Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά
φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια
ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ’ένα δωμάτιο σκοτεινό
άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν
άλλοι κλεισμένοι μέσα στις φυλακές
όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν
πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του
στο κέντρο της καρδιάς
τούς σημαδεύει
μια άλλη δήλωση περί ελευθερίας, μίλτος σαχτούρης, εκτοπλάσματα, κέδρος, αθήνα 1986
(το αντιγράφω από το http://nonlegitur.blogspot.com/ γιατί δεν το έχω πρόχειρο· υπάρχει και εξαιρετική μελοποίηση από το Σιγανίδη (τι σύμπτωσις!), νομίζω στο Basse classe.)
Μόλις διάβαζα ένα ποστ για την Κατερίνα Γκουλιώνη (αν δεν ξέρετε την υπόθεση, ρίξτε μια ματιά εδώ, εδώ και εδώ, π.χ.). Και ξαφνικά θυμήθηκα όλους εκείνους που μιλάν για «εποχές χωρίς ήρωες»· εκείνους των οποίων οι ήρωες είναι «ο κάθε απλός καθημερινός άνθρωπος που αγωνίζεται να βγάλει το ψωμί του»· εκείνους για τους οποίους οι σημερινοί ήρωες είναι οι «Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό». Όχι. Όχι όμως. Ποτέ δεν μιλούσα για ήρωες, πάει καιρός που δεν έχω, αλλά τώρα μου φαίνεται ότι ναι, υπάρχουν, και δεν ξέρω τι μπορούμε ούτε τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι γι’ αυτό.
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά, έγραφε ο Σεφέρης· στα σκοτεινά, και εκεί το βιτριόλι, οι βασανισμοί και οι ταπεινώσεις. Ήρωες, όσο και αν ακούγεται μεγαλόστομο· διότι, ε όχι, δεν ήμαστε τόσο εύκολα ήρωες όταν παλεύουμε να βγάλουμε το ψωμί μας ή διαπρέπουμε στο εσωτερικό ή το εξωτερικό. Αλλά ξέχασα, υπάρχει και αυτό που λέμε επιτυχία (γκραν σουξέ· ακόμα πληρώνω). Υπάρχει και αυτό που λέμε προβολή (του εαυτού μας; της χώρας μας; αυτό που κάνω εγώ τώρα;). Υπάρχει… Υπάρχει… Για φυλακισμένους ή Βουλγάρες να μιλάμε τώρα;
Επιτρέψτε μου να το αφιερώσω στη μνήμη του αδελφού μου, του Σαλίγκαρου όπως τον ήξεραν οι φίλοι του. Εκείνος ναι. Εσύ ναι, Γιάννη.
Read Full Post »
ο δύτης των νιπτήρων 