Στην υπέροχη ανθολογία με Σύντομες και παράξενες ιστορίες, ο Μπόρχες και ο Αντόλφο Μπιόι Κασάρες παραθέτουν μια ιστοριούλα του Μάρτιν Μπούμπερ, παλιού μας γνώριμου μια και μας είχε προμηθεύσει με την εβραϊκή-εσκεναζίμ εκδοχή της ιστορίας των δύο που ονειρεύτηκαν. Είναι η εξής:
Μια φορά κι έναν καιρό, στη Βιέννη, ο αυτοκράτορας έβγαλε ένα διάταγμα, που χειροτέρευε ακόμα πιο πολύ την ήδη άθλια κατάσταση των Εβραίων στη Γαλικία. Για κάμποσα χρόνια, ένας σοβαρός και σπουδαγμένος άνθρωπος, που τον έλεγαν Φάιβελ, ζούσε στο Σπουδαστήριο του Ραβίνου Ελιμελέκ. Μια νύχτα σηκώθηκε, μπήκε στο δωμάτιο του ραβίνου και του είπε:
«Δάσκαλε, θέλω να υποβάλω μήνυση στον Θεό».
Δεν πρόλαβε να το πει, και τα ίδια του τα λόγια τού ‘φεραν τρόμο.
«Εντάξει», του είπε ο ραβίνος, «αλλά το δικαστήριο δεν συνεδριάζει απόψε».
Την άλλη μέρα, κατέφθασαν στο Λιζένσκ δύο δάσκαλοι, ο Ισραήλ από το Κόζνιτς και ο Ιάκωβος Γιτζάκ απ’ το Λουμπλίν, που κατέλυσαν στο σπίτι του Ελιμελέκ. Το απογευματάκι, ο ραβίνος κάλεσε τον άνθρωπο που τού ‘χε μιλήσει και του είπε:
«Εξήγησέ μας τώρα το αίτημά σου».
«Τώρα δεν έχω τη δύναμη να το κάνω», ψέλλισε ο Φάιβελ.
«Σου δίνω εγώ τη δύναμη», είπε ο ραβίνος.
Τότε ο Φάιβελ άρχισε να μιλά:
«Γιατί μας έχουν σκλάβους σ’ αυτό τον τόπο; Δεν λέει ο Θεός στην Πεντάτευχο: Οι υιοί του Ισραήλ είναι οι υπηρέτες μου; Μας ξαπόστειλε σε ξένους τόπους, αλλά πρέπει να μας ελευθερώσει, αν θέλει να τον υπηρετούμε».
Και ο ραβίνος του απάντησε:
«Τώρα ο μηνυτής και ο κατηγορούμενος πρέπει να βγουν απ’ την αίθουσα του δικαστηρίου, όπως ορίζει ο Νόμος, για να μην επηρεάζονται οι κριτές. Αποσυρθείτε λοιπόν, ραβίνε Φάιβελ. Όσο για σένα, Κύριε, δεν μπορούμε να Σου ζητήσουμε να βγεις, γιατί η δόξα Σου τη γη γεμίζει, και χωρίς την παρουσία Σου δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε μια στιγμή. Ωστόσο, Κύριε, δεν θα Σ’ αφήσουμε να μας επηρεάσεις».
Οι τρεις τους συσκέφθηκαν σιωπηλοί, με κλειστά τα μάτια. Το σούρουπο κάλεσαν τον Φάιβελ και του ανακοίνωσαν την ετυμηγορία τους: η μήνυσή του ήταν δίκαιη. Την ίδια στιγμή, ο αυτοκράτορας ανακάλεσε το διάταγμα.
Δεν ξέρω αν αυτή η παράτολμη απόγνωση είναι ίδιον του κεντροευρωπαϊκού εβραϊσμού ή της Μεσευρώπης γενικότερα. Διότι ανοίγω το βιβλιαράκι για να αντιγράψω εδώ την ιστορία (μετάφραση του διδύμου Καλοκύρη-Κυριακίδη, αγορασμένο κάπου γύρω στο ’91), και πέφτει στα γόνατά μου ένα μικρό χαρτάκι· ένα απόκομμα εφημερίδας, Ελευθεροτυπία της 19ης Οκτωβρίου 2005. Λέει τα εξής:
ΠΑΒΕΛ Μ., Ρουμάνος κρατούμενος, που εκτίει ποινή φυλάκισης 20 χρόνων στην πόλη Τιμισοάρα για ληστείες με απόπειρα φόνου, βγήκε τώρα στην αντεπίθεση και κατέθεσε μήνυση εναντίον του Θεού, «κατοίκου του Παραδείσου και εκπροσωπούμενου από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας», επειδή, όπως αναφέρει στη μηνυτήρια αναφορά του ο 17χρονος κρατούμενος δεν τον προστάτευσε από τις κακές πράξεις. «Όταν βαφτίστηκα -γράφει- συνήψα ένα συμβόλαιο με το Θεό και εκείνος υποσχέθηκε να με προστατεύει από τις κακές πράξεις. Έλαβε από μένα διάφορα αγαθά και προσευχές , με αντάλλαγμα τη συγχώρεση και την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής. Με απογοήτευσε!». Ο δικαστής, ως όφειλε, ανέγνωσε όλη την αναφορά στο δικαστήριο και ανακοίνωσε μετά από λίγη σκέψη ότι η μήνυση απορρίπτεται, καθώς «η προσαγωγή του Θεού ενώπιον της Δικαιοσύνης είναι πρακτικώς αδύνατη»!
Λιγότερο τολμηρός λοιπόν ο Ρουμάνος δικαστής -ή, ίσως, λιγότερο απεγνωσμένος: δεν καιγόταν το δικό του τομάρι, όπως των σοφών ραβίνων. Είναι πολλές πάντως αυτές οι ιστορίες –εδώ θα βρείτε και τον Ρουμάνο, και άλλους. Ένα θεατρικό έργο του Έλι Βίζελ, μάλιστα, μοιάζει εξαιρετικά με την ιστορία του Μπούμπερ, κι ας μην την αναφέρει.
Αξιοσημείωτο είναι, θα έλεγα, ότι πολύ λιγότεροι μήνυσαν τον Διάβολο, για την ακρίβεια ένας, όπως φαίνεται. Ο Διάβολος προστατεύει τον εαυτό του, μπορεί να πει κανείς.
ο δύτης των νιπτήρων 
σωστά, Δύτη : «Ο Διάβολος προστατεύει τον εαυτό του»
ή : «ο διάβολος δεν απογοητεύει κανέναν»
😀
Ο θεος πεθανε, ο Μαρξ πεθανε,… κι εγω τωρα τελευταια εμαθα να προστατευω τον εαυτο μου! 😈
Ενα «γεια σου» ηθελα να πω, Δυτη μου! 🙂
Κατ’ αρχήν το άρθρο σου είναι υπέροχο. Τελικά σε όλην αυτή τη μεσαιωνική Μεσευρώπη έχεις κανείς την εντύπωση πως μόνο οι εβραίοι υπήρχαν και αυτό επειδή ταλαιπωρούνταν από άλλους ακόμα πιο ταλαίπωρους. Ίσως είμαι λίγο μονομερής, αλλά μέχρι την Αναγέννηση, και όπου έφτανε, δεν υπήρξε πολιτισμική κίνηση εκτός από την εβραϊκή έξω από τα μοναστήρια τουλάχιστον (ίσως να είναι λίγο μονομερής η άποψή μου ή η πληροφόρησή μου).
Πάντως η ιστορία δεν είναι εβραϊκή, αλλά έχει αποδοθεί σ’ εβραίους, είτε διότι θεωρήθηκε βλάσφημη για χριστιανούς, είτε διότι τους φόρτωναν με διάφορες ιστορίες τύπου ‘ποντίων’ και τους έβαλαν κι αυτό.
Και δεν είναι εβραϊκή για τον εξής λόγο: Διότι στο εβραΙκό continuum Πολωνίας, Βοημίας, Μοραβίας, Ουγγαρίας, Ουκρανίας, Μολδαδαυίας επικρατούσε η Λουριανική Qabbala (ας μην ξεχνάμε ότι ο Abrham Luria ήταν ασκεναζί, άσχετα αν έζησε κι έδρασε στο Safez). Δεν είναι βεβαια τόπος εδώ να εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια τις διδασκαλίες της αλλά κατέληγε (το λέω όσο μπορώ πιο απλά) ότι κατά τη δημιουργία του κόσμου, που διήλθε από διάφορα επίπεδα μέχρις αυτό που ζούμε τώρα, την Ασιγιά (επίπεδο δράσης) και επιτελέστηκε μέσω των σεφιρόθ, υπήρξαν κάποια κενα σκότους (θεωρία σπασίματος των αγγείων, ενν. του φωτός) που υπήρξαν η αρχή του κακού στο κόσμο. Κι επειδή μερικές ακτίνες θεϊκού φωτός ή ‘παρουσίας’ παγιδεύτηκαν στο σκοτάδι, ο εβραίοι ΠΡΕΠΕΙ να είναι διασκορπισμένοι στον κόσμο για να τις ελευθερώσουν με την αγιότητά τους. Επομένως, στο περιβάλλον του ανεκδότου δεν υπάρχει βάση για καταγγελία του Θεού.
Εγώ εδώ εξήγησα γιατί θεωρώ ότι η ιστορία (ανέκδοτο) δεν είναι εβραϊκή. Η Qabbala είναι μια θερητική ‘κατασκευή’ ευφυής ή όχι αλλά πάντως γοητευτική, έχι όμως πάρα πολλές λεπτομέρεριες, και είναι αυτή. Επίσης δεν περιέχεται στη δογματική της εβραϊκής θρησκείας.
«… αλλά μέχρι την Αναγέννηση, και όπου έφτανε, δεν υπήρξε πολιτισμική κίνηση εκτός από την εβραϊκή έξω από τα μοναστήρια τουλάχιστον».
Εδώ θα τσακωθούμε λιγάκι! 🙂 . Είναι σαν να ισχυρίζεστε ότι ανθρώπινες κοινωνίες επί αιώνες δεν είχε πνευματικές ανησυχίες και πολιτιστική παραγωγή.
«…μεσαιωνική Μεσευρώπη». Μα αφού πρωταγωνιστεί ο Ελιμέλεχ του Λιζένσκ η ιστορία διαδραματίζεται κατά τον 18ο αι. Ο Μεσαίωνας πού κολλάει;
Γιατί η καβαλιστική παράδοση δεν είναι εβραϊκή; Ή μήπως εγώ δεν κατάλαβα κάτι καλά στα γραφόμενά σας;
Ο Ισαάκ Λουρία ήταν Ασκενάζη από τη μεριά του πατέρα του, αλλά Σεφαραδίτης από τη μεριά της μάνας του (άλλωστε γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ κι έζησε κυρίως στην Αίγυπτο). Στο Σαφέντ (όπου πήγε για να μελετήσει δίπλα στον Μωυσή Κορντοβέρο) έζησε μοναχά τα τελευταία 3-4 χρόνια της σύντομης ζωής του.
Πράγματι η διδασκαλία του (που γνωρίζουμε από τους μαθητές του) γνώρισε μεγάλη διάδοση στην Πολωνία και γενικά στη Μεσευρώπη, πλην όμως δεν ήταν κι η μοναδική επιρροή. Άλλωστε ο καβαλισμός του Λουρία δεν συνδυάζεται και τόσο εύκολα με τον χασιδισμό του Ελιμέλεχ.
Η ιδέα της παγιδευσης μορίων φωτός στην ύλη είναι αρκετά αρχαία. Τη συναντούμε ιδίως στον μανιχαϊσμό (δεν προχωράω περισσότερα επιφυλασσόμενος για ποστ λίαν συντόμως).
Αυτά και συγγνώμη για την επιθετικότητα, αλλά ελπίζω ότι θα μου τη συγχωρήσετε.
@ Δύτης: πολύ ωραία ανάρτηση, ως συνήθως. Αναρωτιέμαι αν έχουμε περισσότερα στοιχεία για τις πηγές του Μπούμπερ και το πόσο «πραγματική» είναι η ιστορία (ή μάλλον σε ποια ακριβώς πραγματικά περιστατικά στηρίχθηκε η κατασκευή της)
Είναι θέμα ανάγνωσης η απόφαση του Ρουμάνου δικαστή.
Εγώ τον πιστώνω με ευστροφία και χιούμορ. Αντί να απορρίψει την αγωγή ως ανυπόστατη σκέφθηκε και πρόβαλε δικονομικό εμπόδιο.
Αντάξιος των ραβίνων νομίζω.
Αντί να απορρίψει την αγωγή ως ανυπόστατη σκέφθηκε και πρόβαλε δικονομικό εμπόδιο.
Πρώτον ήταν μήνυση. Και δεύτερον δεν υπάρχει δικονομικό εμπόδιο διότι είναι δυνατή η παράσταση δια πληρεξουσίου. Για να μην αναφέρω ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών άρα ωσεί παρών και ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά ο επαγγελματισμός (στο δικό μου καλαμπούρι αντιπαρατίθεται reductio ab absurdum legis) 😀
Αφελής σκέψη: αν ο Θεός είναι πανταχού παρών, τότε σίγουρα θα βρίσκεται και στη φυλακή, μάλιστα όχι σε μία αλλά σε όλες, έτσι; Άρα προς τι ο κόπος;
Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα συμπαθούσα περισσότερο τους Σεφαραδίτες.
Ρωτάς γιατί μηνύουν το Θεό και όχι το Διάβολο.
Διότι μόνο ο Θεός (και ο έρωτας) δημιουργεί προσδοκίες υπέρμετρες.
Παιδιά καλησπέρα, μόλις γύρισα, ευχαριστώ όλους για τα σχόλια!
Θέλω μόνο να πω ότι ελάχιστα μπορώ να πω για τον εβραϊσμό, ιδίως τον ασκεναζίτικο, και πάνε χρόνια που είχα διαβάσει το βιβλίο του Σόλεμ για την Καμπάλα. Και ότι (Ρογήρε) για τις πηγές του Μπούμπερ δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Αντίθετα με την άλλη φορά, όμως, δεν μπόρεσα να βρω καμία προγενέστερη μορφή της ιστορίας –δεν τη βρήκα ούτε στις ιστορίες που αναφέρονται για τον ραβίνο Ελιμελέχ, ή τέλος πάντων σε όσες διάβασα γκουγκλίζοντας.
Έ, λοιπόν, δεν το περίμενα ότι η Βίκη θα είχε λήμμα για την άσκηση ενδίκων βοηθημάτων κατά του Θεού (αλλά και κατά του διαβόλου)!
Φαντάζομαι είδες τα τελευταία λινκ στην ανάρτησή μου. Ή, νομίζω, μάλλον δεν τα είδες. 😉
…έχει τον δικό σου (τον Ρουμάνο), αλλά όχι την ιστορία του Μπούμπερ. (στα λογοτεχνικά βάζει μέχρι και τον ιεροξεταστή στους αδελφούς Καραμάζοφ).
Έμ, δεν το πάτησα το άτιμο το λινκάκι… 🙂
Τζάμπα τα βάζω, τα ευλογημένα… 😉
Ωραία ανάρτηση…
Λογικό να μην καταθέτει κανείς μήνυση κατά του Διαβόλου. Με τόσους δικηγόρους στην κόλαση ουαί κι αλίμονό του…
Καλόόόό! βλέπω ότι μερικοί εμπεδώνουν τις διδασκαλίες μου (θυμήθηκα τότε που μάλωσαν ο θεός κι ο διάολος για εκείνο το οικόπεδο και του είπε ο θεός θα σου κάνω μήνυση, κι ο άλλος του είπε «και που θα βρεις δικηγόρο;»)
Κ.Λ. έχουμε τους ελληναράδες, να μην αρχίσουμε και με τους άλλους (¡Basta ya! μπουχτίσαμε με το everything is greek, να μην αρχίσουμε με το everything is jewish: Άλλωστε ξέρουμε ότι εν αρχή ειν οι Ελ)
Δύτη; Θεός! (πρόσεξε μη σου κάνει κανείς μήνυση)
R. : Respect!
«Θεοδικία» πάντως αυτό σημαίνει: ενάγω τον Θεό, τον κατηγορώ για τον πόνο και το κακό του κόσμου. Κι όποιος αναπτύσσει μια θεοδικία, παίζει τον ρόλο του συνηγόρου του Θεού.
Ιμόρ και Αλφρέδε (παραπάνω), η (ελλιπής) πηγή που δίνει η βίκι τα λέει λιγάκι διαφορετικά: In line with the law, the lawsuit was submitted to court. However, as the defendant is neither an individual nor a company, and is not subject to a civil court of law’s jurisdiction, the case is unlikely to be heard regardless of how justified the plaintiff’s demands may be, court officials said. (προσέξτε ότι το ρώσικο πρακτορείο παίρνει την είδηση από την Αθήνα!)
Και Ηλία, θεοδικία (νομίζω) είναι αυτό που λένε ordeal, δηλαδή να βάζεις τον Θεό να αποφασίσει όπως στον Μεσαίωνα (ο κατηγορούμενος δέχεται να βάλει το χέρι του στο βραστό νερό, και αν είναι αθώος η πληγή θα επουλωθεί σε τρεις μέρες, για παράδειγμα). Μάλιστα διάβαζα χτες κάτι που θα σ’ αρέσει, ένα άρθρο του Peter Brown που τη συνέδεε με την αίσθηση της μικρής κοινότητας που πρέπει να συμφωνήσει σε ένα σύστημα αξιών κοινώς αποδεκτό. Γιαυτό λέει χάνεται στον ύστερο Μεσαίωνα, προς τον 12ο αιώνα, επειδή αφενός η οριζόντια κινητικότητα διαλύει τις μικρές κοινότητες, αφετέρου η βασιλική εξουσία παραμερίζει τη συναίνεση και ως εκ τούτου το υπερφυσικό περιορίζεται στον κλήρο, ενώ η δικαιοσύνη στην κοσμική εξουσία. Τις σημειώσεις μου όμως δεν τις έχω μαζί μου, ες αύριον.
Theodicy, όχι ordeal.
Α, τώρα σε πιάνω. Να πω την αμαρτία μου, πρώτη φορά ακούω αυτή τη σημασία στα ελληνικά!
Παρεμπ, στο αντίστοιχο άρθρο της βίκι βλέπω και το εξής:
In 1998, Jewish theologian Zachary Braiterman coined the term anti-theodicy in his book (God) After Auschwitz to describe Jews, both in a Biblical and post-Holocaust context, whose response to the problem of evil is protest and refusal to investigate the relationship between God and suffering. An anti-theodicy acts in opposition to a theodicy and places full blame for all experience of evil onto God, but must rise from an individuals belief in and love of God. Anti-theodicy has been likened to Job’s protests in the book of Job.[25] Braiterman wrote that an anti-theodicy rejects the idea that there is a meaningful relationship between God and evil or that God could be justified for the experience of evil.[26]
The Holocaust prompted a reconsideration of theodicy in some Jewish circles.[27] French Jewish philosopher Emmanuel Levinas, who had himself been a prisoner of war in Nazi Germany, declared theodicy to be «blasphemous», arguing that it is the «source of all immorality», and demanded that the project of theodicy be ended. Levinas asked whether the idea of absolutism survived after the Holocaust, which he proposed it did. He argued that humans are not called to justify God in the face of evil, but to attempt to live godly life; rather than considering whether God was present during the Holocaust, the duty of humans is to build a world where goodness will prevail.[28]
Professor of theology David R. Blumenthal, in his book Facing the Abusing God, supports the «theology of protest», which he saw as presented in the play, The Trial of God. He supports the view that survivors of the Holocaust cannot forgive God and so must protest about it. Blumenthal believes that a similar theology is presented in the book of Job, in which Job does not question God’s existence or power, but his morality and justice.[29]
Théodicée
Καλά τα λες οικοδεσπότη! Με τη μικρή επισήμανση ότι εγώ δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω τον 12ο αι. ως «Ύστερο Μεσαίωνα», μια και νομίζω ότι πρόκειται για τον κατεξοχήν Μεσαίωνα, την «καρδιά» της ιστορικής περιόδου. Ας πούμε ότι ίσως θα ήταν καλύτερο ο χαρακτηρισμός να επιφυλάσσεται αποκλειστικά για την περίοδο μετά το 1350 (δηλ. μετά τη μεγάλη επιδημία πανώλης και την οικονομική κρίση που είχε προηγηθεί αυτής). Βέβαια πάντα η οριοθέτηση είναι αυθαίρετη και μάλλον είναι πιο φρόνιμο να γίνεται κατά περίπτωση και περιοχή: το 1450 είναι μάλλον καραμπαμπάμ Αναγέννηση για την Κεντρική και Β. Ιταλία, αλλά Ύστερος Μεσαίωνας για τη Ρηνανία (κι ίσως κλασσικότατος Μεσαίωνας π.χ. για τη Βαλτική). 😉
Δεν θα συμφωνούσα απόλυτα με την άποψη του Μπράουν ότι «η βασιλική εξουσία παραμερίζει τη συναίνεση και ως εκ τούτου το υπερφυσικό περιορίζεται στον κλήρο, ενώ η δικαιοσύνη στην κοσμική εξουσία». Στην πραγματικότητα μια σειρά από κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες (από την ανάπτυξη των εμπορικών συναλλαγών ως την μετεξέλιξη θεσμών και δημόσιων δομών σε πιο σύνθετες μορφές) συντελεί και στην αντίστοιχη ανάπτυξη της νομικής θεωρίας και πρακτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι ίσως το καλύτερο παράδειγμα άρτιου νομικού συστήματος μας το δίνει ένας θεσμός της Εκκλησίας, δηλ. η Ιερά Εξέταση. Από κει που η δίκη για θρησκευτικά παραπτώματα γινόταν με κουκουρούκου κατηγορητήριο και διαδικασίες κάπως… συνοπτικές και στοιχειώδεις (μπόλικη θεοδικία) φτάνουμε σε τέτοιο δικονομικό επίπεδο που (άντε να υπερβάλλουμε λίγο), αν έκρινε δίκες που διενεργούσε η Ιερά Εξέταση,το Δικαστήριο του Στρασβούργου θα ζοριζόταν πολύ να βρει παραβίαση της ΕΣΔΑ. 😉
Διαόλου κάλτσες οι τρεις αρχιραβίνοι Δύτα 🙂
Προσπαθώ να δώ τι ακριβώς από τα τρέχοντα σε ενέπνευσε 😉 🙂
Λοιπόν τώρα, κοίτα να δεις τι συμβαίνει. Θυμάμαι ότι θυμήθηκα την ιστορία με τη σύλληψη του γέροντα Παστίτσιου, νομίζω μάλιστα με κάποιο σχόλιο σε κάποια συζήτηση -αλλά από τη στιγμή της έμπνευσης και μετά, μου είναι εντελώς αδύνατο να φανταστώ τη σύνδεση…
Δύτη, ο κύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας έχει γράψει ποιητική σύνθεση στην οποία η ανθρωπότητα δικάζει τον Θεό -και τον καταδικάζει.
Ο δε Βασίλης Μιχαηλίδης το σκέφτεται αλλά:
Ενν’ αγκαλέσω τοθ Θεόν, τζιαι ποιός εννα τον κρίνει;
Αφού η κρίση μια ενι τζιαι ρίζει την τζιαι τζιείνη.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
ξεστράβωσε μας λιγάκι για τα (αμχαρικά)
Τα αμχαρικά; Πού είναι τα αμχαρικά; (αύριο όμως)
Ίσως αναφέρεται στα όσα ισχυρίστηκε πρόσφατα η Λιάνα Κανέλλη στη Βουλή:
Ε, αν είναι αυτά, τότε εδώ: http://sarantakos.wordpress.com/2012/09/14/lernaiokanelli/
http://www.worldmapfinder.com/Map_Detail.php?MAP=82105&FN=london-geographical-institute_the-peoples-atlas_1920_europe-racial-and-linguistic_3992_3012_600.jpg&MW=3992&MH=3012&FS=2103&FT=jpg&WO=0&CE=3&CO=0&CI=0&IT=0&LC=1&PG=&CS=utf-8&FU=http://macedoniantruth.org/wp-content/uploads/2008/10/london-geographical-institute_the-peoples-atlas_1920_europe-racial-and-linguistic_3992_3012_600.jpg&SU=http://www.macedoniantruth.org/2008/10/20/macedonians-noted-on-a-racial-and-linguistic-map-of-europe-1920/
Ναι…;
Τους ξέρω αυτούς τους χάρτες, αλλά πού κολλάει; 🙂
Άμα πάει τρείς θα κοιμηθούμε
Απόψε θα μείνουμε ως το πρωί
Ώρκισα υμάς Θυγατέρες Ιερουσαλήμ
Δε σε πονώ με πονάς
ξέρεις ναι λες ξέρω
λες φοράς το φουστανάκι σου
Να δεχτείς τη χαρά
[…] τον φουκαρά Ρουμάνο ληστή που μήνυσαν κοτζάμ Θεό (αν θυμάστε). Διακρίνει κανείς κάποιον απόηχο παγανισμού, να το […]
oυάου! Είχα μαύρα μεσάνυχτα!
Θυμήθηκα αυτήν την ιστορία με τους Εβραίους της Βιέννης. Κοιτούσα για το Βιβλίο του Ιώβ και διάβασα στη Wiki ότι δεν είναι σαφή τα τελευταία λόγια του Ιώβ προς τον Θεό. Τυπικά, αυτό που μάθαμε εμείς από την καθιερωμένη μετάφραση (υποθέτω των Εβδομήκοντα) ήταν πως ο Ιώβ έκλεινε λέγοντας περίπου: «πράγματα θαυμαστά μου αποκαλύφθηκαν, οπότε μετανοώ και ελεεινολογώ τον εαυτό μου, έκανα λάθος».
Όμως, είδα στη Wiki, ότι το πρωτότυπο κείμενο στα αρχαία εβραϊκα μπορεί και να αποδωθεί: «πράγματα θαυμαστά μου αποκαλύφθηκαν, οπότε έκανα λάθος που μετανόησα, δεν ανακαλώ τις κατηγόριες μου» (the Hebrew is difficult, and an alternative understanding is that Job says he was wrong to repent and mourn and does not retract any of his arguments). Μου θύμισε τον τύπο που μήνυσε τον Θεό.
Αν θυμάσαι, ο Ιώβ είχε περίπου εγκαλέσει τον Θεό, «γιατί με χτυπάς τόσο σκληρά, πες μου ποιο λάθος έκανα»
Μάλιστα!
Πολύ πιθανό να είναι το Βιβλίο του Ιώβ η έμπνευση, το έναυσμα της ιστοριούλας αυτής.
Ιώβ 9.32: «Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος όπως εγώ για να αντιδικήσουμε και να έρθουμε σε δίκη μεταξύ μας. Ποιος δικαστής μπορεί να δικάσει και τους δυο μας;»