Το πιο αστείο γεγονός των ημερών, είναι όλοι αυτοί που μας έχουν φάει τα αυτιά δεκαετίες τώρα για την Τέλεια Βρετανία και τώρα ανακαλύπτουν ότι δεν έχει μόνο Οξφόρδες και Σίτι, να, έχει κι αυτή λαουτζίκο που πλανήθηκε από τους λαϊκιστές. Κυκλοφορεί αρκετά αυτό το βιντεάκι, όπου ένας ψηφοφόρος του βρέξιτ εμφανίζεται μετανοημένος: «Δεν περίμενα ότι θα μετρούσε και πολύ η ψήφος μου, φανταζόμουν ότι θα κέρδιζε η Παραμονή… Νομίζω ότι η οικονομική αβεβαιότητα θα μεγεθυνθεί τους επόμενους μήνες, και πραγματικά ανησυχώ πολύ!»
Τα σχόλια που έχω δει είναι τα αναμενόμενα: λαϊκισμός και πού οδηγεί, έπαινος της ειλικρίνειας και της συναίσθησης της κατάστασης, δικαίωση όσων βλέπουν ότι η πολλή δημοκρατία βλάπτει και ότι οι φτωχοί ψηφίζουν λάθος, ότι δημοψηφίσματα θέλουμε μόνο στη Λατινική Αμερική… Δεν είδα κανέναν να σχολιάζει το εξής:
Ο άνθρωπος δεν περίμενε ότι θα μετρούσε η ψήφος του γιατί προφανώς δεν του είχε συμβεί ποτέ.
Εν τέλει, άλλωστε, ποιος αμφιβάλλει ότι το βρετανικό δημοψήφισμα θα είναι το τελικό βήμα προς την παγίωση αυτού του γεγονότος; Μ’ άλλα λόγια, του να μην μετράει ποτέ η ψήφος;
ο δύτης των νιπτήρων 
Καλημέρα. Γιατί όμως «δεν του έχει συμβεί ποτέ» να μετρήσει η ψήφος του; Επειδή ψηφίζει σε μονοεδρικές που δεν είναι αμφίρροπες; (Οπότε, ό,τι και να ψηφίσει, θα βγει ο εργατικός ή ο συντηρητικός που έχει κληρονομιά την έδρα από το 1920)
Επειδή δεν είχε ποτέ την αίσθηση ότι αλλάζει κάτι, από την εποχή της Θάτσερ μέχρι τώρα, ό,τι και να ψήφιζε. Εμένα μου είναι πολύ γνώριμη αίσθηση, ιδίως μετά το καλοκαίρι του ’15 😉
Επειδή, γενικότερα, ποτέ δεν αισθανόταν ότι είχε τον έλεγχο στις συνθήκες ζωής του. Ούτε τώρα το αισθάνεται βέβαια.
Επειδή, εν τέλει, ήξερε ότι ποτέ δεν μετρούσε. Και ούτε τώρα θα μετράει, βέβαια.
Αντιγράφω από το fb της Δέσποινας Κουτσούμπα:
22 Ιουνίου στις 10:09 π.μ.
…..Ενώ όμως για την Ελλάδα θεωρούνταν τόσο μα τόσο απλό να παρακαμφθεί εντελώς το ΟΧΙ της πλειοψηφίας, δεν ισχύει το ίδιο για τη Βρετανία. Όχι ότι δεν θα το προσπαθήσουν, αλλά γενικά στην περίπτωση της Βρετανίας φαίνεται πιο αδιανόητο να ψηφίσουν κάτι οι Βρετανοί και να τους βγει το ανάποδο!
Στο τέλος φκάλλει ο φούρνος την πυρά, λέμε στο χωριό μου. Κοινώς, κάτσε να δούμε. Το πρόσφατο ελληνικό προηγούμενο στα δημοψηφίσματα δείχνει ότι έχει ο καιρός γυρίσματα και ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιανόητα… Τουλάχιστον το πράμα αποκτά ένα ενδιαφέρον
κοπιάρω: David Lammy, the MP for Tottenham, said: “Wake up. We do not have to do this. We can stop this madness and bring this nightmare to an end through a vote in parliament. Our sovereign parliament needs to now vote on whether we should exit the EU.
Θα έλεγα ότι το πιο αστείο είναι η ύπαρξη Ελλήνων που ζητούν επιτακτικά σκληρή στάση της ΕΕ έναντι των σχισματιών Βρετανών. Ψευδαισθήσεις μεγαλείου από τους καρπαζοεισπράκτορες των Βρυξελλών.
Όσον αφορά στο «εν τέλει, άλλωστε, ποιος αμφιβάλλει ότι το βρετανικό δημοψήφισμα θα είναι το τελικό βήμα προς την παγίωση αυτού του γεγονότος; Μ’ άλλα λόγια, του να μην μετράει ποτέ η ψήφος;» θα έλεγα να μη βιαζόμαστε. Όχι γιατί αποκλείεται να επιβεβαιωθεί, αλλά επειδή προς το παρόν αποτελεί προβολή της ελληνικής εμπειρίας με το δημοψήφισμα πάνω στη βρετανική.
Το νόημα ήταν: θα είναι το τελικό βήμα είτε ξαναγίνει δημοψήφισμα α λα γαλλικά, όπως αρχίζει να συζητιέται, είτε το «τεράστιο λάθος» του μπρέξιτ χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα προς αποφυγή για το μέλλον.
A λα ιρλανδικά (2001 & 2008) ή α λα δανικά (1992) τότε. 🙂
Προς το παρόν δεν μου φαίνεται καθόλου σαφές που πάει το πράγμα. Ίσως χρειαστεί να περιμένουμε αρκετές εβδομάδες μέχρι να ξεκαθαρίσει.
Κυκλοφορούν κι άλλα τέτοια βίντεο, εγώ πρώτο είδα αυτό.
Και χτες διάβασα τον εξής σχολιασμό:
It is now seemingly permissible to mock anyone who voted the “wrong” way, and for the “wrong” reasons. They shouldn’t have been allowed to vote in the first place. They obviously didn’t understand the voting system. They didn’t think their votes counted (I completely identify with that, because in elections they often don’t). They are all self-harming, wrong-headed idiots!
Καλό!
Βάζω και τούτο: http://www.theguardian.com/politics/commentisfree/2016/jun/24/divided-britain-brexit-money-class-inequality-westminster?CMP=share_btn_tw
η πολλή δημοκρατία βλάπτει και οι φτωχοί ψηφίζουν λάθος
Πάντως, ακόμα κι από τη σκοπιά των ελίτ, έχει εκφραστεί κι άλλη απάντηση εδώ. Η κα. Λυμπεράκη σοκάρει επειδή το σχόλιό της πήγαινε στο:
– «Οι φτωχοί δεν παίρνουν σωστές αποφάσεις οπότε… λιγότερη δημοκρατία»
Σε αντιδιαστολή, νομίζω πως ο Keynes κι ο Αριστοτέλης εδώ θα έκαναν το σχόλιο:
– «Οι φτωχοί δεν παίρνουν σωστές αποφάσεις οπότε… λιγότεροι φτωχοί»
Δεν ήταν επαναστάτες ο Keynes κι ο Αριστοτέλης, ελίτ της εποχής τους ήταν. Όμως ακόμα κι από τη σκοπιά των ελίτ, έχει υπάρξει κι άλλη απάντηση.
O Keynes δεν ήταν επαναστάτης
Τώρα που το ξαναγυρνάω στο μυαλό μου, κι αυτό θέλει λίγη συζήτηση. Πράγματι, δεν ήταν επαναστάτης. Από την άλλη όμως στην κριτική που έκανε για το laissez-faire λέει το εξής στις τελευταίες παραγράφους:
«A time may be coming when we shall get clearer as to when we are talking about capitalism as an efficient or inefficient technique, and when we are talking about it as desirable or objectionable in itself. For my part I think that capitalism, wisely managed, can probably be made more efficient for attaining economic ends than any alternative system yet in sight, but that in itself it is in many ways extremely objectionable»
Από αυτό καταλαβαίνω ότι τουλάστον ο Keynes δεν είχε τον καπιταλισμό δεδομένο. Άφηνε το περιθώριο ακόμα και για ένα ριζικά διαφορετικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα. Δεν θεωρούσε, όπως ο Άνταμ Σμιθ και πολλοί σύγχρονοι οικονομολόγοι, ότι ο καπιταλισμός είναι κάτι που προέρχεται από τη φύση του ανθρώπου, ότι είναι το εύλογο ή το μόνο ή το «φυσικό» οικονομικοκοινωνικό σύστημα.
Όπως καταλαβαίνεις, πάνε αυτοί οι καιροί… για την ώρα τουλάχιστον.
Πικρό σχόλιο αλλά αληθές (γιατί, άραγε, να είναι αληθινά όλα τα πικρά και τα γλυκά να είναι ψεύτικα;) …
Παραίτηση Φάραντζ! Προφήτεψες προφήτη;
Μα δεν είπα τίποτα για τον Φάρατζ! Ούτε μ’ ενδιαφέρει ο τύπος, να πω την αλήθεια.
Με την σκέψη ότι σηματοδοτεί τον δρόμο μιας «τροποποίησης» του brexit, μιάς απόκλισης.
Κι άλλος που ζητάει πλέον αυτόν που θα υποσχεθεί «ιδρώτα, δάκρυα και αίμα» http://old-boy.blogspot.gr/2016/07/blog-post_2.html 😉
Κι εγώ βλέπω ότι αν υπάρχει ένα ορόσημο για το Brexit είναι πρώτ απ’ όλα η νομιμοποίηση του «Η πολλή δημοκρατία βλάπτει», που είχε πει κι ο Τσολάκης του ΚΚΕ όταν διασπόταν ο τότε Συνασπισμός.
Κι από προοδευτικοφανή επιχειρήματα, τύπου «οι γυναίκες στην Ελβετία» (όπως «οι χήρες στην Ινδία» που επικαλούνταν κάποτε οι υπεραπιστές της αποικιοκρατίας), καλή θέληση να υπάρχει και θα διαθέτει κι απ αυτά το κατέστημα, για να σωθεί το μαγαζάκι.
Το θυμάσαι ε;
(έφιαξα το λινκ σου προς το συγκεκριμενότερον)
Καλέ μας Δύτη, ωραία όλα αυτά, αλλά μετράει και παραμετράει λέω εγώ (σαφώς επηρεασμένος και από τα τρέχοντα στη γείτονα) η ψήφος του λαουτζίκου.
Αυτή μας έφερε το Μπρέκζιτ, αυτή τον ΓΑΠ τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, αυτή ξανά και ξανά τον Ερντογάν στα πούπουλα της εξουσίας, κι άντε να τον μαζέψεις τώρα πλέον αυτόν τον τελευταίο.
ΚΑτά τ´άλλα από το πληκτρολόγιό σου κρεμόμαστε όλοι, αδημονώντας για τις πρώτες εκτιμήσεις σου περί τα ουικιδιαρρεύσαντα ημέηλς του ΑΚΡ
Σήμανε, θα συμφωνήσεις, η ώρα για τη βουτιά σου στα βαθιά νερά της ερευνητικής δημοσιογραφίας
Εντάξει, ας μου συγχωρεθεί η λογοτεχνική υπερβολή, αν και για το βρέξιτ μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε, τα φωτεινά παραδείγματα των επαναλαμβανόμενων γαλλικών κλπ δημοψηφισμάτων άλλωστε δείχνουν το δρόμο. Το παράδειγμα όμως με ΓΑΠ-Σαμαρά-Τσίπρα, ή αντίστοιχα Μπλερ-Κάμερον και πάει λέγοντας, δείχνει μάλλον ότι τελικά τίποτα δεν αλλάζει με την ψήφο, όπως λέει και το παλιό σύνθημα της Έμμα Γκόλντμαν (αν δε με γελά η μνήμη μου). Αυτό ακριβώς ήθελα να αναδείξω, τώρα κατά τα άλλα η προϊούσα αποδημοκρατικοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών είναι ένα φαινόμενο θαρρώ αναμφισβήτητο. Προφανώς δεν πρόκειται για διαδικασία μονής κατεύθυνσης, σαν το νερό που ζεσταίνεται μέχρι να βράσει, οπωσδήποτε όμως η θερμοκρασία ανεβαίνει (πού θα πάει, θα βράσει κι ο βάτραχος…).
Βρίσκω λίγο εντυπωσιακό ότι δεν έχουμε μάθει τίποτα ακόμα για το τι είχαν τα χιλιάδες μέιλ του ΑΚΡ! Υπόσχομαι να βουτήξω άμα συνεχιστεί η σιγή ασυρμάτου, τι να πω;
Ορίστε, φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Διαβάστε τι λέει ο κ. associate professor of strategy, economics, ethics and public policy at Georgetown University: The right to vote should be restricted to those with knowledge. Του έχει βγάλει και όνομα, μη χειρότερα: epistocracy.
Θα μπορούσαμε να έχουμε και ένα αντίστροφο επιχείρημα, περίπου ως εξής:
Αν μπορείς να ασκήσεις ισχύ με άλλους τρόπους, π.χ. τον πλούτο σου, τότε, για να είναι ισορροπημένο το σύστημα καλό είναι να σου αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου. Ας πούμε: αν παίρνεις πάνω από το 250% του βασικού μισθού, δεν δικαιούσαι ΚΑΙ να ψηφίζεις.
Έχω σκεφτεί και πιο στοχευμένους τρόπους να αφαιρέσω το δικαίωμα ψήφου σε όσους αντιπαθώ, αλλά θα τους αποκαλύψω όταν με ψηφίσετε για δικτάτορα.
Πέρα από την πλάκα, είναι ανατριχιαστικό που αυτός ο τύπος είναι προφέσορας με θέσεις έτσι και γιουβέτσι. Μου φαίνεται ότι τους μαθαίνουνε απλώς να ντύνουνε με σύγχρονη γλώσσα προνεωτερικούς τρόπους σκέψης. Με άλλα λόγια, ο εντελώς απαίδευτος είναι ο ίδιος.
Είναι επίσης εντυπωσιακό/ανατριχιαστικό αν διαβάσεις τα σχόλια, τα περισσότερα από τα οποία είτε προτείνουν ακόμα αποτελεσματικότερους τρόπους εχμ… επιστοκρατίας (ελπίζω να μη χρειαστεί να λανσάρουμε μετάφραση του όρου) είτε απαντάνε με γαλήνια και λεπτολόγα επιχειρήματα σα να βρίσκονται σε διάλογο του Πλάτωνα (μ’ άρεσε αυτή η παρομοίωση), και μάλιστα κάποιος εκπλήσσεται θετικά που γίνεται τόσο νηφάλιος διάλογος. Το οποίο μου θυμίζει κι εμένα διάφορες ιντερνετικές εμπειρίες που μάλλον προτιμώ να ξεχάσω.
(Ότι θα στέλναμε χαιρετίσματα σε αλλήλους μέσω τοπικού συνεδρίου δεν το περίμενα 🙂 )
[…] να πιστέψει ότι έχει δικαίωμα στην καλοπέραση (και λόγο στις αποφάσεις). Αν η νοσταλγική εξιδανίκευση της παιδικής ηλικίας […]