιρέτως διαλέξατε και μετά να με λέτε και διεστραμμένη από πάνω; 😀
Ε βέβαια, το βρήκατε! δικός σας ο Τεό…
Για τη χαρά του παιχνιδιού συμμετείχα. Δεν θα παραλάβω το βραβείο, ευχαριστώ. Πόσο εγωίστρια θα ήμουν άλλωστε να στερήσω τον Τεό από το λαό. 🙂
parton, se parakalo, esto gia mia nyxta! parton ki apo mena o,ti thes..
(an katafereis de na ton ekparathyroseis kai na to kaneis na fanei san atyxima, tha gineis eykola i manto mayrogenous tou 2011.. andriantes pantou!)
Αγαπητή σύζυγε Τεό,
εγώ ανδριάντες (έστω και παντού) κι εσείς κληρονόμος όσων δεν προλάβαμε να φάμε μαζί; Ωραία είστε. Αλλά, θα μου πείτε, αν δεν ήσασταν τέτοια, σύζυγος Τεό θα ήσασταν; 😀
Δύτη τι να προσθέσω σε όσα έχουν πει οι προηγούμενοι…
Καθώς διάβαζα αναρωτιώμουν αν κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατόν σε εκατό χρόνια. Μόνο αν έβρισκε κανείς μια πεταμένη κάρτα μνήμης. Αλλά και πάλι…
Θελω κι εγω να μου δωσετε συνεντευξη!!
αξίζει να ψάχνεις στα σκουπίδια!
Εντυπωσιακό πράγματι, και σχεδόν απίστευτο εύρημα.
(Δύτη, πέρασα απλώς να σου πω χαιρετίσματα, σ’ ένα 24ωρο τράνζιτο.)
Γεια σας παιδιά, ευχαριστώ για τα σχόλια! Γράφω με κάποια δυσκολία γιατί γκρεμοτσακίστηκα και χτύπησα το χέρι μου, οπότε απλά σας χαιρετώ όλους (μα τι πάθατε με τις συνεντεύξεις; 😉 )
Δύτη, περαστικά και γρήγορα! 🙂
Περαστικά, βρε Δύτη.
Περαστικά!
[Α, και στη συνέντευξη που θα δώσεις, περιμένουμε περιγραφή του τι έκανες, πότε και που γκρεμοτσακίστηκες.]
Περαστικά.
Κάποιος φίλος δημοσιογράφος είχε σπάσει το πόδι του. Οπότε οι «καλοί του φίλοι» αναρωτιώντουσαν :
Πώς θα μπορεί να γράφει τα περισπούδαστα κείμενά του.
Ευχαριστώ για τα περαστικά! Πήγα να κατέβω τρέχοντας μια κατηφόρα μάλλον απότομη, σε μια λίμνη, και κουτρουβάλησα. Αυτά, γιατί συνέντευξη, είπαμε, ΔΕΝ ΕΧΕΙ. 🙂
Αλφρέδε, εγώ χτύπησα και το χέρι και το πόδι. Οπότε αδύνατο να γράψω περισπούδαστα με οποιοδήποτε τρόπο!
Έφτασες μέχρι μέσα στη λίμνη; κι αν ναι, παπαράτσι υπήρχαν τριγύρω;
Υπομονή, βρε.
>Αλφρέδε, εγώ χτύπησα και το χέρι και το πόδι. Οπότε αδύνατο να γράψω περισπούδαστα με οποιοδήποτε τρόπο!
Ας μη γίνω χυδαία 🙂
Άντε, μη δίνεις συνέντευξη.
Όλο και κάποιος θα την κατασκευάσει!
Μέχρι τη λίμνη όχι, δεν έφτασα, αν και ίσως καλύτερα να είχα κουτρουβαλήσει στο νερό παρά στα βράχια και τα χώματα (si j’ai du goût ce n’est guères / que pour la terre et les pierres κατά τα άλλα, που έλεγε κι ο Ρεμπώ 😉 ). Ας μην απαντήσω στις χυδαιότητες 🙂
Γρηγόρη, πεδίον δόξης λαμπρόν, αλλά να ξέρεις ότι σε παρακολουθώ!
Η κατάρα του Παμούκαλε μου φαίνεται ότι σε ακολουθεί με αυτά που περιγράφεις.
[Ε, όχι και να σου κατασκευάσω συνένετευξη, αλλά ένα άλμπουμ σαν αυτό που μας έδειξες μπορεί]
γιατί βρε δύτη και η ομορφιά να ανάγεται σε ταξικά χαρακτηριστικά; οι φωτογραφίες τότε ήταν θέμα, δεν είχε ο καθένας την ψηφιακή του και τράβα σβήσε. όταν έβγαινες φωτογραφία πόζαρες. και οι πόζες που κόπιαρες ήταν του κινηματόγραφου, το κατεξοχήν για τις μάζες θέαμα. και από τα πιο αγαπημένα. αν ήταν στις φωτογραφίες κάποιος με καμπαρντίνα και καπέλο στη θέση του μαγιώ, θα θεωρούνταν διανοούμενος. έχεις δει μάλλον τις φωτο του ζαχαριάδη που ποζάρει τρια τέταρτα αλά Μπόγκαρντ. Γιατί η όμορφη κοπέλα να είναι κακιά αριστοκράτισσα, που δεν καταλαβαίνει τα πλέον σημαντικά γεγονότα του αιώνα να περνάνε δίπλα της; όχι εγώ στο πρόσωπό της βλέπω χαρακτήρα, συγκινητική ομορφιά, εξυπνάδα. και αν πέθανε νέα, γιατί να μην γεννά εικόνες τζέϊμς ντίν; εγώ πιστεύω ότι έζησε έντονα και αυτό είναι μελαγχολικό μερικές φορές. Και αν αρρώστησε σίγουρα το άτομο που κράτησε τις φωτογραφίες της για τόσα χρόνια μάλλον ήταν μαζί της τότε που πέθανε. και μάλλον τώρα που πετάχτηκαν στα σκουπίδια θα πέθανε και αυτό.
Τελικα θα μου δωσετε συνεντευξη;
Γρηγόρη 🙂
υπατία, το αριστοκρατικόν ή μάλλον το μεσοαστικόν και άνω, βγαίνει όχι τόσο από τις πόζες όσο από ένα σωρό λεπτομέρειες των φωτογραφιών, ας πούμε τις διακοπές για σκι ή τις θερινές επαύλεις ή τις ομαδικές φωτογραφίες. Μπορεί και να κάνω βέβαια λάθος!
Στέφανε, είπαμε όχι 🙂 Ευχαριστώ πολύ για την πρόταση πάντως, ξανά.
Παιδιά μου, επειδή ξέρω ότι δεν μπορείτε να κλείσετε μάτι χωρίς νέα μου, σας ενημερώνω ότι τα χτυπημένα άκρα μου αναρρώνουν μια χαρά και ότι την ερχόμενη βδομάδα θα λείπω σε ένα συνέδριο στην Αυστρία. Τα λέμε μετά λοιπόν, αν φωτογραφίσουμε κάτι αξιόλογο θα το δείτε 🙂
Σε ελεύθερη μετάφραση: «Για σας που θα λιώνετε στη ζέστη και διακοπές δεν προβλέπονται, θα πάω να κάνω σκι στην Αυστρία και σας το λέω να σκάσετε από τη ζήλια σας!» 😛
σκι στην Αυστρία
Μα για τι με πέρασες, Ρουμάνο αριστοκράτη; 😉
Διάσημος είσαι, Μεγιστάνας μας προέκυψες, όλα τα περιμένω από σένα πια! 😛
Α, ώστε με σκι κουτρουβάλησε την κατηφόρα ο Δύτης!
Η λίμνη ήταν στην Ελβετία;
Din nou am suspendat marile umbrele albe în văzduhul nopţii. Prosas líricas de juventud, de Paul Celan, versiones de José Luis …
Μπράβο στον σκουπιδοερευνητή και μπράβο για τη δημοσίευση.
Γεια σας παίδες και κόρες. Γράφω απλά για να σας πω ότι χαίρω άκρας υγείας και ότι επέστρεψα στα πάτρια, κατενθουσιασμένος με τη Βιέννη -κάτι μου κάνει αυτή η Mitteleuropa τελικά, συμπεραίνω. 🙂
Ε, καλά, οι Οθωμανοί είχαν πάντα κόλλημα με τη Βιέννη.
Συνήθως δεν επέστρεφαν ενθουσιασμένοι, βέβαια…
Δύτη, αναρωτιόμουνα σε ποιες θάλασσες κολυμπούσες. Χαίρομαι που επέστρεψες στα πάτρια κι ελπίζω σύντομα να επιστρέψεις και στα ιστολογικά.
Τρομερό.
»Θέλω να πω, κάποιος έκατσε μετά το θάνατο της Σάντας και το έφτιαξε: όλες οι χρονολογικές σημειώσεις, ακόμα και στις σελίδες του τάφου, είναι από το ίδιο χέρι. Συγγενής της; Και πώς να κατέληξε πεταμένο στο Παγκράτι; Ποιος ξέρει.»
Αύτη η ιστορία κι’ αν θα είχε ενδιαφέρον!
Πολύ τυχερός ο φίλος.
Πότε θα επιστρέψω στα ιστολογικά δεν ξέρω. Πολλή δουλειά, μετακομίσεις και τέτοια, συν τη ζέστη -ίσως γράψω κάτι για τη Βιέννη, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα!
Όσον αφορά την ιστορία του άλμπουμ πάντως, πρέπει να σημειώσω, κάπως κατόπιν εορτής, ότι τελικά βρέθηκε μαζί με άλλα παλιά άλμπουμ, αγγλικά κλπ, οπότε μάλλον η παγκρατιανή ιστορία αφορά κάποιον συλλέκτη ή κάτι τέτοιο, το δικό του αρχείο πετάχτηκε στα σκουπίδια. Φυσικά η ιστορία του άλμπουμ προ συλλέκτη παραμένει εξίσου συναρπαστική!
………
Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε.
Στη σελίδα Sanatoriul de Nevroze Predeal κοιτάξτε απ’ την έκτη φωτογραφία και μετά. Στις φωτογραφίες με το καμπυλωτό μπαλκόνι η Sanda ατενίζει το μεγάλο κενό απ’ τον δεύτερον όροφο.
Το νοσοκομείο χτίστηκε το 1936 και είναι δείγμα της μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου. Αρχιτέκτονάς του ο ρουμανοεβραίος ντανταϊστής ζωγράφος Marcel Janco.
Προβλήματα: σύμφωνα με τον ιστότοπό της η κλινική είναι ψυχιατρική, όχι για φυματικούς. Επίσης λέι ότι η αποπεράτωση έγινε το Δεκέμβριο του 1934, όχι το 1936. Τέλος ο Jenco δεν αναφέρεται πουθενά.
Steppenwolf, εντυπωσιακό, όσο μπόρεσα να συγκρίνω μοιάζει να είναι το ίδιο. Αν κάποιος ξέρει ρουμάνικα ίσως καταφέρει να βρει αν η κλινικη ξεκίνησε ως σανατόριο ή ήταν απ’ την αρχή ψυχιατρική, οπότε…
Στα σανατόρια πήγαιναν οι φυματικοί πριν βρεθούν θεραπείες με αντιβίωση. Λογικό φαίνεται λοιπόν μετά τον πόλεμο το σανατόριο να μετατράπηκε σε ψυχιατρική κλινική. Στην ιστορία του δυστυχώς δεν αναφέρεται τίποτα. (Όχι, δε γνωρίζω ρουμάνικα).
Κουτσά-στραβά ο γούγλης κάτι λέει
Τι ακριβώς;
Τα προβλήματα που ανέφερες· ότι δουλεύει απ’ το 34 ως ψυχιατρική κλινική. Είναι κι ένας Χαράλαμπος στους ιδρυτές της.
Stazybo, δε βρίσκω κάποιο σημείο που να γράφει ότι η κλινική ήταν εξαρχής ψυχιατρική. Πού ακριβώς το διάβασες;
Το αντίθετο μόνο θα ήταν άξιο αναφοράς.
(Για να δούμε, αυτή τη φορά θα εμφανιστεί το σχόλιο;)
Ο συλλογισμός σου λέγεται argumentum e silentio 🙂
Είπα να μην το γράψω 😉
Μια ρουμανίδα φίλη βρήκε τα εξής:
1) Ο ένας απ’ τους τρεις γιατρούς έλαβε μέρος στην οργάνωση της μάχης ενάντια στη φυματίωση στη Ρουμανία: <a href="http://vaslui-online.info/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=46&Itemid=58&limitstart=5"1895 – S-a nascut medicul roman dr. Maximilian Popper; a participat la organizarea luptei anti-tuberculoza din Romania.
2) Ο δεύτερος ήταν πρωτοπόρος στη χειρουργική: Premiere în chirurgie
Celebrul medic Liviu Câmpeanu era renumit pentru experimentele care au împins înainte ştiinţele medicale.
Αυτά τα τελευταία ευρήματα μάλλον δείχνουν ότι αρχικά προοριζόταν για φυματικούς, ε;
Όπως και η τοποθεσία: βουνά, δάση, καθαρός αέρας. Όπως και το όνομα:
«sanatoriu», όχι «spital» ή «clinică».
Ε ναι…
(η λογοτεχνική μου πλευρά ίσως θα ευνοούσε μια ψυχιατρική κλινική -αλλά, φαντάζομαι, καλύτερα το σανατόριο για τη φτωχή Σάντα)
Δηλαδή η φθίσις, το χτικιό, οι αιμοπτύσεις, δεν έχουν λογοτεχνική πλευρά; 🙂
Μια άλλη ρουμανίδα φίλη τους έστειλε ημέιλ. Να δούμε αν και τι θ’ απαντήσουν.
Έχουν, πώς, απλά να, λίγο πιο τετριμμένη, πώς να το πω. 😉
Περιμένουμε την τυχόν απάντηση με αγωνία.
Απάντηση:
2011-08-17 11:29
Buna ziua.Este adevarat ca in locatia pe care ati gasit-o a fost sanatoriul TBC,in anii 1945.Cu respect,
—————————————————————————————
2011-08-17 11:31
Si in prezent,cladirea care este in fotografie exista,bineinteles renovata.
Sa aveti o zi buna!
Επειδή βαριέμαι να περιμένω την επίσημη μετάφραση 🙂 , ιδού η «δική» μου (η Google να ‘ναι καλά):
2011-08-17 11:29
Καλημέρα σας. Πράγματι στην τοποθεσία που βρήκατε το 1945 ήτανε το σανατόριο για φυματικούς. Με εκτίμηση.
—————————————————————————————
2011-08-17 11:31
Το κτήριο της φωτογραφίας υπάρχει και σήμερα, φυσικά ανακαινισμένο.
Καλή μέρα να ‘χετε!
Φοβάμαι πως θα πρέπει ν’ αρκεστείς σε Πολυδούρες και «Μαγικά Βουνά» των Τόμας Μανν. 🙂
Τις θερμότατες ευχαριστίες του ιστολογίου στη ρουμανίδα φίλη, παρακαλώ. 🙂
Predeal:
It is the highest town and one of the most important mountain resorts in Romania.
The town has been certificated as a climatal resort by government decree (H.G. 226/1992) due to the strongly ionized air rich in UV radiations and the low atmospheric pressure. That’s why it is a recommended place for treatment and recovery for any kind of mental impairment.
Χμμμ…
Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι και που ο Stazybo μάλλον σκεφτόταν ήδη χτες:
Χ ⇒ συνέπειες του Χ ⇒ κατάθλιψη ⇒ σανατόριο ⇒ Χριστούγεννα χωρίς οικογένεια και φίλους ⇒ η κατάθλιψη έχει χτυπήσει κόκκινο ⇒ παραμονή Πρωτοχρονιάς ⇒ ρεβεγιόν χωρίς οικογένεια και φίλους ⇒ αυτοκτονία;
Χ = ο πόλεμος της χτύπησε την πόρτα;
Α! είμαι αργόστροφος. Δεν τόχα σκεφτεί με αυτοκτονία, όχι.
(αλλά γαμώτο, αρχίζει να γίνεται λίγο τυμβωρυχική αυτή η έρευνα, ε; κάπως;)
Μα ως τυμβωρυχία δεν άρχισε; Εννοώ το ψάξιμο στα σκουπίδια.
Δε βαριέσαι· αν ψάχνεις στα σκουπίδα της Οξυρύγχου ή ανασκαλεύεις αρχαίους τάφους, τότε σε ονομάζουν αρχαιολόγο και μια μέρα μπορεί να γίνεις μεγάλος και τρανός. Αν ψάχνεις στα σκουπίδια του Παγκρατίου ή ανασκαλεύεις το παρελθόν της Sanda, σε λένε διεστραμμένο.
Θα γράψει κάποτε κάποιος ποιητής μπαλάντα στους άδοξους τυμβωρύχους των αιώνων*;
* Η έκφραση «τυμβωρύχος των αιώνων» μου προέκυψε τυχαία· αλλά μ’ αρέσει πολύ και το Google επιστρέφει μηδέν αποτελέσματα. Κατοχυρώνω λοιπόν τα δικαιώματα 🙂 Αν φτιάξω ιστολόγιο, θα τ’ ονομάσω έτσι.
Τυμβωρύχος των αιώνων!!! Θα το περιμένω αυτό το ιστολόγιο. 🙂
Καρτ ποστάλ προς πώληση του αρχικού σανατορίου Sanatoriul Bucegi που ίδρυσαν οι τρεις γιατροί.
Αν και δεν βγάζουμε άκρη, ας μπλέξουμε και μυστικές υπηρεσίες 🙂 και ντανταϊσμό (αρχιτέκτονας του σανατορίου ο Marcel Janco).
Παίζει κι ένα Institutul Climato-Terapeutic, χωρίς σκεπή, με μπαλκόνια που ταιριάζουν περισσότερο ( ; ) στις φωτογραφίες της Σάντας, που σε άλλη κάρτ-ποστάλ, 18 χρόνια μετά, αναφέρεται ως σανατόριο -κι έχει προστεθεί κι ένα κτίριο δεξιά… ❓
Λύκε, συγγνώμη για την απροσεξία μου με τον Janco που είχες αναφέρει από χτες.
Nici o problema 🙂
Τώρα κοίταξα κι εγώ στο http://www.okazii.ro και βρήκα άλλες δύο καρτ ποστάλ, μία του «σανατορίου» και μία του «ινστιτούτου». Αυτή του «ινστιτούτου» είναι του 1954, οπότε δικαιολογείται ένα μικρό κτίσμα δεξιά. Και οι δύο κάρτες αναφέρουν το τοπωνύμιο «Valea Râşnoavei» («κοιλάδα του Râşnov»;). Το Râșnov πάλι είναι μια άλλη πόλη της επαρχίας του Brașov, στην οποία επαρχία ανήκει βεβαίως και το Predeal. Στη γερμανική Wikipedia στο λήμμα Râşnov γράφει ότι το Predeal είναι «Kurort», τουτέστιν «τόπος θεραπείας και ανάπαυσης». Δυστυχώς στη δεύτερη καρτ ποστάλ το «ινστιτούτο» δε λέγεται «ινστιτούτο», αλλά «Sanatoriul Predeal».
Όσον αφορά το ζήτημα που έθεσες, ποιο απ’ τα δύο κτήρια έχει το πιο ταιριαστό μπαλκόνι: το «σανατόριο» ταιριάζει ικανοποιητικά. Αυτό φαίνεται σ’ αυτήν εδώ τη φωτογραφία. Ας τη συγκρίνουμε με τη φωτογραφία της Sanda και της άλλης γυναίκας. Η άλλη γυναίκα στέκεται στον πρώτον όροφο· η Sanda στο δεύτερο. Τα μπαλκόνια και των δύο ορόφων κάνουν αριστερά καμπύλη· το μπαλκόνι όμως πάνω απ’ τη Sanda δεν κάνει (αμέσως) καμπύλη. Έτσι ακριβώς είναι και τα μπαλκόνια του «σανατορίου»: των δύο πρώτων ορόφων κάνουν μια μεγάλη καμπύλη, ενώ του τρίτου μια μικρότερη, η οποία αρχίζει πιο μέσα απ’ τις καμπύλες των κάτω ορόφων, γι’ αυτό και δε φαίνεται στη φωτογραφία με τη Sanda. Αν η ηρωίδα μας στεκότανε στην καινούργια φωτογραφία, θα την έκρυβε το δέντρο. Μόνο τα κάγκελα δεν ταιριάζουν, αλλά λογικό είναι μετά από εξήντα χρόνια να τα αντικατέστησαν.
Η οπτική γωνία και η απόσταση απ’ την οποία έχει τραβηχτεί το «ινστιτούτο» δυσκολεύει τα πράγματα. Δεν αποκλείεται αυτό να είναι το σωστό κτήριο· έχει το σωστό χρώμα, το εκτυφλωτικό λευκό των φωτογραφιών με τη Sanda. Αλλά οι λεπτομέρειες των μπαλκονιών (καμπύλες, κάγκελα, υδροροές, τζάμια) δυστυχώς δε διακρίνονται. Πάντως, όπως μπορεί ν’ αντικατασταθούν τα παλιά κάγκελα, έτσι μπορεί να βαφτούν και οι τοίχοι. Το «σανατόριο» ας πούμε εδώ είναι βαμμένο κίτρινο, ενώ στην άλλη φωτογραφία είναι άσπρο.
Δύτη, άλλες φωτογραφίες υπάρχουνε; Γράφεις ότι βρέθηκαν τρία άλμπουμ. Είναι και τα τρία μόλις 15 σελίδες μαζί με το εξώφυλλο;
Πρόταση: αν θέλεις βάλε και τις καρτ ποστάλ στην ανάρτηση, αλλιώς μπορεί να χαθούν όταν κλείσει ο πλειστηριασμός.
Τώρα είδα ότι είχες ήδη βρει και την καρτ ποστάλ του 1954. Όταν εγκριθεί το άλλο σχόλιο που έχω στείλει, θα καταλάβεις τι εννοώ…
Παιδιά καλησπέρα, είμαι πτώμα οπότε αρκούμαι να σας συγχαρώ για τις έρευνες και:
Είναι πολύ περισσότερες οι φωτογραφίες, αλλά απ’ όσο θυμάμαι μόνο σε αυτές που έχω στο ποστ φαίνεται το σανατόριο/κλινική.
Νοτίως του Predeal υπάρχει ένα σανατόριο για φυματικούς, το Sanatoriul TBC Moroieni.
Στο βιβλίο «Dada East. The Romanians of Cabaret Voltaire» γράφει ότι το πραγματικό όνομα του αρχιτέκτονα ήταν Marcel Iancu και το άλλαξε σε Janco στο Παρίσι για λόγους ευφωνίας. Σχετικά με τη δράση του ως αρχιτέκτονα και το Predeal γράφει:
In the same year—1922—as the Iancu brothers returned to Bucharest, Marcel and Iuliu Iancu opened a joint architectural office called Birou de Studii Moderne […] in fact Marcel Iancu provided the creative ideas while his brother was responsible for the practical arrangements […] Up to the late 1930s the office planned and was responsible for more than forty buildings, of which most were “ultramodern” private villas in Bucharest and the biggest was a sanatorium in the Râsnoavei valley near Predeal, one of the first private establishments for lung disease cure in Romania, planned by Iancu in 1934 as a pure constructivist building smoothly adapting to the landscape.
Στο «Zentralblatt für die gesamte Tuberkuloseforschung: Bände 90-91», «Κεντρικό φύλλο για τη συνολική έρευνα για τη φυματίωση» γράφει: «A. Stroescu: Die sanitäre Erziehung in Sanatorien für Lungentuberkulose. [Sanat. tuberc. Predeal.]», «A. Stroescu: η θεραπευτική αγωγή στα σανατόρια για την πνευμονική φυματίωση. [Σανατ. φυματ. Predeal.]».
Στο βιβλίο «Journal de Roumanie: 29 août 1939-19 mars 1946 : la IIe̳ guerre mondiale vue de l’Est», «Ρουμανικό ημερολόγιο 1939-1946: ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος απ’ τη σκοπιά της Ανατολής» γράφει: «Hier je suis allé à Predeal pour voir un collègue malade qui a dû être transporté au sanatorium des Bucegi. […] Quelle paix m’a paru régner dans le sanatorium ! C’est comme si la misère présente des malades leur apportait une sorte de protection», «Χτες πήγα στο Predeal να δω έναν άρρωστο συνάδελφο που χρειάστηκε να μεταφερθεί στο σανατόριο του Bucegi […] Τι ηρεμία μου φάνηκε ότι βασίλευε στο σανατόριο! Λες κι η τωρινή αθλιότητα των αρρώστων τους παρείχε ένα είδος προστασίας [απ’ τον πόλεμο – διότι στη διαδρομή μέχρι να φτάσει έβλεπε παντού βομβαρδισμένα και καμένα κτήρια]». Οι άθλιοι άρρωστοι μάλλον φθισικοί θα είναι. Βέβαια και οι σχιζοφρενείς άθλιοι είναι, αλλά το Predeal δε μοιάζει με τρελάδικο.
Στο βιβλίο «Codreanu und die Eiserne Garde» («Ο Codreanu και η Σιδηρά Φρουρά» – δηλαδή οι Ρουμάνοι φασίστες) γράφει: «Auch gab es eine Wohlfahrtsorganisation und ein Sanatorium für die Legion in Pre- deal», «Υπήρχε επίσης ένας οργανισμός πρόνοιας κι ένα σανατόριο για τη Λεγεώνα στο Predeal». (Η Σιδηρά Φρουρά λεγόταν και «Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ»). Ταιριαστό με τη συμμετοχή της Sanda σε φασιστική νεολαία.
Στο βιβλίο «The Green Shirts and the others: a history of Fascism in Hungary and Rumania» γράφει: «At the opening of the Legionary sanatorium in Predeal, different payment rates were established.»
Στο βιβλίο «Religion and politics: Bishop Valerian Trifa and his times» γράφει: «There was also a Legionary Welfare Organization, and a Legionary Sanatorium was opened at Predeal».
Νέα υπόθεση εργασίας: το σανατόριο το χτίσανε οι φασίστες με σχέδια ενός Εβραίου για τους φυματικούς τους. Μετά την επικράτηση του κομμουνισμού μετατράπηκε σε ψυχιατρική κλινική και οι μελανές σελίδες της ιστορίας του «παράπεσαν» κάπου και «χάθηκαν».
Δύτη, θα ήθελες ν’ ανεβάσεις κάπου τις υπόλοιπες φωτογραφίες; Να βλέπαμε ας πούμε πόσο στενοί ήταν οι δεσμοί της Sanda με τους φασίστες.
«Λες κι η τωρινή αθλιότητα των αρρώστων τους παρείχε ένα είδος προστασία»
Καλύτερα: εξαθλίωση.
Στο βιβλίο «Romanian modernism: the architecture of Bucharest 1920-1940» γράφει:
During the interwar years health became a major preoccupation throughout the world. Hospitals were constructed–in particular, sanatoriums for patients with tuberculosis, a disease of epidemic proportions in Europe at the time. There were many competitions for the design of sanatoriums across Romania, and a good number of those built were representative of interwar Romanian modernism.
These specialized buildings demonstated a thorough analysis of circulation and hygiene and a preference for simple modeling. Thus they drew on the creative ability of a number of significant Romanian architects; noted examples were […] the Bucegi Sanatorium, built in Predeal by Marcel Janco in 1936.
Το σανατόριο λέγεται και «Sanatoriul Popper la Predeal».
Σ’ ένα ιστολόγιο γράφει ότι χτίστηκε απ’ τον Iencu το 1934: arh. Marcel Iancu, pictor, arhitect si publicist.
– sanatoriul Popper/Predeal – 1934 – stilul Modernist.
Αλλού όμως γράφει ότι αποπερατώθηκε τον Οκτώβρη του 1936: Sanatoriul la Predeal – Marcel Iancu (10/1936). Μπορεί το ένα κτήριο να λειτουργούσε απ’ το Δεκέμβρη του 1934 και το άλλο να τελείωσε δύο χρόνια αργότερα. Λογικό είναι όταν έχεις το ένα κτήριο χτισμένο να μην το αφήνεις να στέκεται, αλλά να το χρησιμοποιείς.
Το Diham, όπου η Sanda πέρασε μια βδομάδα το Γενάρη του 1944, απέχει μόλις 7 χιλιόμετρα απ’ το Predeal. Τι είναι αυτό που φορά στο αριστερό πέτο; Θυρεός; Σήμα κάποιας οργάνωσης; Κάτι παρόμοιο φορά κι εδώ.
Η Σιδηρά Φρουρά φαίνεται πως είχε στενούς δεσμούς με το Predeal. Διαβάστε σ’ αυτόν τον εθνικιστικόν ιστότοπο (ακούγοντας παράλληλα την «υποβλητική» μουσική) για την αποκομιδή των οστών 46 «ηρώων και μαρτύρων» στο μοναστήρι του Predeal, όπου «μέσ’ απ’ το χώμα ξεφύτρωσ’ ένα δάσος σταυρών της Λεγεώνας».
Σανατόριο υπήρχε στο Predeal ήδη το 1917.
Το Sinaia, όπου έγινε η απαγωγή απ’ τους φασίστες της Σιδηράς Φρουράς του μεγάλου ρουμάνου ιστορικού Nicolae Iorga το 1940, τον οποίο και δολοφόνησαν, απέχει μόλις 20 χιλιόμετρα απ’ το Predeal.
Steppenwolf, τυμβωρύχε των αιώνων, έχω μείνει άναυδος. Αν δεν κάνω λάθος τώρα τείνεις κι εσύ προς την ερμηνεία που είχα μισοδώσει στο αρχικό ποστ, όχι;
Άλλες φωτογραφίες δεν έχω εγώ, πρέπει να ξανανέβω Αθήνα και να ξαναδώ τα άλμπουμ στου φίλου μου. Θυμάμαι όμως κάτι φωτό όπου η Σάντα ποζάρει δίπλα σε ένα αυτοκίνητο με έναν φίλο, ο οποίος φορά κάτι σαν στολή και στρατιωτικές μπότες.
Ναι, πολλές και ανεξάρτητες (;) πηγές λένε το ίδιο, ότι το σανατόριο ήταν για φυματικούς.
Τότε όμως γιατί η σιωπή (λατινιστί: silentium 🙂 ) της ιστοσελίδας του σανατορίου;
Υπόθεση εργασίας: διότι είναι αυτό που χτίσανε οι φασίστες. Το κομμουνιστικό καθεστώς δεν ήθελε να δοθεί η εντύπωση ότι οι φασίστες είχανε κάνει και καλά πράγματα για την πατρίδα. Προτίμησε τη λήθη απ’ την αλήθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μια ρουμανίδα φίλη μου με ρώτησε με το μέρος ποιων πολέμησε η Ρουμανία στο 2ο ΠΠ. Για τους Ρουμάνους στο Στάλινγκραντ δεν είχε ξανακούσει!
Έτσι μαζί με τη μνήμη της Λεγεώνας έφθισε κι αυτή της φθίσης…
Ναι -και λέγοντας την ερμηνεία του ποστ μου, εννοώ και την υπόθεση για το περιβάλλον της Σάντας.
Για το Παγκράτι, δες και λίγο παραπάνω, πρέπει να ήταν η συλλογή κάποιου συλλέκτη (μαζί με άλλα άλμπουμ του παρελθόντος) που πετάχτηκε.
Παρεμπιπτόντως, δεν τάξερα αυτά για τον Ιόργκα, κατά τα άλλα παλιό γνώριμο.
Υπόθεση εργασίας: διότι είναι αυτό που χτίσανε οι φασίστες.
Ο διάδοχος του Codreanu λεγόταν Horia Sima. Στο βιβλίο του ISTORIA MIŞCĂRII LEGIONARE («Ιστορία του κινήματος της Λεγεώνας») στο ενδέκατο κεφάλαιο γράφει:
-la 3 Octombrie 1937, el inaugurează “CONSUMUL LEGIONAR OBOR”, în cel mai vechi cartier din Capitală.
-la 24 Octombrie, deschide “PENSIUNEA LEGIONARĂ”, la Predeal, o staţiune climaterică din Carpaţi.
-στις 24 Οκτωβρίου (1937) εγκανιάζεται η «Πανσιόν των Λεγεωναρίων» στο Predeal, ένα κέντρο χειμερινών σπορ.
Στα εγκαίνια είχε βγάλει λόγο κι ο «Căpitanul», δηλαδή ο Codreanu, όπως γράφει παρακάτω.
Τώρα, στο CRONOLOGIE LEGIONARĂ, δηλαδή στο χρονολόγιο της Λεγεώνας, στα συμβάντα του 1937 γράφει:
1937
[…]
Oct. 1937 – Căpitanul inaugurează Consumul Legionar Obor (Bucureşti)
Oct. 1934 – Căpitanul inaugurează Pensiunea Legionară din Predeal
1 Nov. 1937 – Căpitanul inaugurează Restaurantul Legionar din Bd. Basarab (Bucureşti)
Δηλαδή η Πανσιόν εμφανίζεται να εγκανιάζεται το 1934 εν μέσω συμβάντων του 1937! Προφανώς πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Πάντως και το βιβλίο του Sima δεν είναι άμοιρο τυπογραφικών λαθών, π.χ. η οδός Gutenberg είναι γραμμένη και «Gubengerg» σε τρία σημεία.
Συμπέρασμα: όχι, το σανατόριο της Sanda δεν είναι αυτό της Σιδηράς Φρουράς.
Τ’ αυτοκίνητα ήταν σχετικά σπάνια τότε. Ίσως ο φίλος της να είναι αναγνωρίσιμο πρόσωπο.
Το ερώτημα για τη σχέση μεταξύ Predeal και Παγκρατίου παραμένει…
Μια που μιλάμε για τον Γιοργκά σε ημιτουρκολογικό ιστολόγιο, ας αναφερθεί η μνημειώδης του «Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Εξαιρετικό θέμα. Νομίζω ότι είναι κοινή επιθυμία να «ανεβάσεις» κι άλλες φωτογραφίες από το άλμπουμ.
Εγώ θα έκανα έρευνα στα γειτονικά με τον κάδο σπίτια για να μάθω περισσότερα.
Οι ευχαριστίες διαβιβάστηκαν.
Λοιπόν, η ρουμανίδα φίλη προτείνει να ρωτήσω το σανατόριο αν μπορεί να εντοπίσει τυχόν επιζώντες συγγενείς της Sanda, ώστε να τους επιστραφούν οι φωτογραφίες. Βρίσκω την ιδέα πολύ ωραία, αλλά δεν μπορώ να λογαριάσω χωρίς τον ξενοδόχο Σταμάτη. Έχεις την καλοσύνη να τον ρωτήσεις αν συμφωνεί;
Α ναι, προτείνει να κάνουμε και μιαν ανάρτηση στα ρουμάνικα.
Έστειλα μέιλ στον ξενοδόχο, αλλά είμαστε και σε διακοπές 😉
(Θα ξαναπώ, πάντως, ότι έχουν αρχίσει κάπως να με τρομάζουν οι διαστάσεις που παίρνει αυτό το ποστ….)
Τι να σου πω, με συναρπάζει σαν αστυνομικό μυθιστόρημα…
Εν πάση περιπτώσει, ξενοδόχοι είστε εσύ κι ο Σταμάτης, εμείς οι άλλοι είμαστε φιλοξενούμενοι και δεν κάνει να κάνουμε κατάχρηση της φιλοξενίας. Το δικό σας ΟΚ είναι απαραίτητο και ουσιώδες.
Καλημέρα άξια τέκνα της Ρουμανίας, πράγματι η δημοφιλία της Σάντα έχει αρχίσει να παίρνει πελώριες διαστάσεις κι εγώ χαίρομαι πολύ γι` αυτό γιατί οπωσδήποτε το αξίζει. Ο ξενοδόχος ζητά συγγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση αλλά βρισκόταν σε διακοπές κάπου στα Καρπάθια όρη. Την ημέρα κοιμόταν και τη νύχτα μεταμορφωνόταν σε πελώρια νυχτερίδα. Τέλος πάντων η επιστροφή στην Αθήνα με βρήκε αντιμέτωπο με διάφορα ζητήματα. Ένα απ` αυτά είναι και η επιστροφή των φωτογραφιών σε πιθανούς συγγενείς.Αγαπητέ λύκε της στέππας, εκτιμώ πολύ την πρόταση σου και ξέρω ότι έχεις τις πιο ευγενικές προθέσεις και σ` ευχαριστώ πολύ που με ρώτησες αλλά ειλικρινά δε βρίσκω το λόγο γιατί θα έπρεπε να κινηθεί ολόκληρη διαδικασία για να βρεθούν τυχόν επιζώντες συγγενείς και να τους επιστραφούν οι φωτογραφίες. Έχω αναπτύξει μια βαθιά σχέση με τη Σάντα και με τη σκιά της και κατά κάποιο τρόπο θεωρώ ότι εκείνη βρήκε εμένα και όχι εγώ εκείνη… Υπάρχει εδώ ένα είδος μεταφυσικού δικαίου το οποίο μου δίνει την πεποίθηση ότι πρέπει να κρατήσω αυτές τις φωτογραφίες που βέβαια την εποχή που τραβήχτηκαν εγώ απουσίαζα διότι βρισκόμουν αλλού. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε… ίσως ο σοφός Κινέζος δικαστής του κύκλου με την κιμωλία θα έδινε τη σωστότερη λύση. Προς το παρόν και μέχρι να εμφανιστεί, θα κρατήσω τις φωτογραφίες αυτές.
Σας χαιρετώ και τα ξαναλέμε σύντομα.
Ξενοδόχος.
Καταρχήν ευχαριστώ για την απάντηση.
Ο σοφός Κινέζος δικαστής θα ‘βλεπε που είσαι ερωτευμένος μέχρι τα μπούνια με τη Sanda και δε θα σας χώριζε με τη βία, αλλά θα περίμενε υπομονετικά ως σοφός που είναι ν’ αρχίσει να ξεθυμαίνει η σχέση σας, να πάρεις μόνος σου πρέφα τι ψηλομύτα και φαντασμένη είναι η τύπισσα, να λεπτύνει το πορτοφόλι σου με τόσα χατήρια που απαιτεί να της κάνεις και τότε θα πήγαινες μόνος σου να τον ξαναβρείς και να του ζητήσεις ν’ αλλάξει την απόφαση 🙂
Καλημέρα. Είναι αλήθεια ότι η Σάντα έχει ακριβά γούστα. Με κατέστρεψε, μου`φαγε όλα τα δαχτυλίδια αλλά δεν με πειράζει, ας κοιμάμαι στα σανίδια. Πως να την αποχωριστώ;