ΕΓΩ: Τι θα γίνει, θα γράψεις για το ομαδικό μπλογκάρισμα περί φόβου;
Ο ΔΥΤΗΣ: Ρε συ, τι να γράψω, δεν μούρχεται τίποτα.
ΕΓΩ: Πρέπει να γράψεις, όλος ο καλός ο κόσμος θα γράψει, τρεις προσκλήσεις σου κάνανε.
Ο ΔΥΤΗΣ: Μα δεν μπορώ να γράψω με δοσμένο θέμα, τρεις φορές προσπάθησα.
ΕΓΩ: Βάλε αυτό του Κορτάσαρ, για το πώς να νιώσετε φόβο.
Ο ΔΥΤΗΣ: Το έχω βάλει παλιά, ξέχασες;
ΕΓΩ: Βάλε εκείνη την τρομακτική φράση του Στήβενσον.
Ο ΔΥΤΗΣ: «Γιατί, με κάποιο διαβολικό τέχνασμα που θά ‘ταν κακό κι αταίριαστο να κριθεί από άνθρωπο, εκείνη βρισκόταν κρεμασμένη από ένα συνηθισμένο καρφί, με μια συνηθισμένη λεπτή μάλλινη κλωστή από κείνες που μαντάρουν τις κάλτσες». Αυτή λες;
ΕΓΩ: Μμμ, ναι, μόνη της δεν φτάνει.
Ο ΔΥΤΗΣ: Άσε που το θέμα είναι ο φόβος απέναντι στην εξουσία, ο φόβος και το μνημόνιο, ξέρεις. Πάλι εστέτ θες να με πούνε;
ΕΓΩ: Ε, γράψε κάτι. Αφού τόσες ιδέες έχεις. Τζάμπα βλέπεις τόσα δελτία κάθε βράδυ;
Ο ΔΥΤΗΣ: Μα όσα σκέφτηκα μου φαίνονται αυτονόητα, ή κοινότοπα. Άσε που θα τα έχουν πει πολύ καλύτερα οι άλλοι. Εσύ τόπες, συμμετέχει όλος ο καλός ο κόσμος.
ΕΓΩ: Γράψε για τους Αιγύπτιους, αυτοί δεν φοβούνται.
Ο ΔΥΤΗΣ: Έγραψα, τόσβησα. Δεν μου βγαίνει σου λέω.
ΕΓΩ: Γράψε ότι ο φόβος ξεπερνιέται όταν κάνεις το μεγάλο βήμα, γράψε ότι φοβόμαστε το φόβο.
Ο ΔΥΤΗΣ: Χμφφφ…
ΕΓΩ: Ώχου, σε βαρέθηκα βρε δύτη. Μη γράψεις τίποτα στην τελική.
Ο ΔΥΤΗΣ: Και τι θα πουν οι άλλοι που τους κρέμασα; Φοβάμαι.
ΕΓΩ: Μη φοβάσαι, δεν θα πουν τίποτα, φίλοι είναι.
Ο ΔΥΤΗΣ: Εσένα φοβάμαι.
ΕΓΩ: Και γω εσένα.
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της «Ημέρας ενάντια στο φόβο». Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/
Έτσι είναι αγαπητέ κι εγώ εμένα φοβάμαι ! 😉
Αισθητικότατο … Καλημέρα ! 🙂
Δύτη καλά που δεν άφησες τον «άλλον» να σου επιβάλει
τη θέλησή του. Αυτή η Εξουσία του άλλου νομίζω ότι είναι η χειρότερη.
Μπράβο και στους δύο για το γκραν φινάλε
Πάντως και εγώ. Εσένα φοβάμαι….
η φοβάσαι Δυτάκο, πατ πατ πατ, εμείς θα σε θαυμάζουμε πάντα.
τρόμαξες ε?
Συγγνωμη, αλλα θα το μελετήξω αργότερα.. 😉
εμένα πάντως μου άρεσε το μονόπρακτο, παρόλο που βγάζει κάτι σε εστέτ δλδ. 🙂
καλό, το Βυτιο μιλάει για εστετισμό. 😛
[…] This post was mentioned on Twitter by Apostol Kaparoudakis and Krot, Krot. Krot said: https://dytistonniptiron.wordpress.com/2011/02/07/fovos/ μικρό μονόπρακτος για το φόβο #grfear […]
Εγώ: Έλα άφησε κάποιο σχόλιο στο Δύτη.
Geom: Ώχου μωρέ, όλο μλκς του γράφω, φτάνει πια.
Εγώ: Μα είναι η Ημέρα Ενάντια στο Φόβο, δε μπορεί κάτι πρέπει να πεις.
Geom: Να σου πω, αυτά τα «πρέπει» σου τα χω βαρεθεί. Μια που είναι και ημέρα κατά του Φόβου δεν πας και καμια βόλτα να μ’αφήσεις ήσυχο. Πως να στο πω, σε βλέπω και σκιάζομαι.
Εγώ: Ωστέ εγώ σου φταίω τώρα. Διχασμένη προσωπικότητα πρέπει να σαι. Όταν κάτι δεν πάει καλά με μένα τα βάζεις. Βρε παιδί μου, ώρες ώρες με τρομάζεις. Τι θα γίνεις πια!
Geom: Μωρέ φύγε εσύ και γω θα βρω το δρόμο μου.
Εγω: Έτσι ε; ήθελα να ξερα χωρίς εμένα τι θα κανες!
Geom: Μα εγώ υπάρχω και χωρίς εσένα….
Εγώ: Ώρα είναι να μου πεις ότι σ’έχω κι ανάγκη.
Geom: Βρε άντε ξουτ απο δω!
Εγώ: Μμμμμ, τα μπλογκ να ναι καλά κι από Geom όσους θες.
Geom: Επιτέλους έφυγε. Παντα το λεγα, αύτός ο άνθρωπος δεν κάνει για μένα…
Δύτη, μη φοβάσαι τίποτα!
Είμαι, τελικά, μεγάλος μπλοφαδόρος. 🙂
(ή, μήπως: αυτός ο Δύτης είναι τελικά μεγάλος μπλοφαδόρος;)
Πάλι εστέτ θες να με πούνε; Αφού είσαι τί πειράζει; 😉
Ωραίο!
Ποιός από τους δύο το έγραψε;
– Εγώ: Έχω αρχίσει να μιλάω και εγώ στον εαυτό μου
– Εγώ: Δεν θα σου κάνω τη χάρη να γίνω άλλος από σένα
(λέτε να είναι κολλητικό και στους σχολιαστές του Δύτη το… μονόπρακτο;)
Χμμμ.. ποιος απ’ τους δύο το έγραψε. Καλή ερώτηση. Δεν ξέρω, ξέρει ο άλλος.
και γιατί απαντάς εσύ;
ποιός σε ρώτησε;
Κορτάσαρ δεν έχω διαβάσει ακόμα 😦
Αλλά θυμήθηκα το διήγημα του Μπόρχες που μου είχε προκαλέσει πραγματικό τρόμο, εκείνο που ένα τερατώδες ον κόβει βόλτες μες το σπίτι και είναι ένα …βιβλίο (στη συλλογή «Άλεφ»)
coco, αυτό που λες πρέπει να είναι το «Υπάρχουν πράματα πολλά» από το «Βιβλίο της άμμου» (…κάτι αργό και καταπιεστικό και δίπτυχο ανέβαινε τη ράμπα. Η περιέργεια υπερίσχυσε του φόβου μου, και δεν έκλεισα τα μάτια.). Αλλά βιβλίο λες; Εγώ είχα στο μυαλό μου (το υπαινίσσεται και ο Μπ.) κάτι σε αμφίσβαινα (κλικ). Τώρα που το ξαναδιαβάζω όμως… βρε λες; βιβλίο ε;
Νίκος:-Πάλι φοβάσαι να πεις κάτι;
Αλφα:-Δεν έμεινε τίποτα να πω ..παρά μόνο ότι από σήμερα θα φοβάμαι λιγότερο!
Δύτα και τάλλα παιδιά : Έξοχα!
Ουπς,κάτι ξέχασα: Έξοχα!
Πάντα έτσι γράφεις όταν δεν μπορείς να γράψεις; 🙂
Καταπληκτικό!
εχμ.. ευτυχως, εγω τη ρεγουλάρισα τη Rodia.. 😉
Αφού σημειώσω ότι, Riski, έκανες λέει το σχόλιο αρ. 6.000 και κερδίζεις, εμ, ξέρω γω, την εμπιστοσύνη μου 🙂 λέω να παραθέσω έτσι για την τιμή των όπλων κάποιες ιδέες που γύριζαν στο μυαλό του αφεντικού αλλά δεν κατάφερε να τις εκμεταλλευτεί:
– την ταινία του Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει τα σωθικά«, που τη θυμήθηκε και η Ολυμπία στο προηγούμενο ποστ
– τον «Φόβο» του Χατζιδάκι
– το «Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι» του Λοΐζου (βλ. και εδώ)
και να σημειώσω, σύντροφοι εν φόβω, ότι συνειδητά απέφυγα να αφήσω σχόλια στις άλλες φοβικές αναρτήσεις από φόβο (ω ναι…) να μην αδικήσω κάποιες. Δηλώνω γοητευμένος, να το ξέρετε.
Α, δεν ξέρω, να το σκεφτώ. Φοβάμαι τη δέσμευση. 😀
Άκου εκεί «απέφυγα συνειδητά για να μην αδικήσω»…
Δύτη, αν ξεκινήσεις απο σήμερα να περνάς συστηματικά από όλους τους άλλους, με 8 ιστολόγια την ημέρα θα τα καταφέρεις
μια χαρά μεσα σε ένα δεκαήμερο .
Αν το κάνεις, υπόσχομαι να περάσω από όλα τα βλογς για δεύτερη φορά να μαζέψω τα σχόλια που θα αφήσεις και θα κάνω μια ανάρτηση με αυτά.
Υ.Γ. Και για να μην μπερδευόμαστε αυτό είναι το υπ` αριθμόν 6004ο σχόλιο.
Α, αυτά τα καταφέρνει μόνο η Κρότκαγια, απ’ ό,τι είδα 🙂
ναι, αυτό είναι το απόσπασμα! ω, πάνε χρόνια που το διάβασα… δεν ξέρω αν ήταν ο φίδουλας, εγώ για βιβλίο το είχα εκλάβει χωρίς ν΄αναρωτηθώ
Δυό πράγματα φοβήθηκα: το ίδιο και τα δύο.
Το ένα είναι οι γιατροί. Τ’ άλλο, το Υπουργείο
τελικά όχι τους νιπτήρες μα ούτε και τις μπανιέρες φοβάστε..
Η αντίδραση στον φόβο -ειδικά τον συλλογικό, τον κοινωνικό, τον κατευθυνόμενο- είναι μια από τις πιο ουσιαστικές κινήσεις. Αλληλέγγυος και στην κίνηση και στο εγώ και στον Νιπτήρα σου!
Φώτη, προλαβαίνεις να γράψεις κι εσύ. Αρκεί να έχεις τη λέξη «φόβος» ή παράγωγό της στον τίτλο, να παραπέμψεις στο κοινό μπλογκ στο τέλος -μπορείς άμα ξέρεις να αντιγράψεις και το/τα μπάνερ.
(καλά τα λέω, εν φόβω σύντροφοι;)
Θα προσπαθήσω…
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ (ή δεν θέλω) να εξηγήσω, είμαι λίγο μαγκωμένος απέναντι στην μπλογκοφάση περί φόβου. Ίσως γι’ αυτό ακριβώς μου άρεσε το κείμενό σου…
Άλλος από δω…
Καλωσήρθατε στο κλαμπ! 🙂
Ε είναι ίδιον των μπλόγκερ, υποθέτω… 🙂
Διαβάζω στους ‘Απόκληρους’ του Στιβ Σεμ-Σαντμπεργκ:
«Βοήθησέ με να εξηγήσω,» λέει ο Φίντε Ζάιν, ένας χασιδιστής του εβραϊκού γκέτο του Λοτζ της Πολωνίας, «γιατί οι λέξεις για τον φόβο και την πίστη έχουν την ίδια ρίζα. … Αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα θέματα του Φίντε Ζάιν. Υπήρχαν ψευδοπροφήτες που ξεχώριζαν τη λέξη πίστη από τη λέξη φόβος, και αυτοαποκαλούνταν απεσταλμένοι του Θεού, επειδή θεωρούσαν πως ήταν οι μοναδικοί που μπορούσαν να συνδυάσουν ξανά τις λέξεις αυτές. Έτσι όμως υπέπιπταν στο αμάρτημα της βλασφημίας, διότι μόνον ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει το χάσμα που χωρίζει τις λέξεις και τους ανθρώπους.
Μετά ο Φίντε Ζάιν αφηγούνταν την ιστορία του Σαμπετάι Τσβι από τη Σμύρνη, ο οποίος αυτοαποκαλέστηκε Μεσσίας τον 17ο αιώνα. Αφού τον έδιωξαν από τη Σμύρνη, τη Θεσσαλονίκη και την Ιερουσαλήμ, πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να εκθρονίσει τον Σουλτάνο. Ο Σουλτάνος του έδωσε δύο επιλογές: είτε θα ασπαζόταν τον ισλαμισμό είτε θα εκτελούνταν. Ο Σαμπετάι Τσβι επέλεξε το πρώτο και απέδειξε με τη μεταστροφή του ότι ήταν ψεύτικος σοφέτ [ = κριτής, δικαστής]. Η λέξη παρέμενε ακόμη διχασμένη στα κηρύγματά του και έτσι όταν μιλούσε για πίστη μιλούσε ουσιαστικά για τον δικό του φόβο. Τέτοιοι άνθρωποι το μόνο που μπορούν να κάνουν ευχαρίστως είναι να γίνονται υπηρέτες σουλτάνων.»
Επίκαιρο, ε;
Ω ναι…
Ξέρεις ότι υπήρξαν αυτοί που εξακολούθησαν να πιστεύουν στην προφητική ιδιότητα του Σαμπετάι όμως ε; Εξισλαμίστηκαν ακολουθώντας τον: είναι οι γνωστοί ντονμέδες.
Επίκαιρο κι αυτό, ε; 😉
Χαχαχα, όχι δεν το ‘ξερα!
Ήξερα όμως ότι αφήνοντας σε αυτό το μπλογκ ένα σχόλιο θα μάθαινα και κάτι παραπάνω για τον Σαμπετάι!