Να τι βρίσκει κανείς σχεδόν κατά τύχη: μικρούς άγνωστους κόσμους, μα τόσο απτούς που λες και μπορείς να τους φανταστείς. Εγώ που αγαπώ τις μικρογραφίες και που υπήρξα φιλοτελιστής πρόσφατα ανακάλυψα έναν Άγγλο (σχεδόν αναπόφευκτο αυτό, εννοώ ο εν λόγω να είναι Άγγλος), ο οποίος σχεδίαζε γραμματόσημα φανταστικών χωρών, σε μέγεθος γραμματοσήμου, με οδοντώσεις, σφραγίδες και όλα. Φανταστείτε: σχεδόν τέσσερις χιλιάδες γραμματόσημα από σαρανταδύο ανύπαρκτες χώρες, με χρονολογίες από το 1852 μέχρι το 1973 –και ποιος ξέρει πού θα έφτανε αν δεν πέθαινε μόλις τριανταδύο χρονών σε μια πυρκαγιά. Ντόναλντ Έβανς τον λέγανε, και αυτά τα γραμματόσημα ήταν για τον ίδιο, λέει, ένα είδος ημερολογίου. Ποιος ξέρει μετά από τι θα σοφίστηκε αυτή την όμορφη σειρά των τροπικών νησιών Amis et Amants:
Premières amours, Ami des beaux jours, Main dans la main και L’amour perdu οι τίτλοι κάθε γραμματοσήμου της σειράς ή, όπως θα έλεγαν οι φιλοτελιστές, κάθε τιμής. Και τι να του συνέβη άραγε για να εμπνευστεί τη Νήσο των Κωφών;
Για κάποιο περίεργο λόγο, η σειρά του «Κράτους του φαγητού» (Lo stato di Mangiare) εικονογραφείται με πολύ όμορφα ζέπελιν:
Εμένα όμως με ξέρετε. Η χώρα που ονειρεύομαι, ο αγριότοπος όπου καβαλάρηδες ψήνουν πίτες στην άμμο, είναι το Ατζουντάν. Κάπου προς την Υεμένη το κόβω: άνυδρες πεδιάδες, κοιλάδες με οάσεις, ψαράδες, καμηλιέρηδες, κάστρα –και αυτός ο παράξενος βράχος που σίγουρα κάτι ιερό θα κρύβει. Είναι λοιπόν σα να κάθομαι σε ένα καφενείο, με καλαμωτή για τον ανελέητο ήλιο, τις σκιές γύρω απότομες σαν γκρεμούς, και να σας γράφω αυτά τα γράμματα, σύντομες καρτ-ποστάλ με παραδοσιακές ατζουντανικές φορεσιές, απ’ όπου να ξεκολλάτε και να ταξινομείτε αυτά τα όμορφα γραμματόσημα.
Εκεί όπου, όπως έγραφε ο Μπρετόν, μια πρωινή εφημερίδα θα μου αρκεί πάντα για να μαθαίνω νέα μου.
(ντάνκε Ντόκτορ)
ο δύτης των νιπτήρων 
Ώστε πεθαίναν σε πυρκαγιές στο Άμστερνταμ; Αν δηλαδή είχε προλάβει να κατέβει έγκαιρα απ’ το φτηνό ξενοδοχείο (ας πούμε ότι εκεί εκδηλώθηκε η π
πυρκαγιά) σήμερα δεν θα ήταν ούτε εβδομήντα χρονών -αλλά θα καθυστέρησε, γιατί ήθελε να σώσει από τις φλόγες ένα άλμπουμ με σπάνια γραμματόσημα του Ατζουντάν.
Δεν ήταν όμως φτηνό ξενοδοχείο (με τα σεντόνια των πολλών), ήταν λέει το διαμέρισμά του: ζούσε εκεί από το ’73 (διαβάζω εδώ, όπου και άλλα ενδιαφέροντα δείγματα γραμματοσηματικής τέχνης).
Και πού το ξέρεις ότι ήταν στο διαμέρισμά του η φωτιά; Και ότι είχε διαμέρισμα; Δεν αποκλείεται άλλωστε να έμεινε δυο χρόνια στο φτηνο ξενοδοχείο.
🙂
Αυτή η μανία με τις μυθοκτονίες σε έχει διαποτίσει βλέπω 🙂 Το ξέρω διότι διαβάζω στη βίκι ότι: On April 29, 1977, Evans’s Amsterdam apartment building caught fire. He did not escape.
Θα σου γράψω poste restante.
Καλημέρα, Δύτη!
Σ΄ευχαριστώ, γιατί, χάρις στην ανάρτησή σου, ανακάλυψα μια νέα μαγική χώρα, στην οποία και ενδέχεται να μετακομίσω (πολλοί θα με ευγνωμονούν γι΄αυτό): τη Freedonia.
Υπέροχα γραμματόσημα του Έβανς, μιας τέχνης που εξαφανίζεται, εμπρός στη μαγγανεία της ταχύτητας και της τεχνολογίας: της τέχνης του αλληλογραφείν! Αλλά μήπως και η τέχνη του γράφειν δεν πάσχει από αθεράπευτες μορφές οστεοπορώσεως. Μήπως και η τέχνη του ακούειν δεν υποφέρει από ωτοσκληρύνσεις και διατρήσεις του τυμπάνου;
Ο Έβανς μου θύμισε λίγο έναν ισπανό φίλο μου, καλλιτέχνη, τον Enrique Moreiro που, όταν είδε ότι οι πίνακές του (παραστατικής) ζωγραφικής δεν πουλιόντουσαν όπως περίμενε -σημ.: εγώ έχω δύο, όμως- στράφηκε στον σχεδιασμό γραμματοσήμων, κατόπιν παραγγελιών πραγματικών χωρών της Αφρικανικής Ηπείρου: της Γκάνας, της Ακτής του Ελεφαντοστού, και άλλων, αλλά εισάγοντας τα θέματα που του άρεσαν και τον συγκινούσαν, εκείνα στα οποία έμενε πιστός παρά την έκπτωση της τέχνης του: (φανταστική) προσωπογραφία του Φιμπονάτσι, πλοία των Βίκινγκς, ο Καθεδρικός Ναός της Πλασένθια (από όπου κατάγεται), στην Εξτρεμαδούρα, ο Άλμπρεχτ Ντύρερ σε γραμματόσημο της Ανγκόλας ή ο αγαπημένος του Αντόνιο Λόπεθ Γκαρθία, σε γραμματόσημο της Γκάνας, νομίζω.
Μας λες ότι, μικρός, υπήρξες φιλοτελιστής και θα έπρεπε να σε μισήσω γι’ αυτό (αν με τα «Γράμματα από το Ατζουντάν» δεν μαλάκωνες, λιγάκι, το μένος μου): στην τελευταία δημοπρασία βιβλίων του Βέργου, αγόρασα -δεν λέω την τιμή, στους καιρούς κρίσης που ζούμε- τέσσερα γράμματα του Ρίτσου στη Μέλπω Αξιώτη, συνοδευμένα κι από τους φακέλους τους, μέσα στους οποίους εστάλησαν. Ε, λοιπόν, από όλους, ένα προσεκτικό χέρι έχει κόψει με ψαλίδι τα γραμματόσημα, προφανώς για να τα χαρίσει σε ένα μικρό φιλοτελιστή.
Υπέροχος τρελός.
Άγγλος όμως η Αμερικάνος (που λέει η βίκι);
Κι ο βιογράφος του, λέει, πήδηξε από μια ταράτσα.
Ποστ-ρεστάντ ε; Ναι, τι άλλο είναι το σχόλια ενός μπλογκ; 🙂
Λυκ., και πού ξέρεις ότι δεν τα έκοψε η Αξιώτη τα γραμματόσημα;
Ωχ, Μπουκάν, έχεις δίκιο! Με παρέσυρε η εκτίμηση του Τσάτγουϊν.
Μίλησα μόνο για «ένα προσεκτικό χέρι», Δύτη. Μπορεί να ήταν η Αξιώτη.
Στην πραγματικότητα, με απασχολεί το πού μπορεί να ναυάγησαν αυτά τα μικρά χαρτάκια.
Προτιμώ τα γραμματόσημα του Έβανς στα μουσεία και τις 42 χώρες του στη σφαίρα των ονείρων.
Επαναλαμβάνω: από σένα τον ανακάλυψα -η μεγαλύτερη, ίσως, συμβολή σου μέχρι τώρα στη διαρκή επιμόρφωση. Έστω, τη βοηθεία Δόκτωρος Siebenmal!
θαυμασια δουλεια δυτη ! 🙂
(και του ζωγραφου και η δικη σου εδω! (μόνο η πυρκαγια, φριχτη ιστορια, γμτ…))
Η Freedonia δεν είναι φανταστική χώρα, ήταν στην ταινία Duck Soup των αδερφών Μαρξ.
– I’ve sponsored your appointment because if feel you are the most able statesman in all Freedonia. That covers a lot of ground
– You cover a lot of ground yourself. I hear the’re gonna tear you down and put up an office building.
Γι΄αυτή, λοιπόν, τη φανταστική πραγματική χώρα σχεδίασε φανταστικά πραγματικά γραμματόσημα ο Έβανς.
Απίθανος!
Tο «Ατζουντάν» πάντως πάω στοίχημα είναι στάχτη στα μάτια, πρόκειται στα σίγουρα για την Uqbar.
Καλημέρα!
Σχεδίασε όμως πράγματι γραμματόσημα της Freedonia ο Έβανς; Το μόνο που βρίσκω είναι αυτό, που όμως δεν το κόβω για δικό του (έχει και ημερομηνία μετά θάνατον…).
dpant, μερσί –δεν περίμενα να εμφανιστεί και άλλος μπορχεσικός (νόμιζα τους είχα μαζέψει όλους 🙂 ). Ευχαριστώ και για το Musaeum Clausum που πρόσφερες αλλού, να κάτι (ακόμα) που δεν ήξερα. Υπάρχει και το πλήρες κείμενο! (αν και αυτό, θα έπρεπε να το έβαζα αλλού…).
Βρήκα, με την ευκαιρία, και μερικά άλλα προϊόντα των postes adjoudanes:
Κάστρα, γέφυρες, τζαμιά… ωραία πράγματα. Επ’ ευκαιρία, και μια φωτογραφία του:
http://nothing-but-good-art.blogspot.gr/2014_08_01_archive.html
Όχι καλέ μας δύτη, δεν είμαι μπορχεσικός, πρέπει νομίζω να τον έχεις ανακαλύψει από πρώτο χέρι και σε λίγο πιο τρυφερή ηλικία από μένα για να πάρεις τον τίτλο.
Τις εκλεκτικές συγγένειές του με αυτόν τον περίεργο Sir Thomas Browne τις έμαθα από το Rings of Saturn, όπως και την ύπαρξη (χα χα) του Musaeum Clausum, που εκτός από φανταστικά βιβλία περιείχε επίσης φανταστικές εικόνες και αντικείμενα. Κάτι για τη Βατραχομυομαχία διαβάζω στο λινκ που δίνεις, χαραγμένη και καλά στο σαγόνι μιας πέρκας, γουάου
Πάντως λέω, αν μια νύχτα του χειμώνα ένας κυβερνοταξιδιώτης μπει εδώ μεσα, αμέσως τον τυλίγει μια γλυκειά θαλπωρή, ακούει ξύλα που τρίζουν στο τζάκι, μυρωδιά βιβλίων, παχύ χαλί αναπαυτικοί οντάδες, κι άντε να ξυπνήσει μετά την άλλη μέρα για να πάει δουλειά =)
Ευγε και καλές γιορτές
Aπό το Rings of Saturn… ένας λόγος παραπάνω να ντρέπομαι που τον είχα ξεχάσει.
Θε μου, ακριβώς έτσι θα ήθελα να νιώθει κανείς εδώ –όπως προσπαθώ κι εγώ να νιώσω χαζεύοντας τα γραμματόσημα του καημένου του Έβανς, για παράδειγμα. Έλα όμως που πρέπει, βέβαια, να ξυπνήσω κι εγώ για δουλειά την άλλη μέρα! 🙂
Ωραίος τύπος…! Αν μπορούσες να μας έλεγες και σε ποια μουσεία κρύβονται οι δημιουργίες του (…).
[…] (Αξίζει, θαρρώ, να το αφιερώσω στον dpant, που ψάχνει εδώ γλυκειά θαλπωρή, ξύλα που τρίζουν στο τζάκι …) […]