Last word freak

Διαβάζω εδώ διάφορα διάσημα, ή μάλλον άσημα, τελευταία λόγια διαφόρων (uninspired last words, σύμφωνα με τον εκεί μπλόγκερ), και θυμήθηκα τον Ουΐλλιαμ Μπάροουζ, στον Τόπο των νεκρών δρόμων (μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη):

«Quién es?»

Τα τελευταία λόγια του Μπίλι δε Κιντ όταν μπήκε σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο και είδε καθισμένη μια σκιερή μορφή. Ποιος είναι; Η απάντηση ήταν μια σφαίρα στην καρδιά. Όταν ζητάς από το Θάνατο τα διαπιστευτήριά του είσαι νεκρός.

(…)

Ο Κιμ μάζεψε όσα τελευταία λόγια του έπεσαν στα χέρια. Ήξερε ότι οι λέξεις αυτές ήταν κομμάτια ενός τεράστιου παζλ. Μεγάλη Εικόνα, το αποκαλούσε…

«Quién es?» Ποιος είναι; Τελευταία λόγια του Μπίλι δε Κιντ όταν μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο όπου τον πυροβόλησε ο Πατ Γκάρετ.

«Να σε πάρει ο διάολος, αφού δεν φεύγεις από τη γη μου έτσι, θα σε βγάλω εγώ αλλιώς». Τελευταία λόγια του Πατ Γκάρετ. (…)

«Βρέχει, Ανίτα Χάφινγκτον». Τελευταία λόγια του στρατηγού Γκραντ, προς τη νοσοκόμα του.

(Ο ίδιος ο Κιμ, στο βιβλίο, πεθαίνει –σε μια εκδοχή– με τη φράση «ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑ–»)

 

Σκέφτομαι μια σύγκριση με τελευταία λόγια λογοτεχνικών ηρώων:

Advertisement

Read Full Post »

Κατσαρίδες

Εντάξει, έχετε καταλάβει ότι είναι ακόμα μια εμμονή μου. Πάντα φρίκαρα, πέρασα από το στάδιο του φόβου στο στάδιο του μίσους (στο οποίο απολαμβάνεις το κρατς με την παντόφλα), όταν είδα τριάντα μισοπεθαμένες στο γραφείο ξαναγύρισα στο φόβο. Υπήρξε μια περίοδος συμπάθειας όταν διάβασα μια νουβέλα του Στέφανο Μπένι όπου προσπαθούν να σώσουν μια συν… πώς να το πω, συμπολίτισσα; συντρόφισσα; συγκατσαρίδα;.. που κάποιος μπάρμαν εγκλώβισε κάτω από ένα ποτήρι -θυμίζω μια από τις πρώτες σκηνές στο Φράουλες και αίμα, όπου ο πρωταγωνιστής αποκαλεί «Βιετκόνγκ» μια κατσαριδούλα στην ίδια τραγική θέση. Τις συμπονώ επίσης όταν τις βλέπω να κουνάνε πόδια και κεραίες αβοήθητες υπό την επήρεια του αεροζόλ -ο ανθρωπισμός (κατσαριδισμός; εμψυχισμός;) μου όμως δεν φτάνει στο σημείο να τις απαλλάξω με ένα πάτημα, γιατί φοβάμαι τη θρυλούμενη μεταφορά των αυγών μέσω του παπουτσιού. Υπάρχει και ένα ωραίο σύντομο διήγημα του Ντίνο Μπουτζάτι με μια κατσαρίδα που ξεψυχά προσδίνοντας ανησυχία και ταραχή σε όλη την πόλη, τέλος πάντων.

Read Full Post »

Ο εξαιρετικός κύριος Πύντσον

Όταν είχα πρωτογράψει εδώ για τον Τόμας Πύντσον, είχα σημειώσει την ομοιότητά του με τον Γουΐλλιαμ Μπάροουζ. Το Ενάντια στη μέρα, τις 1234 σελίδες του οποίου (αναρωτιέμαι αν η σελιδοποίηση έγινε επίτηδες, η πυθαγορική τετρακτύς παίζει κάποιο ρόλο στο βιβλίο) τέλειωσα την Κυριακή του Πάσχα σε κατάσταση ευγενούς χανγκόβερ, με έπεισε ακόμα περισσότερο.

Read Full Post »

Περιμένοντας τον Πύντσον

Όπου νάναι, λοιπόν, θα κυκλοφορήσει και η ελληνική μετάφραση του Against the Day, με τίτλο Τη μέρα εκείνη. Τον Πύντσον (ή Πύνσον, δεν μπορώ να αποφασίσω ποια τελικά είναι η σωστή εκδοχή) τον ανακάλυψα κάπως αργά, πέρσυ το καλοκαίρι, και είχα την τύχη να αρχίσω με το Ουράνιο τόξο της βαρύτητας, το πιο δύσκολο αλλά και το καλύτερο, νομίζω, έργο του. Θυμάμαι ότι βυθίστηκα μέσα στο λαβύρινθό του νιώθοντας διαρκώς τη λάμψη της μεγαλοφυΐας (ωχ, ξέρω πώς ακούγεται, αλλά έτσι είναι). Ύστερα διάβασα και τα υπόλοιπα, το V. (πιο πολύ στο στιλ μου, αλλά φανερά πρωτόλειο), το Βάινλαντ (που δεν με εντυπωσίασε τόσο, πέρα από μια σκηνή προς το τέλος· φταίει και η απαράδεκτη μετάφραση), το Μέισον και Ντίξον (που σε πολλούς δεν άρεσε, εμένα όμως ναι), και τα άλλα, νουβέλες, διηγήματα.

Δεν έχω πολλά να πω για τον Πύντσον, ωστόσο, πέρα από το ότι μου αρέσει πολύ· και πέρα από το ότι μου φαίνεται να συγγενεύει πολύ με τον όψιμο Μπάροουζ, π.χ. του Τόπου των νεκρών δρόμων. Άλλοι τα έχουν πει καλύτερα από μένα. Ετοίμασα όμως αυτό το ποστ για να μοιραστώ μαζί σας μια εκπληκτική εικονογράφηση του Ουράνιου τόξου σελίδα προς σελίδα. Του Ζακ Σμιθ, εδώ.

Read Full Post »