Διαβάζω στο περίφημο εγχειρίδιο σαβουάρ βιβρ της βαρόνης Σταφ (που, λέει, δεν ήταν καν βαρόνη), για τα αρμόζοντα θέματα συζήτησης στις κοινωνικές συναναστροφές:
Οι αμφιτρύωνες προσπαθούσι να ομιλώσι περί θεμάτων ουδετέρων, αλλ’ ευαρέστων και ευθύμων. Αι καλαί τέχναι, η φιλολογία, τα ταξείδια κλπ. θα τοις παράσχωσιν ύλην δια συνομιλίαν. Θα προσπαθήσωσι να μη ομιλώσι περί πολιτικών, θέματος ανιαρού δια τας κυρίας και πολλάκις παρέχοντος κακήν χώνευσιν εις τους κυρίους.*
Σε μια νεότερη εκδοχή του είδους,** ανάμεσα σε άλλες χαριτωμένες συμβουλές,*** υπάρχει ένα αντίστοιχο κεφάλαιο με τον υπότιτλο «Θέματα καθιερωμένα στις συζητήσεις». Τέτοια είναι, διαβάζουμε: Η πολιτική, η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η αξία των διαφόρων μεγάλων στόλων, ο στρατός, οι ξένοι, διάφορες ευχάριστες ιστορίες, ανέκδοτα. Αυτά πια το 1970 πάνω-κάτω.
Πρέπει να παρατηρήσουμε ωστόσο ότι λίγο αργότερα, σε ένα υπόδειγμα μενού (για την ακρίβεια, μενύ) επισήμου γεύματος υπάρχει η σημείωση: Η πολιτική συζήτηση χαλά την όρεξη της δεσποινίδος Φανής.
Για του λόγου το αληθές, αν δεν με πιστεύετε:
***
* Οδηγός της καλής συμπεριφοράς παρά τη νεωτέρα κοινωνία, υπό της Βαρώνης Σταφ· μετάφρασις εκ της ΙΖ΄. Γαλλικής εκδόσεως υπό της Κυρίας ***. Έκδοσις νεωτάτη, Οίκος Μιχ. Ι. Σαλιβέρου Α.Ε. χ.χ., σελ. 81. Το πρωτότυπο εκδόθηκε το 1889, η μετάφραση υπολογίζω ότι χρονολογείται στις αρχές του 20ού αιώνα ή ίσως και στα τέλη του 19ου. Η πληρέστερη βιογραφία της που μπόρεσα να βρω είναι αυτή, δεν μπόρεσα ωστόσο να εντοπίσω ποια απ’ όλες αυτές είναι η 17η γαλλική έκδοση. Πρέπει να είναι πάντως μια από τις πρώτες, καθώς εδώ φαίνεται η 24η έκδοση να βγήκε το 1891, μέσα σε μόλις δύο χρόνια! Ορίστε και το αντίστοιχο χωρίο περί δυσπεψίας στα γαλλικά: εδώ.
** Οδηγός καλής συμπεριφοράς (savoir-vivre) (τσέπης), Editions «Elite», Génève-Suisse [στην πραγματικότητα: Εκδοτικός οίκος Χάρη Πάτση Ε.Π.Ε., Αθήναι – Θεσσαλονίκη], χ.χ. (περ. 1970). Υποθέτω στη σειρά Βιβλιοθήκη της Σύγχρονης Γυναίκας, που μοιάζει να σταμάτησε το ’71.
*** Για παράδειγμα: [στις διαλέξεις] μην κάθεσθε στην πρώτη σειρά όταν η φωνή του άλλου σας αποκοιμίζει, ή αυτό που θυμίζει γελοιογραφία σε περιοδικό με σταυρόλεξα: αν δήτε ότι οι καλεσμένοι σας δεν έχουν τη διακριτικότητα να αποσυρθούν, δηλ. να φύγουν, επικαλεσθήτε με χάρη το περασμένο της ώρας λέγοντας π.χ. «αχ, αυτός ο άνδρας μου, έχει τόση ανάγκη από ύπνο» ή «οι ενοικιαστές του κάτω πατώματος είναι τρομεροί. Με τον ελάχιστο θόρυβο μετά τις 12 μας στέλνουν ένα σημείωμα γεμάτο παράπονα».
«Οι ενοικιαστές των άλλων χωρών είναι τρομεροί. Με το ελάχιστο χρέος μας στέλνουν το ΔΝΤ» 🙂
Χμφφφ! Χο, χο, χο! Να ‘σαι καλά, Δύτη!
Μια κρίσιμη απορία είναι: Από ποια εποχή άραγε προερχόταν το πρωτότυπο με τη μαντμαζέλ Φανή και την οικογένεια (Φιρ)φιρή;
Και ποιος ευλογημένος άνθρωπος δεν σκέφτηκε καν να αλλάξει, εκτός από τους Φιρφιρήδες και τους Μένιους (!), και την αναφορά σε συζητήσεις περί πολιτικής (ένα θαυμαστικό), των ξένων (!!) και του στρατού (!!!) —το 1970;;;
Γιατί όλο αυτό μου θυμίζει κείμενο από τα τέλη του 19ου, άντε αρχές του 20ου αιώνα και εκδοτικό μπαλαμούτι τ.δ.τ. 70; 🙂
HappyHour, 😀 😀
drsiebenmal, και μένα μου έκανε εντύπωση. Υποτίθεται ότι το βιβλίο είναι γραμμένο απευθείας στα ελληνικά, μάλιστα στην εισαγωγή γράφει ότι η ετικέτα της εποχής της Σταφ είναι πια ξεπερασμένη. Ενδιάμεσα κείμενα μεταξύ της βαρόνης και του επίμαχου βιβλίου μου λείπουν για να δω ομοιότητες, αλλά η υπόθεση που έκανα ήταν ότι το κοινό στο οποίο ενδεχομένως απευθυνόταν μια τέτοια έκδοση το ’70 ίσως μπορούσε άνετα να συμφωνήσει σε τέτοιες συζητήσεις χωρίς να παρεκκλίνει. Εκτός από τη δίδα Φανή, βέβαια.
Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει, «μην ομιλείτε πολιτικώς προς την Φανή» που θα έλεγε και το άσμα
Βρε δύτη, δεν παίζεσαι! 🙂 🙂 🙂
χαχαχα, δεν υπάρχει!
εμένα πάλι αυτές οι συζητήσεις μου τη φτιάχνουν την όρεξη!
Νομίζω ότι είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη να στρωθούμε από κοινού για να συντάξουμε των σαβουάρ βιβρ διαδικτυακών συναναστροφών. Να βρουν οι επόμενες γενιές κάτι κι από μας. Το κεφάλαιο με τίτλο tee hee hee, δικό σου. Δικαιωματικά.
Yπάρχει και το «πάμε για ύπνο μήπως και θέλουν να φύγουν οι άνθρωποι» που έλεγε η μαμά παιδικής φίλης όταν δεν λέγαμε να ξεκουνήσουμε.
Μερσί παίδες και κόρες, χαίρομαι που σας άρεσε.
Τσαλαπετεινέ, μου κάνει κλικ η πρόταση αλλά θέλει σκέψη, που θέλει χρόνο, που … … Tee hee hee.
Ξανακοιτάζω στο μεταξύ το μενύ και παρατηρώ ότι στο δείπνο με την ασημένια ζαρντινιέρα το μενού είναι εντελώς, ας πούμε, κουτούκι-στάιλ; Η ρετσίνα και το μπρούσικο (sic) δεν χαλάνε διόλου την όρεξη της δίδος Φανής.
Μα δεν είναι δυνατόν Δύτη!
Σε ποστ με θέμα το σαβουάρ βιβρ λες «παίδες και κόρες»; Το πρέπον είναι «Κόρες και παίδες». Τέλος πάντων, συγχωρείσαι γιατί μάλλον δεν άκουγες τον Διακογιάννη που άρχιζε τις μεταδόσεις των αγώνων με το περίφημο «Κυρίες δεσποινίδες και κύριοι…»
(χρόνος μπορεί να μην υπάρχει, όμως έχουμε χρόνια μπροστά μας)
Μπάρμπα Δύτη,
για να ενημερώνεσαι επί των καλών τρόπων:
Ωραίο!
Πάντως, μπορεί το αμερικανικό σύστημα να κάνει κόσμο να σηκώνει τα φρύδια του εδώ, είναι το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα φας μπιζέλια με κάποια αξιοπρέπεια. Δοκίμασε να στοιβάξεις μπιζελάκια στην πίσω πλευρά του πηρουνιού και θα με θυμηθείς…..
Τσαλαπετεινέ: Κόρες και παίδες Κόρες και παίδες Κόρες και παίδες Κόρες και παίδες Κόρες και παίδες Κόρες και παίδες (μα ακούγεται ωραία τώρα αυτό;)
Γρηγόρη: Μάλιστα. Κάποια τα ήξερα, αλλά τέτοια ταχυδακτυλουργικά με το πηρούνι να αλλάζει χέρι κάνουν οι Αμερικάνοι ε; Στα βιβλιαράκια που κοίταξα εγώ πάντως, υπάρχει η γαλλική και η αγγλική ετικέτα. Έχει να κάνει με το αν στο γεύμα οι οικοδεσπότες κάθονται δίπλα-δίπλα ή αντικρυστά.
Καλημέρα!
Όχι όταν το λες πολλές φορές και με αυτό το ύφος!
Δύτη εμένα αυτό ήταν το πρώτο που μου έκανε εντύπωση: το μενού greek ταβέρνα 😉 Κι άντε, πες ήθελε να δείξει ένα υπόδειγμα μενού ελληνικού στυλ – το θέμα είναι ότι σ’αυτή την περίπτωση θα έπρεπε νομίζω όλα να σερβιριστούν με άλλο τρόπο, π.χ. η φέτα μαζί με το φαγητό (το καμαμπέρ ή ακόμα και η ταπεινότερη ελληνική γραβιέρα μπορούν να σερβιριστούν μετά, αλλά η φέτα;; :))
Α, επίσης βρήκα το βίντεο με το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό σαβουάρ βιβρ πάρα πολύ επιμορφωτικό 🙂 Πιο πρακτικοί οι Αμερικάνοι, αλλά αυτό το να βάζουν τα χέρια τους κάτω απ’το τραπέζι (το έχω προσέξει και σε αμερικανιές ταινίες) στην Ευρώπη θα θεωρούνταν πολύ αγενές – μέχρι κι η γιαγιά μου το απαγόρευε στα παιδιά της (και δεν ήταν και καμιά μεγαλοαστή).
Α προπό, η μάνα μου έχει ακόμα οδηγό μαγειρικής από τότε που παντρεύτηκε (λέει τις ποσότητες και σε γραμμάρια/κιλά και σε δράμια/οκάδες :)) που έχει σελίδες επί σελίδων περί σαβουάρ βιβρ (Σοφία Σκούρα λέγεται η συγγραφέας, αν θυμάμαι καλά).
k2, το όνομα Σοφία Σκούρα κάτι μου λέει και μένα. Αναρωτιέμαι αν γράφει κάτι για τα θέματα συζήτησης. Έρριξα μια ματιά και σε άλλον έναν οδηγό σαβουάρ βιβρ, νομίζω και κείνον γύρω στο ’70, αλλά δεν είχε τίποτα τέτοιο.
Όχι δε γράφει, ούτε η έκδοση με τις οκάδες και τα δράμια, ούτε και η έκδοση με τα κιλά και τα γραμμάρια.
Εξάλλου, όταν τρώνε, δε μιλάνε.
Υπάρχουν και τα business lunch -εξάλλου, για κάτι θα πρέπει να μιλήσει και η δις Φανή.
Και σκέφτομαι επίσης, για το μενού, ότι η βαρόνη Σταφ απευθυνόταν σε τέλος πάντων μεγαλοαστούς ή έστω επίδοξους, μιλώ και για την ελληνική μετάφρασή της, ενώ το εγχειρίδιο με τους Μένιους και τις ρετσίνες στους γνωστούς μικροαστούς του ’70 με το VAT 69 στο τραπεζάκι του σαλονιού. Σκέφτομαι ακόμα ότι το φαγητό έπρεπε να ανταποκρίνεται τόσο στις συνήθειες των ως άνω συνδαιτημόνων (που αν δεν ήταν καλεσμένοι με τη δίδα Φανή θα πήγαιναν ξέρω γω να τσακίσουν παϊδάκια στα Βλάχικα Βάρης), όσο και στις μαγειρικές γνώσεις της υπηρεσίας, που δεν θα ήταν δα και Γαλλίδα.
Χαχα, σωστό κι αυτό!
Με πρόλαβε ο Γρηγόρης: το κοίταξα κι εγώ, η Σοφία Σκούρα δεν αναφέρει τίποτα για τα θέματα συζήτησης. Αναφέρει μόνο πώς καλούμε σε γεύμα/δείπνο, πώς απαντάμε στην πρόσκληση (και ευχαριστούμε μετά), ποιον βάζουμε να κάτσει δίπλα σε ποιον και πώς φερόμαστε στο τραπέζι: π.χ. αν κύριε Δύτη καθεστε δίπλα σε μια κυρία ή δεσποινίδα θα πρέπει να τραβήξετε την καρέκλα της «για να καθήση». 🙂
ωραίο δύτη!
Υ.Γ.φαντάζομαι τους ιστορικούς του μέλλοντος που θα ασχοληθούν με την εποχή μας, να πέφτουν πάνω σε αρκετούς οδηγούς με τον ευγενή τίτλο savoir survivre
😉
savoir survivre, ωραίο, και ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν. Ας επιβιώσουμε πρώτα και μετά το γράφουμε.
καλησπέρα Δύτη!
έτυχε να διαβάσω κάτι σε savoir – faire …
συνειδησιακή γραφή με θέμα την κυρία Νταλογουέη…την τέλεια οικοδέσποινα!
vivez incosciemment!εκεί να δείτε θέματα συζήτησης…δε σου κόβουν την όρεξη, σου κόβουν τα πόδια…
Τώρα εγώ είμαι βαθιά προβληματισμένος.
Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που ενώ τα άλλα ζευγάρια είναι δίπλα-δίπλα, τον κύριο Μένιο τον έβαλαν δίπλα στη Φανή και τον κύριο Μάριο δίπλα στην κυρία Μένιου;
Μήπως σε προηγούμενη σύναξη ο κύριος Μάριος είχε φερθεί απρεπώς προς τη Φανή;
Και αν συνέβη αυτό τι από τα δύο συνέβη:
Ή η Φανή ζήτησε να τον απομακρύνουν, ή η κυρία Μένιου ευελπιστεί να της φερθεί και εκείνης ανάρμοστα.
Μόνο εγώ τα σκέφτομαι αυτά; :gin:
😀 και όχι gin (με tonic βέβαια 😳 )
Καλημέρα!
katabran, για το vivre incosciemment έχει οδηγίες χρήσεως όμως; Όλα κι όλα.
Αλφρέδε, δεν κάθονται τόσο μακριά το ζεύγος Μένιου: πρέπει να φανταστείς το τραπέζι ορθογώνιο, με τους οικοδεσπότες μάλλον αντικρυστά, οπότε όπως το φαντάζομαι οι Μένιοι κάθονται διαγώνια αντίκρυ.
Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον στο βιβλιαράκι είναι η ιστορία μιας κοπέλας. Υπάρχει λέει ένας κανόνας ότι στην καρτ-βιζίτ μιας ανύπαντρης, γράφεται μόνο το ονοματεπώνυμο, χωρίς τίτλο ούτε διεύθυνση ή τηλέφωνο. Παράδειγμα: μια άδεια κάρτα-επισκεπτήριο, μόνο με το όνομα «ΤΕΡΗ ΓΑΛΑΤΗ».
Ένας άλλος κανόνας, λέει πώς στέλνουμε ευχές, ευχαριστίες κλπ. γράφοντας μια σύντομη σημείωση στο επισκεπτήριό μας. Ένα από τα παραδείγματα είναι το επισκεπτήριο της Τέρης Γαλάτη, στο οποίο η κοπέλα γράφει: «Τις καλύτερες ευχές μου για το γάμο σου».
Βλέπετε το αισθηματικό δράμα που παίχτηκε; Καημένη Τέρη, πάντα ευκολόπιστη και πάντα προδομένη…
Προφανώς η δεσποινίς Φανή προτιμά διάφορες ευχάριστες ιστορίες και ανέκδοτα, ίσως και συζητήσεις για της αξία των διάφορων μεγάλων στόλων…
Και τους ξένους, και την αμοιβαία εμπιστοσύνη, μην το ξεχνάμε. (ανάθεμα αν μπορώ να φανταστώ πώς είναι μια κουβέντα περί αμοιβαίας εμπιστοσύνης)
Ή μια συζήτηση για αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ ξένων….
[…] Αυτή τη φορά τα λόγια ανάμεσα στα τραγούδια εμπνευσμένα από posts των του κανενός το ρόδο/ πορτατίφ/ ο δύτης των νιπτήρων […]
Δεν υπαρχει αυτο!
Τελικα θα με δωσεις τη συνεντευξη που λεγαμε;
Διαβασε αυτο αν θες :
http://mag-gr.blogspot.com/2011/09/science-illustrated.html
Και αν θες γινε αναγνωστης στα μπλογκ μου.
Ευχαριστω.
Υπάρχει και η ανατολική ετικέττα, ελληνική παραλλαγή: έρχονται τα πιατάκια με τα μεζεδάκια, τσιμπάμε με τα περουνάκια, μαχαιράκια υπάρχουν μόνο κανα δύο για όλους, -να μην κόβουν πολύ, ορ. σχετικό αφήγημα του Γ. Ιωάννου- κάνουμε καμιά παπαρίτσα στη σαλτσούλα, κι’ άμα αδειάσει το ποτηράκι μας, πιάνουμε το μισόκιλο και γεμίζουμε ολωνών. (στη Θεσσαλονίκη έπινα με ένα γέρο. Όταν άδειαζαν τα ποτήρια, μού το θύμιζε, μιας και ήμουν ο νεότερος, με την ευγενική ερώτηση «πετρέλαιο έχουν τα χέρια σου;»
Καλό φθινόπωρο Δύτα και όλοι με τα ορέα σας, πριν μήνες, Δύτη, κατέστρωνες συνάντηση στο Κλεινόν Άστυ, και τώρα με αφορμή τις ετικέττες το θυμήθηκα, διότι κάτι τέτοιο οραματίζεσο εθιμοτυπικόν, φαντάζομαι και όχι τέϊον.
Στέφανε, νάσαι καλά αλλά συνεντεύξεις δεν δίνει το μαγαζί, πόσες φορές να το πω;
Βασίλη, καλό φθινόπωρο -έχεις δίκιο, είμαι ασυγχώρητος. Ίσως καταφέρουμε κάτι εκεί στην αλλαγή των μηνών. 😉
Τα ζευγάρια πρέπει να κάθονται απέναντι!!
Έτσι , η οικοδεσπότις τους δίδει την ευκαιρία να συνομιλούν βλέποντας ο ένας τον άλλον, άρα αποδέχεται και τιμά την ..εγγυ΄τητα που δικαιολογείται από το δεσμό κλπ κλπ.
Αν τους έβαζε δίπλα, τι θα υπονοούσε;; 😉
Το λέω διότι έχει μεγάλη σημασία και για την περίπτωση των ..οιωνεί, ήτοι αν στο τραπέζι η οικοδεσπότις θέλει να βοηθήσει να ..ψηθεί κατάσταση (προξένεμα), ..καταλαβαίνετε τη σημασία που έχει το απέναντι , από το δίπλα και για τον κύριο και για τη δεσπονίδα, σχετικά με την «εικόνα τους»..
Αυτά , ανεξαρτήτως οδηγών είχαν σημασία και ..επί των ημερών μου (όταν ήμουν νέος, sorry, όταν ήμουν μικρός 🙂 )
Αν σε κάποιο τραπέζι (έστω και φοιτητικό) πήγαινες να καθήσεις όπου έβρισκες και η οικοδέσποινα σου έλεγε «καλύτερα να καθήσεις εκεί» έπρεπε να ..το πιάσεις το υπονοούμενο (ΑΝ ήταν τέτοιο) και να το διαχειριστείς (ήταν ή δεν ήταν) για να μην ..προσφέρεις γέλιο με την αφέλειά σου .
Τώρα που διάβασα το post κατάλαβα τι γινόταν τότε (χο χο χο)
το «οιωνεί» με όμικρον (δεν ήταν σκόπιμο και ας προηγούνται τελίτσες) 🙂
Πωπώ, μπλεγμένα πράγματα! Οπότε ποιον έχει στο μάτι η δις Φανή, τον κύριο Μάριο;