Όταν -τώρα πια- την ακούω (όπως την άκουγα δεκαετίες τώρα μια και αυτό είναι από τα πρώτα τραγούδια που αγάπησα) να τραγουδά γιατί να κάθεσαι να λες / πως πια δε με γνωρίζεις είναι σα να ακούω γενιές, φωνές, εποχές ολόκληρες σχεδόν, να μας ρωτούν με παράπονο, με ένα είδος περήφανου παράπονου.
Advertisements
Κανονικά βέβαια, προς τιμήν ενός επιφανούς αναγνώστου του μπλογκ, έπρεπε να είχα βάλει αυτό, που του αρέσει:
Η κόρη μου (22 ετών) ακούει Πόλυ Πάνου και πίνει με τις φίλες της, όπως μου εξομολογήθηκε φέτος. Όταν πονάνε για κανένα «γκομενάκι», όπως μου λέει. Αυτό μου παρηγορεί την πρώτη σκέψη που έκανα με την είδηση του θανάτου της, ότι δηλαδή κάπως έτσι φεύγει και πάει για πάντα μια εποχή και η κάθε ένρινη μαγκιά της.
Άντε γεια μας.
Εξαιρετική πρωτοβουλία να τη μνημονεύσεις. Σ’ ευχαριστούμε
Θυμάμαι σαν χτες, πόσα άραγε χρόνια πριν, όταν διαμορφώνοντας ένα κείμενο με τα κορίτσια μιας συμβολαιογράφου, με ρώτησαν αν είχα ακούσει το φοβερό καινούργιο τραγούδι των «Απέναντι». Αυτό το “τι σου ‘κανα και πίνεις”.
Κάτι ψέλλισα πως δεν είναι καινούργιο, είναι της Πάνου, αυτηνής που έχει πει το «ρίξε στο ποτήρι σου φαρμάκι για χατίρι σου και φέρ’ το να το πιω και να πεθάνω εγώ για σένα», με κοίταξαν απορημένες, κορίτσια πιο μεγάλα από μένα τότε κι όμως, ένιωσα να μας χωρίζει άβυσσος…
Καλημέρα Ιμμόρ,
Έτσι μόνο και μόνο γιατί έχω επιθυμήσει διαδικτυακή επικοινωνία με σένα και το Δύτη και άλλους (όχι πολλούς).
Αναρωτιέμαι κατά πόσον ένα τραγούδι πιστώνεται στον τραγουδιστή ή στον στιχουργό (ο Λευτέρης) ή στον συνθέτη (ο Μίμης).
Καλημέρα Άλφρεντ,
Αμοιβαία τα αισθήματα 🙂 Τώρα, σε σχέση με αυτό που ρωτάς, και μιλώντας για μένα, το τραγούδι πιστώνεται σ’ όλους και όταν συζητάς πρώτα σ’ εκείνον που για τον οποιοδήποτε λόγο ταυτίστηκε μαζί του. Στην κουβέντα παραπάνω, ειπώθηκαν και όλα αυτά, μετά, όταν διαπίστωσα ότι την Πάνου δεν την είχαν καν ακουστά. Η ίδια απορία στην έκφρασή τους παρέμεινε.
Κατά τα λοιπά, ο Federico Garcia Lorca είναι του Καββαδία, «Αυτά τα χέρια» του Μούτση και η Αλάνα του Νταλάρα…
Του λευτερομίμη πιστώνεται. Αλλά αν ο ερμηνευτής μάς είναι πιο αγαπητός ή πιο οικείος από τους άλλους δύο, τότε το τραγούδι είναι αυτουνού. Ο ερμηνευτής είτε κουβαλάει το τραγούδι ως εμάς, είτε το καπηλεύεται. Ακόμη και σήμερα, η Πόλυ Πάνου κουβαλάει πολλά τραγούδια ώς εμάς. Ως προς την δεύτερη περίπτωση θα μπορούσα να δώσω άπειρα παραδείγματα, αλλά δεν το κάνω διότι η θέσις μου είναι ευαίσθητος.
(Άλφρεντ, το καλό με μένα είναι πως δεν βάζω τέτοιου είδους διλήμματα. Να με προτιμάτε, λοιπόν.)
Καλό χειμώνα παιδιά!
Μπα, είδες μουσική και μπήκες Βασίλη!
Καλό χειμώνα!
Εχω κανένα μισάωρο εδώ μέσα ψάχνοντας να βρω το αγαπημένο μου. Δυσκολεύομαι, αλλά τελικά τα καταφέρνω. Καλό της δρόμο…
Χαιρετώ την ομήγυρη (γεια σου, ομήγυρη). Μας κατέκλυσε η επικαιρότητα πάλι.
Αλφρέδε, για το συγκεκριμένο όμως που έβαλα εγώ, έχω την αίσθηση ότι, εντάξει Τσιτσάνης είναι, εντάξει το έχει πει και ο Στράτος (ο Παγιουμτζής) στην πρώτη (και καταπληκτική βέβαια) εκτέλεση, αλλά η φωνή της Πάνου το απογειώνει, δηλαδή δεν μπορώ να το αποσυνδέσω με τίποτε από τη φωνή της, πώς να το πω.
Το ότι μια φωνή μπορεί να απογειώσει ένα τραγούδι δεν χρήζει ιδιαίτερης συζήτησης. Άλλωστε έχουμε δει τι έχει συμβεί με τραγούδια του Χατζηδάκι και του Θεοδωράκη με διάφορους ερμηνευτές (αλλά και ενορχηστρώσεις) τη δεκαετία του 60.
Απλώς υποστηρίζω ότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τους στιχουργούς και τους συνθέτες γιατί χωρίς αυτούς η (συμπατριώτισσά μου) Πάνου δεν θα είχε τι να απογειώσει (ερμηνευτικά). 😀
Στο περιθώριο της επικαιρότητας.
Παραδόξως εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από τις αντιδράσεις διαφόρων στις εξελίξεις.
Παράλληλα ξαφνιάζομαι (κακώς) για σχόλια υποτίθεται ψύχραιμων που όμως εντάσσουν στο σχόλιό τους φράσεις όπως «ναι μεν αλλά».
Επειδή δε διάβασα ρητορικό ερώτημα φίλου μας. Δηλώνω. Αν και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚε (ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος) αποδεδειγμένα συμμετέχουν σε κακουργηματικές πράξεις βεβαίως και να συλληφθούν.
Και βέβαια δεν είναι εδώ ούτε η ώρα ούτε ο τόπος να συζητήσουμε για τη γελοιοποίηση του θεσμού της βουλευτικής ασυλίας. Όπως η Ιμμόρ και οι ομότεχνοί της γνωρίζουν, σε άλλες χώρες ο βουλευτής έχει ασυλία μόνο για όσα λέει μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου.
Κλείνω εκφράζοντας την ευχή πάντως να μην πρόκειται για φούσκα.
Α, αρχίσαμε πάλι τη διαμπλογκικότητα 😉
Πριν αναστηθεί στο ταλεντοριάλιτι του Αντένα, το «Τι σούκανα και πίνεις» ήταν αλλο ένα τραγουδάκι, χαμένο σε κάποιο σάουντρακ ελληνικής δραματικής ταινίας. Δεν κυκλοφορούσε σε καμία συλλογή, ούτε της Πάνου, μετά μπήκε σε όλες.
Για την μακαρίτισσα, αν δεν είχες προσωπικούς λόγους να συνδέεσαι με τραγούδια της, ήταν απλά μια καλή έρρινη φωνή…
Καλά εσύ δεν πιάνεσαι, εδώ σ’ αρέσει ο Λέκκας 😛
Πέρα όμως από προσωπικές προτιμίσεις και μουσικά γούστα, νομίζω ότι είσαι λίγο άδικος. Το τραγούδι κυκλοφορούσε τουλάχιστον από το 1985 σε μια συλλογή με τραγούδια του Πλέσσα από τον κινηματογράφο. Το ταλεντοριάλιτι ήταν θαρρώ το 2001.
Ακριβώς. Μόνο σε κάποια θεματική συλλογή του συνθέτη υπήρχε. 😉
Κι επειδή μου κλόνισες λιγάκι τη μνήμη, αναγκάστηκα να τον κοιτάξω παραπάνω τον λίκνο που έδωσες: το 85 που όλοι αγοράζαμε βινύλιο και κασέτες ακόμα, το τραγούδι δεν συμπεριλαμβανόταν στη συλλογή. Προσωπικά αποκλείω την περίπτωση να βγήκε το CD το 85· όταν βγήκε, χρειάστηκε να το γεμίσουν και με δεύτερη σειρά τραγούδια.
Stazybo, καλη φωνη, ναι, αλλα ερρινη δε θα την ελεγα, νομιζω πως ειχε προβλημα με τη μυτη της (κρεατακια, κατι τετοιο).
Παντως, εκτος απο την ιδιαιτερη χροια της φωνης της μου εκανε εντυπωση και η προφορα της, πχ στο παραπανω τραγουδι ακουγεται να προφερει «μαντγιά» τη ματιά.
Καλησπερα στους -κατα Μπουκαν- προσφυγες του καταυλισμου! 🙂
Καλώστονα! 🙂
την εμπιστοσύνη στη μνήμη μου εννοώ ότι κλόνισες
Αμάν ρε συ Στάζυ, ηθοποιοί δεν σου κάνουνε, τραγουδιστές δεν σου κάνουνε… πολύ auteur βρε παιδί μου! 🙂
περιοδικό "ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ": ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ – Η αγάπη μας για πάντα
Για την φωνή, την έκφραση, τον τρόπο που στεκόταν, την είχα μέσα μου κάτι σαν μητέρα της φυλής. Όπως την Γκρέι σαν εθνική ερωμένη.
Καιρό είχαμε να σε δούμε (ή μου φαίνεται;) 🙂
Καιρό. Γιατί, τελικά, πιο ζόρικο κι από το να γράψεις κάτι, είναι να το εκδόσεις…