Με τον παραπάνω βαρύγδουπο τίτλο θέλω απλώς να κάνω αυτό που λέμε ρεμπλόγκιν. Σε ένα από τα λημέρια του Δύτη θα ήταν κανονικά η θέση του, αλλά στο συγκεκριμένο λημέρι έχουμε μείνει τρεις κι ο κούκος να επανερχόμαστε συνέχεια στα ίδια και στα ίδια χωρίς ελπίδα συμφωνίας και να πρήζουμε αλλήλους με τις ίδιες και ίδιες γνωστές γνώμες· αποτέλεσμα, όπως το βλέπω, ασυνεννοησία, τονισμός της λεπτομέρειας σε βαθμό καλοπροαίρετης κακοπιστίας (ας μην παρεξηγηθώ) και πλήρης έλλειψη νοήματος. Εν ολίγοις, διάβασα πρόσφατα φίλους και φίλες να έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν σχετικά με αυτά, τα ίδια και τα ίδια τα έρμα: την αποικιοκρατία, τη διαμόρφωση του δυτικού καπιταλισμού, πράγματα που εμένα ξέρετε όλοι πως με ενδιαφέρουν (ενώ μπορεί να μην ενδιαφέρουν άλλους). Οπότε προτιμώ να τα διαφημίσω από δω, πόσο μάλλον που δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να πω από μόνος μου αυτό τον καιρό.
Λοιπόν, σημερινό: Τέταρτος Κόσμος, Σκεπάζοντας και ξεσκεπάζοντας γυναίκες
(Και δυο παλιότερα):
Σύνδεση με Κάιρο, Η σύγχρονη αναπαραγωγή του ιστορικού ρατσισμού
Τέταρτος Κόσμος, Μαράνοι, Μαρόν και μπλε μαρέν
Αν θέλετε, το βλέπετε σαν διαφήμιση· ίσως και σαν μια προσωπική σημείωση. Θα βάζω στα σχόλια και άλλα σχετικά άμα βρίσκω. Καλή ανάγνωση!
Ξεκινάω με μια σημείωση για εντελώς προσωπική χρήση (κριτική στον Νόρμπερτ Ελίας): http://www.persee.fr/doc/rfsoc_0035-2969_2001_num_42_1_5339
Το μπλόγκιν, έτσι κι αλλιώς, καταλήγει τελικά εκεί: σημειώσεις για προσωπική χρήση.
Άγια έπραξες.
Μπράβο, ρε Δύτη. Στο κατ’ ευθείαν.
Δεν μου είναι άγνωστα τα ιστολόγια αυτά, το αντίθετο, τα παρακολουθώ από κοντά (ειδικά τον Τέταρτο Κόσμο, από τότε που έσκασε μύτη) και έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Μ΄ αρέσει η νηφάλια διαπραγμάτευση των θεμάτων στον Τέταρτο Κόσμο και ο πλούτος των πληροφοριών. Η νηφαλιότητα αυτή όμως κάθε άλλο παρά ουδέτερη ή άχρωμη είναι, έχει ευδιάκριτη θέση και άποψη και αυτό μ΄ αρέσει επίσης.
Για την συγκεκριμένη κριτική στον Νόρμπερτ Ελιας δεν έχω άποψη. ¨Εχω όμως άποψη και πολλές επιφυλάξεις για ένα άλλο δικό του που διάβασα πρόσφατα. Ναζισμός και Γερμανικός Χαρακτήρας από τις ΠΕΚ. Πολύ καλό βιβλίο για να διαπιστώσει κανείς για άλλη μια φορά πόσο ελλιπείς είναι διάφορες αποκλειστικά ψυχολογικές ή ψυχολογίστικες ερμηνείες, όταν προσπαθείς να καταλάβεις φαινόμενα όπως π.χ. ο ναζισμός (που φυσικά έχει σχέση με τον δυτικό καπιταλισμό, για να μείνω κοντά σε αυτά που ενδιαφέρουν τον Δύτη).
Καλημερίζω! (Ξέρω, μεσημέριασε, αλλά πέσανε δουλειές…)
Μπετατζή το ξέρω ότι θα σ’ άρεσε, πόσο μάλλον μια που είσαι κι εσύ του κλίματος Κίπλινγκ-Βερν-Κόνραντ 🙂 Την κριτική στον Ελίας, να πω την αλήθεια, δεν τη διάβασα ακόμα (είναι ολόκληρο βιβλίο και κότσαρα την παρουσίασή του για να μην το ξεχάσω) — είχα διαβάσει βέβαια το βιβλίο του για την εξέλιξη του πολιτισμού και είχα εντυπωσιαστεί, πάντως.
Δεν έχω διαβάσει την Εξέλιξη του Πολιτισμού και θα ήταν παρακινδυνευμένο να διατυπώσω άποψη. Διατυπώνω απλά επιφύλαξη για όσους δίνουν πρώτη προτεραιότητα σε ψυχολογικές παραμέτρους για να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα και στο βιβλίο που ανέφερα στο σχόλιό μου (Ναζισμός και Γερμανικός Χαρακτήρας, ακόμα και ο τίτλος τώρα που τον γράφω μου φαίνεται ενδεικτικός, σάμπως και δεν υπήρχαν και γερμανοί αντιφασίστες ;;;; δεν είχαν οι άνθρωποι αυτοί χαρακτήρα ;; ήτανε γερμανικός αυτός ο χαρακτήρας ή τον είχανε ψωνίσει απ΄ αλλού ;;;;) αυτό κάνει ο ΝΕ, δίνει προτεραιότητα δηλαδή σχεδόν αποκλειστικά σε ψυχολογίζουσες ερμηνείες. Δεν ξέρω αν κάνει το ίδιο και σε άλλα έργα του και ειδικά στην εξέλιξη του πολιτισμού.
Ε, ναι. Θα ξέρεις όμως το βιβλίο του Τραβέρσο, και με την ευκαιρία ας βάλουμε ένα λινκ ακόμα να βρίσκεται: https://simiomatariokipon.wordpress.com/2014/01/27/%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%BF/