Θέλω να σου πω τι όνειρο είδα, κατάλαβες;

Δεν ξέρω για σας, εγώ έκατσα και διάβασα την Παρασκευή όλες τις συνομιλίες της γνωστής συμμορίας που δημοσιεύτηκαν. Πάντα με συνεπαίρνουν τέτοια αποσπάσματα προφορικού λόγου, είτε τα συναντώ σε ιστορικές πηγές είτε στις εφημερίδες. Πέρασα μια πολύ ευχάριστη ώρα λοιπόν διαβάζοντας, νόμιζα ότι χάθηκα σε βιβλίο του Σιμενόν, ή, ακόμα περισσότερο, σε εκείνη την ωραία και δυσεύρετη ταινία του Χρήστου Βακαλόπουλου, την «Όλγα Ρόμπαρτς» (ίσως μπορείτε να την δείτε εδώ). Πρέπει να ήμουν από τους ελάχιστους που την είδαν στο σινεμά: έπαιζε θυμάμαι η Λαζαρίδου, ο Καφετζόπουλος, ο Σταύρος Τσιώλης, και είχε να κάνει με επαγγελματίες δολοφόνους, Άραβες επιχειρηματίες, και ταράτσες της Αθήνας.

Από όλες τις υποκλεμμένες συνομιλίες που ξεψάχνισα, λοιπόν, συγκράτησα τα εξής:

Advertisement

Read Full Post »

Περί κλαρίνων

Παρασυρμένος από τις αναμνήσεις ενός πανηγυριού στο Καπέσοβο, στα Ζαγοροχώρια (γεια σου Θανάση!), αλλά και παλιών μου κολλημάτων,  αγόρασα το Πάσχα -καταπατώντας αισχρά τις αρχές μου- το Βήμα, προκειμένου να πάρω ένα σιντί με τον Πετρολούκα Χαλκιά. Λοιπόν απόψε έκατσα να το ακούσω. Στην αρχή, απογοητεύτηκα σφόδρα· ήταν αυτό που λέμε σκυλοδημοτικό (το λέμε έτσι;), ή τέλος πάντων είχε κάτι που καθόλου δεν μου θύμιζε τα κλαρίνα του Χαλκιά που άκουγα παλιά εισπράττοντας αντιδράσεις όπως «κλαρίνα;!;!» ή «μα κλαρίνα ακούν οι φασίστες!» (είχε βάση). Έχω, φυσικά, ξανακούσει τέτοια κλαρίνα της εποχής μας, αυτή τη φορά δεν με ξένισε η ενορχήστρωση όσο η φωνή και οι στίχοι· τέλος πάντων, κάτι που δεν -μου φαίνεται να- είχε καμία σχέση με ό,τι λέμε παράδοση, ηπειρώτικη μουσική, τα απίστευτα πολυφωνικά που άκουγα παλιά και ούτω καθεξής. Μετά την πρώτη απογοήτευση, ωστόσο, θυμήθηκα ότι μ’ αρέσει το σινεμά του Σταύρου Τσιώλη.

Πρέπει να προσθέσω κάτι;

Read Full Post »