Κλείνουν δεκατρία χρόνια σήμερα και δεν ξέρω πώς να το γιορτάσω. Στις 16 Μαρτίου του ’09 ξεκίνησα με πολλή φόρα, πάρα πολλή, ανεβάζοντας από δύο μέχρι πέντε ποστ τη μέρα. Μετά αραιώσαμε, σταδιακά (τα έχω εξηγήσει εδώ, με μια μεταφορά που μας βγάζει υπέργηρους), φαίνεται πια δεν έμειναν πολλά να ξεφορτωθώ. Ή, στο κάτω κάτω, φταίει απλώς που άνοιξε το άλλο μαγαζί, πιο πολύ καφενείο παρά αίθουσα διαλέξεων ξερωγώ ή έστω ταβερνάκι.
Αυτό το μπλογκ μου άνοιξε την πόρτα σε έναν κόσμο. Και όχι μόνον έναν, πολλούς κόσμους: μπλογκ, τουίτερ, αγκρεγκέιτορς, φόρουμ, ηλεκτρονική αλληλογραφία – άνθρωποι που θέλω να ακούω, άνθρωποι που ελπίζω θέλουν να με ακούν, πέντε-έξι που έγιναν και άνθρωποι με σάρκα και οστά πέρα από φωνές χωρίς φωνή. Δεν μετανιώνω λοιπόν για αυτό το ατέλειωτο ξόδεμα χρόνου. Και τι θα τον κάνουμε άλλωστε τον χρόνο, αν δεν τον ξοδεύουμε;
ο δύτης των νιπτήρων 
Χρόνια πολλά Δύτη. Υπάρχουμε κι εμείς, οι βουβοί αναγνώστες 🙂
Να γιατί λείπουν οι αγκρεγκέιτορς! 🙂
Χρόνια πολλά, Δύτη! Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου τα minima orientalia, με την ευχή να μπαίνει ένα σποράκι κάθε τόσο, όποτε ο καιρός το επιτρέπει. Α, και εκείνη η εκπληκτική συζήτηση με αφορμή τη Βερεμιάδα του Σκάει.
Σε σκεφτόμουν τις προάλλες!
Είδες, έβαλα μετά από καιρό ένα ωραίο οθωμανικό, με το σκύλο.
Είσαι ωραίος, δημιουργικός, προσφέρεις πραγματικά στο ‘ταβερνάκι’ και σε απολαμβάνουμε. Και σε αγαπάμε.
(καρδούλα)
Feliz cumpleaños Buzo de lavabos!
(Υ νο τε πρεοκούπες ! Όσο κρατάς στο χέρι το δίσκο του Οντίν με τη μία μόνο όψη, είσαι ο Βασιλιάς! 🙂
Κάτι παθαίνει ο βασιλιάς στο τέλος, αν θυμάμαι καλά…
Mια χαρά τα είπες
Πολύ χαίρομαι για την επίσκεψη!
Εγώ να δεις, Ξεχάσαμε και τον δρόμο τόσα χρόνια
Εύχομαι να ‘μαστε εδώ και στο επόμενο δεκατριάρι!
Αρκεί η έμπνευση κι η όρεξή σου να συνεχίζονται και να επαυξάνονται.
Μακάρι, και στο επόμενο, και στο μεθεπόμενο!