Την αγάπη μου για τον Τόμας Πύντσον την ξέρετε. Πολύ αργότερα απ’ όσο έλπιζα αξιώθηκα να διαβάσω επιτέλους το τελευταίο επίτευγμά του, το Έμφυτο ελάττωμα. Εννοείται ότι το καταφχαριστήθηκα: μια ψυχεδελική εκδοχή του Τσάντλερ, ας πούμε, στην Καλιφόρνια των αρχών της δεκαετίας του ’70, γεμάτη μαριχουάνα, εμμονές και αυτή την ιδιαίτερη παράνοια που χαρακτηρίζει τον τόπο/την εποχή/τον συγγραφέα (μπορείτε να δείτε διάφορες κριτικές συγκεντρωμένες εδώ). Είχα μάλιστα (σημειώνω με χαρά) την τιμή να βάλω ένα λιθαράκι στην καταπληκτική (όπως πάντα) μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή.
Τέλος πάντων, το βιβλίο είναι συναρπαστικό, γραμμένο με κέφι στο στυλ, ας πούμε, των Κοέν του Λεμπόφσκι, και το συστήνω ανεπιφύλακτα, αλλά-
αλλά. Δεν είμαι επουδενί ο πρώτος που το λέει (π.χ.): τα λεγόμενα «καλιφορνέζικα» έργα του Πύντσον, το εν λόγω δηλαδή και το Βάινλαντ (όχι όμως οι 49 στο σφυρί), είναι σαφώς πιο, πώς να το πω, αδύνατα ή μάλλον λιγότερο φιλόδοξα και ως εκ τούτου λιγότερο -πώς να το πω και πάλι- εντυπωσιακά ή μάλλον αποτελεσματικά κατά κάποιο τρόπο. Θέλω να πω τέλος πάντων, βλέπεις την εξυπνάδα αλλά δεν σε χτυπά η λάμψη της μεγαλοφυΐας όπως σε κάθε σελίδα του Ουράνιου τόξου ή του Ενάντια στη μέρα. Το Έμφυτο ελάττωμα είναι σχεδόν επίτηδες γραμμένο έτσι, θα έλεγα, δεν υπάρχει δηλαδή ούτε καν η υποψία κάτι πραγματικά γιγάντιου ή αινιγματικού πίσω από την πλοκή όπως ας πούμε στο Βάινλαντ (που απογειώνεται πραγματικά μόνο στις τελευταίες σελίδες με μια σκηνή περάσματος στον κάτω κόσμο που μένει στη μνήμη -ίσως το μόνο που μένει στη μνήμη απ’ όλο το βιβλίο).
Εντάξει, καθένας έχει τα γούστα του και τις απόψεις του. Δικαίωμα του Πύντσον να γράψει όσο φιλόδοξο ή μη βιβλίο θέλει, και στο κάτω-κάτω μια χαρά βιβλίο είναι το Ελάττωμα -διαβάστε το και θα με θυμηθείτε. Αυτό που θα ήθελα εγώ, ας πούμε, είναι να το είχε βγάλει πριν από το Ενάντια στη μέρα, όχι μετά. Να ήταν σαν ένα ιντερμέτζο μετά το (παραγνωρισμένο) Μέισον & Ντίξον, ένα σήμα που θα έλεγε «κοιτάξτε, είμαι ζωντανός και θυμηθείτε τι καλά που γράφω», ένα teaser για να εξάψει την περιέργεια, και μετά τσακ! το αριστούργημα, οι χίλιες τόσες σελίδες του απολαυστικότερου μυθιστορήματος που διάβασα τα τελευταία χρόνια, από σύγχρονη λογοτεχνία τουλάχιστον. Έτσι θα τόθελα· ή τουλάχιστον, ας μας κάνει τη χάρη να βγάλει ένα ακόμα αριστούργημα πριν αποσυρθεί στη χώρα που κανείς δεν ξέρει.
Τι εγωιστικά πλάσματα που είμαστε οι αναγνώστες -και μιλάμε και για τη συγγραφική ματαιοδοξία από πάνω.
ΥΓ. Πριν παρατηρήσετε ότι εδώ ο κόσμος καίγεται, διαβάστε ξανά την προηγούμενη παράγραφο 😉 Δεν έχω αυτή τη στιγμή να προσθέσω τίποτα σε όσα διάφορα διαβάζω, ούτε την παγωμάρα μου ούτε τον θυμό μου ούτε την σχεδόν-απόγνωση ούτε καγχασμούς. Ο Ποιητής μπορεί να βλέπει το Μεσολόγγι και μέσα από ενός είδους καθρέφτη ενίοτε.
τί γίνεται όταν ο κόσμος ολάκερος γίνεται Μισολόγγι όμως…
ή όταν οι πολιορκίες διχάζουν μέσα μας κι όχι μόνο έξω.μετά από μια απουσία ημερών, διαβάζω όλο και πιο θυμωμένα σχόλια για «ομάδες» (οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι κλέφτες, οι πολιτικοί, οι δείνα) ενώ κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να στιγματίζονται οι πράξεις και οι διαστρεβλωμένες έννοιες.τότε θα μπορούσαμε να κάνουμε μια αρχή και να ξεκινήσουμε να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, αντί να εξαντλούμαστε σε αφορισμούς.κι ο καθένας μας να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης του αλλά και την πρωτοβουλία του.
(ήθελα να σας ρωτήσω και κάτι άσχετο όμως, μήπως γνωρίζετε ένα παραμύθι, το «αγγέμ πουλί»; σας λέει κάτι;)
την καλημέρα μου
Καλημέρα χ.κ.! Οι διαστρεβλωμένες έννοιες, το νιουσπήκ των τελευταίων δύο χρόνων, μεγάλο κεφάλαιο -αλλά δεν θα πω άλλα, εγωιστή αναγνώστη! 🙂
Ούτε για το παραμύθι δυστυχώς έχω να πω τίποτα. Μόνον ότι ίσως είναι από περιοχή που τσιτακίζει, πχ Κρήτη: αν το «αγγέμ» προφερθεί «ατζέμ», σημαίνει στα τουρκικά «Πέρσης, περσικό». Το περσικό πουλί;
(hypocrite lecteur-mon semblable,mon frere!)
εννοώ οτι αυτή η στάση θα άνοιγε το δρόμο προς την απόδοση δικαιοσύνης κι όχι στο ατελέσφορο τσουβάλιασμα που δεν βγάζει πουθενά.
το αγγέμ πουλί, ήταν το μοναδικό (!)παραμύθι που μου έλεγε η γιαγιά μου αλλά ήμουν πολύ μικρή κι έχει σχεδόν σβηστεί από τη μνήμη μου.θα μπορούσε κάλιστα να είναι το περσικό πουλί,ήταν η ιστορία ενός μαγεμένου πρίγκηπα που έγινε πουλί και μετά θυμάμαι να πέφτει μέσα στο μέλι..;θα’θελα πολύ να το ξαναβρώ!
http://www.press.uchicago.edu/Misc/Chicago/039250.html
από τα άνθη του κακού -προς αποφυγήν παρεξηγήσεων!
ναι βρε, το ξέρω, τι εστέτ θα ήμουν; 🙂
ααα εγώ δεν βάζω ταμπέλες (μάλλον τις βγάζω) 🙂
Μεσιέ Δύτα, για τον εγωισμό του κάθε Πίντσον, δηλαδή του οποιουδήποτε δυσνόητου, απαιτητικού αναγνώσματος, γιατί δεν λες τίποτε;
Βρε συ Τρόλη μου, δεν σε αναγκάζει ο Πύντσον να τον διαβάσεις (εγώ σε αναγκάζω!). Άσε που δυσνόητο, δεν θα τον έλεγα. Κόλλησες στις πρώτες δέκα-είκοσι σελίδες του Ουράνιου τόξου;
Ο εγωισμός (αυταρέσκεια;) που αναδύεται από κάποια έργα τέχνης είναι αυθύπαρκτος, δεν έχει να κάνει με εξαναγκασμό. Είτε τα προσεγγίσω είτε όχι, ο εγωισμός θα είναι εκεί (όπως κι ο δικός μου πληγωμένος εγωισμός όταν δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τι θέλει να πει ο ποιητής).
Και δεν τα έχω με τον Πίντσον απαραίτητα, ο οποίος ίσως να μην είναι δυσνόητος, αλλά καλό είναι όταν τον διαβάζεις να ‘χεις ανοιχτή και τη σελίδα της ΠιντσονΠίντιας για να αντιλαμβάνεσαι όλες τις αναφορές που κάνει.
Απλώς λαϊκίζω και τρολάρω για να ξεχάσω το ΠΑΣΟΚ. Θα πάω να τρολάρω και στο μπλογκ μου, οπουδήποτε, αρκεί να σταματήσω να τρέμω απ’ τα νεύρα μου.
Ορίστε λοιπόν μερικές λαϊκίστικες τρολιές δια χειρός Τόμας Πύντσον (Ενάντια στη μέρα):
«…Ο πίθηκος εξελίσσεται σε άνθρωπο, και αυτό είναι το επόμενο βήμα- ο άνθρωπος εξελίσσεται σε τι; Σε κάποιον σύνθετο οργανισμό, στην αμερικανική μετοχική εταιρεία, για παράδειγμα, στην οποία ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο έχει αναγνωρίσει νομικό πρόσωπο – ένα νέο ζωικό είδος, το οποίο μπορεί να ξεπεράσει οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει μόνος του ένας άνθρωπος, όσο έξυπνος και δυνατός κι αν είναι» (σελ. 169)· «Οπότε… λοιπόν», είπε ο Ράντολφ (…) «μας οδηγεί ο φόβος; Εκεί καταντήσαμε; Ένα μάτσο κουνέλια που κινούνται σπασμωδικά, ντυμένα με στολές που προορίζονταν για άντρες;» «Το θεμέλιο του πολιτισμού, φίλε», είπε χαρωπά ο Ντάρμπι. «Πάντα έτσι ήταν» (σελ. 280)· ψάχνοντας αφορμή για να συλλάβουν τους απεργούς, οι οποίοι ήταν Έλληνες και Βούλγαροι, Σέρβοι και Κροάτες, Μαυροβούνιοι και Ιταλοί. «Εκεί πέρα στην Ευρώπη», εξήγησε ο Γιούμπολ, «όλοι αυτοί σκοτώνονται μεταξύ τους για κάτι μπερδεμένες πολιτικές θέσεις που κανείς τους δεν τις καταλαβαίνει. Αλλά μόλις έρχονται εδώ, μέχρι να πεις κύμινο, αφήνουν στην άκρη όλα εκείνα τα αρχαία μίση και γίνονται αδέρφια στον αγώνα, γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά ποια είναι ακριβώς η κατάσταση» (σελ. 1141).
εξαιρετικά αποσπάσματα-να κάποια «έξυπνα» προκάτ τσουβαλιάσματα για να γλυτώνουν κάποιοι από τις προσωπικές τους ευθύνες
[…] Άρθρο για το Έμφυτο Ελάττωμα στο ιστολόγιο “Ο Δύτης των Νιπτήρων”. Like this:LikeBe the first to like this post. […]
Άρχισα το «Εμφυτο Ελάττωμα», επειδή σταμάτησα στο «against the day» όταν κυκλοφόρησε. Όταν λέω σταμάτησα, εννοώ σταμάτησα να διαβάζω γενικά λογοτεχνία, πάσχω γιατρέ μου.Έλπιζα να ξαναγυρίσω πίσω στο against, περίπου όπως περιγράφεις την ιδανική σειρά δημοσίευσης, δύτη, αλλά τζίφος.
Δεν έχω διασκεδάσει περισσότερο με συγγραφέα περισσότερο απ’ τον Πύντσον, ακόμα και το Βάινλαντ μου άρεσε. Και δε νομίζω να υπάρξει άλλος για τον οποίο θα σπαταλήσω τόσο χρόνο για να μπω στο λαβύρινθο των κρυπτοαναφορών του. Παρεμπιπτόντως, είναι απολαυστικά και τα πυντσόνεια audio books, οι μανιακοί θα τα εκτιμήσουν.
Γράφω το σχόλιο για να ενθουσιαστώ και να ανεβάσω τον εγωισμό μου -ως αναγνώστη. Αλλά για το «vice», δεν υπήρχε καταλληλότερη λέξη απ’ το «ελάττωμα»;
arcades, ευκαιρία να ξαναγυρίσεις λοιπόν! 🙂 Με το Against the day, δεν θα το μετανιώσεις, νομίζω.
Με την ευκαιρία, παιδιά, να σημειώσω ότι λόγω μετακόμισης δεν θα με βρίσκετε στο ίντερνετ παρά μόνο καθημερινές, ώρες γραφείου, για ένα μήνα περίπου. Ξέρω, σκασίλα σας, αλλά είπα να το πω. 🙂
α, για το vice, δες εδώ τη συζήτηση: http://pynchonikon.wordpress.com/2010/08/30/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%af%cf%84%ce%bb%ce%bf-inherent-vice/
δυτη το είδες αυτό που ετοιμάζουμε; http://www.thezone.gr ; Να σε υπολογίζω για κείμενο στο επόμενο τεύχος;
Καλημέρα! Δεν το είχα δει, όχι, πολύ ενδιαφέρον. Ευχαριστώ ιδιαίτερα και για την πρόσκληση! Αλλά η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον μέχρι το τέλος του χρόνου το βλέπω πολύ-πολύ δύσκολο, πρώτον, δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορώ να γράψω που θα σταθεί επάξια, δεύτερον. Αν και αυτή η παρατήρησή μου για την ομοιότητα του Π. με τον ύστερο Μπάροουζ όλο γυρνά στο μυαλό μου, τώρα που το σκέφτομαι… αλλά όχι, θα αντισταθώ στον πειρασμό. Νομίζω.
(κυρίως είναι ότι αυτό το εξάμηνο για ελάχιστα βλέπω να έχω χρόνο)
δυτη μη μου αγχωνεσαι 😉 το πρωτο τευχος θα βγει σε ενα μηνα απο τωρα που σημαινει πως εχεις ακόμα 4 μηνες να προετοιμαστεις για το επομενο… Σε υπολογίζω για το επομενο και θα σε ειδοποιησω μόλις βγουμε (τελος Οκτωβρη αρχες Νοεμβρη το βλεπω…)
Δύτη, συγχώρησέ με αν φανώ επιφανειακά φιλολογικός ή και ψείρας:
Όμως, δεν νομίζεις κι εσύ ότι θα έπρεπε να καταλήξεις σε μια γραφή του Π@ντσον -όποια κι αν είναι αυτή;
Θέλω να πω, με -υ- στην πρώτη πρώτη φράση του άρθρου σου (και αλλού), ενώ με -ι- στην «ετικέτα».
(Βέβαια, αν αληθεύει ότι η «ετικέτα» είναι πιο επίσημη…)
Θα έπρεπε βέβαια -μάλλον έχω συνηθίσει στο «Πύντσον». Απ’ την άλλη, εδώ δεν μπορούμε να καταλήξουμε αν προφέρεται Π*ντσον Π*νσον ή πώς τέλος πάντων…
Πάντως, οι Αμερικανοί με τους οποίους έχω έρθει σε επαφή το προφέρουν τσ, όπως chair, cheese, chopper, κ.τ.λ.. Και το «ι» είναι αποτέλεσμα της απλουστευτικής τάσης των τελευταίων δεκαετιών στη γραφή των ξένων ονομάτων. Οπότε, εγώ τουλάχιστον γράφω «Πίντσον».
Είχα βασιστεί εδώ -αν και τώρα που το ξανακούω, και αυτό το -σ- ένα ανεπαίσθητο -τσ- είναι. Π*ντσον, λοιπόν.
Ειναι ενα-ας πουμε φιλοδοξο- project που ξεκινησε σχεδον ως αστειο στο evil witch. Επειδη η Κλιφορνια κια η Αριζονα ειναι οι πολιτειες οπου διαδραματιζονται τα ηδη γραμμενα και τα μελλουμενα σε δυο απο τα τρια διηγηματα της τριλογιας, παιρνω το θαρρος να το αναρτησω εδω, για να δω αντιδρασεις.
«Οπως σας υποσχεθηκα, δεν καθομαι. Kαι ιδου το πρωτο κεφαλαιο του πρωτου διηγηματος της τριλογιας:
The Tunnel of love. Love is the drug.-I
Ο συνοριακός σταθμός εισόδου στις ΗΠΑ στην πόλη San Luis της Arizona έχει έξη λωρίδες κυκλοφορίας, ενώ της εξόδου προς το Μεξικό μόλις δυο. Πολλοί θέλουν να πάνε στην γη της επαγγελίας, αλλά λίγοι επιστρέφουν στην… κόλαση.
Η μικρή συνοριακή μεξικάνικη πόλη San Luis Rio Colorado απλώνεται σε 7 χιλιόμετρα παράλληλα με τα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ.
Δυτικά των δυο συνοριακών πόλεων απλώνεται η έρημος της Sonora και οι συνοριακοί φράκτες.
Από την San Luis της Arizona φθάνεις μετά από 250 χιλιόμετρα περίπου στο San Diego και από εκεί μετά 200 χιλιόμετρα στο κέντρο του Los Angeles.
…………………………………………………………………………………
Ο Pedro ήταν ίσως ο πρώτος νονός ναρκωτικών στην μεξικανική πολιτεία της Sinaloa στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Θεωρείται ότι ανήκει στην πρώτη γενιά των μεγάλων λαθρεμπόρων μαριχουάνας του Μεξικού. Ήταν επίσης ο πρώτος που χρησιμοποίησε αεροπλανο για να περάσει λαθραία ναρκωτικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η μικρή Dolores, όμορφη μελαχρινή, πραγματική καλλονή στα νιάτα της, είχε ερωτευτεί τον Pedro. Από την σχέση τους το 1992 , λίγο πριν σκοτωθεί ο εραστής της από την ανταλλαγή πυρών με την Ομοσπονδιακή αστυνομία του Μεξικού, είχε γεννηθεί ένα κοριτσάκι, η Maria Suzanna.
…………………………………………………………………………………………………………
«Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012 11:59
Η Μεξικανή βασίλισσα της ομορφιάς που σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών και στρατού στην πολιτεία Σιναλόα, είχε χρησιμοποιηθεί ως ανθρώπινη ασπίδα.
Σύμφωνα με τον μεξικανικό Τύπο, η όμορφη μελαχρινή που ήταν γνωστό φωτομοντέλο και βραβεύτηκε στο διαγωνισμό ομορφιάς «Διεθνής Ανατολικός Τουρισμός» στην Κίνα το Μάιο του 2011 και εστέφθη «Γυναίκα της Σιναλόα» το Φεβρουάριο του 2012, ταξίδευε μαζί με τον μνηστήρα της, ο οποίος ήταν μέλος της συμμορίας και επίσης σκοτώθηκε κατά την ανταλλαγή πυρών με τους στρατιώτες.
Το πτώμα της Maria Suzanna …. βρέθηκε μέσα στο αυτοκίνητο το οποίο καταδίωκαν οι αρχές. Δίπλα της οι ερευνητές βρήκαν ένα Καλάσνικοφ ΑΚ-47, σύμφωνα με τον εισαγγελέα.”
…………………………………………………………………………………………………………
Η είσοδος του υπόγειου τούνελ βρίσκεται μέσα σ’ ένα εργοστάσιο πάγου του San Luis Rio Colorado, ενώ η έξοδος βρίσκεται καλά κρυμμένη μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο του San Luis. Το τούνελ είχε κατασκευασθεί σε βάθος 20 μέτρων από την επιφάνεια του εδάφους και είχε ύψος σχεδόν 2 μέτρα. Το είχαν κατασκευάσει ξυλουργοί μεταλλείων με ξύλινους δοκούς 10×15 εκατοστά ενώ ήταν επενδεδυμένο με σανίδες σε όλο το μήκος του.
Ο ταμίας κρατούσε την βαλίτσα με το αντίτιμο της τελευταίας παράδοσης σε μετρητά, ένα εκατομμύριο USD περίπου. Η δουλειά είχε τελειώσει με έναν νέο dealer, οι μεταφορείς είχαν φύγει, το αφεντικό είχε ειδοποιηθεί και ήταν έτοιμοι να μπουν στο αυτοκίνητο για τον δρόμο της επιστροφής. Η Dolores τα΄χε σκεφτεί όλα. Το’ χε πάρει απόφαση. Μετά τον τραγικό θάνατο της μοναχοκόρης της, τίποτα δεν την κρατούσε πια στο Καρτέλ ως βοηθό του ταμία, ούτε στο Μεξικό. Θα τον σκότωνε τον πούστη , θα παιρνε τα λεφτά και θα διέφευγε μέσα από το tunnel στην Arizona και από εκεί …θα ‘βλεπε. Θα έγλειφε τις πληγές της μέχρι να πεθάνει. Μονάχη ή με έναν καινούργιο σύντροφο λίγο πριν το φθινόπωρο της ζωης της.
Ένα αυτοκίνητο γεμάτο βενζίνη με πινακίδες California ήταν σταθμευμένο και την περιμενε , σε γειτονικό παρκιν του San Luis μόλις μερικές δεκάδες βήματα από την έξοδο του τούνελ προς την Arizona . Tα κλειδιά του αυτοκινήτου ήταν στην τσάντα της μαζί με ένα πιστολι.
Μια τεκίλα amigo, είπε στον ταμία, προτείνοντας του ένα ασημένιο μπουκάλι τσέπης, ενώ αυτή έπινε ήδη από ένα δεύτερο μπουκάλι. . Ο ταμίας διψασμένος για πιοτό όπως ήταν, πήρε την φιάλη ξεβίδωσε το πώμα της και ρούφηξε γρήγορα 5- 6 γουλιές, πριν λυγίσουν τα πόδια του και σωριαστεί αναίσθητος, δίπλα στην είσοδο του τούνελ στο άδειο εργοστάσιο πάγου.
« Στα πρώτα στάδια της απώλειας συνείδησης, η αναπνοή είναι συχνά επαρκής ή ακόμα και γρήγορη, Αν και η κατάσταση του θύματος προχωρα προς βαθύ κώμα, μερικές φορές συνοδεύεται από πνευμονικό οίδημα, και, τέλος, καρδιακή ανακοπή. Το χρώμα του δέρματος γίνεται μπλε από τα συμπλοκα κυάνιου αιμογλοβινης. Η θανατηφόρα δόση για τον άνθρωπο είναι χαμηλό γυρω στα 1.5 mg CN- / kg σωματικού βάρους…»
Ειχε καταφέρει να πιει διάλυμα κιανυουχας τεκίλας 80 ml , περιεκτικότητας 5% σε κυάνιο, τριπλάσια ποσότητα για τα …κιλά του, άρα σε μερικά λεπτά θα περνούσε δια παντός στην αιωνιότητα ως ταμίας και ως άνθρωπος.