Αυτές τις μέρες δεν προλαβαίνω ούτε να φτύσω, όχι να ανεβάσω ποστ. Επειδή όμως ξέρω ότι αναπτύσσετε σύνδρομο στέρησης, ορίστε ένα από τα καταπληκτικά τραγούδια του Ζακ Μπρελ που κατά κάποιο τρόπο είναι επίκαιρο.
Είχα ξαναγράψει για τον Μπρελ, στο πρώτο ξεκίνημα του Δύτη, εδώ. Κοιτάξτε τον προσεκτικά, παρακαλώ, αξίζει τον κόπο. Όσο για το κομμάτι το ίδιο, μπορεί κανείς να το δει με πολλούς-πολλούς τρόπους. Και σαράντα ή πενήντα χρόνια μετά, παραμένει επίκαιρο, πάλι με πολλούς τρόπους, νομίζω.