Αυτός ο νεαρός στη φωτογραφία είναι ο Μαξ Καίμπερ.
Νεαρός μεταλλειολόγος, όπως στα βιβλία του Βερν, πήρε σα δώρο αποφοίτησης από την οικογένειά του (για το 1909 μιλάμε) ένα ταξίδι στην Αμερική. Ως μεταλλειολόγος θέλησε να δει τις περίφημες σπηλιές Μαμούθ, στο Κεντάκι (ω! Τομ Σώγερ! ω! Ίντζαν Τζο πεθαμένε από πείνα πίσω από το κλειστό άνοιγμα!). Ξεκίνησε για δυο βδομάδες, κι έμεινε για αρκετούς μήνες: με τη βοήθεια του Εντ Μπίσοπ, απόγονου αφρικάνων σκλάβων, εξερεύνησε τα ατέλειωτα σπήλαια (που τα λυμαίνονταν διάφορες οικογένειες, σε συνεχή πόλεμο μεταξύ τους: παραπλανητικές επιγραφές για τους τουρίστες, ψεύτικες πληροφορίες, ιστορίες Κυκλάδων σα να λέμε) και έφτιαξε ένα λεπτομερή χάρτη, της επιφάνειας συμπεριλαμβανομένης. Γύρισε στο Βερολίνο — το χάρτη τον εξαφάνισε η οικογένεια Κρόγκαν (αν το προφέρω σωστά). Παρεμπιπτόντως, δικός τους σκλάβος και κατόπιν απελεύθερος ήταν ο πραγματικός εξερευνητής των σπηλαίων, ο Στήβεν Μπίσοπ, υποθέτω πατέρας του οδηγού του Καίμπερ.
Κανείς δεν έμαθε τίποτα παραπάνω για τον Καίμπερ, όπως φαίνεται (ή σχεδόν). Δεν ταξίδεψε στο κέντρο της γης, μάλλον δεν πρόλαβε καν να δουλέψει σε μεταλλεία. Σε ένα όρυγμα ίσαμε δύο μέτρα, ένα χαντάκι λίγο πάνω απ’ το μπόι του–
στα χαρακώματα του Μεγάλου Πολέμου, στη μάχη του Σομ, σε μέρος πολύ ρηχό δέχτηκε τη μοιραία σφαίρα.
Ας σημειώσω εδώ ότι σύμφωνα με όλα όσα μπόρεσα να βρω, αυτό εδώ είναι απλή σύμπτωση:
(από δω)
Ωραίο σφηνάκι, πόσα νιάτα θέρισε η επίθεση στον Σομ….
Αυτός με τη φάμπρικα είναι Κάμπερ και όχι Καίμπερ ομως.
Δεν είναι παράξενη σύμπτωση όμως;
Καλημέρα, Δύτη!
Ωραίο κείμενο -ποιος το περίμενε ότι τα νερά της Στυγός (ή, μάλλον, του Στυγίου Ποταμού) θα έρρεαν (και;) στα έγκατα του Κεντάκι!
Το τέλος του Καίμπερ μου θύμισε τον ανώνυμο ήρωα των χαρακωμάτων σε τάφο, έναν απ’ τους πολλούς, διηγήματος του Κίπλινγκ.
Καλημέρα! Θα λες τον Κηπουρό, μάλλον, που άρεσε τόσο και στον Μπόρχες.
Αυτόν λέω, ευχαριστώ!
Είναι άσχετο με τη δημοσίευση, αλλά μόλις τώρα το διάβασα, μου άρεσε και θα ήθελα κάπου να το σώσω: «Είναι αποθήκες ψυχών οι χώρες μας και οι θάλασσές μας αποθήκες νεκρών» (ο Τσίπρας στον Ρέντσι).
Ωραίο ρε παιδί! Aλλά καλά σου λέει ο Σαραντ. Η σύμπτωση δεν είναι καθόλου παράξενη και δηλαδή καθόλου σύμπτωση, γιατί πέραν από το ουμλάουτ στο a, άλλο μεταλλειολόγος άλλο…σιδεράς! (Μετάλβέρκε 🙂 )
Καλά ντε, μη βαράτε! Μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι μια οικογένεια με εργοστάσιο μετάλλου θα εκπαίδευε ένα γιο ή ανιψιό ως μεταλλειολόγο. Καλά που δεν το έβαλα και στο ποστ δηλαδή!
Πάντως, επειδή αναφέρεις τις σπηλιές του Τομ Σώγερ, που δεν είναι οι σπηλιές Μαμμούθ του Κεντάκι, αλλά στο Μισσούρι, -για λόγους λογοτεχνικής δικαιοσύνης και μόνο, δεν θα έπρεπε να θυμηθούμε και τις σπηλιές του Μαραμπάρ, από το «Πέρασμα στην Ινδία» του Forster;
καλησπέρα και χρόνια πολλά
ωραιότατη τσάρκα σε άγνωστα μέρη για μένα
Απο ανατολικα σε περιμενα, απο δυτικα μου βγηκες! Εμαθα και τις σπηλιες Μαμουθ. Ωραιοτατο!
Βασικα, ενα γεια ηθελα να πω! 🙂
Καλημέρα! Προσπαθώ να θυμηθώ τι έψαχνα και έφτασα στις σπηλιές Μαμούθ, αλλά χωρίς επιτυχία 🙂
Σημασία έχει ότι έφτασες. Τόσο που έκανες λίγο δεν είναι.
Πολυ ωραια ταξιδακια Δυτη, ιδεα δεν ειχα για τις σπηλιες αυτες (και άλλες ομως 🙂 )
Εμ δεν διάβαζες Βερν, ούτε Τομ Σώγερ! 🙂
πώς δε διαβαζω, δυτη μου 🙂 στα κλασικα εικονογραφημενα τούς διαβασα αυτους ολους 😛