Τελειώνοντας τις προάλλες το πρώτο μυθιστόρημα του Τζων Λε Καρέ, την Τελευταία κλήση (Call for the Dead), μου ήρθε ξαφνικά η ανάμνηση της ταινίας (A Deadly Affair) που είχε γυριστεί το 1966 και που είχα δει παλιά, πολύ παλιά στην τηλεόραση, με τον Τζέιμς Μέισον και τον Μαξιμίλιαν Σελ και, όπως έμαθα ψάχνοντας (ντρέπομαι αλλά δεν τη θυμόμουν) τη Σιμόν Σινιορέ. Και έτσι μου ήρθε η ιδέα να κάνω ένα μικρό κατάλογο των ταινιών που είχα δει κάποτε και που μάλλον δεν πρόκειται να ξαναδώ -ή τουλάχιστον, δεν έχω βάσιμες ελπίδες να ξαναδώ. Όπως:
1. Αυτή που είπα
2. «Ο θάνατος στον κήπο«, πάλι με τη Σινιορέ, πολύ νέα, της μεξικανικής περιόδου του Μπουνιουέλ.
3. Την κλασική αγγλική περιπέτεια Μούνφλιτ, με λαθρέμπορους και θησαυρούς του 18ου αιώνα, γυρισμένη από τον Φριτς Λανγκ
4. Ένα μυστήριο κινούμενο σχέδιο, ασπρόμαυρο ίσως, με έναν σουρεαλιστικό (με την κυριολεκτική έννοια, εννοώ του υπερρεαλισμού τέλος πάντων) διάπλου του Ατλαντικού, περνώντας από το ναυάγιο του Τιτανικού, μια εξέδρα στη μέση του ωκεανού όπου χόρευαν σκελετοί, και στο τέλος, τη μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε γλάρο μέσα στη βάρκα.
5. Το Παραμύθι του τσάρου Σαλτάν, του Πούσκιν. Έγχρωμη σοβιετική ταινία του ’66, στυλ Το πέτρινο λουλούδι (και αυτό στη λίστα): το είχα δει πιτσιρικάς στην Αλκυονίδα.
6. Ένα σπάνιο νουάρ (The Two Mrs. Carrolls) με τον Μπόγκαρτ να κάνει τον ζωγράφο που σκοτώνει τη γυναίκα του.
7. Ξανά Σινιορέ: Η χρυσή κάσκα (La casque d’or)
8. Η ταινιούλα (Boom Town) με τον Κλαρκ Γκέιμπλ και τον Σπένσερ Τρέισυ που είχα αναφέρει ξανά εδώ.
Και πάει λέγοντας (όπως μια γαλλική ταινία με κινούμενα σχέδια σε σενάριο του Πρεβέρ, π.χ.). Καμία τους δεν είναι το παραγνωρισμένο αριστούργημα, είναι περισσότερο παιδικές μνήμες, αν και κάποιες τις είδα πιο μεγάλος. Θυμάμαι περισσότερο το γενικό τους κλίμα, τα χρώματά τους (όταν είχαν), για κάποιο λόγο θυμάμαι πού ακριβώς και, σχεδόν, πότε είχα δει καθεμιά τους. Ίσως αυτό που νοσταλγώ δεν είναι οι ταινίες καθαυτές, είναι η εποχή που μπορούσες να πετύχεις τέτοιες ταινίες, είτε στην τηλεόραση, είτε στο σινεμά.
Και εδώ σταματώ μια και δεν ξέρω τι άλλο να προσθέσω: ήθελα μόνο να φτιάξω τη λίστα μου, μνημείο ες αεί και κυρίως για να βοηθήσω τη δική μου μνήμη. Θυμήθηκα όμως ένα στίχο που είχα γράψει, τότε που έγραφα στίχους:
αναρριγώντας με τις παλιές ελάσσονες ταινίες
(και θυμάμαι ότι τότε μόλις είχα δει τον αρ. 3 της λίστας, ένα καλοκαιρινό απόγευμα γύρω στο ’92 στη Θεσσαλονίκη).
edit: για τους αρ. 4 και 6, δείτε στα σχόλια: ο Stazybo Horn έκανε το θαύμα του. Όσον για τον αρ. 5, το έκανα εγώ -ή τέλος πάντων, το YouTube.
Εσύ μπορεί να μη θέλεις να το ξαναδείς, η περιγραφή σου όμως για το «μυστήριο κινούμενο σχέδιο, με έναν σουρεαλιστικό διάπλου του Ατλαντικού, περνώντας από το ναυάγιο του Τιτανικού, μια εξέδρα στη μέση του ωκεανού όπου χόρευαν σκελετοί, και στο τέλος, τη μεταμόρφωση ενός ανθρώπου σε γλάρο μέσα στη βάρκα» εμένα μου άνοιξε την όρεξη! Κυρίως το τέλος δηλαδή, με τη μεταμόρφωση: ώρες ώρες εύχομαι να γίνονταν πραγματικότητα όλα αυτά…
(Σε έχασα τελευταία Δύτα, περνάω από ‘δω όμως και απολαμβάνω τα κείμενα σου! Σύντομα θα βρίσκομαι και στα μέρη σου-μόνιμα, και με τουτού-και θα περάσω να σε πάρω να πάμε για εκείνες τις ρακές που υπόσχομαι δυο χρόνια τώρα. Αυτό πάρτο και ως απειλή!)
Καλή χρονιά είπαμε; Λέμε τώρα! Ό, τι καλύτερο εύχομαι…
Βρε δεν είπα ότι δεν θέλω να τα ξαναδώ, είπα ότι μάλλον δεν πρόκειται να τα ξαναδώ αν και θα ήθελα!
Το συγκεκριμένο ειδικά, μακάρι να μπορούσα να βρω τουλάχιστον τι ήτανε.
(καλή χρονιά! και περιμένω)
Ω, παρεξήγησις! θα έχω το νου μου λοιπόν αν πέσω ποτέ πάνω τους να ειδοποιήσω!
Εγώ αναρωτιέμαι πότε θα μπορέσω να ξαναδώ την σειρά του Ντον Καμίλο και τις ταινίες Ταρζάν με τον J. Weissmuller.
Με τα βιβλία, που θέλουν περισσότερο χρόνο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Πόσο θα ήθελα να είχα τον χρόνο να βυθιστώ, όπως όταν ήμουν παιδί, στην Μυστηριώδη Νήσο για παράδειγμα…
Είχα ξαναπετύχει το «Ταρζάν και οι Αμαζόνες» στην ΕΤ1 πάνε περίπου δέκα χρόνια.
Μου θύμισες τον Ηρακλή στην Ατλαντίδα της Τσινετσιτά, που όπως βλέπω είναι διαθέσιμο για download: http://www.archive.org/details/cco__HerculesandtheCaptiveWomen
«τότε που έγραφα στίχους»
α) δε γράφεις πια στίχους;
β) γιατί δεν κάνεις ένα ποστ με στίχους του παλιού (καλού;) καιρού!
Τώρα, Geom, γράφω μόνο στιχάκια. Για τον παλιό καλό καιρό, δες εδώ…
Κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις!
Θερμή παράκληση, επειδή εδώ και μέρες σπάω το κεφάλι μου, πλην όμως ματαίως, ας θυμηθεί κάποιος χριστιανός πώς λεγόταν εκείνη η «αναρχική» ταινία όπου δεν υπήρχαν διάλογοι… Δίνω για clue δύο σκηνές: κάθε πρωί δύο ποδηλάτες βγαίνουν από τα σπίτια τους που βρίσκονται το ένα απέναντι στο άλλο. Μισοκοιμισμένοι ακόμα, στηρίζονται ο ένας στον ώμο του άλλου και ξεκινούν για τη δουλειά. Ένα πρωί ο ένας από τους δύο δεν βγαίνει (έχει πεθάνει;) Ο άλλος κάνει μερικές πεταλιές, στρίβει, δεν βρίσκει στήριγμα στον γνώριμο ώμο και σωριάζεται χάμω.΄
Σκηνή δεύτερη: Ένας φτωχομπινεδάκος πλένει και γυαλίζει ολημερίς το νεοαποκτηθέν αυτοκινητάκι του. Τον βλέπουμε κάθε τόσο στη διάρκεια της ταινίας -δεν κάνει τίποτ’ άλλο. Προς το τέλος, αφού το σενάριο έχει ξετυλιχτεί, αρπάει μια βαρυοπούλα και κάνει το απαστράπτον οχηματάκι καλοκαιρινό.
Αγιούτο Δύτα!, πώς λεγόταν αυτή η ταινία; Είχε έναν τίτλο σαν άναρθρη κραυγή…
Δυστυχώς δεν μου λέει τίποτα. Όποιος το βρει, ας βρει και το δικό μου κινούμενο σχέδιο με το γλάρο… 😦
Aναζητήσεις μέσω του ΕΕΣ! 😆
Περιμένω να εμφανιστεί ο Στάζυ, ο κατεξοχήν σινεφίλ. 😉
4. Δεν θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες που ανέφερες, αλλά θυμόμουνα μια παρόμοια, βραβευμένη σε κάποιο από τα 3 φεστιβάλ (Κάννες – Βενετία – Βερολίνο). Είναι αυτή;
Jean-François Laguionie – La Traversée de l’Atlantique à la rame (1978)
Όσοι από την παρέα δεν μιλάνε γαλλικά και τους άρεσε, εδώ μπορούν να δουν τον διάπλου με ελληνικούς υπότιτλους. Δεν κατάφερα να βρω τρόπο να παίζει σε πλήρη οθόνη αλλά οι υπότιτλοι είναι κατεβάσιμοι (και διορθώσιμοι εννοείται).
Ιμόρ, για την πλήρη οθόνη στην αρχή κλίκαρα τη λέξη vimeo και μετά διπλό κλικ στο λουλουδάκι κάτω δεξιά.
Και παίζουν και οι υπότιτλοι; (Ξέχασα να γράψω ότι για να φαίνονται πάνω στην οθόνη πρέπει να πατήσεις το κόκκινο κουμπάκι που γράφει Greek και να ξαναπατήσεις το play)
Μπράβο, Ίμόρ! αυτό θα πει ευγενής άμιλλα. 🙂
Δύτη, αξιώθηκα* να το ανεβάσω και στο youtube με ενσωματωμένους υπότιτλους, οπότε βουαλά:
*μη ρωτήσεις πως…
Dear Immortalite:
We have disabled the following material as a result of a third-party notification from La Fabrique claiming that this material is infringing:
La traversée de l’Atlantique à la rame, Jean-François Laguionie 1979
This is the second copyright strike against your account. A single additional claim against your account will result in the termination of your account. To avoid this, delete any videos to which you do not own the rights, and refrain from uploading additional videos that infringe on the copyrights of others. For more information about YouTube’s copyright policy, please read the Copyright Tips guide.
If one of your postings has been misidentified as infringing, you may submit a counter-notification. Information about this process is in our Help Center.
Please note that there may be severe legal consequences for filing a false or bad-faith notice.
Sincerely,
— The YouTube Team
Θέλω να τους κατεβάσω κανά καντήλι, μα την Παναγία…
Δυστυχώς, πολύ λίγα μπορεί να κάνει κανείς…
Α στο διάολο. Όσοι προλάβαμε το είδαμε.
Δηλαδή τι περιμένουν, ότι θα το πουλήσουν σε ντιβιντί;
μπράβο, μπράβο! Το βάζω ενσωματωμένο
Φχαριστώ βρε Στάζυ, και δεν φαντάζεσαι τι τράβηξα να το ανεβάσω 🙂
Μπράβο, μπράβο!
βραβευμένη σε κάποιο από τα 3 φεστιβάλ
Εννοώ ότι από κει, έψαξα για βραβευμένα κινούμενα σχέδια…
Στάζυ… παραληρώ! παραληρώ!
(ήξερα ότι μπορώ να βασιστώ πάνω σου)
Λοιπόν, ορίστε, κοιτάξτε και ο αρ. 5:
Ωραίος!
Για τα ασπρόμαυρα εποχής, μια χαρά είναι τα 480p, οπότε να και το 6 (σε διαδοχικά μέρη):
(Ο τύπος έχει ανεβάσει μικρούς θησαυρούς)
Να παίζει έτσι;
Όταν ανέβασα το ποστ δεν περίμενα ότι θα έχει κάποια χρησιμότητα και σε άλλους. Τώρα όμως έγινε κινηματογραφική λέσχη.
Βρήκα μόνο μια σκηνή από το Deadly Affair, κι αυτή μεταγλωττισμένη στα γερμανικά…
…και εδώ, το τρέιλερ, με λίγο αποσυγχρονισμένο ήχο:
Δυο σκηνές από τον αρ. 7, με τους απάχηδες του Παρισιού στις αρχές του αιώνα:
και
Αν έκανα τέτοια λίστα, αγαπητέ Δύτα, θα μνημόνευα κι εγώ κάποια παραμύθια που είχα δει στην παλιά κρατική τηλεόραση, όπως το Πέτρινο Λουλούδι ή μια ανατολικογερμανική σειρά παραμυθιών, πολύ καλοφτιαγμένα και ποιητικά.
Πάντως το «Πέτρινο Λουλούδι», που το είχε δείξει και η κρατική τιβι κάπου στο 1982 για να σηματοδοτήσει την Αλλαγή (είχε διαφημιστεί σαν ταινία με πολιτικό περιεχόμενο), το έχω. Αν θες αντίγραφο, ευχαρίστως.
Α μπράβο, αυτή την ανατολικογερμανική σειρά τη θυμάμαι και γω, τι ωραία που ήταν! Ιδίως μου έχει μείνει στη μνήμη ένα γερμανικό παραμύθι, εντελώς μεσαιωνικό, με το Χάρο και τα καντήλια του, το θυμάσαι;
Το θυμάμαι, απ τα πιο ανεξίτηλα εκείνης της σειράς.
Και την προτροπή του Χάρου προς την κοπέλα στο τέλος, «ζήσε, κυρά μου!».
Καιρός είναι να μας ρίξεις και μια μείζονα ( maggiore ) φιλμογραφία τση μνήμης (αγιογ) Δύτα
Τη μείζονα την είχα δοκιμάσει πέρσυ στο παλιό σου κονάκι, αλλά αυτή κι αν έχει ψωμί πια…
Σπαγγέτι γουέστερν, κατεξοχήν περιφρονημένο είδος, εκτός τον Λεόνε.
1) Ένα που παίζει δεύτερο ρόλο ως ηθοποιός ο Όρσον Ουέλς, ως διεφθαρμένος μεξικάνος στρατηγος και
2) ένα άλλο που δεν μπορώ να δώσω πολλές λεπτομέρειες, παρά μόνο το ότι ήταν το καλύτερο σχόλιο που έχω ποτέ δει για την επανάσταση, τον συμβιβασμό και την προδοσία της επανάστασης κλπ. κλπ. Επαναστάτης ήταν ένας μουσάτος αρχηγός και τον θαύμαζε ένας ξανθός λίγο φλωράκος, ο οποίος στο τέλος παίρνει την θέση του, όταν ο αρχηγός αποφασίζει να γίνει εξουσία και γίνεται αλαζόνας ή κάπως έτσι τέλοσπάντων (και σε αυτό και σε αυτό με τον Όρσον Ουέλς, πρωταγωνιστούσε ο ίδιος μουσάτος στο ρόλο του ληστή αρχηγού, ένας ηθοποιός που δεν έχω ξαναδεί πουθενά).
3) Υπήρχε και ένα άλλο σπαγκέτι με έναν ιρλανδό επαναστάτη δυναμιτιστή παρέα με τον Ελάι Γουάλας σε ρόλο απολιτίκ ληστή. Ο ιρλανδός στο τέλος πεθαίνει. Νομίζω λεγόταν A Fistfull of Dynamite ή κάπως έτσι.
4) και μια παλιά αμερικάνικη κωμωδία (έγχρωμη) με κάποιον που τον κηνυγούσε η πρωήν γυναίκα του με δικαστικούς κλητήρες και αυτός κρυβόταν.
Να στε όλοι καλά για τις ωραίες πληροφορίες. Μόλις αποφάσισα, βλέποντας τα παραπάνω καλούδια, να μάθω στα γεράματα να χειρίζομαι το ιντερνετ, πέρα από το να γράφω αργόσχολα σχολιάκια σε φιλικά ιστολόγια, δηλαδή να μάθω να εντοπίζω ταινίες κλπ. κλπ. (είμαι άσχετος μέχρι σήμερα). Ξεκινάω έρευνα, ελπίζω να μην είναι τόσο δύσκολο για έναν άσχετο με την τεχνολογία.
Καλησπέρα betatzi, η ταινία με το δυναμιτιστή,
έγινε γνωστή με τον τίτλο: «Ήταν κάποτε η Επανάσταση».
Αν λέμε την ίδια, ο πρωταγωνιστής, κατά το σενάριο, είχε φύγει από Ιρλανδία, μετά από μια προδοσία στις Αγγλικές Αρχές, μελών του ΙΡΑ (εξ’ου και η τεχνογνωσία του πρωταγωνιστή στις εκρήξεις)
Επίσης ήταν χαρακτηριστικό ότι «κυκλοφόραγε» με μια μοτοσυκλέτα, τα δε εκρηκτικά, δεν ήταν απλώς δυναμίτης , αλλά κάποιο υγρό που το είχε σε μπουκαλάκια.
Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν τα πέταγε, έλεγε τη φράση (όσο θυμάμαι): «τρέχα κορόιδο» και φυσικά «γινόταν πανικός».
Θυμάμαι ότι εκεί γνωρίσθηκε με «έναν μουσάτο αρχηγό», αλλά ενώ βρίσκω πολλά στοιχεία με την εξέλιξη που ανέφερες στο 2 σημείο σου, πρέπει να είναι άλλη ταινία, γιατί στην εν λόγω, ο αρχηγός ήταν κατσαπλιάς που έγινε κατά λάθος ηγέτης της επανάστασης.
Από την άλλη, η διήγησή σου στο σημείο 2 , όντως κάτι μου θυμίζει. Ελπίζω να το βρω.
Πάντως να’σαι καλά!!
Αν ήξερες τι μου θύμισες….
νιτρογλυκερίνη είχε το μπουκαλάκι. Εργάρα!
Ε, αφού λέει ο καθένας τον πόνο του, ας πω κι εγώ τον δικό μου. Μικρός σαν ήμουνα είχα δει στην πλατεία ενός νησιού μια πολύ παλιά ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, εντελώς b movie νομίζω, με δύο νέους που γνωρίζονται και ερωτεύονται και στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι αδέρφια και αντιμετωπίζουν την κοινωνική κατακραυγή. Συγγνώμη που ξεφεύγω από τη βαριά κουλτούρα, όμως το δικό μου απωθημένο είναι να ξαναβρώ αυτή την ταινία. Κάθε πληροφορία ευπρόσεκτη!
silent,
please, πες μου ότι η πλατεία δεν ήταν στην Πάτμο γιατί θα τρελαθώ!
Γκλουπ! Στη Λέρο ήταν, αλλά είναι πολύ πιθανό να έκαναν περιοδεία στη Δωδεκάννησα. Μιλάμε για το ’85 ή κάπου εκεί γύρω. Μάλιστα τότε δεν υπήρχαν κινηματογράφοι και η προβολή έγινε σε ένα λευκό πανί! Bernardina ανατριχιάζω στην ιδέα ότι μπορεί να είναι η ίδια ταινία, να το ξέρεις…
Κλαψ! Τι απογοήτευση που δεν ήταν στο ίδιο νησί; 😆
Όχι, δεν μιλάω για το ’85 αλλά για αρκετά πιο παλιά, αν και οι συνθήκες που περιγράφεις μοιάζουν ανατριχιαστικά.
Επίσης, από την ίδια εποχή, θυμάμαι μια ταινία (ασπρόμαυρη, φυσικά) όπου η πρωταγωνίστρια είχε απαχθεί όταν ήταν μωρό από τσιγγάνους και ύστερα από πολλάααα χρόνια την ξαναβρίσκει συμπτωματικά η μητέρα της και το ένστικτο της μάνας αναγνωρίζει το παιδί… Μιλάμε για πολύ σνιφ κλαψ λυγμ σομπ!
Α, ρε silent, τι μου θύμισες…
Δύτη, αν δεν το κατάλαβες, μας έβαλες όλους στα αίματα. Τρελό ποστ και χρησιμότατο!
@ betatzis
Το 3 είναι το Giù la testa (http://en.wikipedia.org/wiki/Duck,_You_Sucker!) του γίγαντα Λεόνε, αλλά δεν παίζει ο Ελάι Γουάλας.
Το 2 κάτι μου θυμίζει, αλλά εντελώς αμυδρά. Για ρίξε μια ματιά στο http://en.wikipedia.org/wiki/Zapata_Western μπας και βοηθηθείς.
Σκυροδεματιστά:
ρίξε μια ματιά εδώ :
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Spaghetti_Western_films
με χρονολογία 1968 το Tepepa του Petroni ίσως είναι ένα από αυτά που αναφέρεις με τον ¨Ορσον. Θα βρείς και άλλα ενδιαφέροντα .
Μόλις είδα αυτό το πολύ όμορφο μικρό φιλμάκι: http://www.hezarfen-themovie.com/about-us.html
Δεν έχει να κάνει τόσο με αυτό το ποστ αλλά ταιριάζει γάντι με τις καταδύσεις σου.
Καλή χρονιά στον Δύτη και τους υπόλοιπους σχολιαστές.
Βισκ, καταπληκτικό! πού το πέτυχες;
Σημειώνω ότι Hezarfen (προσωνύμιο και ενός πανεπιστήμονα του ύστερου 17ου αιώνα) σημαίνει «χίλιες επιστήμες»…
τι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚ φιλμακι ειναι αυτό!
Ευχαριστώ πάρα πολύ!
Buyurun: http://elmaaltshift.com/
Μα σε αυτόν ακριβώς τον πανεπιστήμονα αναφέρεται, νομίζω, και το φιλμάκι. Αυτόν εδώ δεν λες;
Ντρέπομαι αλλά τον είχα ξεχάσει τον Χεζαρφέν του Εβλιγιά (που έχει γίνει, λέει, και ταινία). Εγώ είχα στο μυαλό μου τον Χεζαρφέν Χουσεΐν Εφέντη από την Κω (1600-1678/9), ιστορικό και λόγιο. 😦
Αυτό με το δυναμιτιστή το είχα δει κι εγώ στην κρατική τηλεόραση πριν από εφτά-οχτώ χρόνια.
silent, δεν είδα να σχολίασες το γαλλικό με τον γλάρο. 😉
bernardina, για δώσε καμιά λεπτομέρεια για τη δική σου αναζήτηση, αυτό με τον τίτλο-κραυγή, μπας και.
Τώρα μόλις το είδα γιατί κάπως έπαθα την πλάκα μου κι εγώ με την Πάτμο. Ομολογώ ότι είναι πολύ μεγάλος ο Στάζυ! Τα συγχαρητήρια μου κύριε, άνοιξες όμως το κουτί της Πανδώρας, να το ξέρεις! 🙂
Η κατάσκοπος του Λονδίνου
Ερωτικός σαδισμός
Οι πέντε φυγάδες
Φλογισμένη γη
Ο τζέντλεμαν του υποκόσμου
Μερικοί από τους ελληνικούς τίτλους της ελάσσωνος μνήμης του δύτη. Αφήνω την αντιστοίχιση στους αναγνώστες.
Απροπό, ο κατάλογος του δύτη γέμισε νι (✓) παντού.
Μια και κανείς δεν απαντάει στο κουΐζ, να δοκιμάσω να το λύσω εγώ:
Η κατάσκοπος του Λονδίνου: A Deadly Affair
Ερωτικός σαδισμός: The Two Mrs Carrolls, φαντάζομαι
Οι πέντε φυγάδες: La mort en ce jardin
Φλογισμένη γη: Boom Town
Ο τζέντλεμαν του υποκόσμου: La casque d’or
Δεν νομίζω να πέφτω έξω.
Είναι εύκολο άμα έχεις δει τις ταινίες…
Παραταύτα, έχασες το τελευταίο που είναι το Moonfleet. Αυτό που απάντησες ήταν το «Χρυσούν κράνος».
@bernardina δεν αποκλείεται να είναι και η ίδια ταινία, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πάρα πολλά. Ήμουν μικρός βλέπεις (φωνή από πίσω: άστα αυτά βρωμόγερε!) 🙂 🙂 Ήμασταν γειτονάκια πάντως και αν ήσουν εκεί γύρω από το ’82 μέχρι το ’87 δεν αποκλείεται και να παίζαμε μαζί, στην Πάτμο ήμουν πολύ συχνά!
@Δύτη υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης στο κάναμε το μαγαζί. Δεν σε πειράζει πολύ, ε;
Καλό μου, αν ήσουν τόσο μικρός το ογδόντα-κάτι έως ογδόντα-φεύγα, σού ρίχνω αρκετά χρονάκια!
Στην Πάτμο έζησα ελάχιστα (μια χρονιά μόνο) εκεί προς τέλη της δεκαετίας του εξήντα επειδή ήταν διορισμένος πέντε χρόνια ο πατέρας μου (καθηγητής).
Μολονότι ήμουν προσχολικής ηλικίας, έχω ολοζώντανες και πάρα πολλές αναμνήσεις. (Κάνε λογαριασμό και βγάλε συμπέρασμα :lol:) Μια απ’ αυτές ήταν η προβολή στην πλατεία έξω από το τελωνείο, πάνω σε λευκό «σεντόνι», με όλη την πιτσιρικαρία καθισμένη οκλαδόν κατάχαμα και τους μεγάλους παραπίσω, παραταγμένους σε καρέκλες επιστρατευμένες από τα γύρω καφενεία, που ευκαιρίας δοθείσης έκαναν χρυσές δουλειές.
Δύτη, πράγματι, ελπίζω κι εγώ να μην σε πειράζει πολύ που πιάσαμε το λαγκιρντί, ε;
ΥΓ. Στοιχεία για την ταινία που αναζητώ, παρακάτω σε αυτόνομο σχόλιο
Τι να πεις, η περιγραφή της προβολής στο λιμάνι με τα πιτσιρίκια να κάθονται οκλαδόν είναι ανατριχιαστικά όμοια. Φαίνεται ότι δεν άλλαξαν και πολλά στα Δωδεκάννησα για μια 15ετία τουλάχιστον 🙂
Θέμα: Η Ταινία που Αναζητώ. 😆
Όπως προείπα, ήταν μια ταινία χωρίς διαλόγους, με καυστική-αναρχική πολιτικοκοινωνική ματιά (καυτηριάζει τις οικονομικές ανισότητες, τη γραφειοκρατία*, τον μικροαστισμό -κυρίως αυτόν-), ούτε ακριβώς σπονδυλωτή ούτε με ενιαίο σενάριο, αλλά με αυτονομα «σκετσάκια»… (ξέρω, ξέρω, σε διαφωτίζω πολύ!) Ο τίτλος της θύμιζε κραυγή και πράγματι ήταν. Το βλέπουμε προς το τέλος της, όταν κάποιος από τους χαρακτήρες (αν θυμάμαι καλά χτίζεται ζωντανός στο διαμέρισμά του; δεν παίρνω κι όρκο…) βγάζει αυτή την κραυγή και η κάμερα κάνει zoom out.
*Λόγου χάρη, βλέπουμε την επιτροπή ομάδας βαψίματος της αριστερής πλευράς του φράχτη, της δεξιάς πλευράς του φράχτη κοκ.
Μπορεί να ακούγεται χαζή και καθόλου ενδιαφέρουσα, αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει γιατί του κολλάει κάτι στο μυαλό, έτσι δεν είναι; 😉
Καταραμένο Αλτζχάιμερ…
γλώσσα; είπες δεν είχε διαλόγους, αλλά το αμάξι, ή η πόλη, είχε πινακίδες; ιταλικές; χρώμα της ταινίας; περίοδος; εκεί 70κάτι το είδες;
Όλα τα παρακάτω με ένα «αν θυμάμαι καλά, δεν παίρνω κι όρκο…»:
Το αμάξι πρέπει να ήταν σιελ.
Η ταινία πρέπει να ήταν γαλλική
Η πόλη δεν (προσδι)οριζόταν
Πρώτο μισό δεκαετίας ογδόντα…
Επίσης θυμάμαι μια κομψή, περιποιημενη γραμματέα να λιμάρει τα νύχια της (κοινώς να ψειρίζει το γνωστό πρωτεύον…)
bernardina, βρήκα μια ουκρανική σπονδυλωτή ταινία του 1968 που έχει μια-δυο χτυπητές ομοιότητες με αυτή που περιγράφεις, αλλά είναι κινούμενα σχέδια… Για την ιστορία: http://lab.chass.utoronto.ca/rescentre/slavic/ukr/328/Bahry-Youth-culture.pdf
(σελ 7-8 του pdf, ή 152-153 του πρωτοτύπου)
Σκύλε, μιλ μερσί για τον κόπο, με συγκινείς…
Διάβασα το σχετικό σημείο -Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν είναι αυτό που ζητώ. Και το τέταρτο κομμάτι (με την πέτρα στο δρόμο) μου θύμισε τον γνωστό μύθο του Αισώπου, αλλά αυτό ανήκει σε άλλη συζήτηση.
(Απροπό, η σκηνή απ’ όπου προέρχεται το άβαταρ σου είναι μια από τις πιο έντονα αποτυπωμένες στη μνήμη μου… άλλη τρομερή ταινία κι αυτή :lol:)
Και μην ξεχάσω: Συγχαρητήρια, Στάζυ! Με καραεντυπωσίασες!
Τι να πω, προσκυνώ, ρησπέκτ.
Ευχαριστώ ειδικά τον ανδαλουσιανό σκύλο (βέβαια δεν ήτανε ο Ελάι Γουάλας) και τον παππούλη. (ναι, το τεπέπα ήτανε).
Στις λίστες με τα σπαγγέτι και τα Ζαπάτα Γουέστερν θα αφιερώσω αργότερα τον χρόνο που αξίζουν, πρέπει να έχουν διαμαντάκια μέσα …….
Αναγνώστη Αθηναίε, τρελλάθηκε το χωροχρονικό συνεχές και ο σκηνοθέτης μας δεν είναι οπαδός της γραμμικής αφήγησης, αλλά σε κάθε περίπτωση σε υπερευχαριστώ και σένα αληθινά. Χαίρομαι εάν σου θύμισα ευχάριστα πράγματα ……………..
Εννοώ ότι δεν φταίω που στο προηγούμενο σχόλιό μου δεν σε συμπεριέλαβα στα ευχαριστήρια, τώρα μου εμφανίστηκε το σχόλιό σου.
betatzi, δεν τρελλάθηκε κανείς, μην ανησυχείς. Τα μηνύματα εμφανίζονται σε στυλ νήματος· το καθένα κρεμιέται κάτω ή μέσα σε αυτό που έχει επιλέξει ο αποστολέας του, και όχι ακολουθιακά.
Μπέρνι, το Τέμροκ λες;
Μ’ έχεις μπερδέψει, Μπέρνι. Όλα τα στοιχεία που αναφέρεις, σκόρπια μου φαίνονται οικεία. Τη στιγμή που τα συνδυάζω στην ίδια ταινία, φτάνω σε αδιέξοδο· προς το παρόν…
http://fr.wikipedia.org/wiki/Themroc
Μπουκάν, μπίνγκο! Δεν έχω δει ποτέ αυτόν τον Πικολί!
Χα! Αυτό σκεφτόμουν ακριβώς παρ’όλο που δεν θυμάμαι τη σκηνή με τα ποδήλατα. Αλλά μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση τότε η ταινία αυτή, η έλλειψη διαλόγων, και ο Πικολί που ήταν, χωρίς υπερβολή, τρομακτικός.
Δύτη, αν θυμάσαι, είχα κάνει στη Λεξιλογία μια αναφορά στο Themroc με αφορμή την περσινή ταινία Louise-Michel (http://www.imdb.com/title/tt1132594/) που μου θύμισε έντονα την ατμόσφαιρά του, και παραξενεύτηκα καθώς δεν γυρίζονται πια πολλές ταινίες τέτοιου ύφους:
Την τριλογία Σάρκα-Κάψα- ??? τη θυμάστε; Τζο Νταλεσάντρο και ξερό ψωμί… Και κάτι του Μάρκο Φερρέρι, του Μακαβέγιεφ…
Έλσα, τη θυμήθηκα τώρα την αναφορά στη Λεξιλογία.
Φερρέρι-Μακαβέγιεφ δεν θα τους έβαζα στους ελάσσονες, θέλω να πω: μιλάω για ταινίες που δεν θεωρούνται ούτε καλτ ούτε, ας πούμε, παραγνωρισμένα καλλιτεχνικά αριστουργήματα, απλά τις βλέπεις, τις φχαριστιέσαι, και πολύ σπάνιο να τις ξαναδείς ας πούμε. Εγώ (χάρη στον Στάζυ κυρίως) ήμουν τυχερός 🙂
Σάρκα Κάψα Σκουπίδια;
Καλημερούδια!
[…] Bonus: ένα καταπληκτικό βιδεάκιον εδώ. To πρότεινε ο visk στου Δύτη. […]
NAI, NAI NAIAIAIAIA!!!
Μπράβο, αυτό εννοούσα, το Τέμροκ! Δεν είχα την υπομονή να δω όλο το βιντεάκι για να επαληθεύσω αν θυμόμουν καλά τις σκηνές που έδινα για στοιχεία, πάντως ξαφνικά όλα άστραψαν στη μνήμη μου. (Σόρι ρε παιδιά, έχουν περάσει πανω από τριάντα χρόνια -Χριστέ μου!!!- από τότε που την είδα).
Χίλια ευχαριστώ Μπουκαν, τι χαρούμενο ξύπνημα! Στάζυ, κι εσένα ευχαριστώ για τον κόπο. Και Δύτα, κυρίως εσένα για την αφορμή!
Τελικά εδώ μέσα περνάω πολύ καλά 😆 😆 😆
🙄 Μα δεν χρειάζεται υπομονή! Απλώς επικροτείς τον λίκνο που σου έδωσα στη λέξη μπίνγκο…
Στάζυ, αντί να πατήσω το μπίνγκο έβαλα να παίζει το κομμάτι από το γιουτούμπι που φαίνεται από κάτω (βλέπεις, τραβάει ευκολότερα την προσοχή)! Αλλά είχα ήδη πάρει την επιφοίτηση, διαβάζοντας απλώς και μόνο τη λέξη Themroc!
(Mην απορείς, ειναι που δεν είχα πιει ακόμα τον δεύτερο καφέ :lol:)
Πάντως και πάλι ευχαριστώ, ήταν υπέροχο!
Μια και μιλάμε για αγαπημένες ελάσσονες ταινίες, να αναφέρω και την νάμπερ ουάν αγαπημένη μου ελάσσονα ταινία, αυτή με τον Μάικλ Κέην ως αιώνια μαστουρωμένο άγγλο πρέσβη στο ανύπαρκτο νησί Κασκάρα.
Βέβαια αυτή την θυμάμαι, είναι αυτή η ταινία,
http://www.videoinn.gr/store/new_store/v_3000/preview_dvd.asp?pid=10799&ref=bestprice
αλλά είναι μια ταινία, που μόνο από εσάς θα μπορούσε να εκτιμηθεί, για αυτό την αναφέρω.
Αυτό είναι το Water! Είναι αριστούργημα! Πρέπει να είναι η μοναδική ταινία που είχα πάει και την είχα δει στο σινεμά τρεις μέρες συνέχεια…
Και δεν είναι ελάσσονα!!!
The man who never was
Το έχει δει κανείς; ταινία κατασκοπίας, με φόντο τον 2ο παγκόσμιο. Αληθινή ιστορία. Έργο του ’56. Λεπτομέρεις στη Wiki.
http://www.imdb.com/title/tt0049471/
Ευχαριστώ, Μαρία. Εγώ γιατί δεν μπορώ να ανεβάσω λινκάκια;
Aπό εκεί είναι αυτή η σκηνή;
Ναι. Αν και δεν την θυμάμαι. Το είχα δει προς τα τέλη των ’60. Δεν είναι φοβερή ιστορία;
M’ αρέσει τρομερά η ατμόσφαιρα αυτών των ταινιών… Ευχαριστώ που μου τη γνώρισες, δεν την ήξερα.
Ειδικά στις ταινίες με θέμα τον ΙΙ Π.Π, μετά το 70, η ατμόσφαιρα έπαψε να πείθει. Αντίθετα, όμορφη ατμόσφαιρα είχε το Chinatown, αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα μας, τις ελάσσονες ταινίες (Πρόσφατα, σε κάποιο φόρο για την γαλλική γλώσσα, είχε μια συζήτηση για τα γαλλικά του Κεμπέκ. Εγώ αναφέρθηκα στην «Επέλαση των βαρβάρων», και μου διάγραψαν το σχόλιο ως «άσχετη πολυλογία». Ο μοντερέιτορ ήταν -τι άλλο;- αμερικάνος. Ευτυχώς ο Δύτης δεν είναι καθόλου αυστηρός.)
«Ειδικά στις ταινίες με θέμα τον ΙΙ Π.Π, μετά το 70, η ατμόσφαιρα έπαψε να πείθει».
Δεν είμαι ειδικός, αλλά εικάζω πως αυτό οφείλεται στη ραγδαία πρόοδο των τεχνικών μέσων (εφέ) που, ενώ έγιναν απείρως εντυπωσιακότερα, εντούτοις σκότωσαν το μυστήριο και τη μαγεία της μιας κάποιας οπτικής ασάφειας των παλιότερων ταινιών. Ίσως όμως να φταίει και η ματιά του σκηνοθέτη. Όπως είπα, δεν είμαι ειδικός για να ξέρω το λόγο.
Τώρα για τον Αμερικανό μοντερέιτορ τι να πω; Ο Δύτης όχι μόνο δεν είναι αυστηρός αλλά είναι και άκρως φιλόξενος, αφού δεν μας μαλώνει όταν πιάνουμε κουβέντα μεταξύ μας 😆 (Πού να τον δεις κι αυτόν όταν σχολιάζει αλλού, χεχε 😉 )
Νομίζω πως εκεί γύρω, στο 70, γίνεται μια τομή στα πρότυπα, στη μόδα, στα φερσίματα, παντού -μια βίαιη τομή με το παρελθόν. Και ζήτω του Δύτη, που μαζεύει την Διαδικτυακή Εθνική Ελλάδος στο μαγαζί του!!!!
Δεν την ήξερα, είχα διαβάσει όμως πρόσφατα την αληθινή ιστορία: http://www.bbc.co.uk/news/magazine-11887115
Την ιστορία την είχα διαβάσει, θυμάμαι, πολύ μικρός σε ένα άρθρο περιοδικού του ΓΕΣ (!) που αναφερόταν σε παιχνίδια ψυχολογικού πολέμου, μπλόφας κλπ. Δεν ήξερα ότι γυρίστηκε και ταινία με βάση αυτό.
Έχω διαφορετική ματιά από αυτήν του Βασίλη. Εκτός του ότι οι παλιές ταινίες (αμερικανικές, οι αγγλικές όχι τόσο) με θέμα τον ΙΙ ΠΠ μού προκαλούν σήμερα αποστροφή όπως επικεντρώνονται στην ηρωποίηση και στη δημιουργία υπερανθρώπων, λατρεύω τη δεκαετία του ’70 και για έναν πολύ συγκεκριμένο και υποκειμενικό λόγο: την ποιότητα του χρώματος. Χρώματα παλ, που δεν «πληγώνουν» το μάτι και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε τραβάει μέσα τους, όπως στο μωρό της Ροζμαρί, στις τελευταίες του Χίτσκοκ, στο Ξυπόλητοι στο Πάρκο ή στους Ροζ Πάνθηρες αυτής της δεκαετίας (πώς μου ήρθαν όλα τα ροζ; ίσως επειδή το ροζ είναι κι αυτό παλ). Μόλις σας έδωσα κι εγώ μερικές ακόμα αγαπημένες ελάσσονες.
Να οφείλεται στο ότι κάπου εκεί διαμορφώθηκε και το δικό μου μάτι σε έγχρωμες ταινίες; Πάντως βλέπω ότι αν εγώ δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω σύγχρονες ταινίες ευρείας κατανάλωσης, μεταξύ άλλων και επειδή κουράζονται τα μάτια μου, τα τεκνά αδυνατούν να παρακολουθήσουν ταινίες σαν αυτές που ανέφερα επειδή «είναι παλιές» και αυτό τους χτυπάει και στην ποιότητα της εικόνας. Σαν να μη βρίσκουν στην εικόνα από πού να πιαστεί το μάτι τους.
Αυτό που είπα για τα χρώματα που μου αρέσουν αρχίζει ήδη από τη δεκαετία του ’60 αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς.
Ηλεφού, δεν θα το πεις ακριβώς ελάσσονα ταινία το Μωρό της Ρόζμαρι όμως ε;
Καταλαβαίνω τι λες για τα χρώματα, εμένα με συγκινούν στις φωτογραφίες του ’70 (και ήταν το μόνο σχεδόν που μ’ άρεσε στην περίφημη «Χώρα προέλευσης», την πρόσφατη ταινία…)
Το ξεχειλώσαμε το «έλασσον» ε;
Μάλλον έχεις δίκιο που ενίστασαι. Ο λόγος που την συνδέω με τις άλλες είναι καθαρά υποκειμενικός και δεν έχει να κάνει με το πώς θα αξιολογούσα την ταινία σαν κριτικός, ας πούμε. Τα χρώματα και οι χώροι σ αυτή την ταινία με έκαναν να αισθάνομαι ωραία, σαν σε παραμύθι, ίσως γιατί οι παγίδες πρέπει να είναι ελκυστικές.
Ηλεφούφουτε:
Το μωρό της Ρόζμαρι: 1968, Technicolor.
Ξυπόλητοι στο πάρκο: 1967, Technicolor.
Ροζ Πάνθηρας: 1963, Technicolor.
Αφήνοντας κατά μέρος το ότι είτε κρύβεις χρόνια είτε έκανες λάθος στη δεκαετία :), στην αίσθηση του χρώματος στη μεταβατική αυτή περίοδο παίζει μεγάλο ρόλο η τεχνολογία. Τα φιλμ σε Τεχνικολόρ (το λέμε ακόμη έτσι στα ελληνικά; ) έχουν γενικά πιο κορεσμένα χρώματα, με αποτέλεσμα να επιτρέπουν στους σκηνοθέτες να χρησιμοποιούν πιο απαλή χρωματική παλέτα χωρίς να φοβούνται το ξεπλυμένο αποτέλεσμα. Με το Κόντακ που άρχισε να επικρατεί στα τέλη του ’60, τα χρώματα έγιναν λιγότερο στιλπνά, ενώ μεγάλη σημασία για εμάς που τα βλέπαμε χρόνια αργότερα έχει και το ότι η φθορά του φιλμ ήταν ταχύτατη (μπορείς να δεις Τεχνικολόρ της δεκαετίας του ’20 να φαίνεται σαν καινούριο, ενώ φτηνιάρικα φιλμ των ’70s μοιάζουν πια ασπρόμαυρα).
Στάαασου, είπα μετά ότι αρχίζει κάπου στη δεκαετία του ’60 και όπως είδες η Ροζμαρί και οι Ξυπόλητοι είναι από τα τέλη της.
Το Ροζ Πάνθηρα που αναφέρεις δεν τον είχα συγκαταλέξει. Το είχα περιορίσει σε εκείνους της δεκαετίας του ’70. Ίσως είναι η εντύπωσή μου αλλά ο πρώτος (του 63) δεν μου κάνει την ίδια αίσθηση.
Κι αυτή απ’ τις αγαπημένες μου επίσης σε τεχνικολόρ.
Ωραία κουβέντα!
σα να λεμε πως οταν ημαστε αγεννητοι ολα καλυτερα ηταν…
τελευταια νιωθω πως ο παλιος σινεμας με σωζει…
Αααα, δεν το είχα σκεφτεί να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία. Είναι μια ταινία τρόμου ασπρόμαυρη που μου είχε αρέσει πολύ μια φορά που την είχα δει στην τιβί για την απειλητική ατμόσφαιρα που έφτιαχνε, χωρίς να δείχνει τίποτε το τρομακτικό, παρ όλο που πρέπει να ήταν αμερικάνικη. Απλώς σου υπέβαλε την ιδέα για κάτι τρομερό που επίκειται.
Έμοιαζε λίγο με το παιχνίδι «παρ τον παπά». Κάτι ρουνικά σύμβολα, μια περίεργη μελωδία σε σφύριγμα, ένα χαρτάκι που αν σου το έδιναν, ακόμη και προσφέροντάς σου τσιγάρο, κι εσύ σα χαζός το έπαιρνες, ήσουν καταραμενος.
Το χάλαγε λίγο στο τέλος που έδειχνε ένα «φρικαλέο» τέρας που στο σημερινό θεατή μάλλον γέλιο θα προκαλούσε. Από κάπου έμαθα αργότερα ότι η φαεινή ιδέα του τόσο αταίριαστου αυτού και κιτσάτου φινάλε επιβλήθηκε με την επιμονή του παραγωγού, ο οποίος ανησυχούσε που όλα ήσαν τόσο υποδόρια και ήθελε κάτι πιο τρανταχτό.
Σας λέει τίποτα; Πολύ θα ήθελα τον τιτλο της.
Μπα, δεν είχα σκεφτεί τον γκούγκλη.
Το βρήκα τελικά. Αυτή είναι
http://en.wikipedia.org/wiki/Night_of_the_Demon
Πες κι άλλα, έστω και στο περίπου. Χρονιά που την είδες, χρονιά παραγωγής, πού ήταν υποτίθεται η ιστορία, κλπ.
Αφου το βρήκα ποια ήταν. Με μπέρδεψε μάλιστα ο πρωταγωνιστής, που ήταν Αμερικάνος, και νόμιζα πως κι η ταινία ήταν αμερικάνικη, πράγμα που με μπέρδευε, γιατί αυτά τα στοιχεία που μου άρεσαν δεν τα βρίσκεις κανονικά σε αμερικάνικες ταινίες τρόμου.
Ο Ηλεφού μού θύμισε μια ταινία τρόμου που είχα δει αρχές του ογδόντα και μου άρεσε πολύ. Την έψαξα και πρόκειται για το The Cangeling (Καμιά σχέση με την πρόσφατη της Τζολί).
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Changeling_(film)
Αν την έχει δει κανείς ας μου επιβεβαιώσει ότι ήταν πράγματι τόσο υποβλητικά τρομακτική όπως θυμάμαι.
Κι επειδή αυτό το ποστ μάς έχει βάλει για τα καλά στα αίματα, θυμήθηκα και μια άλλη που διαδραματίζεται σε μια ήσυχη πόλη-προάστιο.
Οι καθωσπρέπει μεσοαστοί ζουν την καθημερινότητά τους by the book (μιλάμε για την αποθέωση του συμβολισμού του the white picket fence…) ώσπου στους δρόμους αρχίζει να κυλάει αίμα και οι νύχτες τους γεμίζουν τρόμο (καλή περιγραφή, ε, ε; 😉 )
Με τα πολλά, αφού έχουνε χεστεί όλοι πάνω τους, αποδεικνύεται ότι κάποιος (φαινομενικά ψιλο-βλαμμένος) κάτοικος, που έχει μπουχτίσει από τη γενική νεκραϊλα του προαστίου,μόλις σκοτεινιάσει ξαμολάει τα ντόμπερμάν του για να τους βγάλει από τον εφησυχασμό και να τους μάθει τι εστί βερίκοκο. Καλό… και με κοινωνικό μήνυμα 😉
Τίτλο, πάντως, δεν θυμάμαι
Χαίρομαι που το μπλογκ αποκτά μια πρακτική χρησιμότητα! 🙂
Έκανα μια αναζήτηση με ντόμπερμαν αλλά δεν βρήκα τίποτα. Μήπως ήταν άλλη ράτσα, ξερωγώ τσοπανόσκυλα 🙂
Μία που είχα δει κάποτε να συνδυάζει αμείλικτους σκύλους (κυρίως λυκόσκυλα) με μικροαστισμό ήταν γαλλική αλλά εκεί οι σκύλοι υπηρετούσαν τους μικροαστούς και ξέσκιζαν μετανάστες και κουλτουριάρηδες. Δεν ήταν ταινία τρόμου αλλά κοινωνική με αγωνία και ένταση.
Hλεφού
Αφού δηλώσω πρώτα τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη μου για το ότι μπαίνεις στον κόπο να αναζητήσεις πληροφορίες για «ό,τι φανεί του Λωλοστεφανή» -και προφανώς εννοώ ΕΜΕΝΑ και κανέναν αλλο, γιατί με την ειρωνεία και τον (αυτο) σαρκασμό βλέπω παραπανούλια ότι έχει γίνει λιγάκι τση Πόπης- και
λαμβανομένης υπ’ όψιν της προϊούσης αμνησίας λόγω ξερω’γω… ας πούμε πνευματικής κόπωσης,
Δηλώ ευθαρσώς ότι δεν ενθυμούμαι τι ράτσα ήταν οι εν λόγω κύνες. Έπίσης δεν παίρνω όρκο για το αν ήταν κινηματογραφικό έργο ή τηλεταινία. Γι’ αυτό μην κουράζεσαι, πλιζ, θα έχω τύψεις.
Πάντως το the Changeling ηταν πραγματικά πολύ καλή ταινία, και τώρα που γουγλίζοντας διάβασα και τις περγαμηνές της, μόνο minor δεν θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς. Νομίζω ότι θάφτηκε γιατί προβλήθηκε (παραδόξως) καλοκαίρι για πρώτη φορά.
Τη συνιστώ στους λάτρεις του είδους. Κι αν θυμηθώ και καμία άλλη, θα… ξαναενοχλήσω 😆
Παρεμπιπτόντως, ο όρος «αμείλικτοι σκύλοι» πολύ μου άρεσε. Μου επιτρέπεις να την υιοθετήσω;
Τίπτις, μου τράβηξε την προσοχή και, ναι, έχω βάλει στα ντεζιντεράτα μου την άλλη που ανέφερες.
Όσο για το άλλο ελεύθερα. Ήδη ο οικοδεσπότης μας χρησιμοποιεί το παρεπιφτού και έχει αναπτύξει ενδιαφέρουσες παραλλαγές του, για να μην αναφέρω το σφετερισμό της «συνεννόησης Λοΐζος» που έκανε ο Νικοκύρης άλλου συγγενούς ιστολογίου. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, πουλιά που φεύγουν από μας και πετούν μακριά… (κάποιος να με σταματήσει!).
Παρεμπιμπλόμ και μιας και θυμήθηκα τώρα το Σπιρτούλη, ευχαρίστως θα ξανάβλεπα και τα Στρουμφάκια στην πανέξυπνη μεταγλώττιση με την οποία τα γνώρισα σε μια ηλικία που σνομπάριζα πλέον τις παιδικές εκπομπές.
Υ.Γ. Ο Λωλοστεφανής έχει σχέση με το Φώτη και «τα τρελά» του; Μακρινή συγγένεια με τη Μιχαλού ίσως;
Ακόμα και στο θέατρο πια να δω τον Σοφοκλή Πέππα, μου έρχεται στο μυαλό ο Μπαμπαστρούμφ. Αν και θα μπορούσαν επίσης να μου έρχονται στο μυαλό διάφοροι άλλοι ρόλοι παιδικών/νεανικών σειρών που μεταγλώττισε (πρόχειρα θυμάμαι το «Μπρέντον Τσαίης, το δάσος του ονείρου»· το θυμάται κανείς; ή έστω, το «Κουτί των θαυμάτων» κάθε Χριστούγεννα;).
Ηλεφού,
Για το ΥΓ. σου αγνοώ την προέλευση. Εικάζω ότι είναι απλώς θέμα ομοιοκαταληξίας (κατά το «ό,τι κ@.λώσει» του ΛωλοΘεοδώση» που σκάρωσε η αδελφή μου). Συγγενείς πάντως είναι όλοι, στα σίγουρα!
Δεύτερον, η παράκληση να σε σταματήσει κάποιος, στην περίπτωσή μου πέφτει εις ώτα μη ακούοντος. Ποτέ δεν μου έχεις γεννήσει την επιθυμία να σε σταματήσει κανείς. So, keep talking.
Αυτό πάλι με τον Λοΐζο το ξαναδιάβασα (και στου Νικοκύρη). Elaborate pls κάποιος γιατί έχω χάσει το σχετικό τεύχος.
Στρουμφάκια; Τι στρουμφάκια βρε νήπια; Εγώ τότε έπαιρνα πτυχίο (λέμε τώρα…) Πάντως ο αγαπημένος ήρως μου ήταν ο Δρακουμέλ 😆 Mε στενοχωρούσε όμως λιγάκι το ότι ο δημιουργός τους απεχθανόταν, λέει, το κίτρινο χρώμα γιατί το είχε ταυτισμένο με την αρρώστια και γι’ αυτό δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ στα σκίτσα του. Εγώ πάλι το λατρεύω.
elaborate: http://sarantakos.wordpress.com/2009/10/10/loizospetalo/
Δύτα,
Thanks for the elaboration!
Με κάνετε σοφότερη, σας μερσώ 😆
Επίσης:
Περιεχόμενα Ιστολογίου
Και πιο γενικά:
http://www.google.com/search?q=site:sarantakos.wordpress.com+Λοΐζος
Στα περιεχόμενα ξέχασα να προσθέσω (411)
Παρεμπιπτόντως αν δεν έχετε δει αυτό, μην το χάσετε. Ακόμα και σεις που έχετε δέκα χρόνια να πάτε σινεμά.
Πολύ ωραία ανάρτηση Δύτη. Μην κοιτάς που δε σχολιάζω…
Δεν την είδα ακόμα, αλλά το τρίο της Μπελβίλ του ίδιου ήταν θαυμάσιο.
Ήταν όντως Μαρία. Και αυτό είναι άξια συνέχεια.
Πράγματι υπέροχο, αγαπητή κομμεντατρίς…
😉
Btw, προς στιγμή νόμιζα ότι εκθειάζατε το Changeling με την Τζολί, αλλά ευτυχώς διάβασα προσεκτικότερα και απεκαταστάθη η τάξη…
Ανταλού, μη σου πω ότι σκέφτομαι να πάω να το ξαναδώ αύριο γιατί μετά μάλλον το βγάζει.
Τι τραβάτε κι εσείς οι ακρίται…
Με τόσο υπέροχο σκίτσο, χαλαρά την ξανάβλεπα κι εγώ στο καπάκι.
Υπέροχο δε λες τίποτα. Άσε που δεν τα εμπεδώνω με τη μια, καλό θα μου κάνει 😉
Σοφοκλής Πέππας, είπες, Δύτη; Α, εσύ ξέρεις πολλά, έχεις εμβαθύνει!
Μπερναρντίνα, κοκκινίζω και αποθρασύνομαι.
Πάντως σε εφηβική ηλικία ήμουν τότε που λέω ότι σνομπάριζα πια τα παιδικά, ίσως όμως να μην έπιανα το χιούμορ της μεταγλώττισης αν ήμουν πιο μικρός. Εεε, ναι, και είμαι και εγώ φαν του Δρακουμέλ. Έλεγε κάτι ατάκες απίστευτες. Μα πού τα βρίσκω, ο απαίσιος!
Τελικά το γουέστερν αρ. 2 που ρωτούσε εδώ ο betatzis το βρήκαμε;
Ναι, το είπε κι ο ίδιος παρακάτω: Tepepa (1968) του Giulio Petroni:
Mexican guerilla leader Tepapa (Tomas Milian) matches wits with the local chief of police Colonel Cascorro (Orson Welles).
Όχι βρε Δύτη, το Tepepa είναι το νούμερο 1.
Ωστόσο, με βάση το Tepepa, καταλαβαίνω ότι ο ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στο 2 είναι ο Tomas Millian, που είχε παίξει ρόλους Μεξικάνων σε πολλά σπαγγέτι γουέστερν, βοηθούμενος και από την κουβανική καταγωγή του.
Ανατρέχοντας στη σελίδα του imdb για τον Millian (και στην αντίστοιχη του spaghetti-western.net) ξεχώρισα τρεις ταινίες που ταιριάζουν κάπως στην περιγραφή του betatzi:
α) Vamos a matar, compañeros
β) Corri uomo corri
γ) Faccia a faccia
Είναι κάποια από αυτές άραγε;
Μια και λέγαμε για σπαγγέτι γουέστερν:
Μα τι πάθατε σήμερα όλοι με τα πλέιμομπιλ; 😉
Αχ όλα τα είχα και τώρα είναι στο πατάρι και σκονίζονται. Δεν έχω κανένα να παίξω…
Πήγες και συ στον Ίνδικτο; Από κει ξεκίνησα… Ωραίο δεν είναι; 🙂
Και πολύ ωραία τα σχόλια με τις κόρες σας 😉
Ανδαλουσιανέ Σκύλε, πρέπει να είναι η τρίτη ταινία που αναφέρεις. Αν δεν είναι ούτε αυτή, τότε μάλλον πρόκειται για μία ανύπαρκτη ταινία, εμπνευσμένη από άλλα καουμπόϊκα που έχω δει, που υπάρχει μόνο στο κεφάλι μου και το θολωμένο μου μυαλό με έχει πείσει ότι κάποτε την έχω δει και στην πραγματικότητα.
Ευχαριστώ.
Κι επειδή πιάσαμε την Ostalgie, πριν λίγες μέρες θυμήθηκα κάτι άλλο έλασσον που με είχε μαγέψει στα μαθητικά μου χρόνια. Το βρήκα και το κατέβασα από πειρατικό σάιτ.
Το τσεχοσλοβάκικο σίριαλ «Η χιλιόχρονη μέλισσα»
http://www.imdb.com/title/tt0086447/
Προβαλλόταν στην ίδια μεσημεριανή ζώνη όπως και οι «17 στιγμές της άνοιξης». Αγροτική ζωή κάπου στη σημερινή Σλοβακία πριν και μετά το ξέσπασμα του Α’ ΠΠ, με έντονο το ποιητικό και το παραμυθικό στοιχείο.
Λοιπόν μια και έπιασες παραμάζωμα όλα τα παλιά νήματα, δες κι αυτό: https://dytistonniptiron.wordpress.com/2010/08/26/mh-me-rwtas/#comment-7695
Ζητείται μια ταινία της τελευταίας μάλλον δεκαετίας, με τα εξής στοιχεία (αντιγράφω από τσατ, εξ ου και η ποιητική μορφή):
αμερικάνικο
αλλά πολύ ξεχωριστό
γυρισμένο σε κάτι ερήμους
άγνωστοι ηθοποιοί
με κάποιον μασκοφόρο
κι ένα κοριτσάκι
κάτι άλογα έτρεχαν
κάποιος γνωστός έπαιζε τον κακό
μια αίσθηση ιλουστρασιόν Παρατζάνοφ
μονολεκτικός τίτλος
The X
είναι παραμύθια που λέει κάποιος σε ένα κοριτσάκι σε κάποιου είδους νοσοκομείο ή σανατόριο
βλέπουμε τα παραμύθια
αναζητείται κάτι
και μετά αυτός πάιρνει το κοριτσάκι και ψάχνουν σ εκάτι ασιατικές ερήμους
και υπάρχουν κάτι ινδο-κεντροασιάτες
θυμάμαι ένα φετίχ με υφάσματα με λαμπρά χρώματα να ανεμίζουν
παντού ανέμιζαν υφάσματα
και κάτι τύπους ντυμένους σα φρουρά μαχαραγιά
με βεντάλιες στο κεφάλι
από κουστούμια ήταν όργιο
Ο ευρών αμειφθήσεται (με την ευγνωμοσύνη μας)! 🙂
Κάτι αόριστο μου λέει η περιγραφή. Προς το παρόν, κατάλογος με όλα τα the, 1999-2010 απ’ το imdb, για ψάξιμο.
Νομίζω ότι μπορούμε να παραλείψουμε όλο το Ζ, από μια γρήγορη ματιά που έριξα…
Ουουου! Εγώ πάντως έτσι καταθέτω τα όπλα, ακόμα και χωρίς το Ζ. 😦
Παίδες, αυτό πρέπει να είναι.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Fall_(2006_film)
Μαρία δεν παίζεσαι!
Ρε συ, στη γνωστή θεία έγραψα στα γαλλικά: αμερικάνικο φιλμ κάποιος διηγείται παραμύθια σε άρρωστο κορίτσι. Στη 2η σελίδα έπεσα σ’ αυτό.
Και αφού λυθεί το μυστήριο του δύτη, έχω κι εγώ μια ανασκαφή.Που λέτε, στα μικράτα (κάπου δώδεκα δεκατρία) είχα δει δύο ταινίες οι οποίες με είχαν στιγματίσει. Τη μια την βρήκα πριν από 2 χρόνια αλλά η άλλη παραμένει γρίφος άλυτος: θυμάμαι που μιλούσαν ρώσικα (ή κάποια σλαβόφωνη γλώσσα;) τεχνικολόρ σχεδόν με σιγουριά, όμορφη πρωταγωνίστρια με μακρυά μαύρα μαλλιά, ένα άλογο λευκό που δάκρυσε σε κάποια φάση (;) και μια σκηνή που μου έχει μείνει πιο έντονα, ο χορός μιας τσιγγάνας, σε ένα δωμάτιο, ένα καντήλι
Θυμίζει τίποτα;
Και πότε ήσουν 12-13 είπαμε; 🙂
Θα ήταν και πολύ προφανές (και υπερβολικά παλιό) να πρόκειται ας πούμε γι’ αυτό, έ;
@rogerios ναι ναι ναι! αυτό είναι! υπέροχα! Dorogoy Tsenoy λοιπόν.Μετά από ψάξιμο βρήκα την ταινία ολόκληρη με τον ελληνικό τίτλο «Το άλογο που κλαίει» στο ουτουμπ αλλά σε ασπρόμαυρη, πολύ κακής ποιότητας κόπια.(τώρα μένει να αποφασίσω αν θα την ξαναδώ ή θα αφήσω την αρχική εντύπωση)
@immortalite Από ότι θυμάμαι την είχα δει το ’89-90 στην Ερτ3 ένα βράδυ κατόπιν έντονης παραίνεσης πατέρα φίλου
Δύο στα δύο λοιπόν! Μπράβο Ρογήρε. Μοιράζομαι κι εγώ τη χαρά των απορούντων 🙂
ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ! Αυτό είναι! The Fall! Σώσον Κύριε! Θε μου, σ’ ευχαριστώ για τα σοσιαλμήντια. Και το imdb. Και τους καλούς ανθρώπους. Και τη Μαρία!
Μπράβο συλλογική σοφία, και μπράβο Μαρία που πάτησες πάνω της! 😉 Για να δούμε τώρα αν έπεσε μέσα και ο Ρογήρος στην απορία του/της anonyme!
Τη ταινία του μεγάλου Ντόνσκοι θυμάμαι σαν σε όνειρο πως την είδα μάλλον επί χούντας στην Αλκυονίδα…. Ποίημα απίστευτο
Αναγνωριστικό σημείο οι σινεμάδες, ολόκληρη φυλή της Αλκυονίδας υπάρχει τελικά… ε;
Όντως Δύτα … αργότερα μας προέκυψαν STUDIO I και ΙΙ
ευτυχώς που τελευταία στιγμή λοιπόν, θυμήθηκα τη ύπαρξη αυτού του ζωντανού (τρόπον τινά) θυσαύρεος (sic)
λοιπόν, τούρκικη ταινία (την θυμάμαι ασπρόμαυρη αλλά δεν θα απέκλεια και το ενδεχόμενο να την είδαμε σε ασπρόμαυρη τηλεόραση).θυμάμαι κήπους του πασά, παγώνια και βροχερή ιστανμπουλ.
θυμίζει κάτι σε κάποιον;
Λοιπόν αυτό με τα παγώνια μου έκανε κλικ. Πρέπει να είναι αυτό:
http://en.wikipedia.org/wiki/Somersault_in_a_Coffin
http://www.imdb.com/title/tt0127311/
ε ναι λοιπόν, αυτό εννοούσα.τούμπες μέσα σε φέρετρο.μπράβο.μπράβο.μπράβο δύτα.(αν και την έχω κατατάξει στο πλειστόκαινο των αναμήσεων διαβάζω ότι η ταινία είναι του ’96…)εύγε ανκόρ.
«Τούμπες μέσα σε φέρετρο;»
(είναι καλό αυτό -ή κακό;)
Μάλλον κακό, απ’ όσο θυμάμαι το φιλμ…
Ξέρεις, δεν έχω πολύ επαφή με το σύγχρονο τούρκικο σινεμά -αυτό όμως θυμάμαι το είχα πετύχει ένα βράδυ στην ΕΤ-1 κάπου μεταξύ ’98 και 2000, και μου είχε κάνει και μένα εντύπωση. Θυμάμαι ότι το μαγαζί που δουλεύει ο τύπος έμοιαζε πολύ -ίσως ήταν και το ίδιο- με το μαγαζί που είχα πιει σαλέπι στο Ρούμελι χισαρί, γύρω στο ’94.
Δεν έχω ιδέα αν δουλεύει, αλλά μια και ταιριάζει με αυτό που κάνουμε εδώ πέρα, το βάζω: http://www.whatismymovie.com/