Στον φίλο Μπουκανιέρο είναι που χρωστώ τη γνωριμία μου με τον όρο καφροποίηση ή εκκαφρισμός (Verkafferung). Τον θυμήθηκα ξαναβλέποντας το Χορεύοντας με τους λύκους.
Διαβάζει κανείς στο Deutsches Kolonial-Lexikon (1920), τ. 3, σελ. 606:*
Καφροποίηση: ονομάζεται έτσι, στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική, η κατάπτωση ενός Ευρωπαίου στο πολιτισμικό επίπεδο των ιθαγενών, φαινόμενο που μπορεί να ονομαστεί για άλλες αποικίες εκνεγρισμός (Vernegern) ή εκκανακισμός (Verkanakern). Η μοναχική ζωή στις αγροικίες, οι συνεχείς συνδιαλλαγές με μη-λευκούς, ιδιαίτερα όμως οι επιγαμίες με αυτούς προκαλούν στους λευκούς αποίκους αυτό τον ατυχή εκφυλισμό. Ο καφροποιημένος Ευρωπαίος, παρότι μπορεί ενίοτε να έχει προσωπική εξυπνάδα, χάνεται ωστόσο για τον λευκό πληθυσμό, καθώς χάνει την κουλτούρα της πατρίδας του, την ενεργητική θέληση και την στοχοπροσήλωση. Τέτοιοι άτυχοι άνθρωποι είναι συνήθως λιγότερο χρήσιμοι και από έναν έξυπνο ιθαγενή, ακόμα και ως εργάτες. Μόνο με νομοθετικά (απαγόρευση μικτών γάμων) και κοινωνικά μέτρα μπορεί να ελεγχθεί σταθερά το φαινόμενο. Ο πιο σίγουρος τρόπος να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος είναι η διευκόλυνση των σχέσεων με λευκές γυναίκες. Επιπλέον, η δημιουργία ευκαιριών πλουτισμού. Η απουσία οικονομικής επιτυχίας, σε συνδυασμό με ορισμένες κλιματικές και γεωγραφικές επιρροές (έλλειψη δυνατότητας επαφών με άλλους Ευρωπαίους, απουσία πνευματικών ερεθισμάτων, κλπ) οδηγούν εύκολα σε μια χαλάρωση της εσωτερικής ενέργειας και μια αίσθηση παραίτησης, όπως δείχνουν πολλά παραδείγματα στην κοινωνική ιστορία των πρώτων μπόερ. Κατά συνέπεια, η δημιουργία πνευματικών σχέσεων με την πατρίδα, με σχολεία, ιεραποστολές, βιβλιοθήκες και εφημερίδες, μπορεί να βοηθήσει να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος που απειλεί τους νέους κυρίως αποίκους.
Δεν είναι ακριβώς κάτι καινούριο: μεταπηδήσεις από τον ένα πολιτισμό στον άλλο ήταν ένα αρκετά συχνό φαινόμενο, ας θυμηθούμε τον Λέοντα τον Αφρικανό ή τον Ιμπραήμ Μουτεφερικά. Ακόμα και ο Κιμ του Κίπλινγκ είναι ίσως ένα παράδειγμα, ή η κατά κάποιο τρόπο παραβολή του Κιμ, ο Μόγλης (υπάρχει και ένα ακόμα διήγημα τέτοιου είδους, αλλά λιγότερο αισιόδοξο). Εκείνο που είναι διαφορετικό είναι η κατάπτωση. Κάπως έτσι θα έγραφε κανείς σήμερα, πιθανότατα σε γνωστά πρωταγωνιστικά έντυπα, όχι βέβαια για αυτόν που γίνεται Ευρωπαίος, αλλά για κάποιον που αποφασίζει να τσιγγανοποιηθεί, ξέρω γω. (Α, ναι: υπάρχει και η βερσιόν της κοινωνικής καφροποίησης).*
***
Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, οι Γερμανοί είχαν φροντίσει και για άλλους τρόπους αποφυγής του κινδύνου.
***
*Έχει ενδιαφέρον ότι όταν τυπώθηκε αυτό το «Αποικιακό λεξικό», η Γερμανία είχε ήδη χάσει (με τη συνθήκη των Βερσαλλιών) όλες τις αποικίες της.
**Η ίδια λέξη, στα γερμανικά (αλλά και στα αγγλικά), δηλώνει τον κίνδυνο να χάσει ένας ερευνητής (ανθρωπολόγος, ας πούμε, ή κοινωνικός επιστήμονας) τον εαυτό του, την αντικειμενικότητά του και την επιστημοσύνη του, από την πολλή συμμετοχική παρατήρηση. Εδώ είναι η επιστήμη η ανώτερη κουλτούρα.
Νομίζω ότι, κοντά στον Κίπλινγκ, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το «Αμόκ ή Ο τρελός της Μαλαισίας», του Στέφαν Τσβάιχ.
Reblogged this on Oxtapus *beta.
Εξαιρετικό, αγαπητέ Δύτα.
Σας ευχαριστώ! 🙂 Δεν το είχα ακουστά, αυτό του Τσβάιχ.
Συγκλονιστική η φωτογραφία των Χερέρο που επέζησαν.
Ε, δεν είναι; Θέλω να σημειώσω εδώ ότι τη γενοκτονία των Χερέρο την έμαθα από τον Πύντσον (το V. και το «Ουράνιο τόξο της βαρύτητας»).
Δύτη, πολύ ωραίο! Eμένα μού έφερε στο μυαλό τo σχετικά γνωστό νομίζω going native του Έβερετ με τους Πιράχα του Αμαζονίου, και κάτι που διάβασα από σπόντα πρόσφατα (που έψαχνα μια «ανωμαλία» στο αριθμητικό σύστημα των Μάγια) σχετικά με τo αυτοβιογραφικό βιβλίο «Out of Africa» της Ιsak Dinesen (Mέρυλ Στριπ για τους σινεφίλ. Παρεμπιπ. Η πρώτη ταινία που είδα σε γερμανικό σινεμά…) και το πώς συνδέεται το «Verkafferung» με …αριθμούς.
http://mathpages.com/home/kmath080/kmath080.htm
(να προσεχθεί ιδιαίτερα, από τους των ανθρωπιστικών σπουδών , πώς η κυρία συνέδεσε στο μυαλό της την υποτιθέμενη «έλλειψη ανάγκης» για τον αριθμό 9, με τον υπηρέτη που έτυχε να έχει κάποιο κομμένο δάκτυλο..):-)
Κι εγώ θυμήθηκα αυτή την ταινία με τον Χόπκινς και τους γορίλες. Ο Έβερετ πάλι μου έφερε κάτι στον «εξερευνητή Ρίτζγουελ» στους Αρουμπάγια (Ο Τεν-τεν και το σπασμένο αυτί).
Αγαπητοί φίλοι, εξαιρετικό το άρθρο, μια πρόταση για προβληματισμό, ο όρος καφροποίηση ή εκκαφρισμός εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο των εννοιών του Οριενταλισμού όπως τον όρισε ο Έντουαρντ Σαΐντ (Edward W. Saïd);
Συνεισφέρω στον προβληματισμό το βιβλίο του Λουίς Σεπούβελδα “Ο Γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης” που αναφέρεται στην ζωή στις ζούγκλες της κεντρικής Λατινικής Αμερικής.
Ε, ναι, αν και πάει λίγο παραπέρα από τον οριενταλισμό (οι Ανατολίτες έχουν και μια γοητεία για τον Ευρωπαίο, ενώ οι Αφρικάνοι είναι σχεδόν ζώα –ίσως γιαυτό και η διαφορετική αντιμετώπιση που εντοπίζω στον Κίπλινγκ).
«οι Γερμανοί είχαν φροντίσει και για άλλους τρόπους αποφυγής του κινδύνου»
Και όχι μόνο οι Γερμανοί.
Παντως δύο ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό, απροπό και παρεπιφτού Γερμανοί είναι αυτή
http://www.imdb.com/title/tt0166635/
και αυτή
http://www.imdb.com/title/tt1242543/?ref_=nv_sr_1
όπου ο ερευνητής είναι γλωσσολόγος και αυτός που παθαίνει τον εκκαφρισμό είναι η κόρη του.
Και ο κόσμος των καβαφικών ποιημάτων, ιδίως από μια περίοδο παραγωγής και μετά, δεν θυμίζει τέτοια φαινόμενα; Θυμίζει λέω , δεν ταυτίζεται.
Ηλεφού, γράψε κάτι παραπάνω για τον Καβάφη: πιο πολύ μου έρχεται στο μυαλό το αντίθετο, δλδ (με το αποικιακό λεξιλόγιο) το αντίστοιχο των Ινδών μπάμπου (In British India, babu often referred to a native Indian clerk. […] it was a derogatory word signifying a semi-literate native, with a mere veneer of modern education. In the early 20th century the term babu was frequently used to refer to bureaucrats and other government officials, especially by the Indian media; in this sense the word hints at corrupt or lazy work practices.)
Ενδιαφέρον, δεν το ήξερα.
Δεν εννοούσα όμως τον ίδιο τον Καβάφη αλλά, ξαναλέω, τον κόσμο που φτιάχνει με ποιήματά του όπως το «Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.», που έγινε και λεωφορειακό σουξέ, οι Ποσειδωνιάται, το «Επάνοδος από την Ελλάδα», «Φιλέλλην», «Εν πόλει της Οσροηνής» κά.
Αναμφίβολα οι Έλληνες δεν παρουσιάζονται όπως οι δυτικοευρωπαίοι της αποικιοκρατίας, ένα στοιχείο ομως που ενδιαφέρει πολύ τον ποιητή στον κόσμο που αναπλάθει είναι πώς ανακατεύεται το κυρίαρχο πολιτισμικό στοιχείο των Ελληνων με το ντόπιο και ποια στάση έχουν οι Έλληνες του νέου, ευρύτερου Ελληνισμού απέναντι στο ότι δεν είναι πια «καθαροί». Αγέρωχη επίγνωση; Άρνηση και ψυμιθίωση; Αυταπάτη; Αποδοχή με υπερηφάνεια («ναι, δεν είμαστε καθαροί και μας αρέσει»);
Μέχρις εκεί. Καμία προσπάθεια για παραλληλισμό του ενός φαινομένου με το άλλο.
Ωραία, Δύτη μου, άμα είν’ έτσι να σου λέω κι άλλα κι εσύ να τα αξιοποιείς!
Νομίζω ότι οριενταλισμός και καφροποίηση είναι δυο διαφορετικά πράγματα, αλλά βρίσκονται στην ίδια σφαίρα, ας πούμε «κατασκευή/επιβολή μιας επίπλαστης ταυτότητας πάνω σε άλλους, από τη σκοπιά του αποικιοκράτη».
Προσέξτε ότι (παρά το νηφάλιο ύφος αντικειμενικής παρατήρησης του Kolonial-Lexicon) η καφροποίηση δεν αναφέρεται απλώς σε μια περίπτωση acculturation ή ξερωγώ, αλλά τη χρησιμοποιεί τρομοκρατικά, για τη συμμόρφωση εκείνων των λευκών που θα ήθελαν ενδεχομένως να πλησιάσουν τους ιθαγενείς περισσότερο από όσο θα έπρεπε (…Achtung!).
Ως ειδική περίπτωση νεγροποίησης θα παρέθετα και τον Κουρτζ του Κόνραντ. Εδώ, οι αναστολές που η ηθική και ο πολιτισμός επιβάλλουν στον ευρωπαίο εξανεμίζονται μες στην πολλή συνάφεια των αγρίων της ζούγκλας, και τότε από τον ευρωπαίο αναδύεται πάλι το αρχέγονο κτήνος, η αέναη και αναλλοίωτη ανθρώπινη ουσία, η Καρδιά του Σκότους. Ιδεαλιστική η άποψη του Κόνραντ, μιας και -πιστεύω- ο άνθρωπος δεν έχει καλή ή κακή φύση από κατασκευής. Ο Έντουαρντ Σαίντ θεωρεί την νουβέλα ως απολογία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Η Αφρική είναι η σκοτεινή μήτρα της ανθρωπότητας που πρέπει να εκπολιτιστεί, μας λέει ο Κόνραντ. Ότι δηλαδή ήταν το Λονδίνο και οι κάτοικοί του πριν την ρωμαϊκή κατάκτηση, καταλήγει. Αλλά έτσι άσπροι και μαύροι τοποθετούνται σε μια κατάσταση ισότητας, θα πρόσθετα εγώ, σε μια κατάσταση που τους επιτρέπει είτε να υπερβούν την κτηνώδη τους προϊστορία είτε να επιστρέψουν σ’ αυτήν. Την εποχή που αθρόα κρούσματα κανιβαλισμού είχαν δει το φως της δημοσιότητας στο Κονγκό -γύρω στο 2000, μεσούντος παγκοσμίου πολέμου αόρατου σ’ εμάς εδώ-, ένας γερμανός έκοψε τα αμελέτητα του εραστή του, τα τηγάνισε και κάθησαν να τα φάνε μαζί, αλλά ήταν πολύ σκληρά, και εν τω μεταξύ ο εραστής πέθανε από την αιμορραγία.
Μέσα στην ίδια μέρα, ο Ρόμαν Χέρτσογκ μας απασχόλησε δύο φορές. Την πρώτη, εκφράζοντας την άποψη ότι η δημοκρατία δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα αλλά ότι ως γενέτειρες χώρες θεωρεί την Ελβετία και την Αγγλία:
http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&frm=1&source=newssearch&cd=1&cad=rja&ved=0CCwQqQIoADAA&url=http%3A%2F%2Fnews.in.gr%2Fgreece%2Farticle%2F%3Faid%3D1231275079&ei=HfyUUsTnHsfB0QX2goCQCQ&usg=AFQjCNGXKm0oGX7pXqW-A-FaqA05hq4alw&bvm=bv.57155469,d.d2k
Την δεύτερη, όταν αρνήθηκε να συζητήσει για αποζημιώσεις με τους αντιπροσώπους των Χερέρο, όταν πήγε στη Ναμίμπια το 1998, όπως διάβασα στο λινκ που μας έστειλε ο Δύτης (για τους γερμανούς που έχουν κι’ άλλους τρόπους να λύνουν προβλήματα νεγροποίησης.) Γειά όλοι, εκεί στον βυθό!
ΥΓ Το περιστατικό με τους γερμανούς που γευμάτισαν τα αμελέτητα συνέβη στην Γερμανία, ξέχασα να διευκρινήσω.
Άμα είναι να βλέπω εδώ όλη την παλιοπαρέα θα γράφω συχνότερα 🙂
ΗΦ, κι εγώ για τα ποιήματα έλεγα, για όλους αυτούς τους Ελληνοσύρους και τους ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης.
Μπουκάν, να μου λες βέβαια!
Βασίλη, κι εγώ κάποια στιγμή στη μέρα τον σκέφτηκα τον Κουρτς. Ο Κόνραντ, όσο και να μας αρέσει, έχει στιγμές κάργα-οριενταλισμού: σκέφτομαι κάτι περιγραφές Ρώσων μηδενιστών που είναι σαν κακοχωνεμένος Ντοστογέφσκι (ο Ευρωπαίος Πολωνός και το βλέμμα του στον Ασιάτη Ρώσο, ας πούμε).
Χμ, για να είμαι ειλικρινής την ίδια στάση (για τον «Ασιάτη Ρώσο») έχει κι ο δικός μου, ο Κίπλινγκ…
Εγώ δεν είπα τίποτα mrgreen
Δεν απορρίπτω την κριτική του Σαίντ. Αλλά στην «Καρδιά του Σκότους» συνυπάρχει η απολογία της αποικιοκρατίας με την αποδοχή μιάς θεμελιακής ισότητας -βιολογικής και υπαρξιακής- του ευρωπαίου με τον αφρικανό. Και αυτό το δεύτερο δεν ήταν σε καμία περίπτωση κοινώς αποδεκτή άποψη στην Ευρώπη του τέλους του 19 ου αι. (Άμα πάρει μπροστά μια τέτοια συζήτηση , θα μαζέψουμε εδώ πάνω από 100 σχόλια, Δύτη! Και όπως θυμάσαι, βγάζω καλά προγνωστικά.)
Συμφωνώ απολύτως. Η υπαρξιακή ισότητα μεταξύ «αγρίων» και «εξημερωμένων» στον Κόνραντ ακυρώνει κατά κάποιον τρόπο την αξιακή υπεροχή των δεύτερων, μια υπεροχή που είναι χούι της εποχής δύσκολο να αποφευχθεί και στην οποία συνήθως σταματούν οι οριενταλιστικές αναλύσεις.
[Δύτη, τώρα που γράφεις πιο αραιά γίνονται πολύ συμπυκνωμένα τα γραφτά σου]
Ηλεφού, χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω (παρά τις πιστοποιημένες διαφωνίες μας). Όχι μόνο οι Γερμανοί, πολύ σωστά, όμως οι Γερμανοί «αδικούνται» λόγω ιστορικών περιστάσεων, για δύο λόγους. Πρώτον, καλά εσύ έχασες τις αποικίες σου νωρίς – κι επομένως δεν είχαν την ευκαιρία να συμμαζέψουν (κάπως…) τα ασυμμάζευτα, όπως έκαναν οι Αγγλογάλλοι στα μέσα του 20ού αιώνα. Δεύτερον, είναι κομματάκι δύσκολο να ξεχάσουμε την προσπάθεια των ναζί να μεταφέρουν τη λογική των αποικιακών πολέμων στην Ευρώπη, και σε βάρος λίγο-πολύ «λευκών» πληθυσμών. Οπότε, στην περίπτωση των Γερμανών, η αναλογία ανάμεσα στο παλιότερο και στο νεότερο προβάλλει πιο ανάγλυφα.
Η Καρδιά του Σκότους έχει πολύ ζουμί και βρίσκεται στις παρυφές του ζητήματος που μας απασχολεί. Ως προς τη Ναμίμπια, τουλάχιστον οι απόγονοι του Φον Τρότα ζήτησαν συγγνώμη (το 2007: κάλλιο αργά παρά ποτέ). Η συζήτηση για τη «γενέτειρα της δημοκρατίας» είναι τζούφια, κτγμ.
Και μια άλλη ιστορική αδικία έναντι των Γερμανών είναι η γενική άγνοια για τη βελγική αποικιοκρατία (την ποια;). Καθαγιασμένη και από τον Τεν-Τεν μια και τον ανέφερα και παραπάνω…
Α,αυτό μου θύμισε το ιστορικό «Ράμπλ ιν δε Τζάνγκλ» :
http://boxrec.com/media/index.php/George_Foreman_vs._Muhammad_Ali
O Φόρμαν είχε σκάσει απ’το αεροπλάνο στην Κινσάσα με ένα τεράστιο βέλγικο τσομπανολυκόσκυλο καταφέρνωντας -άμα τη εμφανίση του,που λένε- να γίνει μισητός στους ντόπιους, αφού τούς θύμισε την καλή αποικιοκρατική «αστυνόμευση». Μετά,έπεσαν και τα μπουκέτα του Κάσιους…
Τελικά, ο Μέγας Νικητής ήταν ο Μομπούτου, ο εκλεκτός αμερικανών, γάλλων και βέλγων, που βρήκε έτσι έναν τρόπο να υποστυλώσει το απαίσιο καθεστώς του που κλυδωνιζόταν άσκημα. Υπερθέαμα, ο πρωταθλητής των μαύρων δέρνει τον πρωταθλητή των λευκών, κι’ εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς των Ωρωπών…
Για να ευλογήσουμε και τον συμπατριώτη μου. Πριν μερικούς μήνες είδα και μια ωραία παράσταση.
Και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα ευρωπαϊκά μυαλά δεν αλλάζουν εύκολα, μεταξύ των συμπληγάδων του politically correct και του καθημερινού ρατσισμού.
Και ακόμη πιο σοβαρό, η εξύβριση Υπουργού από ένα κοριτσόπουλο.
Πέρα από τη μεγάλη μου χαρά που, επιτέλους, υπήρξε καινούργιο post «κατάδυση», για να προσθέσω και εγώ το απειροελάχιστο λιθαράκι μου, να πω πως το αφήγημα «The Viceroy of Ouidah» του Bruce Chatwin που ως κεντρικό ήρωα έχει έναν Ευρωπαίο έμπορο σκλάβων σε ακτή της Δυτικής Αφρικής, διαπραγματεύεται πολύ συχνά -μέσα από πληθώρα χαρακτήρων και περιστατικών- το θέμα της «καφροποίησης», κυρίως δε σε σχέση με το ερωτικό στοιχείο.
Υγ= Το γεγονός πως σε λήμμα λεξικού εκατό περίπου χρόνων σκιαγραφείται όλη η αντιεπιστημονική παράνοια της καθαρότητας της φυλής είναι για να ανατριχιάζει κανείς. Βέβαια, εδώ παίρνει 10% η ΧΑ εκεί θα κολλήσουμε τώρα…
Και ο Roger Williams, στον 17ο αιώνα, ήταν αρκετά καφροποιημένος. Ξεκίνησε ως ιεραπόστολος να εκχριστιανίσει τους Ινδιάνους, και στην πορεία ψιλοϊνδιανοποιήθηκε ο ίδιος:
We wear no clothes, have many gods
And yet our sins are less
You are barbarians, pagans wild
Your land’s the wilderness
Υποθέτω ότι σ’ όλο το μήκος και το πλάτος της αποικιακής εμπειρίας υπήρξε αυτό το φαινόμενο: μια μικρή μειοψηφία λευκών αποικιστών, που ξεκίνησε μεν να φέρει τον πολιτισμό στους βάρβαρους υπάνθρωπους της Ασίας, της Αφρικής και της Αμερικής, όμως στην πορεία άρχισε να σκέφτεται: «Ρε συ, τελικά αυτοί δεν είναι απολίτιστοι και βάρβαροι… είναι μια χαρά πολιτισμένοι, με τον δικό τους τρόπο όμως». Και κάποιοι από αυτούς άρχισαν να κάνουν και την αμαρτωλή σκέψη: «Μήπως τελικά αυτοί είναι πιο πολιτισμένοι από μας;…»
Ομολογώ παιδιά μου πως δεν ήξερα ούτε το διήγημα του Τσάτγουιν ούτε τον Ρότζερ Ουίλλιαμς. Ο 17ος αιώνας, πάντως, είναι αρκετά διαφορετικός όσον αφορά τον, ας πούμε, συσχετισμό ιδεολογικών δυνάμεων, τη γνώμη των Ευρωπαίων για τους άγριους (όπως και για τους Ανατολίτες), νομίζω μάλιστα ιδιαίτερα στην Αμερική με τις γαλλοϊνδιάνικες συμμαχίες, ή κάνω λάθος;
++Ο Ουίλιαμς έρχεται και από μια χώρα που ετοιμαζόταν να εκτελέσει το βασιλιά της, να μη βάλει άλλον στη θέση του, και που λίγο έλειψε να καταργήσει, μαζί με τα προνόμια και τους τίτλους ευγενείας, την ατομική ιδιοκτησία την ίδια (αν το θυμάμαι καλά τουλάχιστον).
Μπορεί να έχεις δει το Κόμπρα Βέρντε του Χέρτζοκ που βασίζεται στο βιβλίο του Τσάτουιν.
Βασίλη, δάρτης και δαρμένος ήταν αμφότεροι μαύροι ωστόσο, βλέπω.
Νικολά, απ’ τα λινκ τι να πρωτοσχολιάσω; Θα πω μόνο με αφορμή τον Λουμούμπα ότι μου έχει μείνει στη μνήμη (πέρα από τις φριχτές φωτογραφίες του τέλους του) το γραμματόσημο του διαδόχου του: Et maintenant, le Congo au travail… Ωχ θε μου.
Μπετατζή, τόχω δει, αλλά το έχω ξεχάσει κιόλας 😦
Μεγάλα ταλέντα και οι δύο. Αργότερα συμφιλιώθηκαν. Το ντοκυμαντέρ που μας παραθέτει το Νέο Kid πήρε το όσκαρ το 1996. Στην βράβευση, ο Φόρμαν βάσταγε τον Άλη -με προχωρημένο πάρκινσον- να περπατήσει.
Ξέχασα να πω πως οι ρόλοι δάρτη και δαρμένου θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν παιχτεί αντίστροφα. Ο Άλη άφηνε τον Φόρμαν να τον στριμώχνει στα σκοινιά, των οποίων η ελαστικότητα «εξέτρεπε» τις φοβερές μπουνιές του αντιπάλου του. Λέγεται μάλιστα πως ο κώουτς του Άλη τα είχε λασκάρει πέραν του κανονικού πριν τον αγώνα. Πληρέστερη ανάλυση:
http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&frm=1&source=web&cd=1&cad=rja&ved=0CDEQFjAA&url=http%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FThe_Rumble_in_the_Jungle&ei=zE-XUu6BG6X20gWR_YCoDg&usg=AFQjCNHDE4pnoHqF93bn6vXMAEi7oawceA
Αχ, ξέχασα να σχολιάσω την παρατήρηση του Βασίλη παραπάνω για την «Καρδιά του σκότους». Γιατί να μην ξεκινήσουμε τη συζήτηση; Εκατό σχόλια μας χωρίζουν από το υπ’ αριθ. 10.000… 🙂
Αμ’ έπος αμ’ έργον. Εγώ άρχισα…
Θα ήθελα πολύ να συνεισφέρω για τον Κόνραντ, αλλά από σήμερα και τη βδομάδα που ακολουθεί πνίγομαι ή μάλλον ΠΝΙΓΟΜΑΙ. Θα σας παρακολουθώ όμως, αν το αποφασίσετε 🙂
Δύτα
Στις ευχαριστίες μου για το ποστ να προσθέσω ότι η βελγική αποικιοκρατία ( καθώς και η ολλανδική ) είναι πολπύ ενδιαφέρουσα πτυχή του ζητήματος . Από όσα έω ψάξει και διαβάσει μιλάμε για …ορέα πράγματα και στα ..Κογκά και στην Ινδονησία … Η γερμανική εκδοχή υπήρξε ελάχιστη χρονικά σε σχέση μκε τους άλλους μουστερήδες , αλλά ως φαίνεται εξ ίσου εκπολιτιστική ως διαδικαία 🙂
Και στην Ρουάντα επίσης, Παπούλη. Φτάσανε οι γερμανοί το 1897, ήταν καμιά κατοσταριά με δύο πολυβόλα. Βοήθησαν ενεργώς τον τούτσι βασιλιά να υποτάξει κάποιους πρίγκηπες των χούτου που κάναν τον τσαγγό. Οι βέλγοι τους διαδέχθηκαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο, και συνέχισαν την ίδια πολιτική.
Όλο και κάτι ακούγεται και για τη βελγική αποικιοκρατία αλλά πρέπει να δοθεί η αφορμή.
Τελευταία φορά που θυμάμαι εκτεταμένες αναφορές στα χέρια Κογκολέζων που έκοβε ο Λεοπόλδος για παραδειγματισμό ήταν στον αμερικανικό Τύπο, όταν το Βέλγιο ακολουθώντας τη Γαλλία ξεσπάθωσε κατά των ΗΠΑ για τον πόλεμο στο Ιράκ. Κι αν οι Γερμανοί το πρώτο μισό του 20ού αιώνα άνοιξαν μέτωπα με το σύνολο της Δύσης, κάθε φορά που αρχίζει κάποιος τέτοιος σκυλοκαβγάς βγάζουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα. Άλλωστε και το 19ο αι. δεν πολεμούσαν επικοινωνιακά η Γαλλία με την Αγγλία για το ποιος αντιμετωπίζει πιο ανθρωπιστικά τους υπόδουλους;
Από αφηγήσεις Ελλήνων που γεννήθηκαν στην Αφρική εκείνης της εποχής έχω συναγάγει ότι ενώ στο Γαλλικό Κογκό λίγο πριν το τέλος της αποικιοκρατίας το ανακάτεμα των εκεί Γάλλων με τους ντόπιους είχε προχωρήσει πολύ στο Βελγικό αντίθετα οι άποικοι προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να κρατούν το ποιος είναι το αφεντικό εδώ πέρα.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι αφήγηση για το πόσο κράξιμο έτρωγε η οικογένεια του Έλληνα που μου τα έλεγε από τους Βέλγους γείτοτες επειδή «κακομάθαινε» τους ντόπιους που εργάζονταν στο σπίτι τους. Τους έβλεπαν να φεύγουν μετά τη δουλειά με ένα σακκουλάκι (τρόφιμα που τους έδινε η οικογένεια – π.χ. ψωμιά που περίσσεψαν) κι αυτό το θεωρούσαν σκανδαλώδες. Τελικά συνέχισαν να τους δίνουν τρόφιμα αλλά, για να αποφύγουν τη δυσμένεια τούς έβαζαν να μην τα κρατάνε σε κοινή θέα.
Η διαφορά της μεγάλης αποικιοκράτειρας (Γαλλίας), που έχει την πολυτέλεια να είναι πιο large, όπως ο μεγαλοαστός σε σύγκριση με τον μπακάλη-τρεις το λάδι τρεις το ξίδι; Ο μικροαστισμός των Βέλγων που ξεπερνά το γαλλικό; Το γερμανικό πνεύμα (Φλαμανδοί οι μισοί γαρ) με την εμμονή στους διαχωρισμούς και στις διακρίσεις;
Αλήθεια, άσχετο: Δύτη, το φαινόμενο των αποβενετοποιημένων Βενετών της Κρήτης το 1600 και το κίνημα για Δημοκρατία του αγίου Τίτου πού θα το κατέτασσες; Κάφρους δεν έχουμε βέβαια αλλά από τη μεριά του Βενετού η πολιτισμική αφομοίωση προς τον κατακτημένο ήταν ένα είδος έκπτωσης, πολύ περισσότερο που είναι αλλόδοξος.
Αν έχω καταλάβει σωστά, οι έλληνες ήταν ένα κοινωνικό στρώμα που συνέδεε την μικρομεσαία ευρωπαϊκή αστική τάξη με την μεγάλη μάζα των ιθαγενών. Απ’ αυτή την θέση, οι έλληνες έστησαν σχεδόν ολόκληρη την δισκογραφία της αποικίας των ΄50 και ΄60, την εποχή της άνθησης της κονγκολέζικης ρούμπας.
Σκεφτόμουν επίσης πως πέρα από τις μικροαστικές τους εμμονές, οι βέλγοι μετά τον Β’ Π.Π, την είχαν μυριστεί πως θα υποχρεώνονταν να την κάνουν οσονούπω. Αυτό τους έκανε ακόμα πιο ρατσιστές. Αλλά και οι γάλλοι της Αλγερίας δεν ήταν καλύτεροι.
Το θέμα που λες της βενετο-κρητικής όσμωσης μου θύμισε τον Β. Κορνάρο, τον Ρος Ντέιλι, κι’ έναν αφγανό με τέλεια κρητική προφορά που γνώρισα στα Ανώγεια. Η Κρήτη, όποιον πατήσει το χώμα της, τον κάνει κρητικό. Κι’ οι φυσιογνωμίες των ανθρώπων της δεν αφήνουν «ουδεμίαν αμφιβολίαν περί τούτου», που θάλεγε κι’ ο Μητσοτάκης…
Βασικά, οι Έλληνες είδαν ψωμί στο εμπόριο -της λιανικής- που παραήταν βρώμικη ενασχόληση για τους Ευρωπαίους και κάλυψαν το χώρο αυτό. Χωρίς προηγούμενη παράδοση αίσθησης αυτοκρατορικής ανωτερότητας, κι όντας οικονομικοί μετανάστες, δεν είχαν την πολυτέλεια και το χρόνο να σκεφτούν για φυλές κι ανωτερότητες. Άλλωστε μειονότητα ήταν στους αποίκους, κι η καθημερινή τους συναλλαγή ήταν με όλους και με τους ντόπιους.
Η ιστορίας της Κονγκολέζικης ρούμπας είναι συναρπαστική με τους Παπαδημητρίου, τους Αντωνόπουλους, με Έλληνες της Σαλονίκης και της Αλεξάνδρειας κι Εβραίους της Ρόδου.
Σ΄ ένα αφιέρωμα στο βασιλιά της Κονγκολέζικης μουσικής κι απ’ τις δυο μεριές του ποταμού, στο τεύχος Μαΐου του 1999 του πάλαι ποτέ Rhythm Magazine αναφερόταν ότι το πρώτο χιτ της ετικέτας Loningisa του Παπαδημητρίου ήταν το Mabe Nde Kolimwa, διασκευή ελληνικού Καϊτσή…
Το βιβλίο του Stewart το προτείνω ανεπιφύλακτα, έχετε δεν έχετε ιδέα από κονγκολέζικη μουσική -σάμπως εγώ έχω;
τον Franco
Τραγουδάρα! Κρατάει μια λατινοαμερικάνικη μελαγχολία. Οι κονγκολέζικη ρούμπα χρησιμοποιεί συνήθως πιο χαρούμενες κλίμακες, πιο ματζόρε. Μακάρι να ξέραμε κι’ άλλα για τους έλληνες εκεί.
Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου, με αρκετό κομμάτι της ελληνικής -ας πούμε- ανάμιξης, έχει το Google Books. Στο Amazon βλέπω να έχει ακριβύνει απ’ όταν το είχα αγοράσει.
Το Lagrimas Negras, από το ντοκυμαντέρ Cuba Feliz του Καρίμ Ντριντί. (Ποιά η μελωδική συγγένειά του με το Mabe Nde Kolimwa; Εγγύτερη της ρυθμικής συγγένειας του Mabe Nde Kolimwa με τον Καικτσή; Πείτε την γνώμη σας, να πιάσουμε τα 100 σχόλια.)
Εκατό σχόλια στο νήμα δεν φτάνουν: θέλουμε 48 για να πιάσουμε τα 10.000 που είναι το τεσσεραμισοετές πλάνο του Δύτη 🙂
Σεντόνι βγήκε, γαμώτο.
Έπρεπε να τα έγραφα σπαστά για να πιασουμε πιο έυκολα το 10.000
Τώρα κάποιος πρέπει να αναφέρει και τον Σελίν.
(Αυτό με τους βενετοκρητικούς πρέπει να το ψάξω, αλλά εξακολουθώ να πνίγομαι).
Άλλου είδους ταραχή, ο Σελίν. Ο Κόνραντ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της προόδου του ανθρώπινου γένους, μιάς ανοδικής πορείας ενιαίας για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως καταγωγής. Ο Σελίν τους εξισώνει όλους -άσπρους, μαύρους, γάλλους, γερμανούς, αμερικάνους- στην αντίθετη κατεύθυνση, όλοι καταλήγουν στον ίδιο μηδενιστικό βόθρο. Αλλά έχει πλάκα, ένας κυνικός φιλόσοφος που γράφει με την γλώσσα ενός χαζού ή ενός αγροίκου. Όπως και νάχει, απορεί κανείς πως κατάντησε ναζί.
Δεν πνίγεσαι, νομίζεις πως πνίγεσαι. Τι Δύτης θάσουνα αν πνιγόσουνα;
Ηλεφού
σε κάποια ανύποπτη περίοδο είχα διαβάσει αρκετά πράγματα για τη περίοδο ανάπτυξης της βελγικής αποικιοκρατίας . Αυτό συνέβη μετά το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878 , όπου ο βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος με την υποστήριξη της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας απέκτησε ( ως βασιλικό προτεκτοράτο – περιουσία ….! ) το μισό Κονγκό . Η πολιτεία των Βέλγων στην αποικία υπήρξε παροιμιώδης και οι αφηγήσεις εκείνης της εποχής μοιάζουν με αυτό που αναφέρει λίγο παραπάνω ο αγαπητός μου Βασίλης . Είναι καιρός που θα ήθελα να γράψω ένα σχετικό ποστ , όπως επίσης για την εξέγερση των Κικούγιου στη Κένυα τη δεκαετία του 1950 , αλλά με έχουν απορροφήσει άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα θέματα 🙂
Εν αναμονή λοιπόν των γραφησομένων! (μα τι γίνεται; όλοι πνιγόμαστε;)
Για τις βλέψεις του Λεοπόλδου στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου, πριν του κάτσει το Κογκό, έχεις διαβάσει;
Κάπου έχω και μια μονογραφία που ειχε εκδοθεί για το θέμα το ’86.
Να λιγουρεύεσαι τη Σαμοθράκη και να σου λάχει το Κονγκό:
«Δεν είμαστε ακατάδεχτοι!» είπε ο Λεοπόρδος.
(Η ατάκα από την «Εαρινή σύναξη των Αγροφυλάκων», του Δήμου Αβδελιώδη.)
Ωραία ταινία αλλά την ατάκα (ποια ακριβώς είναι;) δεν τη θυμάμαι.
Εκεί που οι αγροφύλακες έχουν αποκλειστεί λόγω βροχής στο σπίτι του προϊσταμένου τους. Η καλόκαρδη σύζυγος του διευθυντή τους λυπάται, και θέλει να τους κρατήσει για μεσημεριανό.
–Καθήστε να φάμε, έχουμε λαγό στιφάδο, τους λέει. «Τον τρώτε;»
Οι αγροφύλακες ντρέπονται να δεχτούν, και ο ένας προφασίζεται το ένα και ο άλλος το άλλο, εκτός από τον μικρότερο, που συγκατανεύει πονηρά:
-Δεν είμαστε ακατάδεχτοι….
Ηλεφού
αν είχε τέτοιες βλέψεις ο λεοπόρδος προφανώς του τις ξέκοψαν με το μαχαίρι στο συνέδριο που λέγαμε. Η βρετανική πολιτική όσον αφορά την ενότητα της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν θα αλλάξει πριν από το φιάσκο της Καλλίπολης 😉
Σας παρακολουθώ όλους, μη νομίζετε. Ηλεφού, τι είναι αυτή η ιστορία με την παραλίγο Βελγική Λεσβολημνία (κατά το Ρουάντα-Μπουρούντι); Πρώτη φορά την ακούω!
Να πω για τον Roger Williams: Όσο καταλαβαίνω, τον 17ο αιώνα πρέπει να κυριαρχούσε μια αντίληψη για τους Ινδιάνους όπως αυτή που λέει ο Λέοναρντ Κοέν στο τραγούδι του: You love me as a loser, but now you’re worried that I just might win. Δηλαδή, καμία σχέση με τη ρατσιστική φρίκη του 19ου και 20ου αιώνα, τους αγαπούσαν μεν, όμως ως περίεργα και χαριτωμένα ζωάκια, πάντως όχι και να σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. You love me as a loser. Αυτό καταλαβαίνω.
Λοιπόν, ο Roger Williams, με τη θύελλα που ξεσήκωσε το βιβλίο του, καταλαβαίνω ότι κάπου πέρασε την κόκκινη γραμμή. Δε ζήτησε απλώς το «love me as a loser» για τους Ινδιάνους, αλλά να τους αντιμετωπίζουν ως ισότιμους ανθρώπους (ή ακόμα και ως «πιο χριστιανούς από τους χριστιανούς»). Οπότε, μάλλον ανήκει κι αυτός στο πάνθεον των καφροποιημένων.
Α, επίσης ο R. Williams δούλεψε γι’ αυτά που έλεγε, ρισκάρισε ακόμα και τη ζωή του, δεν ήταν μόνο λόγια κι ωραίες φιλοσοφίες.
Δύτη, να η μονογραφία που έλεγα
http://www.rhodeslibrary.gr/bookdetails.asp?Category=ALL&offset=18479&bookID=236889
Περιλαμβάνει κάποια επίσημα βελγικά έγγραφα που ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1984.
Πρόκειται για ένα σενάριο που είχε απασχολήσει για ένα διάστημα τους Βέλγους, μία φορά το 1860 και άλλη μία το 1875-6, ώστε να αποκτήσει και ο Λεοπόρδος αποφάσισε ότι ήθελε κι αυτός την αποικία του, ακριβέστερα να ιδρυθεί μια Βελγική Αποικιακή Εταιρεία υπό την προστασία του Λ., κατά το πρότυπο άλλων αποικιοκρατικών χωρών, σε νησί ή νησιά της Μεοσογείου, χωρίς τελικά να προχωρήσει, και αυτο που λεει ο Παππούλης είναι εύλογο, αν και ο λόγος γινόταν για αγορά, όπως άλλωστε έγινε τελικά με την Κύπρο.
Βασίλη, ναι, το θυμήθηκα τώρα. Έχω την εντύπωση ότι δεν ήταν λαγός στιφάδο αλλά πουλερικά με τραχανά! Τέτοιες λεπτομέρειες δεν περνάνε απαρατήρητες από έναν τραχανοβίτη.
Παρόραμα: Το «αποφάσισε ότι ήθελε κι αυτός» να διαγραφεί
Μία διασκεδαστική λεπτομέρεια: Στην αναφορά που έστειλε ο Βέλγος φιόγκος στο Λεοπόρδο, στο τμήμα για τη Χίο, εμπεριέχεται πίνακας με τα έσοδα του κράτους από τους φόρους που εισπράττει απ το νησί και στο τέλος του πίνακα υπάρχει σημείωση α) : Δεν υπολογίζονται το λαθρεμπόριο και οι απάτες
Είχες απόλυτο δίκιο, Ηλφ. Άλλα των άλλων θυμόμουν, τελικά. Από το 56′ και μετά. Ξεκαρδιστικό.
Μία υπόθεση: Ο Λεοπόρδος προτείνει τον εαυτό του ως «μεσεγγυούχο» με το αζημίωτο, εκεί που υπάρχει κίνδυνος σύγκρουσης των Μ. Δυνάμεων για τον έλεγχο μιας νευραλγικής περιοχής. Το Αιγαίο συνδεόταν με το «Ανατολικό ζήτημα» και έφερνε σε αντιπαράθεση Αγγλία και Ρωσία, οι δε Μεγάλες Λίμνες ήταν πεδίο αντιπαράθεσης Αγγλίας και Γαλλίας. Η οικονομική του σημασία αναδείχθηκε με τις νέες χρήσεις του καουτσούκ στο τέλος του 19ου (τηλεφωνικά και ηλεκτρικά καλώδια, λάστιχα αυτοκινήτων κλπ.) Παρά την προσήλωση τους στην ακεραιότητα της Οθωμανίας -όπως επισημαίνει ο Παπούλης-, οι άγγλοι προωθούσαν διάφορες μεσοβέζικες λύσεις προκειμένου να κόψουν τη φόρα των ρώσων -πρωτίστως, αλλά και των γερμανοαυστριακών αργότερα- προς τον Νότο. Η αναγνώριση της επανάστασης και στην συνέχεια ο έλεγχος του ελληνικού κρατιδίου ήταν στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, που την ασκούσαν έμμεσα, με την Επιτροπή του Λονδίνου, το δάνειο και τα σχετικά.
Ρε σεις, (και) αυτό το νήμα πάει για ανθολογία! 🙂
Είχα κι εγώ σόι στην Αφρική, στο Σουδάν για την ακρίβεια (και μετά, φυσικά, νοτιότερα). Η μυτιληνιά πλευρά μου, χάρη στην ατμοπλοϊκή γραμμή Κων/πολη – Μυτιλήνη – Χίος – Αλεξάνδρεια.
Α, και βέβαια αυτός ο θείος μου στο Σουδάν είχε μπακάλικο.
Η διαδρομή, Δύτη, ήταν Αλεξάνδρεια, νότια Αίγυπτος, Σουδάν, ποτάμι (Κονγκό), Μπραζαβίλ/Κινσάσα -εκτός αν σκάλωναν στο ενδιάμεσο.
Ρε συ, μην το αφήνεις έτσι αυτό το παρακλάδι. Βρες, σώσε υλικό.
Α, μην ανησυχείς, το έχει αναλάβει ο πατέρας μου αυτό (ο Αμπού Δύτης, που θα έλεγε ο Σραόσα)
Δύτα
σε βλέπω να παρατάς τη διανόηση και να πηγαίνεις στο νότιο Σουδαν ως γαιοκτήμονας ή πετρελαιάς . Ένας Τζέημς Ντήν σε ρωμέικη έκδοση 🙂
Νότιο Σουδάν πλέον -εννοώ με κεφαλαίο Νι 🙂 (και με ελληνική ταβέρνα στη Τζούμπα, από τις πιο δημοφιλείς -άλλη ωραία ιστορία…)
Πετρελαίικο τσιφλίκι των αμερικάνων ειν’ εκεί, και Δύτης δεν βουτάει.
Το Νότιο Σουδάν είναι αρμοδιότητας Παπούλη. 😉
Thomas Sankara – The Upright Man – «the African Che»
tiken jah fakoly- Plus Rien Ne M’étonne- (ya nada me asombra)
Μια τεράστια Ψυχή. Μακάρι να είχε την υπομονή του Νέλσον Μαντέλα.
Ντρέπομαι αλλά δεν τον ήξερα καθόλου τον Σανκάρα. Παρόλο που, ως καλός φιλοτελιστής, θυμόμουν την αλλαγή του ονόματος της χώρας από Άνω Βόλτα σε Μπουργκίνα Φάσο, το ’84.
Να διακόψω το αφρικανικό πανηγύρι για να σημειώσω την ιστορική στιγμή που ο Δύτης μπήκε στο σλανγκ.γρ, παρεμπιμπλόμ. (Νομίζω ότι το παρεμπιφτού είναι κοπιράιτ Ηλεφούφουτου, όμως).
Και βέβαια είναι!
Αίσχος! Και να σκεφτεις ότι χρησιμοποιούν και παράδειγμα με πλαστογραφία!
Σα να σ’ το λένε ανοιχτά δηλαδή.
Υπάρχει βέβαια μία διαφορά: Εγώ ως «παρεπιφτού» το λανσάρισα.
Άμα πατήσεις τα λινκ στο 1, 2 θα δεις ότι και αυτό με την πλαστογραφία πάλι του Δύτη είναι 🙂
Ce n’est pas bon
Κι εκεί που λέγαμε για κονγκολέζικη ρούμπα, πάει ο βασιλιάς της!
Μόλις θυμήθηκα ότι ο Σάββας ο Ξηρός είχε πει στην απολογία του πως το μοιραίο χτύπημα με τη βόμβα θα ήταν το τελευταίο. Μετά, λέει, σχεδίαζε να τα παρατήσει όλα τα 17Νάτικα και να πάει στο Κονγκό, όπου είχε κάποια επαφή εκεί, και να ξεκινήσει μια επιχείρηση ή κάτι τέτοιο.
Με το που σε διάβασα, πάλι, εγώ θυμήθηκα τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, με τον μυστηριώδη ήρωα που ήρθε από την Ουγκάντα να πολεμήσει για τη Μακεδονία.
(Όλα καλά στη μακρινή Άπω Νοτιοανατολή;)
Πρέπει να το ξαναδιαβάσω μετά από μισόν αιώνα: Δεν θυμάμαι τίποτα, ειδικά για την Ουγκάντα!
Να, βρήκα ένα άρθρο εδώ που συνοψίζει την κατάσταση
Τα φτάσαμε τα 10.000 σχόλια Δύτα ή να συνεχίσουμε το τρόλλινγκ 🙂
Στις 4 Δεκεμβρίου θέλαμε 48 σχόλια ακόμα, είπε ο Δύτης. Κουράγιο!
Μαζί με αυτό που αφήνω τώρα, θέλουμε 44, αλλά δεν χρειάζεται να τρολάρετε κιόλας 🙂
Ποιος τρολλάρει; Κανένας δεν τρολλάρει!
Εγώ βλέπω 10225 του ΒΝ, δεν το περάσαμε το ποτάμι; 😉
Να ποιος τρολλάρει 😉
(Στον αριθμό που βλέπεις προστίθονται διαγραμμένα σχόλια, σπαμ, πινγκ-μπακ και τέτοια)
Για να γράψω ένα πιο δημιουργικό σχόλιο να πούμε για το πώς την έχουν δει έτσι οι Γάλλοι, χωρίς να μιλά κανένας έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να επεμβαίνουν σε όποια πρώην αποικία τους κρίνουν σκόπιμο. Πέρσυ στο Μάλι, φέτος, όπως προδιαγράφεται, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Α, τα διαμάντια του Μποκάσα, παρεπιφτού, τα θυμάστε;
(40 σχόλια ακόμα)
Νομίζω ότι στο Μάλι είχαν πάρει κάποια άδεια από τον ΟΗΕ, και τώρα πάλι κάποια άδεια πήραν από το Συμβ. Ασφαλείας
http://www.lemonde.fr/international/article/2013/12/05/le-conseil-de-securite-doit-ouvrir-la-porte-a-une-intervention-en-centrafrique_3525806_3210.html
Υλικό για το Μαλί: http://inconue.wordpress.com/?s=%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%AF (και στο τέλος της σελίδας, «προηγούμενες καταχωρίσεις»)
+αυτό που δεν βγαίνει νομίζω στην αναζήτηση: http://inconue.wordpress.com/2013/01/13/the-war-on-mali-la-guerre-au-mali/
Ναι, αυτός πάει στο Μαλί, αλλά εμείς θα βγούμε κουρεμένοι! (ως συνήθως).
Δεν έχει αλλάξει τίποτα, όταν πάνε κατά διαόλου τα πράγματα, ένας πόλεμος κι έρχονται στα ίσια!
Άμεσα (συνήθως) ή έμμεσα, όλοι οι πόλεμοι συνδέονται με τα παγκόσμια γεωστρατηγικά συμφέροντα. Αυτό δεν αρκεί για να ορίσει την δική μας θέση απέναντι στα γεγονότα. Δεν αρκεί -θέλω να πω- να καταδικάσουμε τη γαλλική ανάμειξη εκεί για να ξεμπερδέψουμε. Οι αντάρτες Σελέκα δεν είναι αγωνιστές της ελευθερίας, κάθε άλλο, χασάπηδες είναι. Αλλά ούτε κι’ αυτό αρκεί για να πάρουμε θέση υπέρ της επέμβασης, γιατί και αυτή -το πιθανότερο- θα οδηγήσει στη σφαγή χιλιάδων μουσουλμάνων από τους χριστιανούς. Δεν υπάρχουν καλοί στην εποχή μας. Ίσως να ευχόμαστε κάποια «ισοπαλία». Να επέλθει κάποια ηρεμία. Κι αυτό όμως αμφίβολο…
Εκτός από τα διαμάντια του Μποκάσα, ο αυτοκράτωρ ισχυρίστηκε στα απομνημονεύματά του πως σουιτσάρανε και συζύγους με τον Ζισκάρ. Ουάου!
Είχε κάνει τότε ένα πρωτοσέλιδο το Κανάρ Ανσενέ (νομίζω) που είχε τον Μποκάσα να λέει για την Αν-Eμόν (ή όπως τη λέγανε) ότι είναι «πολύ κοκαλιάρα».
Έχω δεκαοκτώ συζύγων, και ανθρώπων τρώω ωμών
πάρε φάε όποιαν θέλεις, δώσε μου την Αν-Εμόν
τι κι’ αν είναι κοκαλιάρα, έχει γεύση απαλή
θα σου δώσω και διαμάντια, και ουράνιο πολύ…
(τραγουδάκι με θέμα την κεντροαφρικανοδημοκρατικο – γαλλική φιλία.)
Θα μπορούσε να το γράψει ο Μποστ, σε κέφια μεγάλα. Έξοχο!
A la manière de, πλην ορθογραφημένο.
Στης καρδιάς μου το χειμώνα / φύτρωσε μια Αν-Εμόνα / μα τι κρίμα δεν την έφαγες εσύ…
—-
Να σας πω, θέλω να επιστήσω την προσοχή του αξιέραστου κοινού και στο λινκ που έστειλε ο Ηλίας παραπάνω περί Ταϊλάνδης. Το ξαναβάζω: http://www.avgi.gr/article/1415332/gramma-apo-tin-tailandi
«Ναι, εμπιστοσύνη στον εχθρό, αυτός θα μπορούσε να είναι κατά κάποιο τρόπο ο ορισμός του ωραίου.» Τάδε έγραφε ο Δύτης στις 4.3.2010. Το θυμήθηκα, με τον βίο και την πολιτεία του Νέλσον Μαντέλα, που μόλις μας άφησε πλήρης ημερών, να δικαιώνει την ρήση. Μαζί με το Nkosi Sikeleli Africa (Θέμου βλόγα την Αφρική), από την Μύριαμ Μακέμπα, τον Πωλ Σάιμον και άλλους, λίγο πριν γίνει ο εθνικός ύμνος της Ν. Αφρικής.
Τέτοια κηδεία έξω καρδιά δεν είχε ξαναγίνει!
(Το 100 σχόλιο της ντροπής, άντε ρε παιδιά, ποιος θα το πάρει!)
Α, πού το θυμήθηκες!
(Ας το πάρω εγώ το σχόλιο της ντροπής, να μην έχετε το άγχος. Άλλα σαρανταέξι μείνανε για το δεκαχίλιαρο!)
Σόρυ για το άσχετο ,αλλά θάχει κανα νιτερέσο το μυριοστόν ή μπάα..; 🙂
Η δόξα δεν σου φτάνει, ε;
Θα φιλοτεχνήσει μια πασμίνα.
Τη δόξα πολλοί εμίσησαν, τα δώρα του βυθού ουδείς!
(κι ας μην πάει έτσι ακριβώς το ρητό.. 🙂 )
Φτιάξε και συ βρε Δύτη μια σπαμακόπιτα!
Τι να την κάνει την απαμοπαγίδα; 253 σπαμ στα 10253, μόνο; Θεός!
Γιαυτό δεν μπορώ να εγγυηθώ ακριβώς, η σπαμοπαγίδα υποστηρίζει ότι έχει πιάσει 9522. Ό,τι νάναι, μου φαίνεται. Από την άλλη, άλλο η σπαμοπαγίδα και άλλο η σπαμακόπιτα.
(Μ’ αυτό, μένουν δεκατρία πάντως)
Καλά εγώ σπαμοπαγίδα διάβασα… Και τώρα μετη διόρθωση, κατάλαβα το νόημα.
Για το «Ό,τι νάναι», εμένα λέει 3,442 Comments, 31,272 spam comments και 153 comments in your spam queue right now. Και το πιο πρόσφατο σχόλιο (pingback, έστω) είναι το comment-34217· οπότε πάνω-κάτω, σωστός είναι ο λογαριασμός,κι άπειρα συγκριτικά με σένα τα σπαμ…
Σπαμακόπιττα υπάρχει;
Σπανακοπαγίδα ήθελα να πω. Συγγνώμη!
Το στομάχι του Ποπάι. Εφτά και το παρόν!
Ε ναι, η σπαμακόπιτα είναι, στο δικό μου, το δωράκι που δίνουμε σε διαγωνισμούς κτλ.
Είναι δυνατόν;
ο…
Αλφρέδος…
να…
κοιμήθηκε;;; 🙂
Και όμως κοιμήθηκε!!! Μπράβο Νεοκίντ πιστέ και εξαιρετικέ αναγνώστα! 🙂 🙂 🙂 Το σχόλιο αρ. 10000 είναι γεγονός!
Κάτσε να σκεφτώ τώρα τι σπαμακόπιτα να στείλω…
Μα όχι,με παρεξήγησες! Για τη δόξα το έκανα και τον κλάδο ελαίας και μόνον!
(..τώρα ,άμα επιμένεις να κεράσεις κατιτίς, έ! μη σε προσβάλλω κιόλας.. )
Μα τι έγινε; Ένα σχόλιο πήγα να κάνω και κατατμήθηκε στα εξ ων συνετέθη! Παρντόν! 😳
Μπαγάσα! (κόψε τις …διες, ε; αλλού αΦτά)
Σχόλια πολλά, Δύτη! Να τα εκατομμυριάσεις.
Τώρα πήρα χαμπάρι το ποστ και το 10.000στό σχόλιο. Γκρρρ, τόχασα 🙂
Αντε και στο 100.000στό τώρα!
Δηλαδή αν ο Λεοπόλδος του Σαξ-Κόμπουργκ (που μαθαίναμε στην ιστορία δέσμης) δεν είχε απορρίψει τον ελληνικό θρόνο, θάχαμε φάει με χρυσά κουτάλια με το γιόκα του για βασιλιά. 🙂 Τι αποικία, τι παράτες, τι αψίδες στο κέντρο των Αθηνών… Μεγαλεία! Α ρε Καποδίστρια τι μας έκανες… 🙂
Μήπως ισχύει ακριβώς το ανάποδο; Να είχε προβλέψει δηλ. ο οξυδερκής ο Σαξ ο Κομπούργκ πως της Ψωροκωστάνεβας ποτέ δεν θα της δίνανε το Κονγκό, οπότε έκανε τα κουμάντα του να πάει βασιλιάς στο Βέλγιο. (Τι, να τον βλαστημάνε οι απόγονοί του έναν αιώνα μετά που θα τους φόρτωναν την Σμύρνη και τους πρόσφυγες; Να λείπει το βύσσινο!)
Έλειπα αυτές τις μέρες και έτσι μόλις τώρα διαπίστωσα ότι καλύτερο να σου βγει το όνομα παρά το μάτι!
Αντικαφρικός εμβολιασμός.
Να πάτε να το δείτε οι Αθηναίοι.
http://www.thepressproject.gr/article/58012/Ario-aima-sti-mauri-ipeiro
[…] πάλι απ’ τον Αριστοτέλη. Και φυσικά περνάει μέσα από την αποικιοκρατία, […]