Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πίστευαν πως είναι ελεύθεροι. Δεν γνώριζαν καλά καλά τον άνθρωπο που τους έδινε το ψωμί τους και τη μαργαρίνη, το υποκατάστατο του βούτυρου και το άριστης ποιότητας φρέσκο βούτυρο. Κρατιόντουσαν ευθυτενείς και έτρεμαν την απόλυση, διαδήλωναν την Κυριακή και έκρυβαν τις πορνογραφικές αναμνηστικές κάρτες από τις γυναίκες τους, διαφέντευαν τα παιδιά τους και αγωνιούσαν για την αύξηση του μισθού τους, μιλούσαν για τα κύρια άρθρα των εφημερίδων και έβγαζαν το καπέλο μπροστά στον διευθυντή τους.
[…]
[κι εκείνος:] Πιστέψτε με, ο Γενικός Διευθυντής ανήκει στην πινακίδα του, την επαγγελματική του κάρτα, το ρόλο του, τη θέση του, το φόβο που σκορπάει, τους μισθούς που εγκρίνει, τις απολύσεις που ανακοινώνει, και όχι το αντίστροφο! Από αυτόν τον κίνδυνο εγώ απειλούμαι σήμερα κιόλας. Τα σύμβολα της δύναμής μου θα αρχίσουν να γίνονται πιο επιβλητικά από εμένα. Δεν θα είμαι πια σε θέση να ακολουθώ τις διαθέσεις μου που αποτελούν τη μοναδική χαρά μου.
(Γιόζεφ Ροτ, Δεξιά κι αριστερά, μετάφραση Πελαγία Τσινάρη, Αθήνα 2010)
ο δύτης των νιπτήρων 
Alle diese Menschen glaubten, frei zu sein. Kaum kannten sie den Mann, der ihnen Brot gab und Margarine, Kunstbutter und prima Tafelbutter. Sie hielten sich aufrecht und zitterten vor Kündigungen, sie demonstrierten am Sonntag und verbargen pornographische Ansichtskarten vor ihren Frauen, sie herrschten über ihre Kinder und bangten um eine Gehaltserhöhung, sie redeten Leitartikel und zogen die Hüte vor dem Bürochef.
Glauben Sie mir, der Generaldirektor gehört seiner Tafel, seiner Visitkarte, seiner Rolle, seiner Stellung, der Furcht, die er verbreitet, den Gehältern, die er bewilligt, den Kündigungen, die er ausspricht; nicht umgekehrt ! Von dieser Gefahr bin ich heute schon bedroht. Die Abzeichen meiner Macht werden anfangen, imposanter zu werden als ich. Ich werde nicht mehr den Launen folgen können, die meine einzige Freude sind.
Rechts und Links
Ε, ναι 🙂
Έχω γράψει στον Προμηθέα μου (leonicos on scribdt) «Eλεύθερος δεν είναι αυτός που δεν έχει αφέντη αλλ’αυτόςπου δεν έχει δούλο».
Είσαι ωραίος νοικύρης κι εσύ. Αλλά αραίωσες λίγο από την παρέα του Νίκου.
Αλλά δεν είναι εύκολο να μην έχεις δούλους, όταν οι άλλοι χρειάζονται ‘καλάμι’ (εννοώ το καλάμι με το οποίο οδηγεί κάποιος τις γαλοπούλες)
Ψαχούλεψα λίγο το μπλογκ σου, μια και μου δόθηκε η ευκαιρία, και χτύπησα στη ‘Λένα Πλάτωνος’. Υπάρχει μια ηχογράφηση Καβάφη από τον Δημήτρη Μητρόπουλο (τον διάσημο μαέστρο). Την άκουσα εντελώς τυχαία προ πολλών ετών στο ραδιόφωνο, και θα έλεγα πως ‘αυτή είναι η καλύτερη μελοποίηση Καβάφη (τουλάχιστο)’. Απορώ γιατι δεν έχει κυκλοφορήσει. Θυμίζει εκείνο το προτρέτο του Καβάφη που η αριστερή του παρειά (δεξιά όπως το βλέπουμε) κάνει ένα κοίλο προς τα μέσα. Νομίζω πως αυτή η γραμμή είναι η ευγλωττότερη περιγραφή της όλης προσωπικότητάς του, αν και ίσως υπερτονίζει την ομοφυλοφιλία του, όπως και η μπουσική του Μητρόπουλου, και ο Καβάφης δεν ήταν μόνο αυτό.
Αντε.δε θα σε σκοτίσω άλλο με τις απόψεις μου
Easy Rider Freedom
A Single Man – Miedo
Γεια σας παιδιά! καταλαβαίνετε ότι πνίγομαι και θα πνίγομαι όλη τη μέρα, αλλά σας ευχαριστώ όλους 🙂
Λεώνικε, τότε που διάβαζα Βανεγκέμ θυμάμαι το σχήμα αφέντες με δούλους (ντε Σαντ) – δούλοι χωρίς αφέντες (ο σημερινός άνθρωπος) – αφέντες χωρίς δούλους (αυτό που θέλουμε). Μοιάζει κάπως με αυτό που γράφεις.
Off-topic: Στη φυλακή για προσβολή του Μωάμεθ.
Είναι ασχετο με το θέμα, αλλά ασφαλώς ενδιαφέρει τους τακτικούς χρήστες ετυμολογικών λεξικών.
Turkish Court Defends Prophet Against Yours Truly.
Λοιμοκαθαρτήριο για δύο παραπομπές…
Φοβερό!
Είδα λοιπόν επιτέλους και το πρόσωπο του Νισανιάν. Πολύ ενδιαφέρον το μπλογκ του. Ελπίζω να μην την πατήσει σαν τον καημένο τον Πατμπουρούν, που φαίνεται να είπε κάτι αντίστοιχο…
Λες να καταλήξει νεομάρτυρας της Αρμενικής Εκκλησίας;
Πάντως στη φυλακή (έχει ξανακάνει) κάθεται και γράφει βιβλία και λεξικά. Ουδέν κακόν αμιγές καλού…
Χα! είδα τώρα και τη βιογραφία του στην τούρκικη βίκι. Πλάκα έχει. Μ’ αρέσει που ήταν λέει ο άνθρωπος που έφερε στην Τουρκία τον Commodore 64. Αυτό πάλι με την πρώην γυναίκα του…!
Βέβαια γράφει και κάτι δυστυχώς καθόλου κολακευτικό για τον Nişayan…
Έχει πάντως πολυσχιδή δραστηριότητα:
Ε αυτό είδα κι εγώ, ότι πέταξε στην πρώην γυναίκα του ένα βάζο με σκατά. Αυτό που λέμε σκανδαλώδης προσωπικότητα!
διάβαζα τη Χώρα των τυφλών του Wells, εκεί, οι άνθρωποι νόμιζαν πως ο κόσμος έχει όρια, και η αντίθετη σκέψη είναι διεστραμμένη, αφού ο ουρανός, τα άστρα έτσι όπως τα ξέρουμε εμείς που βλέπουμε, δεν είναι παρά ένα φριχτό κενό, μια φοβερή ανυπαρξία… εκείνοι οι άνθρωπι δούλευαν σκληρά , ζούσαν απλά χωρίς η δουλειά να τους καταδυναστεύει, είχαν ρούχα και φαγητό τόsα ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες τους, είχαν μέρες, είχαν σχόλες, ε;iχαν μουσική, είχαν και μικρά παιδιά…ήταν εκπληκτικός ο τρόπος που πορεύονταν στο τακτοποιημένο σύμπαν τους, τα πάντα κομμένα και ραμμένα στο σύμπαν των αναγκών τους!
χαιρετώ σε Δύτη… απ’ τη χώρα των γνωστικών
Στη χρώσταγα κάτι μέρες αυτή την επίσκεψη αγαπητέ Δύτα
Διαβάζωντας ποστ και σχόλια μου ήρθαν στο μυαλό δύο τινά συνειρμικά
Le phantome de la liberte του αξέχαστου Μπουνιουέλ
και «Τα Γάντια , αυτά τα γάντια… » πρώτη ατάκα από τις Δούλες του Ζενέ
Χαιρετώ τη χώρα των γνωστικών (λες κι εγώ δεν είμαι από κει…)!
και
παπούλη, ο τίτλος όσο νάναι παραπέμπει ευθέως στην ταινία. Δεν τις έχω διαβάσει τις Δούλες όμως –γκούγκλισα τα γάντια και αντί γι αυτό έπεσα σε αυτό το φλύαρο ανέκδοτο που μου θύμισε αυτά 🙂