Απ’ όσα είπε η κυρία Μπακογιάννη τις προάλλες στον Πρετεντέρη, συγκράτησα μια ατάκα: Είστε και σεις πατέρας όπως και γω: πότε νιώθετε καλύτερα, όταν χαρίζετε στο παιδί σας ένα ποδήλατο ή όταν του επιβάλλετε μια σκληρή μα αναγκαία τιμωρία; Ε, έτσι κι εμείς οι πολιτικοί κλπ. κλπ.
Αντιπαρέρχομαι τον πειρασμό να παραλληλίσω με τα οθωμανικά που μελετάω τώρα και την «πατρογονική» (patrimonial, ο όρος είναι του Μαξ Βέμπερ) αντίληψη του κράτους. Απόρησα βέβαια που κανένας δεν το σχολίασε, μετά σκέφτηκα ότι κάπου η αντίληψη αυτή είναι πολύ βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία εκατέρωθεν. Σκοτώστε τη μητέρα σας όσο είναι ακόμα νέα, έλεγε (νομίζω) ο Ελυάρ, αλλά εμείς δεν το κάναμε, και έτσι τώρα δεχόμαστε (ουσιαστικά) αδιαμαρτύρητα το συγκαταβατικό πατ-πατ, αναγνωρίζουμε τα λάθη μας ελπίζοντας συγχώρεση και εξιλέωση μέσω της τιμωρίας: ας το σκεφτόσουν όταν έκανες την αταξία.
Γράφει κάπου ο Στέφανο Μπένι:
Στη χώρα μου
η ευμάρεια μας τα πήρε όλα·
μάνα παράτα με
τα χάδια σου δεν τ’ αντέχω πια
Ούτε τα χάδια, ούτε την επίπληξη, ούτε την γονεϊκή φιγούρα του βασιλιά-πατέρα, ούτε τη δουλική φιγούρα του χαϊδεμένου ή του μετανοημένου παιδιού. Παρά τα όσα μας έλεγαν αιώνες δυτικής ή ανατολικής πολιτικής σκέψης, η κοινωνία δεν είναι οικογένεια, πώς να το κάνουμε. Παράδοξο, ωστόσο: δεν είναι, αλλά συμπεριφέρεται ως τέτοια.
ο δύτης των νιπτήρων 
Το έχουμε ξαναπεί:
http://www.marianne2.fr/Le-capitalisme-nous-prend-pour-des-enfants-que-nous-sommes-devenus_a81785.html
Η κοινωνία δεν είναι οικογένεια, αλλά ο καπιταλισμός θέλει άμυαλα παιδιά.
Ως ελληνική (ή και μεσογειακή) οικογένεια, Δύτη. Γιατί σε σημαντικό μέρος του υπόλοιπου κόσμου, οι γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως όντα νοήμονα.
Είναι αυτή η βαθιά ριζωμένη αντίληψη των ιθυνόντων, διανοούμένων και γενικά «υψηλά» ιστάμενων ότι ο πολύς λαός δεν ξέρει τι είναι καλό γι’ αυτόν, ούτε πώς να το διεκδικήσει. Οπότε οι διάφοροι μέντορες πρέπει να του το διδάξουν…
Ωστε πατερας η κ. Μπακογιαννη! (νομιζα οτι ειναι μητερα) 🙂
@ Voulagx
Μη σας πάει το μυαλό σε αρρωστημένες ερμαφρόδιτες καταστάσεις … Μάλλον θα εννοεί αυτό το σύνηθες από την Νεοελληνίδα μάνα «εγώ ήμουν για σένα και μάνα και πατέρας» … (λέω εγώ τώρα) …
Όχι , ε ;…
Δύτη σε θαυμάζω:
– Αντέχεις να βλέπεις τον Πρετεντέρη
– Αντέχεις να βλέπεις συνέντευξη της Μπακογιάννη στον Πρετεντέρη
– Ακούς τι λένε στην ανοιχτή τηλεόραση
– Είσαι… πατροκτόνος…
Μες το μυαλό μου είσαι Γιώργο…
Πως μπορείς βρε Δύτη;
Μια υπόμνηση τούτο το ποστ…
Πως ο/η κάθε αστός πολιτικάντης αναζητεί τη κωλυμβήθρα αναβάπτισης του στα θολά νερά του …εκσυγχρονισμού. Αν δεν τη βρεί την εφευρίσκει στα νάματα της μητριαρχίας.
( το ανωτέρω ορθογραφικό ηθελημένο βεβαίως )
@ papoylis
Για τον εντός της παρένθεσης λόγο … ουδεμία αμφιβολία (τουλάχιστον από μένα) , ότι είστε άριστος γνώστης της Ορθογραφίας .
Κάτι τέτοιο ήθελα να γράψω σαν σχόλιο σ’ αυτή την ανάρτηση .
Ε, τότε γιατί γελάει συνέχεια;
{Το κακό πάντως είναι το ακριβώς αντίστροφο: Αντί να φερθεί πατρογονικά και να νουθετήσει, προτιμά να τιμωρεί και να βάζει πρόστιμα…}
Καλημέρα παίδες και κόρες!
Τι να προσθέσω εγώ τώρα; Είχα προς στιγμήν ένα τρομακτικό όραμα, ότι ο συλλογικός πατέρας ήταν ο σερ Μαρκεζίνης. Χτες πάλι στον ύπνο μου είδα ότι πατέρας μου ήταν λέει ο Μητσοτάκης. Δεν πάμε καλά (ή, τέλος πάντων, δεν πάω καλά).
@ Δύτης των νιπτήρων
Να τρώτε ελαφρά το βράδυ και να μην πίνετε αλκοόλ πριν την κατάκλιση , γιατί κάτι τέτοιοι εφιάλτες θα βλάψουν τελικά την ομολογουμένως άριστη (κατά την προσωπική μου γνώμη) ψυχική σας ισορροπία .
Silia, ευχαριστώ για τη συμβουλή 🙂 και καλώς βρεθήκαμε!
Για τα παραπάνω σχόλια, πρέπει να παραδεχτώ ότι μπορεί να μην είπε ακριβώς «είστε πατέρας όπως κι εγώ». Ίσως ήταν «είστε γονιός όπως κι εγώ» ή κάτι τέτοιο, το έγραψα από μνήμης δυο μέρες μετά…
Μα τον πατερούλη Stalin, τι εννοείτε όταν λέτε για μεσογειακή οικογένεια, για καπιταλισμό etc.; Και η προσφώνηση του Ghanti «μπάπου» δεν ήταν; (το ινδικό αντίστοιχο του «πατερούλη»). Να μην αναφέρω για τους βασιλιάδες του Siam που προσφωνούνταν όλοι «πατέρας», για το στρατό της Βιρμανίας, που οι κατώτεροι αξιωματικοί προσφωνούνται «θείος» και οι ανώτεροι «πατέρας».
Μια από τις πιο παραδοσιακές ερμηνείες της πολιτικής οργάνωσης ξεκινά από την παραδοχή ότι η βασική μονάδα της κοινωνίας, και εκείνη που την ξεκίνησε, είναι η (πυρηνική) οικογένεια. Και βέβαια, όποτε αυτή η ερμηνεία εκφράστηκε ήταν για να καταλήξει στην ανάγκη για «εξουσίας υπερέχουσας», που λέει κι ο Παύλος.
«Θείος» δεν είναι και η φανταρίστικη αργκό για τον δκτή;
Κι η Θάτσερ που κατάργησε την πάλη των τάξεων είχε δηλώσει οτι η κενωνία αποτελείται απο οικογένειες.
αν θυμάμαι καλά, ότι «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνον οικογένειες», όχι;
Όντως, η βαρώνη είχε καταργήσει, μεταξύ πολλών άλλων, και την κοινωνία.
Κάνε μάνα, να δεις καλό! που λενε…
Καπου ειχα διαβασει/ακουσει αυτη τη φραση: «πόσο ανυπεράσπιστος ειναι κανεις μπροστά στη μητέρα του!» και τη σημειωσα στο μυαλο μου να τη θυμαμαι γιατι.. εχουμε και παιδια! 🙂
Υ.Γ.1. γερμανοτραφεισα η κυρια; καλούπι τύπου Μερκελ; προτεσταντικων αρχων;
Υ.Γ.2. ερε τι χανω που δε βλεπω πριτέντερ… (απο την επομενη Δευτερα)
Δύτη, εξαιρετικό, καταπληκτικό, τέλειο.
Καλά μιλούσα εγώ για ενηλικίωση στο ποστ μου λοιπον. Ενηλικίωση που εσκεμμένα τοι σύστημα και το σχολείο μας εμποδίζουν να φτάσουμε. Το σχολείο είναι προθάλαμος για την κοινωνία αφού.
Πάντως και τον Μιτεράν τον αποκαλούσαν tonton, θείο.
(Το «Άπο» του Οτζαλάν, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει επίσης; Πατέρας, ίσως; )
Και ο θείος Χο στο Βιετνάμ.
Δύτη, μαζί με το Γιώργο βάλε και μένα στις θαυμάστριές σου.
[…] This post was mentioned on Twitter by Zapiski, Krot. Krot said: Μάνα παράτα με: http://t.co/ZOzdKmV […]
Θυμήθηκα τον άλλο τίτλο που είχα σκεφτεί: Σώσον Κυρία τον λαόν σου (και ευλόγησον την κληρονομίαν σου).
Παράξενο, αλλά όσο έψαξα δεν μπόρεσα να βρω τι σημαίνει Άπο. Μόνο ότι είναι κουρδικό όνομα.
Άπο ειναι το υποκοριστικο του Αποστολος στην Πόλη.
Δύτη, το Άπο σημαίνει ‘θείος’ στα τούρκικα και επίσης στην περίπτωση του Οτσαλάν το υποκοριστικό του ονόματός του που είναι ‘Abdullah’.
Ναι; δεν το είχα ξανακούσει, ήξερα το abi -μήπως είναι στα κούρδικα; (ευχαριστώ)
στα κούρδικα, όχι στα τούρκικα!
Η Μπακογιάννη πιστεύει ότι είναι καλός πατέρας, ο Χένρι Φορντ πίστευε ότι η ανιψιά του ήταν η μετενσάρκωση της μάνας του…χμ…μάλλον ανέκαθεν κάτι ύποπτο συνέβαινε στα υψηλά κλιμάκια!
Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα είχαν τα παιδιά της Μπακογιάννη κι η ανιψιά του Φορντ για όλα αυτά!
«Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα είχαν τα παιδιά της Μπακογιάννη κι η ανιψιά του Φορντ για όλα αυτά!»
εγώ πάλι απλά στεναχωριέμαι που πέθανε νωρίς ο Σίγκμουντ και δεν πρόλαβε να τους γνωρίσει όλους αυτούς!
Δεν διευκρίνισε αν τελικά τους έπαιρνε ποδήλατα.
Τα ευκολώς εννοούμενα παραλείπονται.. 😉
..αλλοιώς, αντί να μας στριμώχνουν, θα μας έπαιρναν κι εμάς… ποδήλατο!!!
Κι ο Πλουμπίδης, ως «Μπάρμπας» δεν τα κατάφερε καλύτερα….
Όλα αυτά δεν πηγάζουν τελικά από την κοτζαμπάσικη (με λίγο οθωμανικό πασπάλισμα) αντίληψη του αφέντη που χαρακτηρίζει τις σχέσεις πολιτικών και πολιτών στην Ελλάδα; [εννοείται με ευθύνη και των δύο μερών – η αντίληψη αυτή είναι αμοιβαία αποδεκτή]. Ο Βαλκάνιος αφέντης βλέπει τους δούλους του και λίγο σαν παιδιά… 😉
Καταπληκτική, στενή και σκληρή η ανάλυση σας, όπως πρέπει!
Οι καιροί είναι όμως περίεργοι και κάθε κακομοίρης μπορεί να τσιμπήσει κομμάτια από την διαλυμένη πίτα, δυστυχώς!
ατελείωτο αυτό το βαρέλι, πας και πας και πας και πάτος πουθενά
Γρηγόρη, άλλο Μπάρμπας και άλλο πατερούλης όμως, ε;
Ρογήρε, φαντάζομαι ναι. Κάπως έτσι λειτουργούσε η δουλεία την οθωμανική περίοδο (μια και δεν υπήρχαν [μαζικά] δούλοι στην παραγωγή) -και βέβαια, βεζίρηδες και πασάδες ήταν κι αυτοί δούλοι του σουλτάνου.
gasireu, ουφ! φοβόμουν ότι θα έτρωγα κατσάδα που δεν επανήλθα στον Μπόρχες. 🙂
Κ.Κ.Μοίρη, χαίρομαι που συναντιόμαστε και δω! (μας το είχαν πουλήσει για φλουρί κωνσταντινάτο το βαρέλι, εκεί να δεις κλάμα)
φυσικά άλλο πράγμα, με έναν πατερούλη και έναν Πατερούλη…
«και δω» , εκτός απο «και» το βαρέλι εννοείτε 😉
μμμ… βαρέλι δίχως πάτο τα μέρη σας, ή του βυτίου; Δε νομίζω -αλλά πάλι, δεν ξέρω τις επιδόσεις σας στο ποτό 😉
Νομίζω πως θα ήταν περισσότερο κωμικοτραγικός, και συμβατός με τις αντιλήψεις της Μπακγιάννη, ένας παραλληλισμός της πολιτικής λειτουργίας με τη συνέλευση μετόχων μιας εταιρείας.
Πότε αισθάνεται καλύτερα ένας διευθυντής; Όταν ανακοινώνει την αύξηση του μπόνους του ή όταν υπενθυμίζει τη ρήτρα του χρυσού αλεξίπτωτου σε περίπτωση απολυσής του;
http://www.pamebolta.gr/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9/%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B1-%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1
πόσο αστείοι είναι όλοι αγαπητά δύτα!
μητρός τε & πατρός και των άλλων προγόνων προτιμότερον εστίν η τιβί!
καλό βράδυ
Να πω την αλήθεια μου είδα την συνέντευξη μέχρι ακριβώς αυτό το σημείο και αυτό επειδή απογοητεύτηκα.
Πίστευα ότι και ο Χερ Πρετεντέρ και η Φράου Ντόρα θα συμφωνούσαν ότι χαίρονται όταν του επιβάλλουν μια σκληρή μα αναγκαία τιμωρία και για να είμαι ειλικρινής ήμουν σίγουρος ότι χαίρονται όταν του επιβάλλουν μια σκληρή μα ΜΗ αναγκαία τιμωρία.
Δεν ξέρεις τι να περιμένεις πιά στις μέρες μας…
Όντως, αναφέρθηκε ο Φρόιντ, όχι όμως ο Μαρκήσιος.
Παντως, υπαρχει και βασανιστηριο με ποδηλατο. Μια ζωη ποδηλατο, που λενε 😉
😀
@rodia 😀
Όπως είπε και η Μήδεια (του Μποστ, βεβαίως βεβαίως): «Λέω να σφάξω τα παιδιά».
(Γιατί καλέ, κι αυτή μανούλα δεν ήτανε;)
Μωρ’ μπας και της ζητούσαν ποδήλατο τα σκασμένα;
Πέρα από πλάκες, τώρα, ο πατερναλισμός ζει και βασιλεύει -μόνο κάτι ξενέρωτοι Σκανδιναυοί τα καταφέρουν κάπως καλύτερα σ’ αυτο το ζήτημα, αλλά μάλλον γι’ αυτό γίνονται αλκοολικοί και αυτοκτονούν…
«…να φύγουν απ’ τη μέση»
Φοβάμαι πως το πρόβλημα ξεπερνά τις ιδιομορφίες της μεσογειακής οικογένειας. Κάποια πράγματα ξεπηδούν κατευθείαν από βαθειές, πανανθρώπινες ψυχολογικές τάσεις.
Και αναρωτιέμαι:
Μήπως είναι μόνο εκλογίκευση ή ευσεβής πόθος πως οι κοινωνίες αντιδρούν με όρους ισότητας και αμοιβαίας υπευθυνότητας; Μήπως η εμπειρία μας διαψεύδει και η αντίληψη περί εξουσίας μετατρέπεται αυτόματα στην καρδιά της μάζας σαν τη σχέση παιδιού και κηδεμόνα;
[Και σ’αυτή την περίπτωση, βέβαια, το ποιός χρειάζεται την τιμωρία είναι υπό συζήτηση όσο και σε πολλές οικογένειες: αμαρτίες γονέων…]
Εύγε, ω Νιπτηροδύτα! Εξαίρετο ποστ.
Να πω κι εγώ την κλασικούρα μου; Και οι Ρωμαίοι Συγκλητικοί ονομάζονταν patres (et) conscripti — κάτι σαν «εγγεγραμμένοι πατέρες».
(Κάποιες αρχαίες πηγές ισχυρίζονται ότι τα μέλη της Συγκλήτου αρχικά ήταν πράγματι οι patres, οι πατέρες, δηλαδή οι αρχηγοί των 100 επιφανέστερων οικογενειών, κάτι σαν την Κόζα Νόστρα, ενώ οι conscripti, οι εγγεγραμμένοι, προστέθηκαν αργότερα από τις τάξεις των πληβείων. Αλλά όλα αυτά είναι μάλλον της πλημμύρας.)
Και παρντόν για την κλασικούρα και τον σχολαστικισμό.
aerosol, εξ ου και η τελευταία φράση του ποστ –
αλλά δεν θα το ανήγα εύκολα σε ιστορικό ψυχολογισμό, ας πούμε, οπότε θα προχωρούσαμε σε ακροβασίες του τύπου «οι Γάλλοι είναι πιο συνειδητοποιημένοι πολιτικά γίατί διέπραξαν πατροκτονία το 1789» κ.ο.κ.
Αλλά σκέφτομαι τον Κανέτι και «το αγκάθι της διαταγής», που πρέπει να το βγάλεις διατάζοντας κάποιον άλλο κλπ., και μπαίνω στον πειρασμό να αποφανθώ ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η εξουσία, που διαπνέει οικογένειες και κοινωνίες. Κλπ. κλπ.
Τιπούκειτε, η συμπλήρωση του παζλ συνεχίζεται. Ώρα να ξαναδιαβάσω Μόργκαν και Ένγκελς μου φαίνεται 🙂
Αν επιμένεις: http://www.marxists.org/archive/marx/works/1884/origin-family/index.htm
Αυτό θα διαβάσει. Υπάρχει και το υποκεφάλαιο «Η γοητεία της οικογένειας» για σας τους παντρεμένους.
http://www.perizitito.gr/product.php?productid=83162&page=7
Στην λιτανεία των πατριαρχικών μορφών ετούτου του ιστοτόπου, δεσπόζουσα θέση αρμόζει στον Κεμάλ Ατατούρκ. Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με την άποψη πως η κοινωνία αναπαράγει τις δομές εξουσίας της οικογένειας, με την διαφορά πως οι σχέσεις στην κοινωνία είναι απρόσωπες, και για τον λόγο αυτό αδυσώπητες. (Ο πατέρας του έθνους, ας πούμε, μπορεί να στείλει τα παιδιά του να σκοτωθούν, γιατί δεν τα ξέρει προσωπικά, κι’ άλλωστε έχει πολλά. Τούτο δεν σημαίνει πως δεν τα αγαπά, στο φαντασιακό και αφηρημένο τους σύνολο.) Επίσης, θυμήθηκα πως είχαμε έναν χημικό στο σχολείο, ο οποίος δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομα του -μαθητή- Πρετεντέρη, και τον έλεγε ντερμπεντέρη : ο ανοιχτόκαρδος, ο λέβέντης, αλλά <τουρκ. derbeder= αλήτης (έτσι λέει ο Τεγόπουλος – Φυτράκης).
Βασίλη, δεν είμαι σίγουρος ότι θα το έλεγα έτσι (ότι η κοινωνία αναπαράγει τις δομές κλπ), όσο ότι η δομή της εξουσίας διαπνέει όλη την κοινωνία συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας. Και επειδή η εξουσία του πατέρα-αφέντη, ας πούμε, είναι η πιο κοντινή στον καθένα, η οικογένεια εύκολα λειτουργεί σαν η ευκολότερη μεταφορά για τις κοινωνικές-πολιτικές σχέσεις.
Δεν ξεχνάω ότι σου χρωστώ κάτι από το προηγούμενο ποστ -αλλά κάνε λίγο υπομονή.
Αν σώνει και καλά ήθελα σχέση πατερα γιου με το κρατος( ας μη πω καλύτερα τι σχέση έχω τώρα)ας ήταν αυτή που είχε ο Γιουσουφ με το πατέρα του στη ταινια ΤΟ ΜΕΛΙ.
Καλημέρα
Υ.Γ Αν η Ντόρα είναι μητέρα μου τι επίθετο να κρατήσω
Μπακογιάννης?Μητσοτάκης?(φτου φτου)ή Κούβελος?
Καλημέρα!
δεν το είδα το μέλι, αλλά υποθέτω επιβεβαιώνει αυτό που (ελπίζω να) ξέρουμε ήδη, ότι η οικογένεια δεν προϋποθέτει δομές εξουσίας από τη φύση του ανθρώπου κλπ (πάλι στα ανθρωπολογικά το γύρισα…)
Υ.Γ Αν η Ντόρα είναι μητέρα μου τι επίθετο να κρατήσω
Μπακογιάννης?Μητσοτάκης?(φτου φτου)ή Κούβελος?
Μπακοτάκης (κατά το μπακότερμα)
(συγγνώμη, Δύτη, αλλά έπρεπε να ρίξω λίγο το επίπεδο. :p)
Στην εξαιρετική της μελέτη «The Soviet Novel: History as Ritual» η Katerina Clark περιγράφει με ωραίο τρόπο πώς η αντίληψη της σοβιετικής κοινωνίας ως μιας μεγάλης οικογένειας με πατριάρχη τον Στάλιν, προβλήθηκε από την εξουσία προς την κοινωνία με όχημα τη λογοτεχνία της εποχής (βλ. κεφ. 5: The Stalinist Myth of the ‘Great Family’). Αξίζει να το διαβάσετε αν το πετύχετε κάπου.
Τις καλημέρες μου!
Prefer a feast of friends to the giant family, έλεγε κάποιος που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα -αλλά αυτός ο στίχος μ’ αρέσει.
Μαννα ειναι μονο μια, οτι κι αν λετε.:)
Κι αυτος ο Πατερας του Παναθηναικου, πως επεζησε αληθεια? (παει το επιπεδο, το ρημαξα)
Ναι, ο Πατέρας μου διέφυγε. 🙂
Σημειώνω ότι και αυτό το σ/κ οι σχέσεις μου με το ίντερνετ είναι προβληματικές.
Πραγματικά αξιοθαύμαστο το κουράγιο σου να παρακολουθήσεις αυτή τη συνέντευξη.
Είναι πραγματικά απαράδεκτος αυτός ο παραλληλισμός της Μπακογιάννη, αλλά μια χαρά ταιριάζει στην κουλτούρα του πολιτικού της χώρου. Άλλωστε κι ο Καραμανλής (θείος) σαν ένας καλός μπαμπάς του έθνους (ή εθνάρχης) δεν παρουσιάζεται; Το πρόβλημα για μένα είναι ότι ο αυταρχισμός αυτός που αποπνέουν τέτοιες δηλώσεις ακυρώνει (κι ίσως αυτός να είναι κι ο στόχος του) την έννοια του πολίτη: ο πολίτης (σε αντίθεση με τον υπήκοο) δεν είναι παιδί να το πάρεις απ’το χέρι. Κρίνει, αποφασίζει και δρα. Και δεν έχει ανάγκη ούτε πατέρα, ούτε μάνα, ούτε άλλου είδους αφέντη.
Αυτό με την Οθωμανική Αυτοκρατορία λες να είναι επαγγελματική διαστροφή; Κι εγώ για τα πάντα σχεδόν βρίσκω έναν παραλληλισμό με την Οθωμ.Αυτ.. 🙂 Πλάκα-πλάκα, αυτή την απίστευτα ελιτιστική και πατερναλιστική δήλωση της Μπακογιάννη μια χάρα θα μπορούσε να την έχει κάνει κι ένας Νεότουρκος ή, ακόμα περισσότερο, ο Πατέρας του Έθνους Ατατούρκ.
Επαγγελματική διαστροφή, k2. 😉
Πρόβλημα είναι ότι εδώ τουλάχιστον αυτή η αντίληψη είναι σε μεγάλο βαθμό αμφίδρομη, ε;
(τον Κεμάλ τον ανέφερε και ο Βασίλης Νικολαΐδης λίγο παραπάνω)
«Απ’ όσα είπε η κυρία Μπακογιάννη τις προάλλες στον Πρετεντέρη, συγκράτησα μια ατάκα: Είστε και σεις πατέρας όπως και γω: πότε νιώθετε καλύτερα, όταν χαρίζετε στο παιδί σας ένα ποδήλατο ή όταν του επιβάλλετε μια σκληρή μα αναγκαία τιμωρία; Ε, έτσι κι εμείς οι πολιτικοί κλπ. κλπ.»
——————————
Θα ήθελα να ξέρω , για όλα αυτά , τί λέει ο … Κυριάκος ;…
έλειψα και τώρα τρέχω και δεν φτάνω, να σε διαβάσω δύτα 😛
όργια στον νιπτήρα!
υγ επί τού θέματος: γιατί η (δήθεν) απορία περί τού ήθους τού πατρικού (αλλέως πατριαρχικού); η οικογένεια δεν είναι η μήτηρ πάσης εξουσίας (εκτός από κακίας);
εδώ και η θάτσερ (ως και ορθώς – υπό Μαρίας ανωτέρω – ελέχθη) την κενωνία έσβησε από τον χάρτη όχι την οικογένεια προς θεού μας…
μην τρελαθούμε κιόλας τέτοιες μέρες προ-γιορτών και προ-φτωχών
😆
εδω που τα λέμε βεβαια η ελληνική κοινωνια ειναι μια μεγαλη…οικογενεια και οικογενειοκρατια ..
και στην Ελλάδα για παρα πολλά χρόνια ο καπιταλισμος ειχε ..Οικογενιακό προσωπο ..
ειτε την Φιγουρα του Καραμανλή με τα Φρυδια – Πατερα
ειτε του Ανδρεα – Υιου Λυτρωτη .
ειτε του Σημιτη – ο σπασικλας της οικογελειας
ειτε του Κωστακη- Ο Μπουλης της οικογενειας
ειτε του …..
ειτε της …
καλά χρυσα παιδια ολα μιας αγιας Οικογένειας
και ξαφνου ερχεται ο Τυφωνας οπως σε εκεινη την ταινια των Κοέν »’ενας σοβαρος ανθρωπος»
Χάρη βλέπεις; και γκρινιάζεις για τους δεσπότες! 🙂
Τόπα και παραπάνω, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η οικογένεια είναι απαραίτητα η μήτηρ κάθε εξουσίας. Έχει κάποιο σχετικό στίχο η Λένα Πλάτωνος, που όμως τώρα δεν μούρχεται στο μυαλό.
Νοσφεράτε, αυτό τον τυφώνα όλο τον περιμένουμε κι όλο δεν έρχεται, τόσο που φοβάμαι πως όταν έρθει θα είναι εντελώς διαφορετικός απ’ ό,τι φανταζόμαστε.
ο τυφώνας ήρθε! 😀
ωχ αυτο ειναι ακομα χειροτερο …
οπως στο ανεκδοτο Ο ΜΑΥΡΟΣ ΤΖΑΚ
Ο ΜΑΥΡΟΣ ΤΖΑΚ
http://nosferatos.blogspot.com/2009/04/blog-post_8256.html
εγώ να γκρινιάξω Δύτα; ποτέ!
κάνει κακό στην υγεία (που είπε και ο βολταίρος) 😛
κοινωνιολογική μελέτη ήτανε
(αν εννοώ τί εννοείς) 🙂
[…] στυλ Μπερλουσκόνι ή Βγενόπουλου· απ’ την άλλη, ο πατρικώ τω τρόπω δικτάτορας στυλ Καρατζαφέρη· υπάρχει και η πιο […]