Άλλη ανάρτηση είχα στο μυαλό μου, άλλη μου βγήκε. Πάει καιρός που έχει αναζωπυρωθεί η διαμάχη για την Αντίσταση και τον Εμφύλιο, φαντάζομαι θα το έχετε δει. Έχω την εντύπωση ότι θα ξαναφουντώσει πολύ σύντομα, χάρη και στην ταινία του Βούλγαρη (που δεν είδα ακόμα) -ήδη βλέπω τα προεόρτια. Παράπλευρη συνέπεια είναι η ανάδειξη από διάφορους ιστορικούς και δημοσιογράφους της «δεξιάς Αντίστασης»: το κοινό μοτίβο είναι ότι, επειδή η Αριστερά «κυριάρχησε ιδεολογικά παρά την ήττα της», έχει εξωραϊστεί το ΕΑΜ ενώ αντίθετα οργανώσεις όπως ο ΕΔΕΣ θεωρούνται κατσαπλιάδες, ενώ αποτελούνταν κι αυτές από αγνούς αγωνιστές με αγάπη για την πατρίδα. Δεν έχω πρόθεση να διαφωνήσω, καταρχήν· επειδή όμως κάτι μου είχε κάνει εντύπωση, το κράτησα και τον Αύγουστο το έβαλα και σε ένα σχόλιο στο μπλογκ του αγαπητού Silentcrossing, εδώ (σε ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ). Με την άδειά του λοιπόν το ξαναδουλεύω:
Εδώ λοιπόν το «Βήμα» διαφήμιζε, πριν από ένα χρόνο σχεδόν, ένα (τότε) καινούριο βιβλίο: το ημερολόγιο ενός δεξιού πατριώτη, ενός δικηγόρου και μετέπειτα πολιτευτή του Ελληνικού Συναγερμού (του Παπάγου) και του Κόμματος Προοδευτικών (του Μαρκεζίνη, αν δεν απατώμαι), ο οποίος πολέμησε τους ναζί από τις τάξεις του ΕΔΕΣ. Γράφει ο δημοσιογράφος χαρακτηριστικά:
Χειμώνας, αρχές του 1944. Στο διαμέρισμα των Ρωμανών, στον πρώτο όροφο της περίφημης Μπλε Πολυκατοικίας, που έχουν χτίσει στον αριθμό 61 της οδού Αραχώβης στα Εξάρχεια οι Κωστής Αντωνόπουλος και Κυριακούλης Πανναγιωτάκος, δημιουργείται το αδιαχώρητο. Ο γνωστός δικηγόρος και μετέπειτα πολιτευτής του Ελληνικού Συναγερμού και του Κόμματος των Προοδευτικών Γεώργιος Αριστ. Ρωμανός, που μόλις έχει γυρίσει από τα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας όπου πολεμούσε τους ναζί από τις τάξεις του ΕΔΕΣ, μιλάει στην ιδιότυπη αυτή βεγγέρα για τη σημασία της ένοπλης αντίστασης εναντίον των κατακτητών. Το σταφιδόκρασο ρέει άφθονο και ο γιος του ομιλητή, ο Αριστείδης, θυμάται τον πατέρα του να αγορεύει θερμά και να προσπαθεί να μεταδώσει στους συνδαιτυμόνες την ατμόσφαιρα της ανταρτικής ζωής: οι επιχειρήσεις κατά των Γερμανών, η σύνδεση με το Γενικό Αρχηγείο, ο εφοδιασμός από τους Αγγλους που γινόταν με ρίψεις από αέρος, οι πορείες, η ανάπαυση του πολεμιστή και τα τρικούβερτα γλέντια με τσίπουρο που δεν άφηναν κανένα ασυγκίνητο, το κατευόδιο στους σκοτωμένους συντρόφους. Οπως σημειώνει στην εισαγωγή του ο Ρωμανός, για τους λόγους που τον ώθησαν να εκδώσει την ομιλία εκείνη μαζί με το ημερολόγιο του πατέρα του από το βουνό, πέρα από την επιθυμία δημοσιοποίησης ενός ιστορικού τεκμηρίου της Αντίστασης, ήταν η ελπίδα του ότι ο αναγνώστης θα μπορέσει αβίαστα να συμπεράνει: «Υπήρξε ένας τίμιος αγωνιστής της Δεξιάς». Διατρέχοντας τη βιβλιογραφία της Αντίστασης, λέει, νιώθεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε μια ζυγαριά που γέρνει σαφώς στο αριστερό της ζύγι. «Εκδίδοντας το κείμενο αυτό, έχω τη γνώμη ότι βοηθώ, ενδεχομένως, στην προσπάθεια εξισορρόπησης της διαφοράς. Οχι με το να προσθέτω βαρίδια στον δίσκο της Δεξιάς (το ζήτημα δεν είναι ποσοτικό) αλλά με το να δώσω βαρύτητα στο ανθρώπινο στοιχείο απέναντι στο υπερτονισμένο ιδεολογικό».
Ωραία. Πραγματικά δεν έχω καμία αντίρρηση. Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ αν ο δημοσιογράφος ήταν λίγο βλάκας, ή μήπως θέλησε να σαμποτάρει κάποιο διατεταγμένο άρθρο. Διότι αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω την επιλογή αποσπασμάτων που έκανε από το βιβλίο (δεν το έχω διαβάσει), ένα ντοκουμέντο, όπως λέει, «γλαφυρό, πνευματώδες, στοχαστικό. Αλλά και σκληρό. Και συγχρόνως δραματικά ανθρώπινο.» Μάχες και τέτοια δεν βλέπω. Πέντε αποσπάσματα παραθέτει όλα κι όλα η εφημερίδα. Κάποια είναι κάπως ευτράπελα:
19.8.43 Βάπτισμα στις ψείρες. Ολη νύχτα δεν κοιμηθήκαμε από τη φαγούρα. Ο Αλκαίος μέτρησε 50 ψύλλους! Η πρώτη ηρωική αντάρτικη δράση μας!
17.9.43 Οι Αγγλοι μέσα σε τούτο το ιδιοτελές περιβάλλον συμμορφώθηκαν μια χαρά. Κοιτούν κι αυτοί να κάμουν περιουσία. Ζουν πουλώντας τ΄ αλεξίπτωτα με τα οποία πέφτουν τα δέματα και οικονομούνε τις λίρες που παίρνουν για μισθό, και οι οποίες όπως λένε ανέρχονται σε σημαντικό ποσό για τις νομισματικές μας συνθήκες.
(το καλύτερο:)
12-16.9.43 Ηπιαμε ένα μεσημέρι τέσσερις άνθρωποι πάνω από τέσσερις οκάδες τσίπουρο. Ητανε ο Μπαλτογιάννης, ο Παπακοσμόπουλος, ο Παπακώστας απ΄ την Πλατανούσα κι εγώ. Εγώ έφυγα μετά τις δύο οκάδες! Οι άλλοι συνέχισαν. Μετά τον ύπνο μου τους βρήκα να συνεχίζουν. Ο Μπαλτογιάννης κοιμόταν αναίσθητος. Τον Παπακοσμόπουλο έπιασε μανία αίματος. Μ΄ ένα μαχαίρι στο χέρι κυνήγησε την κυρία Παπαδάτου και θα την έσφαζε αν δεν επενέβαινα εγώ με κίνδυνο της ζωής μου!
Ένα είναι μια απλή είδηση που θα μπορούσε να προέρχεται από κάποιο σχετικό εγχειρίδιο:
15.10.43 Από τις 10 του μηνός βρισκόμαστε σε πόλεμο με το ΕΑΜ. Τη Δευτέρα το πρωί μας κοινοποιήθηκε η διαταγή του Ζέρβα που κηρύσσει τον πόλεμο και ζητάει την εκκαθάριση της περιοχής, αφοπλισμό, συλλήψεις.
Και ένα είναι πραγματικά ανατριχιαστικό:
6.10.43 Η δίκη της κατασκόπου Ρίτας Πόρσερ αποτέλεσε ένα γεγονός στη Δαφνωτή. Την καταδικάσαμε σε θάνατο. Εν τω μεταξύ, περιμένοντας την έγκριση της καταδίκης από το γενικό Αρχηγείο ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του Σταθμού διοικήσεως! Τριάντα σ΄ ένα βράδυ την παραμονή της δίκης.
Δύτη, προσωπικά είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι η διαμάχη και οι διαφορές που οδήγησαν στον «εθνικό διχασμό» την ελληνική κοινωνία, ουδέποτε ξεχάσθηκαν ή παρεγράφησαν, παρά τα όσα η περίφημη μεταπολιτευτική, κυρίως, «εθνική συμφιλίωση» και οι ασκούντες αυτήν (ναι, οι ασκούντες) θέλησαν να μας κάνουν να πιστέψουμε.
Κι επειδή η ιστοσελίδα σου έχει άμεση σχέση (και) με τη λογοτεχνία, αν δεν κάνω λάθος, σε παραπέμπω στην «Ορθοκωστά» του Θανάση Βαλτινού, όχι τόσο σε όσα σε αυτήν περιέχονται (μπορεί στο κάτω-κάτω κανείς να πει ότι πρόκειται για fiction, ότι ανήκουν στη σφαίρα της μυθιστορηματικής φαντασίας) αλλά, κυρίως, στις συζητήσεις και την πολεμική που ξέσπασε εξ αιτίας του αμφιλεγομένου περιεχομένου της (διατάραξη των ρόλων «δεξιού»-«αριστερού») ανάμεσα στις τάξεις της νεοελληνικής διανόησης(!).
Δύτη, νομίζω ότι όλη αυτή η ψευτοπροσπάθεια «εθνικής συμφιλίωσης» εντάσσεται στη λογική του να βγουν όλοι αντιστασιακοι, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το Πολυτεχνείο. Και επειδή η αντίσταση έχει γίνει υπέρτατη εθνική αξία σήμερα, πρέπει και τα γεγονότα να επιβεβαιωνουν τον εθνικό μύθο. Αλλιώς, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι αντιστάθηκαν και ποιος ήταν ο ρόλος του ΕΑΜ. Αυτή η λείανση, για να μην πω διαστράβλωση της ιστορίας, οδήγησε και στην ταύτιση φασισμου-κομμουνισμού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Την ταινία του Βούλγαρη δεν την έχω δει, οι κριτικές που ακούω πάντως δεν είναι πολύ κολακευτικές.
Δύο ξεχωριστά ζητήματα, λοιπόν. Ή ίσως και όχι. Το ότι κατά την Αντίσταση και τον Εμφύλιο τοπικά και προσωπικά μίση βρήκαν πρόσφορο έδαφος να εκφράστούν με τον χειρότερο τρόπο δεν το αμφισβητώ καθόλου, έχω κι εγώ ακούσει τέτοιες ιστορίες από πρώτο (δεύτερο για την ακρίβεια) χέρι. Από κει και πέρα όμως, το να εκμηδενίζουμε το όποιο ιδεολογικό, ας πούμε, περιεχόμενο της περιόδου και να λέμε ότι οι ΕΑΜίτες βγήκαν στα βουνά για να σφάξουν ατιμώρητα τα πεθερικά τους που τους έριξαν στην προίκα, και αντίστροφα για τους ταγματασφαλίτες αν θέλετε, το βρίσκω εντελώς αντιιστορικό και μου θυμίζει εκείνον τον περιώνυμο φελό καθηγητή ιστορίας στα φοιτητικά μου χρόνια, που έλεγε ότι για την Εικονομαχία ευθύνεται η μαλακία του ανθρώπου.
Το δεύτερο, είναι το ζήτημα της «καθολικής» αντίστασης, τόσο στην κατοχή όσο και στη χούντα, και αλλού. Συμφωνώ ότι είναι καραμπινάτο ψέμα, και βρίσκω ότι παραδόξως ο πιο καθαρός εκφραστής του είναι το ΚΚΕ, με την μανία του να θεωρεί ότι εκπροσωπεί όλο το λαό, ο οποίος έχει πάντα δίκιο. Αλλά, (για να επιστρέψω στο κλίμα του μπλογκ):
…οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα
σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα.
Για το ημερολόγιο του Ρωμανού και εδώ:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_23/11/2008_292913
Ο Ρωμανός εγκατέλειψε απογοητευμένος τον ΕΔΕΣ.
Όσο για τα «προεόρτια» ο Καλύβας εορτάζει εδώ και χρόνια. Αναμενόμενη η αποκαθήλωση των ειδώλων αλλά η άδολη «επιστημονική περιέργεια» μου προκαλεί γέλια.
http://www.iospress.gr/letters/letter20031029.htm
Κόμμα και ρετσίνα κι άσματα επινίκια…
Η σημερινή κατάδυση χρήζει μουσικής επένδυσης.
Visk, ξέχασα να σου απαντήσω -βλέπω εμπέδωσες την τελευταία μας συνάντηση… 🙂
Πολύ ωραίο ποστ.
Η συζήτηση μου θύμισε κάτι άσχετο: την προσπάθεια του Θ.Δ. Φραγκόπουλου (αυτουνού που έγραψε ποίημα για τους πεσόντες στρατιώτες του Φράνκο, τους οποίους κι αυτούς μανούλα τους γέννησε κτλ.) με την ‘Τειχομαχία’ και ένα άλλο εξαντλημένο (δε θυμάμαι τον τίτλο, το ξέχασα σε ένα τρένο το 1998) να αναδείξει την δεξιά αντίσταση, βεβαίως σε εναρμόνιση με τη διδασκαλία του ελληνικού κράτους.
Τώρα, τα αποσπάσματα που παραθέτεις θα μπορούσαν πράγματι να προέρχονται και από απομνημονεύματα ελασίτη. Η εαμίτισσα γιαγιά μου είχε να λέει για βιασμούς εκ μέρους ελασιτών (αλλά και των άλλων, «του Σούρλα») καθώς και για τη θρυλούμενη μανία αίματος του Καπτάν-Γιώτη / Χαρίλαου Φλωράκη. Υπάρχει φυσικά και το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου…
Η συζήτηση πλέον δεν αφορά τις κτηνωδίες των μεν και των δε (καλά τεκμηριωμένες) αλλά εάν, στο μεταξύ, πολεμούσαν τον κατακτητή ή έπιναν τσίπουρα και μόνο. Κι εδώ συμφωνώ ότι οι καλοεξοπλισμένες και καλοπληρωμένες δεξιές-βασιλικές οργανώσεις ασχολιόντουσαν πάρα πολύ λίγο με την αντίσταση.
«η ανάδειξη από διάφορους ιστορικούς και δημοσιογράφους της «δεξιάς Αντίστασης»», λες Δύτη.
Καλέ, εδώ άλλοι δικαιώνουν τους δωσίλους/δοσίλογους! Ο κ. Ιωάννης Κολιόπουλος δεν ήταν που είχε γράψει σε κάποιο του βιβλίο για τους «αφανείς ήρωες», που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και για τους οποίους ουδείς έγραψε τραγούδια ηρωικά, και που στιγματίστηκαν αδίκως, καθότι το μόνο που κάνανε ήταν να βοηθήσουν την κρατική μηχανή να λειτουργήσει;
Μαρία, βλέπω ότι ο Μαραντζίδης έσπευσε και στην παρουσίαση του ημερολογίου. Πολύ θα ήθελα να ήμουν εκεί από κάποια πλευρά. Τουλάχιστον η Καθημερινή καταφέρνει να σώσει τα προσχήματα. Τείνω να πιστέψω ότι το ρεπορτάζ του Βήματος αποτελεί συνειδητό σαμποτάζ!
Sraosha (καλωσήρθες, κι ευχαριστώ!), τελευταία παρατηρώ ότι το επάγγελμά μου του ιστορικού μου έχει προκαλέσει μια περίεργη διαστροφή. Στα γεγονότα της επικαιρότητας, τείνω να υιοθετήσω μια αποστασιοποιημένη οπτική σαν να τα βλέπω σε βάθος χρόνου, αιώνες μετά, περισσότερο ψάχνοντας να ερμηνεύσω παρά να πάρω θέση. Στα γεγονότα του παρελθόντος, βλέπω τον εαυτό μου παρά τις επαγγελματικές αρχές του να επιδιώκει να ταυτιστεί με τη μια πλευρά. Αναγνωρίζω λοιπόν ότι έχω την τάση να παραβλέπω ή να παρακάμπτω (θεωρώντας τις εξαιρέσεις) αγριότητες της μιας πλευράς, νομίζω ωστόσο ότι παραμένω πιο κοντά στην πραγματικότητα από τη νεφελώδη ερμηνεία της «αδελφοκτονίας». Πάντως στο παράδειγμα των βιασμών, εκείνο που κάνει ακόμα πιο ανατριχιαστική την περιγραφή του Ρωμανού είναι το επίσημο του πράγματος, και μάλιστα ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ.
ΠάνωΚ, ο Κολιόπουλος (άλλος καθηγητής μου αυτός) είναι μου φαίνεται η περίπτωση «αχ πού ‘σαι νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος». Το πρώτο βιβλίο, περί ληστείας, ήταν πολύ καλό και σε εντελώς άλλο μήκος κύματος, απ’ όσο θυμάμαι. Αλλά για να πω την αλήθεια δεν το θυμάμαι και πολύ καλά.
Διορθώνοντας λίγο την εντύπωση περί παράκαμψης των αγριοτήτων της μιας πλευράς, που ίσως έδωσα στο παραπάνω σχόλιο. Διάβαζα τις προάλλες αυτό, και θα μπορούσα άνετα να το συνυπογράψω:
http://aimof.blogspot.com/2007/12/blog-post_21.html
Έχεις άποψη για τη διένεξη μεταξύ Μαργαρίτη και Καλύβα; Δες εδώ τι συζήτηση στο μπαζ.
lazopolis, σαφώς και έχω άποψη έχοντας παρακολουθήσει κυρίως τη συζήτηση που είχε γίνει στα «Νέα». Η κριτική του Μαργαρίτη (και άλλων, νομίζω και του Νικολακόπουλου;) μου φαίνεται πολύ πιο πειστική, και οι θέσεις της ομάδας Καλύβα εξίσου ιδεολογικά φορτισμένες όσο και να μην το ομολογούν. Μισή ώρα τώρα ψάχνω μια συζήτηση στην Καλύβα (όχι του Καλύβα!) από την οποία συμπέρανα ότι και τα στατιστικά επιχειρήματα του Κ. δεν στέκουν (όσο μπορώ να καταλάβω από μαθηματικά). Δυστυχώς είναι αδύνατον να τη βρω, ή δεν έχω καθαρό μυαλό αυτή τη στιγμή, τι να πω.
Δυστυχώς το βιβλιοδρόμιο του 2004 δε προσφέρεται ακόμα ονλάιν.
Εδώ το πιο πρόσφατο άρθρο του Νικολακόπουλου.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4500994&enthDate=07022009
Ο Καλύβας έχει κατεβάσει την έρευνα στο επίπεδο του κονσερβοκουτιού.
Μαρία, όχι ακριβώς. Δεν μπορώ να γνωρίζω τις πολιτικές του στοχεύσεις, (αν και κάποια πράγματα μπορώ βάσιμα να υποθέσω), αλλά μην παραβλέπεις πόσο ισχυρό κίνητρο είναι από μόνο του το αμιγώς επαγγελματικό: έχεις έναν νέο (στα 90’s) ιστορικό, με θεωρητική βάση και ισχυρά επαγγελματικά εφόδια (αμερικανικό πανεπιστήμιο άρα και αξιοπρεπείς δυνατότητες χρηματοδότησης), που θέλει να φτιάξει για τον εαυτό του μια υψηλή θέση στον «χώρο». Τι πιο εύκολο και αποδοτικό από το να υποστηρίξει ότι όλοι οι άλλοι έχουν αντιεπιστημονικές αγκυλώσεις και σκουριασμένα μυαλά και μόνο οι δικές του θεωρίες έχουν επιστημονικά εχέγγυα και θα επιβεβαιωθούν οσονούπω, μόλις υπάρξουν οι λεπτομερείς τοπικές μελέτες που πρέπει να χρηματοδοτηθούν από ποικίλους φορείς και στις οποίες θα συμμετάσχουν ασφαλώς νέοι επιστήμονες που θα αντιλαμβάνονται την πρωτοκαθεδρία του νέου περί τον εμφύλιο πάπα.
Μπορεί να γίνομαι πολύ κακός και άδικος, αλλά έχω δει παρόμοιες στάσεις λογίων από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Α, και κάτι διαδικαστικό. Το Βιβλιοδρόμιο του 2004 όντως δεν υπάρχει ονλάιν, αλλά κάποια άρθρα (της μιας πλευράς τουλάχιστον) μπορούν να βρεθούν στην ιστοσελίδα του Καλύβα (μην ακολουθήσετε τα λινκ, ο ΔΟΛ έχει κάνει μαντάρα το σάιτ του, δείτε τα pdf).
Καλό μεσημέρι, Δύτη!
Νομίζω ότι η σχετική ανάρτηση της καλύβας πρέπει να είναι: http://panosz.wordpress.com/2009/09/11/civil_war-23/ ή η http://panosz.wordpress.com/2009/03/08/civil_war-10/
Ρογήρε, ανταποδίδω και ευχαριστώ: το πρώτο είναι, ιδίως τα σχόλια του Παπούλη γύρω στη μέση του νήματος. Δεν ξέρω γιατί δεν το έβρισκα (ενώ το δεύτερο το εντόπισα άνετα).
«από την οποία συμπέρανα ότι και τα στατιστικά επιχειρήματα του Κ. δεν στέκουν (όσο μπορώ να καταλάβω από μαθηματικά)»
Με άλλα λόγια δε γνωρίζεις αλλά επειδή ο Καλύβας σου είναι αντιπαθής, είσαι σίγουρος.
Επίσης ο Καλύβας είναι σίγουρα «πουλημένος» με τον ένα ή άλλο τρόπο, όπως μας ενημερώνει ο π2.
Dekton, το αστείο είναι πως αυτά που έγραψα στόχευαν ακριβώς στο να αντικρούσουν τα περί «πουλημένου», που είναι δημοφιλή στο συνωμοσιολογικό χωριό μας. Για προσωπικές στρατηγικές αυτοπροβολής μίλησα, ένα ερμηνευτικό πλαίσιο που θα γινόταν αποδεκτό κι από τον Καλύβα. 😛
Για τις στατιστικές δεν έχω και πολλά να πω, δεν τις πολυκαταλαβαίνω. Για τα raw data, έχω. Είναι ανεπαρκή, αποτελούν απαράδεκτα μικρό δείγμα ώστε να επιτρέπουν συνολικές γενικεύσεις για τον Εμφύλιο (κάποια χωριά της Αργολίδας) και έχουν μάλλον προβληματική προέλευση (πενήντα συνεντεύξεις και τα πρακτικά δικών μετά τη Βάρκιζα του τοπικού εφετείου).
Στο κουρμπέτι, η πρώτη μας δουλειά είναι η αξιολόγηση των raw data. Χωρίς αυτήν, εύκολα ξεπέφτουμε στη λογική «never let facts get in the way of a good theory». Γνωρίζοντας πόσο πρiμοδοτείται η good theory στην εποχή μας (όχι μόνο στο Yale, αλλά και στο ΕΚΠΑ και τα άλλα προπύργια των κακών αριστερών), γίνομαι ακόμη πιο επιφυλακτικός.
Dekton, ελληνικά μιλάμε, υποθέτω. Σε τέτοια ιδίως θέματα, είμαι πολύ προσεκτικός στις διατυπώσεις μου, και λυπάμαι όταν βλέπω να ερμηνεύονται άλλα αντ’ άλλων. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ίδιο ισχύει για την ερμηνεία σου στο σχόλιο του π2.
Δύτη καλημέρα, είδες τη σημερινή κριτική για την «Ψυχή βαθιά» στην Ελευθεροτυπία;
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=94509
Έχω μεγάλη περιέργεια να τη δω, αν και (ή μάλλον επειδή) φοβάμαι ότι θα είναι μια προσπάθεια συμφιλίωσης ηθικοπλαστικού χαρακτήρα, που αποκλείει από τη συζήτηση οτιδήποτε ουσιαστικά πολιτικό – γιατί και μια ουσιαστική «συμφιλίωση» μόνο πολιτική μπορεί να είναι – τύπου «και οι 2 πλευρές έκαναν λάθη/εγκλήματα», «αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια» όπως λέει το παιδικό τραγουδάκι ή «η ειρήνη είναι μια μεγάλη αγκαλιά» όπως είχε τιτλοφορήσει ένα άρθρο η (κατά τα άλλα συμπαθέστατη) Τουρκοκύπρια ποιήτρια Νεσέ Γιασίν…
Είδα και αυτή, του Δανίκα: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4542427&ct=4
αλλά επιφυλάσσομαι μέχρι να δω την ταινία, όποτε καταφέρει να έρθει στα μέρη μου. Εμένα πάντως η αγαπημένη μου ταινία του Βούλγαρη είναι και η πιο αγνοημένη: το «Ακροπόλ».
Και η κριτική του ΚΚΕ
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5314461&publDate=20/10/2009
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ε μοιράστηκε στην Κοζάνη έξω απ’ το σινεμά.
Ναι:
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=95084
Για το «ψυχή βαθια» ο Δανίκας τουλάχιστον – μεταξύ άλλων που της σούρνει – λέει πως έχει ιστορικά λάθη. Πχ, δεν έπεσαν ναπάλμ το 49 στην Ελλάδα και διάφορα άλλα. Στα ΝΕΑ της Τρίτης θαρρώ.
Όσο για τον εμφύλιο… όσο απομακρυνόμαστε απο αυτόν θα τον βλέπουμε και πιο καθαρά. Σε 100 χρόνια θα έχει αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια.
Πάντως τα αίσχη και η αγριότητα περαν του φρικιαστικού είναι ίδιον του κάθε πολέμου. Αλλά έχει παρατηρηθεί πως οι εμφύλιοι είναι οι πιο άγριοι πόλεμοι.
Αλέξανδρε, αν διαβάσεις πιο προσεχτικά, θα δεις οτι ο Δανίκας δεν αμφισβητεί οτι έπεσαν ναπάλμ -και βέβαια έπεσαν- αλλά οτι ο εμφύλιος τελείωσε χάρη σ’ αυτές.
Δύτη, συμφωνώ για το «Ακροπόλ» και μιας και ο λόγος για ταινίες και σκηνοθέτες, ο Ken Loach, για την ταινία του The Wind That Shakes the Barley, λέει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα του Toronto Eye Weekly (15 Μάρτιου 2007).
«Every time a colony wants independence, the questions on the agenda are: a) how do you get the imperialists out, and b) what kind of society do you build? There are usually the bourgeois nationalists who say, ‘Let’s just change the flag and keep everything as it was.’ Then there are the revolutionaries who say, ‘Let’s change the property laws.’ It’s always a critical moment.»
Η προσπάθεια συμφιλίωσης ηθικοπλαστικού χαρακτήρα, που αποκλείει από τη συζήτηση οτιδήποτε ουσιαστικά πολιτικό, όπως λέει κι ο Κ2, δεν περίμενε μια ταινία (πόσο μάλλον την συγκεκριμένη) για να γίνει πράξη.
Ας μην ξεχνούμε πόσο είχε προβληθεί από τα τότε μοναδικά κρατικά κανάλια η συνάντηση ανάμεσα στον Τσακαλώτο και τον Βαφειάδη (23/3/1984), όπως και το μεγαλειώδες κάψιμο των «φακέλλων», αλλά και ας προβληματισθούμε πότε, πως αναγνωρίσθηκε και γιατί συνταξιοδοτήθηκε η «Εθνική Αντίσταση», γεγονότα τα οποία διαμόρφωσαν εν πολλοίς και το πλαίσιο στο οποίο μιλούν και μιλούμε σήμερα για τον Εμφύλιο.
Η πιο δολοφονική επικριτική ατάκα πάντως ανήκει στον Ζουμπουλάκη:
Το ‘ξερα ότι θα ξαναφουντώσει η συζήτηση. Σήμερα, αυτό: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4542799&enthDate=24102009
Έχει και άλλα, πρέπει να πάει κανείς στη διπλανή στήλη για τα λινκ.
Κάνοντας αναδρομή, θα έλεγα ότι κάτι αντίστοιχο, στον εμφύλιο της Κύπρου (που κανείς δεν ονομάζει ‘εμφύλιο’) πριν την εισβολή, με οδήγησε να ασχοληθώ με την ιστορία. Η μία πλευρά της οικογένειάς μου, κανείς δεν το λέει πλέον, ήταν αρκετά δραστήρια στο πλευρό της Δεξιάς, όπως και η πλειονότητα των κατοίκων της Λεμεσού. Οι δικοί τους ήρωες ήταν, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, οι προδότες που συνεργάστηκαν με τη Χούντα της Ελλάδας. Η αποσιώπηση έχει αφήσει πολλά σημεία σκοτεινά, γνωστά σε όσους αγωνίστηκαν για την Ένωση, θεώρησαν την ανεξαρτησία ως προδοσία των αγώνων του κυπριακού λαού, έχασαν τις ζωές τους και τις καριέρες τους μετά την ήττα. Είχα ξεκινήσει για ένα διάστημα να παίρνω συνεντεύξεις, καθώς σιγά σιγά οι συμμετέχοντες του εμφυλίου φεύγουν απ’ τη ζωή, αλλά η θέση μου για τα πράγματα δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω καθώς δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτά που άκουγα. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι η δημοσιοποίηση της ‘άλλης’ πλευράς, της ηττημένης, μπορεί να συμβάλει στην ειρήνευση με την ιστορία των εμφυλίων πολέμων. Ίσως όχι για τους άμεσα συμμετέχοντες, αλλά για τους υπόλοιπους…
Θα ήθελα να πω και κάτι που βρίσκω ενδιαφέρον. Καθώς η οικογένειά μου δεν έχει μνήμες του ελληνικού εμφυλίου, έμαθα την ύπαρξή του όταν ήμουν Β΄ Λυκείου (δηλαδή το ’95). Καλό;
«Εμφύλιος της Κύπρου»; Ενδιαφέρον αλλά δεν είναι όλα ίσα κι όμοια. Όσο για εκείνους που «έχασαν τις ζωές τους και τις καριέρες τους μετά την ήττα», τις καριέρες τις ξαναβρήκαν, στο πολλαπλάσιο, όσοι ζουν ανάμεσα μας…
Επιπλέον, αμφιβάλλω εάν τελικά ήττηθηκαν οι παραστρατιωτικοί που αιματοκύλισαν την Κύπρο το ’63 με ’64, που είχαν ελεύθερους σκοπευτές έξω από τους θύλακες των Τουρκοκυπρίων, που ανατίναξαν τζαμιά, που κυνήγησαν και μέχρι και λιθοβόλησαν απηνώς αριστερούς, που δρούσαν με βάση (κάτι σαν) το Σχέδιο Ακρίτας, που πέταγαν Τουρκοκύπριους μισοπεθαμένους σε ομαδικούς τάφους, οι εοκαβητατζήδες που συνεργάστηκαν με λεβέντες Έλληνες αξιωματικούς και που ανέτρεψαν τον Μακάριο στις 15 Ιουλίου του ’74 ανοίγοντας την πόρτα στην Εγγυήτρια… Αν το σκεφτεί κανείς, δικαιώθηκαν: αμιγώς ελληνική Κύπρο ήθελαν, αμιγώς ελληνική Κύπρο πήραν, κάπως μικρότερη βέβαια.
Να το πω κι αλλιώς: οι ποικίλων αυτοχαρακτηρισμών λεβέντες που έδρασαν από το 1957 έως το 1974 στην Κύπρο φέρνουν περισσότερο προς τους επίορκους στασιαστές του Φράνκο και τα Τάγματα Ασφαλείας, παρά προς το ηττημένο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Φίλε Sraosha μαζί σου. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν μπόρεσα να συνεχίσω με τις συνεντεύξεις, αν και νομίζω πως θα ήταν χρήσιμο (θα μπορούσα να τις δώσω σε κάποιον πιο ψύχραιμο να τις αξιοποιήσει). Ως παιδί βέβαια κάτι λίγα για τα πογκρόμ που οργάνωναν παραστρατιωτικοί του Μακαρίου στη Λεμεσό ήξερα, για τις βόμβες σε σπίτια και αυτοκίνητα κλπ. Η γνωριμία που με κάποιους ανθρώπους από την ΕΟΚΑ Β΄ δεν μου επιτρέπει να είμαι αντικειμενική. Σβήνω και ξαναγράφω αυτές τις προτάσεις, αλλά ό,τι και να γράψω εδώ, θα φανεί ότι είμαι κάπου που δεν είμαι. Κι αυτός ο δισταγμός έχει να κάνει με την φίμωση στην οποία έχω μάθει να υποτάσσομαι. Και δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η φίμωση. Θα έπρεπε να μπορούμε να μιλάμε. Ως απόγονος ηττημένων (εν μέρει, γιατί άλλο μέρος της οικογένειάς μου ήταν με την αριστερά, οπότε έχω ακούσει και τις δύο πλευρές), που συνειδητά πλέον δεν έχω πατρίδα και έθνος, μπορώ να βεβαιώσω ότι είναι δύσκολη η διαχείρηση της μνήμης. Αυτό το ξόδεμα ανθρώπων και προσπάθειας. Οι πλανημένες συνειδήσεις. Οι λανθασμένοι εχθροί. Γι’ αυτό πρέπει να μιλάμε. Και παρόλο που συμφωνώ μαζί σου, νομίζω, φίλε Shaosha, πως απαντήσεις σαν τη δική σου είναι που δυσκολεύουν την ειρήνευση της μνήμης. Γιατί μοιραία η απάντηση που θα έρθει (και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι από εμένα) θα μπει σε βάση υπεράσπισης, ενώ θα έπρεπε να είναι εξομολόγηση…
aqua, το υλικό σου είναι βεβαίως πολύτιμο και πρέπει να διαφυλαχθεί και να μελετηθεί. Για μένα το πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι ότι οι ηττημένοι δεν έχουνε φωνή, παρά ότι υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία επιλεκτικής επιλησμόνησης των εγκλημάτων και λαθών της πλευράς «μας» — αυτό που εσύ περιγράφεις ως ‘φίμωση’. Η Κύπρος μάς δείχνει ότι δε χρειάζεται ολοκληρωτικό καθεστώς και απρόσωπες υπηρεσίες καταστολής για να διαστρεβλωθεί η ιστορία: αρκούν οι συλλογικές βεβαιότητες.
Η ειρήνευση της μνήμης είναι πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση και νομίζω ότι — προς το παρόν — πολύ λίγοι στην Κύπρο είναι πρόθυμοι να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.
‘Η Κύπρος μάς δείχνει ότι δε χρειάζεται ολοκληρωτικό καθεστώς και απρόσωπες υπηρεσίες καταστολής για να διαστρεβλωθεί η ιστορία: αρκούν οι συλλογικές βεβαιότητες.’
Εξαίρετο! Το κρατώ και πάω να σε διαβάσω…
(ο οικοδεσπότης απολαμβάνει τη συζήτηση. Aqua, καλό ταξίδι!)
Συγγνώμη, Δύτη μου, που γράφω πάλι εδώ αλλά έχω το γνωστό πρόβλημα (και στου Στάζυ)
Μια που συζητάμε για σινεμά, δε ξέρω αν έχεις υπόψη σου το ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου:
http://indy.gr/analysis/abi-zo-stoys-bra3c7oysbb-tainia-gia-tis-gynaikes-tis-antistasis
Θα προβληθεί πάλι στο φεστιβάλ των κινηματογραφιστών στην ομίχλη-γι’ αυτό και η αναφορά του Ζουμπουλάκη με αφορμή την ψυχή βαθιά.
Το είδα λοιπόν το Μάρτη στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Παρούσες εκτός απ’ τη σκηνοθέτρια και κάποιες απ’ τις γυναίκες, που καταχειροκροτήθηκαν.
Μου ήταν αδύνατο να χειροκροτήσω. Απο τη μια θεωρώ σημαντικό οτι η Δημητρίου έσπασε ένα ταμπού δίνοντας λόγο σε γυναίκες που πολέμησαν με το ΔΣΕ, θαύμασα την ανθρώπινη αντοχή αλλά δε μπορώ να συμμεριστώ τον επικό τόνο. Περίμενα κάποιο αναστοχασμό αλλά μάταια. Αυτό βέβαια είναι ευθύνη της Δημητρίου που πήρε τις συνεντεύξεις.
Η ίδια ατμόσφαιρα υπήρχε και μετά το τέλος της προβολής. Μια απ’ τις γυναίκες 1000% μέλος του ΚΚΕ έπιασε το μικρόφωνο και δε τ’ άφηνε.
Τώρα που θα ξαναπαιχτεί είμαι περίεργη να δω αν κι άλλοι συμμερίζονται τη δικιά μου αμφιθυμία.
έχω το γνωστό πρόβλημα (και στου Στάζυ)
;;;
Στάζυ, η δεξια στήλη στο μπλογκ σου, αυτή με τα χιλιάδες παραπούλια, έρχεται και καλύπτει μέρος του κειμένου της ανάρτησης, οπότε τρώει και την «υποβολή». Όχι τις φορές που άφησα σχόλιο.
Στου Δύτη, τις περισσότερες φορές μου τρώει το πλαίσιο της υποβολής σχολίου απ’ τ’ αριστερά.
Αν δεν είναι μεγάλος κόπος, θα ήθελα αυτό να το δω.
α. ενώ είσαι στη σελίδα με το πρόβλημα, πάτησε Shift-Print Screen
β. από τα Προγράμματα (Programs), Βοηθήματα (Accessories), άνοιξε τη Ζωγραφική (Paint).
γ. Διάλεξε Επεξεργασία (Edit) Επικόλληση (Paste)
δ. Αρχείο (File), Αποθήκευση Ως (Save As), διάλεξε Τύπος Αρχείου (Save as Type) JPEG.
ε. Μπες στο http://www.imagebam.com/ πάτησε το κουμπί browse του 01:, διάλεξε το αρχείο που έσωσες, διάλεξε Family safe στο Content type, πάτησε το κουμπί UPLOAD.
στ. Αντίγραψέ μου, εδώ ή στο μπλογκ μου, αυτό που λέει στο Link only
Ευχαριστώ
ΥΓ. Πες μου και την ανάλυση της οθόνης σου. 800×600; 1024×768; 1280×1024;
Μαρία, δεν το έχω δει, το είχα ακουστά. Αν κατάλαβα καλά, πιστεύεις ότι οι αντάρτισσες θα είχαν διάθεση για αναστοχασμό η οποία δεν φάνηκε στις συνεντεύξεις;
Αυτό δε μπορούμε να το ξέρουμε αλλά περίμενα να το επιχειρήσει η Δημητρίου.
Να το δεις, αν μπορείς. Κάποιες απ’ τις γυναίκες είναι και θαυμάσιες αφηγήτριες. Το άλλο της Δημητρίου για το θέατρο στο βουνό ήταν εξαιρετικό. Είχε παιχτεί παλιά και στην ΕΡΤ.
Είσαι, τσάκαλος. Καλά που κάθομαι πιο πίσω και δε φαίνομαι.
Δεν έχω ήχο αλλά κρίνοντας απ’ τη διάρκεια αυτό είναι προς το τέλος. Σ’ αυτήν την πόντια γυναίκα αναφερόμουν.
Πώς θα λύσουμε το πρόβλημα του ήχου που δεν έχεις;
Φαντάζομαι οτι ή πρέπει να πάω την οθόνη για επισκευή, όπερ βαριέμαι ή να την αλλάξω, όπερ τσιγκουνεύομαι. Κάποια τα ακούω αναδρομικά στης φίλης μου.
Που είσαι; Δεν είσαι και κοντά, να σου στείλω ένα ζευγάρι ηχεία, να δεις αν φταίνε τα ηχεία της οθόνης, ή το μηχάνημα. Να τα κρατούσες κιόλας…
Που καιρός για αναστοχασμό…
Πιθανόν να την δούμε και αντίστοιχα μαινόμενη έξω από τους κινηματογράφους να διαδηλώνει ενάντια στη προβολή της ταινίας «Ψυχή βαθιά.»
Γρηγόρη, αυτή τουλάχιστον θα είχε σοβαρούς λόγους, ε;
Δύτη,
δεν ξέρω, τι πιθανόν νοιώθουν και αν έχουν σοβαρούς λόγους όλοι αυτοί, που διαδηλώνουν και απαιτούν την αποκαθήλωση έργων τέχνης ή τη μη προβολή ταινιών, διαλύουν βιβλιοπαρουσιάσεις ή έστω εκφράζουν με τον όποιο «ειρηνικό» τρόπο την αντίθεσή τους. Και δε μπορώ να συμφωνήσω με καμιά τέτοια εκδήλωση/διαμαρτυρία, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Γρηγόρη, είδα οτι ανέβασες το διαμάντι του Ιωάννου, Τα κεφάλια.
Δυο φορές το δίδαξα σε 18χτάρικα και τις δυο το μετάνιωσα πικρά.
Φαντάσου να το επιχειρούσε κανείς τώρα
Η 2η φορά ήταν το 2005. Αν με το τώρα εννοείς τώρα που μπορεί να είχαν δει και την ταινία, ίσως να ήταν λίγο καλύτερα. Δεν θα υπήρχε τόση απάθεια. Το πράβλημα που αντιπετώπισα όμως ήταν με την ειρωνεία του Ιωάννου. Με τίποτα να την αντιληφτούν.
Γρηγόρη, δε λέω να ζητήσει την διακοπή της προβολής. Απλά σκέφτηκα ότι θα είχε κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, αν θεωρούσε ότι η απόδοση του σκηνοθέτη προδίδει αυτό για το οποίο έδωσε τη ζωή της.
Δύτη, αυτά είναι τραγικά πράματα. Τις γυναίκες ατομικά μπορώ να τις καταλάβω, έμοιαζε κάποιες να ζητάν δικαίωση, ούτε έχω την απαίτηση να αναρωτηθούν «για ποιο πράγμα έδωσαν τελικά τη ζωή τους;» (Και μη πάει το μυαλό σας σε καμιά δήλωση μετανοίας. Κι εγώ το ίδιο μπορεί να έκανα στη θέση τους)
Δεν είμαστε όμως στο 50, ούτε στο 60, έχουν συμβεί απο τότε κοσμοϊστορικές αλλαγές, αλλά πάλι αν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος στο παρελθόν, κι αυτό μπορώ να το κατανοήσω.
Αυτό που δε δέχομαι είναι η καθήλωση να γίνει πολιτική ενός κόμματος.
Γι’ αυτό είχα κι άλλες απαιτήσεις απ’ τη Δημητρίου.
Σημερινός Ψηλός.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=4542948
Προσθέτω την κριτική του Τερζή. Να προθεχτούν οι 2 τελευταίες παράγραφοι.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=499294
Ενδιαφέρουσα και ψύχραιμη. Εξακολουθώ να αποφεύγω να εκφέρω γνώμη πριν δω την ταινία’ και εδώ στην επαρχία, δεν έχω ιδέα πότε θα έρθει.
Εγώ δε θα τη δω. Θα δώσω αλλού τα ευρώπουλά μου.
Άσε Μαρία, εγώ μόλις τα έδωσα για την ταινία του Ταραντίνο. Απλώς επιβεβαίωσα την εξαρχής αρνητική μου γνώμη για αυτόν τον ξιπασμένο τύπο…
Δύτη σκέφτηκα προς στιγμήν να το αφιερώσω στον μπρεχτικό αλλά ας μην ανάψω φωτιές:
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=110,id=24381104
Μαρία, ευχαριστώ! τη θυμόμουν κι εγώ αυτή τη συνέντευξη. Μου έκανε εντύπωση πόσο ακομπλεξάριστα έφερε το βάρος της καταγωγής και της ιστορίας του. Ή έτσι φαίνεται, τουλάχιστον.
Δένει και με τον αναστοχασμό που λέγαμε.
Ακομπλεξάριστα ναι, αλλά όχι χωρίς προβλήματα.
Είπαμε να ξαναφουντώσει η συζήτηση, αλλά όχι κι έτσι.
Σα φάρσα μου φαίνεται.
Είδες χτες το Βούλγαρη στην Παναγιωταρέα;
Μπορεί να είναι και φάρσα, τι να πω. Το Βούλγαρη δυστυχώς δεν τον είδα. Απέκτησα προχθές τηλεόραση ξανά μετά από ένα χρόνο, αλλά δεν την έχω συνηθίσει ακόμα!
Φάρσα, με την τυπική έννοια, δεν είναι, αφού οι συντάκτες γνώριζαν λεπτομέρειες της επίθεσης που δεν είχαν δημοσιοποιηθεί. Ως φάρσα μπορεί να διαβαστεί όμως. Και η προηγούμενη μεταδεκεμβριανή προκήρυξη είχε διάφορα κουλά και κακοχωνεμένα σημεία, αλλά τέτοιον pulp fiction λόγο περί ένοπλης βίας δεν έχω ξαναδεί. Τρομοκράτες είναι αυτοί ή γουάου γουστάρω 18χρονα ΒΠ κακομαθημένα, που αποφάσισαν το ύφος της προκήρυξης λόγω του μπαζ από την ταινία του Βούλγαρη;
Συνέχεια στο προηγούμενο: http://www.tvxs.gr/v24761
Μετά τους Παπανδρέου-Καραμανλή η ιστορία γυρίζει ακόμα πιο πίσω. Μα τι έγινε, πέσαμε σε καμιά χωροχρονική σκουληκότρυπα;
Αναμενόμενη η αντίδραση.
Λες να τους ενέπνευσε η ταινία για το τι Λιτόχωρο, τι Αγία Παρασκευή;
Δεν ξέρω βρε παιδιά, να διαβάζουν Ζαχαριάδη και να μην μπορούν να διακρίνουν τις επαναστατικές προϋποθέσεις, να το πω έτσι; Και πού είναι η «μαζική λαϊκή αυτοάμυνα»; Η σκουληκότρυπα κάνει διαρροές, μάλλον.
Πάλι καλά που δεν παίζεται στους κινηματογράφους ο Παπαφλέσσας με τον Παπαμιχαήλ. Κύριος οίδε τι θα διαβάζαμε στην προκήρυξη τότε.
Για τους κοτζαμπάσηδες και τους νενέκους. Γενιά της μεταπολίτευσης. 🙂
Κριτικών συνέχεια. Πολύ επιθετικός ο Κωστόπουλος στη νέα Ελένη.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=501495
Φίλοι που εκτιμώ τη γνώμη τους μου είπαν σήμερα ότι η ταινία ήταν εντελώς χάλια… Εγώ, ακόμα να τη δω.
Κι εγώ που νόμισα οτι πήγες στην Αθήνα ειδικά γι’ αυτό.
και επίπεδος /ισοπεδωτικός (μη πω καμιά πιο βαριά κουβέντα) Γκιώνης στην Ε:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&s=diaxronika&c=texnes&date=31/10/2009
Είναι «μοιραίος»
Περί ναπάλμ και «απροθυμίας» (ή, τελικά, προθυμίας) των Ελλήνων στρατηγών να τις χρησιμοποιήσουν:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=99627
Ο Βούλγαρης απαντά (εγώ δεν έχω να πω τίποτε γιατί δεν αξιώθηκα να το δω το ρημάδι):
http://www.tvxs.gr/v28010
Α ναι το διάβασα. Ούτε τη ζωή στους βράχους της Δημητρίου είδες στην Αθήνα;
Χάγκεν Φλάισερ για Καλύβα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artId=308737&dt=10/01/2010
Είπα να το αναφέρω σε μια άλλη συζήτηση όπου πολύ παινευόταν ο Καλύβας για την επιστημοσύνη του, με το επιχείρημα «αφού κάνει του Φλάισερ, μου κάνει και μένα» (όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Καλύβας είχε συνεργαστεί και με τον Φλάισερ), αλλά προτίμησα ν’ αφήσω τα περσινά ξινά σταφύλια στην ησυχία τους.
Πιδύε, αν δε συμμετείχε ο Καλύβας στη συζήτηση, μάλλον θες να πεις οτι τον παίνευαν 🙂
Οι νεοκυματικοί έχουν υποβιβάσει την «έρευνα» στο επίπεδο του κονσερβοκουτιού.
Σωστά Μαρία, ευτυχώς που δεν το πήρε είδηση ο Νίκος γιατί θα γινόμουν θέμα ανάρτησης.
Όσο για τα κονσερβοκούτια, συμφωνώ απολύτως. Ώρες ώρες νομίζει κανείς πως πρόκειται για το Φωτιά και Τσεκούρι, του Αβέρωφ, με μοντέρνο επίχρισμα.
Πρώτη φορά διαβάζω τόσο επιθετικό Φλάισερ. Τα πήρα κανονικά.
Εδώ η βιβλιοκρισία που εξόργισε τον Καλύβα.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4548409&enthDate=28112009
επιβαλλόμενη διόρθωση: τα πήρε…
Κι εγώ που νόμιζα ότι μόνο οι οθωμανολόγοι βγάζουν τα μαχαίρια!
Αστειεύεσαι; Εμείς είμαστε λάιτ, και επίσης τις μάχες μας κανείς δεν τις παίρνει χαμπάρι απέξω. 🙂
Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι…
Λογοκριμένη η έκδοση της περίφημης αναφοράς του Ντέιβιντ Ουάλας:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=121754
Μα δεν είναι η πρώτη φορά. Θυμίζω πως οι νεοκυματικοί δημοσίευσαν το Ημερολόγιο 1947-1949 του Βλαντά, παρουσιάζοντάς το ως συναρπαστική αυθεντική καταγραφή της κόκκινης βίας, χωρίς να σημειώνουν στην εισαγωγή ότι πρόκειται για μεταγενέστερη καταγραφή, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη σημασία του κειμένου. Μιλάμε για στοιχειώδη πράγματα στην αντιμετώπιση των πηγών που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές.
Και αναλυτικότερα:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=26298&enthDate=16062007
Φανταστείτε αυτό να μην είναι μια απλή συνωνυμία.
Πιδύε, με το αυτό εννοείς τη συνωνυμία με τον τραγουδιστή;
Άσχετο, αλλά τι γίνεται στα Χανιά, Δύτη και Στάζυ-μια που είστε δίπλα ;
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=121956
Εδώ και εδώ για περισσότερα.
Κοίτα, με την εξαίρεση όσων έχω γνωρίσει 🙂 , οι Κρητικοί είναι το χειρότερο δείγμα Ελλήνων, και οι Χανιώτες το χειρότερο δείγμα Κρητικών.
Σοβαρά τώρα, δεν ξέρω για Ηράκλειο, αλλά σε Χανιά και Ρέθυμνο υπάρχει τελευταία μεγάλο πρόβλημα με ακροδεξιές ομάδες, επιθέσεις σε μετανάστες, σε αριστερούς φοιτητές και πάει λέγοντας· μιλάμε για άγριες καταστάσεις. Δες ας πούμε κι εδώ.
Και:
Μαρία, ποιον τραγουδιστή; Εγώ υπονόησα (σε επίπεδο φιξιόν, δεν γνωρίζω κάτι) μια νέα περίπτωση Γκατζογιάννη.
To «αυτό» έκανε τη ζημιά. Στο δικό μου κομπιούτερ περνάει απαρατήρητο. Μόλις ανακάλυψα τη φοβερή παραπομπή. Έσπαζα κι εγώ το κεφάλι μου για τη συνωνυμία και είδες το αποτέλεσμα.
Μαρία, δεν φταίει το μηχάνημά σου αυτή τη φορά, φταίει το καινούρίο φορμάτ που έβαλα και κάνει τα λίνκια απαρατήρητα… Το Μαργαρίτη σκέφτηκες εσύ;
Το διαπίστωσα με το «εδώ». Αυτόν. Αν ήμουν σίγουρη, θα έβαζα και βιντεάκι. Τι γλίτωσες αυτή τη φορά.
http://www.petitiononline.com/chasynag/petition.html
Ο Καλύβας απαντά στον Φλάισερ. Στο γνωστό μοτίβο: ούτε λέξη για την ταμπακιέρα, καλυμμένα πολιτικός λόγος, μονότονος αυτοέπαινος στην αντικειμενικότητα και την επιστημοσύνη του, αφόρητο αφ’ υψηλού υφάκι.
Στάθης Καλύβας, «H Θάλεια Δραγώνα, ο ιδεολογικός κανιβαλισμός και η ανεύρετη κουλτούρα του διαλόγου»,
«The Athens Review of Books», τ. 4.
να μη ξεχνιόμαστε….
Είχα ψάξει πολύ (όσο μπορούσα δηλαδή χωρίς να κουνηθώ απ’ την οθόνη μου!) να βρω παραπάνω στοιχεία για την δίκη της Ρίτας Πόρσερ. Τόσα χρόνια μετά, κάτι έμαθα:
Στην περίπτωση μιας άλλης καταδότριας, της Ρίτας Πόρσερ ή Ελένης Παπαϊωάννου ή Λούβαρη, που εκτελέστηκε τον Οκτώβριο του 1943 από τον ΕΔΕΣ ως «κατάσκοπος των Ιταλών και της Γκεστάπο αργότερον, ερωμένη του Διευθυντού Αντικατασκοπείας του 26ου Ιταλικού Σώματος Στρατού, αντισυνταγματάρχου Λίτζι» (Δημήτριος Δούμας, «Ιστορικαί Αναμνήσεις και αυτοβιογραφία», Ιωάννινα 1967, σ. 159), οι τιμωροί φρόντισαν να συνδυάσουν το ωφέλιμο της εξόντωσής της με το τερπνόν ενός κατά συρροήν βιασμού. Το περιγράφει με τον γλαφυρότερο δυνατό τρόπο στο δικό του ημερολόγιο ο ίδιος ο διευθυντής δικαστικού του Αρχηγείου, Γεώργιος Ρωμανός –δικηγόρος Αθηνών, μετέπειτα βουλευτής του Ελληνικού Συναγερμού (1952-1956) και υφυπουργός Συντονισμού του Παπάγου (1954):
«6.10.43. Η δίκη της κατασκόπου Ρίτας Πόρσερ αποτέλεσε ένα γεγονός στη Δαφνωτή. Την καταδικάσαμε σε θάνατο. Εν τω μεταξύ, περιμένοντας την έγκριση της καταδίκης από το Γενικό Αρχηγείο ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του Σταθμού Διοικήσεως! Τριάντα σ’ ένα βράδυ την παραμονή της δίκης. Η αγόρευσή μου πετυχημένη» («Μια αθηναϊκή βεγγέρα του 1944. Ημερολόγιο από την Ελεύθερη Ορεινή Ελλάδα», Αθήνα 2008, σ. 167).