Ο ιστορικός που θα θελήσει να κατανοήσει το παρελθόν χωρίς να γίνει θύμα των μύθων, οφείλει να μάθει να το παρατηρεί σαν να ήταν παρόν. Αν θέλει να αντισταθεί στον υποκειμενισμό, πρέπει να παρατηρεί το παρόν σαν να ήταν κιόλας παρελθόν.
(Μανές Σπέρμπερ, Η καμένη βάτος, μετάφρ. Έμη Βαϊκούση, Αθήνα 2013, σελ. 159)
Advertisements
Αν παρατηρεί όμως το παρόν σαν να είναι παρελθόν, τότε δεν θα το κατανοήσει γιατί θα πέσει θύμα των μύθων. Απ’ την άλλη αν παρατηρεί το παρελθόν σαν ήταν παρόν δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στον υποκειμενισμό.
!!!!!!!!!!! 🙂
Κι εσύ δίκιο έχεις 🙂
Υπάρχει και μια άλλη τεχνική: να παρατηρείς το παρελθόν χωρίς συγκατάβαση
Γειά σου Δύτη
Το παρελθόν έτσι κι αλλιώς στηρίζεται σε μύθους. Πώς να τους αποφύγεις;
Και το παρό ερμηνεύεται με βάση τους μύθους του παρελθόντος. Μυθους προσωπικούς, του στενού και ευρύτερο περιβάλλοντος, κοκ
Μου θύμισε και αυτό : Η αυθεντική εικόνα του παρελθόντος γλιστρά φευγαλέα. Το παρελθόν μπορεί να συλληφθεί μόνο σαν εικόνα που αστράφτει την στιγμή ακριβώς της αναγνώρισης της και μετά χάνεται μια για πάντα. «Η αλήθεια δεν θα μας ξεφύγει» – το σχόλιο αυτό του Gottfried Keller εντοπίζει με ακρίβεια το σημείο τομής του ιστορικού υλισμού από την ιστορική εικόνα του ιστορικισμού. Γιατί κάθε εικόνα του παρελθόντος που δεν αναγνωρίζεται από το παρόν αναφορικά με αυτό, απειλεί να εξαφανιστεί αμετάκλητα. Μπένγιαμιν, θεσεις για την ιστορία.
επίσης δεν πολυπιάνω την ενότητα με τα Ι και ΙΙ αλλά βέβαια δεν πειράζει καθόλου μα καθόλου 🙂
Κι εσείς δίκιο έχετε 🙂 (την ξέρετε την ιστορία του Χότζα ε;) Χωρίς συγκατάβαση παρατηρεί το παρελθόν όποιος δεν έχει συγκατάβαση ούτε για το παρόν, ή όχι;
Μπετ, κλικ στα Ι και ΙΙ για άλλες σημειώσεις για την αλλαγή της οπτικής γωνίας (στο ΙΙ, είναι κάπου προς τη μέση του αντίστοιχου ποστ).
Διάβαζα αυτό το άρθρο για τους Μαλαματί ατη Νισαπούρ του 9ου αιώνα. Προσπαθούσα να φανταστώ τις καταστάσεις (μαχαλάδες, κοινωνικοθρησκευτικά ρεύματα, επαγγελματικές σέχτες με ιπποτικούς κώδικες τιμής κ.λπ.). Μ’ έπιανε το παράπονο καθώς διάβαζα, «τι ήθελα και γεννήθηκα στον Βόλο του 20ου αιώνα; Για δε γεννιόμουν στο Χορασάν του 9ου αιώνα;…»
(λίγο ευσεβείς πόθοι, σε βάρος της ιστορικής ακρίβειας, αλλά θα σ’ αρέσει)
Το άκουσα καμιά 15αριά φορές! Καμιά φορά σκέφτομαι πως η μόνη χώρα που υπάρχει στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η Περσία (Ιράν κ.λπ.), άλλες χώρες δεν υπάρχουν.
Και οι μύθοι έχουν τη θέση τους. Ίσως, υπό προϋποθέσεις, το «να γινόμαστε θύματα των μύθων» δεν είναι αναγκαστικά κακό.
Μα όλοι στην Ανατολή ξέρουν πως είν’ αλήθεια
Ελληνικά τείχη (σχέδιο σε 1η επανάληψη)
Στη μνήμη Χ.Β.
“Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ”
στο παρελθόν ενδομύχως, ψηλά κτίσαμε τείχη
βλέποντας έξω το εποικοδόμημα των δυτικών
με βάση την παραγωγή λίγο πριν το τρίτο κύμα*
εμείς οι ανιστόρητοι, οι ψευδο-ονειροπόλοι
δεν είδαμε τις αλλαγές απ’ τα μπάρκα του Κολόμβου
(κολλημένοι στην Πόλη, την Αγιά Σοφιά το 1453
λησμονώντας την πρώτη άλωση το 1202 )
την αρχική συσσώρευση,
τις επαναστάσεις τις βιομηχανικές,
την αποικιοκρατία να σπαρταρά
[….]
Εμείς, με ηγέτες απ’ την fake αστική τάξη
μαϊμουδίζοντας στα γαλλικά
και γρατζουνώντας πιάνο
με δυο μεγάλες μεταναστεύσεις
και δυο πελώριες καθόδους εκατομμυρίων
μικρασιατών τε και Ποντίων
με τον εμφύλιο και τον Πιουροφοϊ
τις 100 οικογένειες του Π. Πόρτερ **
τον σταθμό του Μονάχου και την αστυφιλία
την σκληρή δεξιά και την σκουριασμένη αριστερά
σχεδόν τυφλοί με σπασμένα ομματοϋάλια
εστιάζαμε κάθε φορά σ’ αυτό που μας βόλευε.
*Άλβιν Τόφλερ
**Εκθεση Πώλ Α. Πόρτερ,(1947)
Χμμ… στην πραγματικότητα δεν υπάρχει παρόν! Όλα είναι παρελθόν! Το παρόν είναι μια ψευδαίσθηση. Ο,τι βλέπουμε κι ακούμε κι αισθανόμαστε είναι μια αέναη ακολουθία εντυπώσεων και επιπτώσεων που έχουν ΉΔΗ συμβεί, έστω με κλάσμα κλάσματος χιλιοστοδευτερολέπτου χρονική απόσταση μέχρι να γίνουν αντιληπτά από τα αισθητήρια όργανά μας.
Καλό, Ε!