Ένας συγγραφέας που αξίζει να ανακαλύψετε, αν δεν τον ξέρετε. Όταν τον πρωτοδιάβασα, μου θύμισε τον Τόμας Μπέρνχαρντ. Τώρα, νομίζω, ο Ζέμπαλντ μου αρέσει περισσότερο -νομίζω μάλιστα ότι είναι ένας από τους δυο-τρεις καλύτερους τεχνίτες των τελευταίων χρόνων. Αυτοί οι Γερμανοί δεν παύουν να με εκπλήσσουν· τι ειρωνεία, τα γερμανικά μου είναι σε νηπιακό επίπεδο, αλλά η γερμανόφωνη λογοτεχνία παραμένει η αγαπημένη μου, μαζί με την (παλιότερη κυρίως) αγγλική: Ρίλκε, Μαν, Μούζιλ, Μπροχ, Κανέττι, Μπέρνχαρντ, και τώρα ο Ζέμπαλντ. Αν πρέπει να διαβάσετε ένα μόνο, συνιστώ το Άουστερλιτς· αριστουργηματική περιήγηση στην ευρωπαϊκή ιστορία, αρχιτεκτονική και ό,τι άλλο θέλετε. Τέλος πάντων, δείτε μερικά αποσπάσματα από το τελευταίο που διάβασα:
…για να επιστρέψει λίγο αργότερα σερβίροντάς μου ένα ψάρι που ήταν το δίχως άλλο χρόνια ολόκληρα καταχωνιασμένο στην κατάψυξη, ενώ στην προσπάθειά μου να τρυπήσω τη μισοκαμένη πανέ κρούστα του, τα κατάφερα μάλιστα να στραβώσω τις μύτες του πιρουνιού μου. Πράγματι, χρειάστηκε να καταβάλω τόσον κόπο για να διεισδύσω στο εσωτερικό αυτού του σκευάσματος που, όπως σύντομα θα ανακάλυπτα, δεν αποτελούνταν παρά μόνο από το σκληρό του περίβλημα, ώστε μετά το τέλος της εγχείρησης το πιάτο μου να παρουσιάζει τραγική εικόνα. Η σως ταρτάρ, που χρειάστηκε να τη ζουλήξω για να ξεχυθεί από το πλαστικό σακουλάκι, είχε αναμειχθεί με τα καψαλισμένα θρύμματα της γαλέτας σε μια γκρίζα μάζα, ενώ ο ίδιο το ψάρι, ή ό,τι ήταν αυτό που το παρίστανε, πρόβαλλε διαμελισμένο κάτω από τα ανοιχτοπράσινα αγγλικά μπιζέλια και ό,τι άλλο είχε απομείνει από τις τηγανητές πατάτες που γυάλιζαν από το λίπος. (περισσότερα…)
ο δύτης των νιπτήρων 