Εμείς, τα σκουπίδια

Επιτέλους, Κωστής Παπαγιώργης απ’ τα παλιά. Αναδημοσιεύω από εδώ (ελπίζω να επιτρέπεται, γιατί οι όροι χρήσης δεν με διαφώτισαν ακριβώς). Τα λέμε από Τρίτη!

Σε όλες τις διαστάσεις της, άξιες και ανάξιες, η ζωή το έχει αυτό το συγκλονιστικό ελάττωμα: αφήνει σκουπίδια. Η λέξη μοιάζει ρηχή και ματζόβολη όσο θυμίζει τη σκόνη, τα καθημερινά

Advertisement

Read Full Post »

Τλαξκάλα

Εκτός από το «Κουτσό» του Κορτάσαρ, για το οποίο μιλούσα τις προάλλες, ένα άλλο βιβλίο που όταν το αναφέρεις σε κάποιον που το έχει διαβάσει γεννιέται αμέσως μια σιωπηρή συνεννόηση είναι το «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρυ. Και είναι, όντως, κι αυτό ένα από εκείνα τα βιβλία που σου μένουν, τα διαβάζεις ξανά και ξανά. Εν ολίγοις, είναι η εξιστόρηση του τελευταίου εικοσιτετραώρου της ζωής ενός προχωρημένου αλκοολικού, του Προξένου Τζόφρεϋ Φέρμιν, στο Μεξικό. Αλλά είναι και πολύ περισσότερα από αυτό. Το τελευταίο αυτό εικοσιτετράωρο, επιστρέφει η γυναίκα του, η Υβόν, που τον είχε εγκαταλείψει ένα χρόνο πριν, μετά από μια-δυο ερωτικές ιστορίες, εκ των οποίων η μία με τον αδελφό του Προξένου, και προσπαθεί, μάταια, να τον πείσει να επιστρέψουν σε έναν ουτοπικό παράδεισο. Να τελειώσει το βιβλίο του περί Καμπάλας. Έχω ξαναπεί ότι δεν μπορώ να περιγράφω βιβλία· μπορώ όμως να πω ότι αν έπρεπε να διαλέξω δέκα να’χω μαζί μου, το «Κάτω από το ηφαίστειο» θα ήταν ένα. Θυμάμαι ότι το πρωτογνώρισα εμμέσως, από ένα κεφάλαιο του «Περί μέθης» του Παπαγιώργη· αν θυμάμαι καλά, μάλιστα, πριν το βρω και το διαβάσω είχα δει την πολύ δυσεύρετη πια ταινία του Τζων Χιούστον, με τον μέγα Άλμπερτ Φίννεϋ, την οποία τώρα πια δεν θυμάμαι καθόλου και έχω κάνει (μάταια) άνω-κάτω τα ντιβιντάδικα για να βρω.

Προειδοποίηση: ένα βιβλίο για γερά νεύρα. Αλλά, ποιο δεν είναι; Σκέφτομαι τις ατέλειωτες κουβέντες περί αυτοκαταστροφής, που για κάποιο λόγο αποτελεί μια λέξη κλειδί για τη γενιά μου, και για προηγούμενες, και για την τωρινή, μου φαίνεται. Πολύ εύκολα βαφτίζαμε κάποιον αυτοκαταστροφικό (δεν είμαι σίγουρος, νομίζω στο Bororό του Λένου Χρηστίδη η φράση «Ο Τζιμ Μόρισον ήταν μια αυτοκαταστροφική ιδιοφυία» προκαλεί, δικαίως, ακατάσχετα γέλια). Αυτοκαταστροφικός όμως δεν είναι οποιοσδήποτε καταστρέφεται. Είναι όποιος ξέρει τι θέλει στη ζωή του:

«Θυμάσαι το τραγούδι σου; Δε θα το τραγουδήσω: Ο μικρός ο γάτος δε δουλεύει κι ο μεγάλος γάτος ρεμπελεύει, τότε ποιος δουλεύει- κα-νείς!«, άκουσε τον εαυτό του να ρωτάει ο Πρόξενος· δάκρυα θλίψης ανάβλυσαν στα μάτια του, έβγαλε γρήγορα τα σκούρα γυαλιά του και έκρυψε το πρόσωπό του στον ώμο της.

…αλλά διαλέγει την καταστροφή:

«Ναι, είναι αλήθεια πως σκέφτηκα την ανακωχή. Με ξεγέλασαν οι προσφορές σας για έναν ξεμέθυστο και εξωαλκοολικό Παράδεισο . Τουλάχιστον αυτό φαντάζομαι πως φέρνατε βόλτα όλη την ημέρα. Τώρα όμως πήρα την απόφασή μου με το μικρό μελοδραματικό μυαλό μου, ή τέλος πάντων μ’ ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτό που να μπορεί να παίρνει αποφάσεις. Σερβάντες! Όχι, δεν μου κάνει καθόλου, σας ευχαριστώ πολύ, αντιθέτως, διαλέγω – την Τλαξ -» Πού βρισκόταν; «Τλαξ… Τλαξ -«

(…) Πέντε και μισή. Αυτό ήταν όλο; «την Κόλαση» αποτέλειωσε αναπάντεχα.

(ο Σερβάντες, είναι ο σερβιτόρος εν προκειμένω, και η Τλαξκάλα, η πόλη όπου σκοπεύει να πιει ο Πρόξενος σε ένα αγαπημένο του μπαρ).

Κι αυτό είναι τραγικό, όχι σαγηνευτικό. Αρκετά πουλήσαμε στιλ με την αυτοκαταστροφή, ας ξέραμε πρώτα τι σημαίνει.  Θέλω να πω, … θέλω να πω, διαβάστε αυτό το βιβλίο.

(μετάφραση Μαρίνα Λώμη, Αστάρτη χ.χ.)

Read Full Post »