Γνωστός και μη εξαιρετέος ο Μάκης Βορίδης της ΕΠΕΝ (και στο μέλλον της Ντόρας, λένε), στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ της «Καθημερινής«: Πιστεύω στην ανάγκη αποδόμησης του κράτους της Μεταπολίτευσης. Χρειαζόμαστε νέα Πολιτεία, νέο Σύνταγμα. Αν χρειασθεί, να κάνουμε Συντακτική Βουλή, ας αφήσουμε τις ανοησίες που ακούγονται για οικουμενικές κυβερνήσεις. Τομή θα είναι η συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων για Συντακτική Βουλή, μια πρωτογενής πράξη της Βουλής και του λαού. Μια κοινοβουλευτική επανάσταση. Ατυχώς, βρισκόμαστε ακόμη στη διαχείριση του προηγούμενου πολιτικού συστήματος.
Γνωστός, βεβαίως, και ο πολύς Χρήστος Γιανναράς, πάλι της «Καθημερινής«: μια ειρηνική στρατοπέδευση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων λαού στο κέντρο της πρωτεύουσας, αδιάλειπτα, μέρες και νύχτες, με αίτημα μια ριζική επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημονίου» από τεκμηριωμένα εξωκομματική υπηρεσιακή κυβέρνηση. Γιατί υπηρεσιακή; Γιατί πότε [ο λαός] θα απαιτήσει καινούργιο Σύνταγμα, θεσμική απελευθέρωση από τον ζυγό της κομματοκρατίας; Και βέβαια, ο τρόπος της εθνεγερσίας, πάντοτε, μόνον ένας: Υπηρεσιακή κυβέρνηση εξωκομματικών προσωπικοτήτων, με εντολή για τη σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και καινούργιο, εξ υπαρχής, Σύνταγμα.
(θα παρατηρήσατε ότι κανείς από τους δύο δεν μας λέει τι θα έπρεπε να περιέχει το νέο Σύνταγμα)
Παραδέχομαι το πλατωνικό υπόβαθρο και των δύο, δασκάλου και -όπως φαίνεται- μαθητή: η βασιλεία των αρίστων, με μόνη συλλογικότητα την οργανωμένη γροθιά του Έθνους. Υπάρχει όμως και άλλο ένα υπόβαθρο, που φτάνει αρκετά μακρύτερα: η άρνηση της ταξικής πάλης, συγγνώμη που το λέω έτσι ωμά. Δεν χρειάζεται να είναι αναγκαστικά το έθνος η ομάδα που θα αντικαταστήσει τις τάξεις· μπορεί να είναι και ο άνθρωπος. Κάπως έτσι έχασε το όποιο παιχνίδι ο Συνασπισμός στο μεταναστευτικό, ας πούμε: φωνάζοντας για ανθρώπινα δικαιώματα, ξέχασε -ή αδιαφόρησε για- το γεγονός ότι οι μετανάστες είναι οι νέοι προλετάριοι, και έτσι όχι μόνον έφαγε τα μούτρα του, αλλά συνέβαλε άθελά του στο φαινόμενο του Μιχαλολιάκου που τώρα θα ανταλλάσσει χειραψίες με τον Κακλαμάνη (κάπως καλύτερα από μένα λέει κάτι παρόμοιο ο Sraosha εδώ). Και έτσι, όταν θα έχουμε το Μπρίξτον της Αθήνας, θα φταίει -φυσικά- πάλι η κουλτούρα της βίας και της Μεταπολίτευσης.
Για την ώρα πάντως μην ανησυχείτε, τα σπρεντ έπεσαν μόλις αποκλείστηκαν οι πρόωρες εκλογές. Η οικονομία κυβερνά, όπως μάθαμε καλά φέτος.
Για να μη λέτε ότι τέτοιες μέρες ο Δύτης ασχολείται μόνο με τον Μπόρχες και τον Σάμπατο…
Ορθός.
Εκτός από το ετερόκλητο δίδυμο Γιανναρά, Βορίδη, μην ξεχνάς και τον γνωστό δημοσιογράφο που ζητούσε την άνοιξη να ανασταλεί η ισχύς συνταγματικών διατάξεων (ουσιαστικά όλων αυτών που κατοχυρώνουν ατομικές ελευθερίες) «για να βγούμε από την κρίση»!
Κατά τα λοιπά το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κάθε Βορίδης ζητεί «ένα νέο Σύνταγμα» (δεν αμφιβάλαμε για αυτό). Είναι ότι: 1) μια περιθωριακή φιγούρα της δεκαετίας του ’80 αντιμετωπίζεται σαν σοβαρός και ισότιμος παίκτης στο πολιτικό σκηνικό και προβάλλεται από τη «σοβαρή και έγκυρη» Κ (η οποία είναι και ο κοινός παρονομαστής στην υπόθεση αυτή της επιζητούμενης συνταγματικής εκτροπής). 2) η ιδέα της συνταγματικής εκτροπής προβάλλεται πια και από άτομα «υπεράνω υποψίας» σαν δήθεν αθώα και, πάντως, υπεύθυνη λύση στα προβλήματα της χώρας.
Δεν πάμε καθόλου καλά…
Πιστεύεις στα σοβαρά, βρε Δύτη, οτι αν η αριστερά τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες Αφγανούς -γιατί δεν μιλάμε γενικά για τους μετανάστες- τους βαφτίσει προλετάριους, θα αναβαθμιστεί η περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα αλλά και οι άλλες γειτονιές κάτω απ’ την Πατησίων;
Μια καλή πρόταση θα ήταν να τους εγκαταστήσουν σε ξενώνες στα βόρεια προάστια.
Αν σας έλεγαν πριν από έναν χρόνο ότι ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα θα άγγιζε το ποσοστό του υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αντιδρούσατε; Θα δυσπιστούσατε; Θα βάζατε τα γέλια; Τα κλάματα; Θα μεταναστεύατε; Εγώ πάντως νιώθω μια τεράστια ντροπή από χτες, σαν να τον έβγαλα δημοτικό σύμβουλο εγώ ο ίδιος και οι φίλοι μου.
Ρογήριε, τον Τέλλογλου λες, σωστά;
Καλημέρα!
Μαρία, όχι αν τους βαφτίσει. Αλλά να αντιμετωπίσει έτσι το ζήτημα, με επιτυχία ή όχι. Στα πρωτοβάθμια σωματεία (που πιστώνονται ως επί το πλείστον στον αντιεξουσιαστικό χώρο) και στα σωματεία του ΠΑΜΕ, απ’ όσο ξέρω, βρίσκει κανείς μετανάστες εργάτες, σταθερά έστω και σιωπηρά. Ο Σύριζα αντίθετα έκανε όλη τη φασαρία, σήκωσε το βάρος (και έτσι άθελά του κατηύθυνε εν μέρει και την αντίδραση) εστιάζοντας σε έναν ανθρωπιστικό, αντιρατσιστικό λόγο που δεν άγγιξε τις ρίζες του προβλήματος. Είναι σαν ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου, που έχει δει βασικό εχθρό του το κράτος και τους μπάτσους, με αποτέλεσμα μια φοβερή σύγχυση στο επί του πρακτέου.
Αμπραβανέλ, ευχαριστώ· Ρογήρε και Ανδ. Σκ., τον Τέλλογλου βέβαια (αν και εκείνος δεν μίλησε για «νέο σύνταγμα»…). Και, κοίτα να δεις: ακολουθώ το λινκ που είχα φυλάξει (από εδώ) και οι επίμαχες φράσεις έχουν εξαφανιστεί. Άρχισα να σκέφτομαι ότι είχα μπερδέψει τα λινκ, μέχρι που είδα ότι το παρατήρησε και ένας σχολιαστής. Χμ, χμ.
Α, γιαυτό δεν τόβρισκα. Το είχε πει στα σχόλια (στην αρχή-αρχή, με πάσα του Δαβαράκη), όχι στο κυρίως άρθρο.
Μ’ αυτή τη λογική να μην ενδιαφερθούμε για τη στέγαση των προσφύγων ή για την εγγραφή των παιδιών στο σχολείο, γιατί αυτά είναι δικαιώματα και ανθρωπιστικά και άλλα αστικά κακά και να περιμένουμε πότε η πρώτη Αφγανή θα αποκτήσει ταξική συνείδηση και θα γραφτεί στο ΠΑΜΕ.
Συγγνώμη για την επιθετικότητα αλλά νομίζω οτι πλαστογραφείς την πραγματικότητα, την οποία πολύ καλά περιγράφει ο Πιδύος, και ακυρώνεις τη δουλειά που κάνουν και οι αντιρατσικές κινήσεις. Για να μη μιλάμε στον αέρα, αυτή τη στιγμή ο ξενώνας στη Θεσσαλονίκη, που φιλοξενεί οικογένειες Σομαλών, Αφγανών και Παλαιστίνιων, συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στον αγώνα της «αντιραστικής πρωτοβουλίας».
Μαρία, δεν λέω αυτό φυσικά -μιλάω για την αντιμετώπιση του προβλήματος στον κεντρικό πολιτικό λόγο. Αν για παράδειγμα αναδεικνύεις ως πρωτεύον την ξενοφοβία, καταλήγεις εύκολα να αγνοήσεις τις ρίζες της -την υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών που περιγράφει ο π2, και έτσι να κόψεις τις γέφυρες με όλη αυτή την μικροαστική τάξη σε ελεύθερη πτώση στρέφοντάς την στις χειρότερες δυνατές επιλογές. Θέλω να πω, αν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είχε μιλήσει/δράσει για τον Άγιο Παντελεήμονα με το μισό πάθος απ’ όσο για τα Εξάρχεια… αλλά αυτό έχει να κάνει και με την κοινωνικη συγκρότηση του κόμματος (όσο μεγαλώνω γυρίζω όλο και περισσότερο στον παλιό μαρξισμό, γιατρέ μου). Νομίζω ότι όποια δουλειά έγινε σε τέτοια μέρη κάπου χαντακώθηκε αντί να αναδειχθεί, επειδή ακριβώς ο κυρίαρχος λόγος έμεινε στο ουμανιστικό πεδίο.
Τώρα έγινες σαφής, άλλαξες όμως προοπτική και βλέπεις τα πράγματα απ’ την πλευρά των ιθαγενών 🙂
Δεν θα διαφωνήσω καθόλου σε ότι αφορά το θέμα της ξενοφοβίας, άλλωστε αυτές οι περιοχές είχαν υποβαθμιστεί και πριν απ’ την έλευση των μεταναστών. Και το υπαινίχτηκα λέγοντας οτι πρέπει να τους στεγάσουν στα βόρεια. Οι γέφυρες με τη μικροαστική τάξη είναι μεγάλη συζήτηση, έχουν μετατρέψει το ΚΚΕ σε μικροαστικό κόμμα.
Και αλλάζω πάλι προοπτική και λέω ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: τα αριστερά κόμματα είναι πλέον μικροαστικά και μένουν τα ίδια στα βόρεια προάστεια.
(Χωρίς πλάκα, ωραία πρόταση. Το ίδιο ισχύει για τις χωματερές κλπ.)
Αλλά δεν έκαναν τίποτα άλλο -όπως εν μέρει υπαινίχθηκες- από το να ακολουθήσουν τις τάσεις των ψηφοφόρων τους: οι πρώην εργατικές συνοικίες έγιναν μικροαστικές σιγά σιγά, οι πρώην μικροαστικές αδειάζουν και φεύγουν προς Χαλάνδρι μεριά ας πούμε, και το νέο προλεταριάτο δεν ψηφίζει.
Δύτη,
καλά οι νεοπλατωνικοί εθνοσωτήρες [ετερόκλητοι και συμφωνώ με τον Ρογήρο], αλλά από την «απέναντι» πλευρά που βλέπεις να υπάρχει κατάφαση στην ταξική πάλη;
Από την άλλη ανθρωπιστικός και αντιρατσιστικός είναι ο λόγος, όταν συνοδεύεται και από αντίστοιχες πράξεις και στάσεις στην καθημερινότητα. Αλλιώς είναι παχιά λόγια, κάτι σαν την καταδίκη του δικομματισμού, τον οποίο όμως διεμβόλισε ο Αμυράς….
Μα δεν βλέπω κατάφαση.
Αντιγράφω εκτενώς από τον Sraosha, στο λινκ που παρέπεμψα:
Η σύγχρονη εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας αποτυγχάνει επειδή έχει διατυπωθεί με όρους εθνικισμού, του παλιού καλού εθνικισμού του 19ου και του 20ου αιώνα, όπως τον ξέρουμε και μας ξέρει. Κάθε κοινότητα μεταναστών αντιμετωπίστηκε από τα εθνικά κράτη σαν κάποιου είδους νεοπαγής εθνική μειονότητα. Οι μετανάστες, ερχόμενοι εν πολλοίς από εθνικά κράτη, αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους σαν εθνική ομάδα, έχοντας απαιτήσεις να ιδρύσουν στη χώρα υποδοχής ένα παράρτημα του εθνικού κράτους προέλευσης. Ταυτόχρονα, τα εθνικά κράτη υποδοχής, όταν προσπαθούσαν να εφαρμόσουν πολιτικές αφομοίωσης και ενσωμάτωσης, είχανε κατά νου την εθνική και όχι την κοινωνική ενσωμάτωση των ξένων. (…) Παράλληλα, οι κοινότητες μεταναστών δεν ενδιαφέρονται τόσο για τα εργασιακά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους (τα οποία εν πολλοίς αφορούν ανθρώπους και όχι ομάδες, εθνικές ή άλλες) παρά επιζητούν να κατοχυρώσουν σύμβολα, αργίες, έθιμα και προνόμια που θα τους επιτρέψουν να αναπλάσουν το εθνικό κράτος τους, να δημιουργήσουν ένα σκιώδες παράρτημά του στη χώρα υποδοχής.
Διευκρινίζω: δεν εννοούσα τις απόψεις για την πολυπολιτισμικότητα, αλλά σε ποιον πολιτικό λόγο βλέπεις να υπάρχει -ακόμα- ως υπόβαθρο ή ως αναφορά η «ταξική πάλη».
Συμφωνώ πως όλα αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας, Δύτη. Θα διόρθωνα μόνο ένα σημείο: δεν πρόκειται ακριβώς για την κολυμβήθρα της Καθημερινής, αλλά πιο συγκεκριμένα για την κολυμβήθρα του Κασιμάτη. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Εννοώ πως οι έξαλλοι αντικομμουνισταί (επιπέδου Αβέρωφ) -συχνά πρώην αριστεροί- αποτελούν πλέον ένα πολύ συγκεκριμένο σύμπτωμα (κομμάτι του οποίου αποτελεί και το Νέο Κύμα, όπως σωστά υπαινίσσεσαι). Βρίσκονται σε θέσεις επιρροής, είναι αρκετά μισαλλόδοξοι ώστε να κηρύξουν με πάθος την κατήχηση και να δοκιμάσουν οτιδήποτε (ακόμη και τον Βορίδη, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν για τους ίδιους ο ω μον ντιέ Βορίδης) και αρνούνται πεισματικά να δουν την επικινδυνότητα του κουτιού που ανοίγουν.
Ως προς τα μεταναστευτικά, συμφωνώ στην αστοχία του ανθρωπισμού του ΣΥΝ / Σύριζα / whatever (και να ήταν η μόνη αστοχία…). Κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για την άλλη πλευρά της άρνησης της πραγματικότητας. Γιατί στα δύσκολα δεν επικαλείσαι τα ιδανικά του ουμανισμού: λύσεις προσπαθείς να βρεις.
Δεν ξέρω όμως αν η λύση είναι η αναγνώριση της ταξικότητας του προβλήματος, τουλάχιστον για το κέντρο της Αθήνας και μιλώντας βραχυπρόθεσμα. Εκεί τα πράγματα έχουν ξεφύγει τόσο που χρειάζεται μια πιο ριζική αντιμετώπιση. Έχω την εντύπωση πως τα πράγματα αφέθηκαν σκόπιμα να αγριέψουν, γιατί αυτό βόλευε πολλές πλευρές. Βόλευε την ικανοποίηση του νόμου της ήσσονος προσπαθείας της δημοτικής αρχής· βόλευε την ακτιβιστική ακροδεξιά, που χρειαζόταν ένα πεδίο στρατιωτικών δοκιμών, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να αναπτυχθεί· βόλευε όσους χρειάζονται Lebensraum για παραβατικές και παράνομες δραστηριότητες, εξ ανάγκης όπως οι χρήστες και οι μετανάστες, εξ επαγγέλματος όπως αυτοί που τους εκμεταλλεύονται· βόλευε κερδοσκόπους που ονειρεύονταν κατάρρευση των τιμών των ακινήτων, όπως στα Εξάρχεια. Όμως η φωτιά θέριεψε πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμεναν ή ελπίζανε ακόμη κι αυτοί που την έθρεψαν. Τώρα, διακρίνεις μια αγωνία σε όλες τις πλευρές ταυτόχρονα: τον φόβο των μεταναστών προφανώς, την ανημπόρια των καλοπροαίρετων (όπως οι μετέχοντες σε πρωτοβουλίες των κατοίκων), την διολίσθηση στον ακροδεξιό λόγο λογής λογής προχωρημένων που είχαν σπεύσει στο τρέντυ πολυπολιτισμικό downtown· τη ρατσιστική εξαλλοσύνη (αλλά και το αντικειμενικό μπαΐλντισμα) των αστυνομικών· την απόγνωση των κατοίκων που έχουν απομείνει εκεί· τη συμμετοχή ακόμη και «λευκότερων» μεταναστών στα πογκρόμ (στον Άγιο Παντελεήμονα τους Αφγανούς και Πακιστανούς έχουν αρχίσει να τους κυνηγούν και Αλβανοί).
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Έχω την τρελή υποψία πως, αν θέλουμε να αποφύγουμε άνωθεν λύσεις τύπου Τζιουλιάνι ή πραγματικές γενικευμένες ταραχές με τα Χρυσά Αυγά, η μόνη λύση είναι η αυτοοργάνωση των μεταναστών, δηλαδή το ξεκαθάρισμα της περιοχής (με αμυντικό και μη βίαιο, αλλά αποφασιστικό τρόπο) από το κομμάτι των μεταναστών που έχει κάθε συμφέρον να το κάνει: τους μικρομαγαζάτορες, τις οικογένειες, τους μεροκαματιάρηδες.
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές, αλλά διαφωνώ σφόδρα με τις τελευταίες γραμμές του παραπάνω παραθέματος. Οι κοινότητες μεταναστών φυσικά και ενδιαφέρονται για τα εργασιακά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους. Οι χωρίς χαρτιά που ζουν κρυμμένοι και δεν τολμάνε να κατέβουν στο κέντρο λέτε να μην ενδιαφέρονται για τα δικαιώματά τους; Αυτοί που δουλεύουν και μετά το αφεντικό τους καρφώνει για να μην τους πληρώσει λέτε να αδιαφορούν για τα εργασιακά τους δικαιώματα;
Έζησα για λίγους μήνες κοντά στη βικτώρια και νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω πως κι έχουν τόση απήχηση οι φασίστες. Είδα τη γιαγιά που έμενε απέναντι να καταβρέχει όσους κάθονταν στην είσοδο της πολυκατοικίας της, γιατί της την κατουρούσαν. Λοιπόν, όταν εμείς καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια λογικό είναι να έρθει ένας χρυσαυγίτης να της πει ότι «θα καθαρίσουμε τη γειτονιά» κι αυτή να το εκλάβει κυριολεκτικά. Ναι, νομίζω ότι πέρα από τα ευχολόγια πρέπει να δούμε που στεκόμαστε εμείς και τι κάνουμε για να αντιστρέψουμε το κλίμα.
Παραπέμπω και σε κάτι που έγραψα μετά από μια συγκέντρωση στον Αγ. Παντελεήμονα:
http://yporealismos.blogspot.com/2009/06/blog-post.html
Καλημέρα
Σωστός, Δύτη.
Εμένα να σου πω με ανατρίχιασε και η λέξη «πολιτεία». Θεωρητικά ωραία ακούγεται, και θα ήταν μια καλή πρόταση για την απόδοση στα ελληνικά της Ρεπουμπλίκ αντί για το «Δημοκρατία» (κι ως τέτοια δεν είχε προταθεί πριν κάμποσες δεκαετίες;), αλλά αν θυμάμαι καλά απαξιώθηκε στο Μεσοπόλεμο αφού τη χρησιμοποίησαν διάφοροι όχι-και-τόσο-δημοκράτες…
Γρηγόρη, τον ψάχνω, δεν είπα ότι τον βλέπω. Το ΚΚΕ τη χρησιμοποιεί αλλά η αντίληψή του για το τι σημαίνει εργατική τάξη στην Ελλάδα χρειάζεται μια ενημέρωση, νομίζω.
π2 και Υπορεαλισμέ, φοβάμαι κι εγώ πως η κατάσταση έχει ξεφύγει πια από κάθε εφικτό έλεγχο, να το πω έτσι, γιαυτό θυμάμαι το Μπρίξτον.
κ2, έχει ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς πότε, ποιοι και πώς χρησιμοποιούν για το ίδιο πράγμα τις λέξεις, ας πούμε, «πολιτεία», «κράτος» ή «δημόσιο».
Δεν χρειάζεται να είναι αναγκαστικά το έθνος η ομάδα που θα αντικαταστήσει τις τάξεις· μπορεί να είναι και ο άνθρωπος. Κάπως έτσι έχασε το όποιο παιχνίδι ο Συνασπισμός στο μεταναστευτικό, ας πούμε: φωνάζοντας για ανθρώπινα δικαιώματα, ξέχασε -ή αδιαφόρησε για- το γεγονός ότι οι μετανάστες είναι οι νέοι προλετάριοι
Σωστός.
Τώρα, όλοι (;;;;) είμαστε επί της αρχής υπέρ της αυτο-οργάνωσης αλλά, και για τους λόγους που έθιξα στο ποστ, είναι πολύ δύσκολη στην περίπτωση των μεταναστών. Έχει δίκιο ο π2 ότι η κατάσταση στην Αθήνα πάει για Μπρίξτον ή και Μπράντφορντ (όπου οι φασίστες του ΒΝΡ έσπαζαν και έδερναν) και, σε πρώτη φάση, μια Τζουλιανική επέμβαση δε θα έβλαπτε. Αυτό, βεβαίως, θα προϋπέθετε η αστυνομία να είναι έτοιμη να δείρει φασίστες, πράγμα δύσκολο (θεωρώντας δεδομένο ότι η αστυνομία δέρνει, αυτή είναι η δουλειά της).
Τώρα, σχετικά με το νέο Σϋνταγμα. Κι εγώ θα γούσταρα μια Συντακτική («Εθνοσυνέλευση»;;;;), έτσι για να αισθανθούμε την ιστορικότητα των συγκυριών, να δούμε τη Βουλή γεμάτη, να φετιχιστούμε λιγάκι με τα σύμβολά μας κτλ. Όπως όμως λέτε κι οι παραπάνω, τι θα προβλέπει το νέο Σύνταγμα; Μέχρι στιγμής όλες οι συνταγματικές αναθεωρήσεις ήταν είτε νομικό μπρικολάζ είτε η φαεινή ιδέα του ίβολ Αντρέα να δώσω στον επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας τη δυνατότητα να διαλύει το (ένα μας) νομοθετικό σώμα όποτε αισθάνεται κοιλόπονο, με αποτέλεσμα την κωμωδία σε επαναλήψεις της τελευταίας δεκαετίας…
Επιστρέφω στη δουλειά μου.
Δύτα
ας μη ξεχνάμε ότι , τώρα που επιστρέφουμε στο μεσαίωνα , είναι απαραίτητες οι πλατωνικές αυθεντίες , προνομιακοί εκφραστές και στυλοβάτες του σκοταδισμού. Την «υπηρεσιακή κυβέρνηση προσωπικοτήτων» προωθεί εδώ και πολύ καιρό το αλαφούζειο σύμπλεγμα για λόγους που δεν μου είναι ακόμα εντελώς σαφείς.
Επ ευκαιρία να απευθύνω χαιρετισμό στους παλιούς μου γνώριμους Πιδύο , Μαρία και Αμπραβνέλ.. 🙂
ωραίος δύτη. συμφωνώ απόλυτα με τα περί σύρριζα (και γενικότερα μη κ.κ. αριστεράς) και ανθρωπισμού.
Αλλά αυτό το «ο τρόπος της εθνεγερσίας, πάντοτε, μόνον ένας..» με αποτελείωσε.
(Ο βορίδης κ χτες στον πρετεντέρη μια χαρά συνομιλούσε με τον πάγκαλο χτες, ο οποίος πάγκαλος εξηγούσε πάλι ότι για τα όσα στραβά έχουν γίνει φταίνε τα μικρά αριστερά κόμματα που δεν κατήγγειλαν την σπατάλη κ τους μεγάλους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων..)
Σραόσα, ο Γιανναράς τουλάχιστον υποθέτω ότι έχει στο μυαλό του ένα πολίτευμα χωρίς κόμματα, με κυβερνήσεις αριστήνδην, δεν ξέρω αν θα μας παραχωρήσει το δικαίωμα να εκλέγουμε κάποιους «εκ προσωπικοτήτων».
Παπούλη, για τα περί μεσαίωνα θα σου τραβήξει το αυτί ο Ρογήρος 🙂 Εμένα περισσότερο η Βαϊμάρη μου έρχεται στο μυαλό.
Βυτίο, το πρόσεξα κι εγώ ότι ο Πάγκαλος χτες αντιμετώπιζε πολύ-πολύ προσεκτικά τον Βορίδη. Σκέφτεται μακροπρόθεσμα, υποθέτω.
Και άλλα μπουμπούκια μέσω της Καθημερινής.
Ο παπούλης αυτοακυρώνεται όταν μιλώντας για Μεσαίωνα παραπέμπει αμέσως μετά στον Πλάτωνα 🙂 . Η αρχαιότητα έχει πολύ περισσότερα παραδείγματα φιλοσοφικά εξιδανικευμένης ολιγαρχίας (ούτε ο Αριστοτέλης είναι πολύ μακριά). Έχω ξαναπεί ότι δεν επιστρέφουμε σε κανένα Μεσαίωνα (όπου το αξίωμα του άρχοντα/ φεουδάρχη συνεπάγεται πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις), αλλά στον άγριο, χωρίς κανόνες καπιταλισμό του 18ου-19ου αι. Δεν είναι, όμως, επί του παρόντος να αναπτύξουμε το θέμα πιο αναλυτικά (μάλλον δεν χρειάζεται κιόλας, δυστυχώς).
Ά, και να μην ξεχάσω να δηλώσω την απόλυτη συμφωνία μου με την άποψη της Κ2 όσον αφορά την «πολιτεία» ως απόδοση της res publica/ république. Γιατί, το έλλειμμα αντιπροσωπευτικότητας της σύγχρονης «δημοκρατίας»/ république είναι εγγενές σε σχέση με την άμεση δημοκρατία της αρχαιότητας.
Αχ βρε Δύτη. Πρέπει να αντισταθώ στον πειρασμό μιας σινδονιάδας η οποία θα κατέληγε με ένα βροντερό «ουφ» όταν θα τα έχω βγάλει όλα από μέσα μου. Όμως αντιστέκομαι.
Έχεις δίκιο όταν επισημαίνεις την ανοχή και τους χαριεντισμούς με ενοχλητικά κατακάθια του πολιτικού χώρου σε όλο το φάσμα. Η δικαιολογία -υποκριτική- που προσκομίζουν είναι ότι εφόσον υπάρχει δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα του λόγου.
Εκεί εγώ, εκτός πνεύματος, δηλώνω: Ελευθερία λόγου ναι, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι είμαι υποχρεωμένος να κάνω και διάλογο μέ όσους θεωρώ αποβράσματα.
Λες ότι ο συνασπισμός έχασε τη μπάλα στο μεταναστευτικό. Εμ λογικό δεν ήταν δεδομένου ότι ασχολούνται με τον πολλαπλασιασμό και στη συνέχεια στη διάσπαση του τίποτα;
Ο Βορίδης θα διδάσκεται κάποτε στα τμήματα πολιτικών επιστημών αλλά και της Φυσικής σαν φαινόμενο επιτυχούς μετάλλαξης.
Ο απεχθέστατος Γιανναράς όμως έχει πέρα από τη φιλοξενία στην Καθημερινή και φανατικούς αναγνώστες. Ελάχιστοι δε είναι όσοι εμφανίστηκαν με αντίλογο. Επί της ουσίας βέβαια ο Γιανναράς ανδρώθηκε σε κλειστό περιβάλλον απολυταρχισμού (κοινόβιο της Αδελφότητας Ζωή) και εκεί είναι πάντα.
Και μέσα σε όλα τα άλλα βλέπω την Καθημερινή, τον ΔΟΛ, τις εκδόσεις Λιβάνη αλλά και πολλούς άλλους, να θαυμάζουν ένα leprechaun και όχι απλό αλλά και με τη διάκριση του Sir (που φυσικά δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα) και με «τίτλο» του «νομικού συμβούλου της βασίλισσας» το οποίο δεν σημαίνει παρά το αντίστοιχο με το δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.
Κάποιος να με σταματήσει.
Αύριο πάω στο Λονδίνο. Θα πάω και στο Brixton (το οποίο διαφέρει ουσιαστικά από τον Άγιο Παντελεήμονα) και και θα κάνω και μερικές βόλτες στην περιοχή της Downing μήπως και με κάνουν και μένα -όχι βέβαια sir- αλλά ΜΒΕ (Μαλάκα Βαλκάνιο Έλληνα.
ούτε καν στη Θεσσαλονίκη δεν έβαλαν τους χρυσαυγίτες στο δημοτικό συμβούλιο, εγώ αυτό ξέρω.
πολύ καλά τα λες Δύτη για το Σύνταγμα, αλλά όπως είδαμε, για να το ακυρώσουν, δεν χριεάζονται συντακτικές βουλές και αλλαγές. τζίφρα στο μνημόνιο καθαρίσαμε.
ps ωραία «μουσική υπόκρουση» διάλεξες.
Πρωτη φορα μπαινω στην παρεα σας γι’αυτο θα μου επιτρεψετε να σας κουρασω λιγο.Ζω στη θεσσαλονικη και τα της αθηνας δεν τα γνωριζω απο πρωτο χερι,αλλα θελω να επισημανω καποια πραγματα για να μην μας παιρνει εντελως απο κατω(αν και δε φημιζομαι για την αισιοδοξια μου): 1.δε χρειαζεται νομιζω να πω οτι το κρατος σε περιοδους κρισης επιστρατευει τις εφεδρειες του,μια εκ των οποιων ο φασισμος,το φαινομενο δηλαδη αγ.παντελεημονα-μιχαλολιακου είναι λιγο-πολυ αναμενομενο(βλ.και προωθηση απο ΜΜΕ,καλυψη απο μπατσους,στοχευμενη διογκωση του προβληματος σε περιοχες ,κτλ.). 2.εκλογικα μιλαμε για 10.000 ψηφους(το 5% δε λεει τιποτα)με δεδομενη τη χαλαρη ψηφο των δημοτικων εκλογων, την απαξιωση των κομματων, το οτι το ΛΑΟΣ δεν κατεβασε υποψηφιο στο δημο αθηναιων(εκλογες 2009 Α Αθηνων:αυγα 1.500περ. ΛΑΟΣ 23.000περ.),ισως δηλαδη τα συμπερασματα να μην ειναι τοσο ασφαλη (τσεκαρετε κι αυτο μηπως κανω λαθος:τα σχηματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκεντρωσαν πανελλαδικα κατι λιγοτερο απο 100.000!!!!!! ψηφους). 3.παρα την εκλογικη ανοδο εξακολουθω να πιστευω οτι τα αυγα δεν μπορουν να σταθουν στο δρομο ουτε καν με την καλυψη των μπατσων, με εξαιρεση τον αγ.παντελεημονα(στη θεσσαλονικη κυκλοφορουν ινγκογνιτο και λιγο πιο φανερα εις τας εθνικας επετειους,αλλου τρεχουν πιο γρηγορα κι απο σπριντερς οταν συναντιουνται με συντροφους). 4.δεν ειναι κανονας οτι οποιοι τους ψηφιζουν συμπαρατασσονται μαζι τους,αν δηλαδη δοκιμασουν να κανουν καποια εκδηλωση νομιζω οτι αρκουν κανα-δυο λεωφορεια για να μετακινηθουν. 5.μολονοτι ο μικροαστισμος είναι αρκετα ριζωμενος στην ελληνικη κοινωνια,φασιστικα εκτρωματα ποτε δεν μπορεσαν να βρουν αρκετους υποστηρικτες(και θελω να πιστευω οτι οι μνημες ειναι ακομα νωπες). 6.ενω μεχρι στιγμης αυγα εκκολαπτονται στη συγκεκριμενη περιοχη(και οχι μονο δεν πρεπει να βρουν αλλου προσφορο εδαφος,αλλα κι εκει να γινουν ομελετα),να μην ξεχναμε οτι υπαρχει κι ενα αλλο ρευμα ,που κινειται λιγο υπογεια μεσα απο συλλογικοτητες,ομαδες,στεκια και καταληψεις,ακομα και παρεες,που δεν πολυφαινεται,δεν ¨εκπροσωπειται¨ ,σε πολλες γειτονιες της αθηνας και της θεσσαλονικης και σε αλλες πολεις,το οποιο κανει καποιες φορες την εμφανιση του με εκκωφαντικο τροπο(δεκεμβρης,5η μαη,φοιτητικα ’06-’07) και επιστρεφει ξανα στις υπογειες διαδρομες του,ισως επειδη δεν μπορει(και δεν ξερω αν θα μπορεσει)να χτισει μονιμους δεσμους με την κοινωνια.ο καιρος θα δειξει.
Ρογήρε
Για να μην αρχίσουμε τώρα φιλοσοφική συζήτηση δέχομαι να αυτοακυρωθώ. Ανήκετε φαντάζομαι στη σχολή της φραγκφούρτης , ενώ εγώ στη σχολή της γιαούρτης. 🙂
Δύτα
ότι επιστρέφουμε στη πρωταρχική συσσώρευση το λέω εδώ και 2 χρόνια ( ξέρεις που νομίζω )
Φίλτατε Παπούλη, μην παρεξηγείτε τα λεγόμενά μου και κυρίως μην τα εκλαμβάνετε ως προσωπικές προσβολές ή προσπάθειες μείωσης του συνομιλητή (εάν συνέβη κάτι τέτοιο σας ζητώ συγγνώμη). Πάντως ούτε κι εγώ ανήκω σε κάποια σχολή της Φρανκφούρτης, οπότε πιθανώς να είμαστε σύντροφοι σ’ αυτήν της γιαούρτης που γευστικά ίσως είναι πιο ενδιαφέρουσα 🙂 .
Απλούστατα, όπως προειδοποίησε ο φίλος Δύτης, αντιδρώ όταν (ασυνείδητα, συνήθως) φορτώνονται στον Μεσαίωνα όλες οι αμαρτίες και ό,τι πιο σκοτεινό έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα στην Ιστορία της, ενώ κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στα ιστορικά στοιχεία. Τίποτε περισσότερο (και οπωσδήποτε τίποτε επί προσωπικού) από μια προσπάθεια αποκατάστασης της εικόνας μιας σημαντικής ιστορικής περιόδου.
Φιλικότατα και ελπίζοντας να μην υπήρξε παρεξήγηση
Αλφρέδε, χάρη σε σένα έμαθα και τι σημαίνει leprechaun 🙂 Σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι δοκιμάζουν διάφορους, έναν-έναν, στην προσπάθεια να βρουν τους αρίστους. Τον σερ τον είδα και στην τηλεόραση σε μια φοβερή και τρομερή παρουσίαση περί εξωτερικής πολιτικής που είχε κάνει και γοήτευσε, λέει, τα πλήθη.
Ο Γιανναράς, κάποτε, διαβαζόταν με ενδιαφέρον, όταν έγραφε στην Καθημερινή περί θεολογίας. Από βιβλία του είχα διαβάσει το αυτοβιογραφικό του, που μου είχε φανεί τίμιο, ειλικρινές και δυνατό. Αλλά, ου γαρ έρχεται μόνον.
Μαύρε καβαλάρη, καλώς ήρθες. Δεν προσπάθησα να κάνω κάποια γενική ανάλυση της κατάστασης, ούτε παραγνωρίζω τις συλλογικότητες που λες (τις ξέρω· δες πχ εδώ ή εδώ), αλλά τουλάχιστον όσον αφορά το φασιστικό φαινόμενο είμαι κάπως πιο απαισιόδοξος. Δεν είναι θέμα μεγεθών, αλλά όταν αποσπά διψήφια ποσοστά σε κατεξοχήν μικροαστικές συνοικίες όπως σήμερα η Κυψέλη, κάτι σημαίνει. Και φοβάμαι ότι όσο δυναμώνει η κρίση, τόσο θα ενισχύονται αυτές οι τάσεις ελλείψει ενός κινήματος με ταξικούς όρους (ωχ! τόπα πάλι). Όσο για το φοιτητικό κίνημα, δεν περιμένω τίποτα εδώ και πολλά χρόνια. Ο Μαρκούζε πέθανε (κι εγώ δεν αισθάνομαι πολύ καλά τελευταία).
και χοχοχό! μαύρε καβαλλάρη, τώρα κατάλαβα ποιος είσαι! (μα είναι μέιλ αυτό που έχετε κύριέ μου; ) 😉
>Από βιβλία του είχα διαβάσει το αυτοβιογραφικό του, που μου είχε φανεί τίμιο, ειλικρινές και δυνατό.<
Εγώ πάλι το εισέπραξα ως κατεξοχήν ανέντιμο. Δεν φτύνεις εκεί που έγλυφες.
Απ’ όσο το θυμάμαι (πάνε καμιά δεκαπενταριά χρόνια), δεν θα έλεγα πως ήταν αυτή η περίπτωση.
…but Count Dracula is not. 😉
Κάτι που μόλις σκέφτηκα και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον.
Κι εμένα η όλη ατμόσφαιρα μου θυμίζει μια ελαφριά εκδοχή της Βαϊμάρης. Το παράδοξο είναι ότι ενώ οι ναζί δεν αντλούσαν μεγάλα ποσοστά από το Βερολίνο, οι χρυσαυγίτες τα πήγαν καλά κατεξοχήν στην Αθήνα. Το γεγονός είναι ανησυχητικό και νομίζω ότι θα πρέπει να συνδεθεί με την παρακμή του προλεταριάτου γενικότερα. Όμως το τελευταίο είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα…
Αυτή η χούντα προσωπικοτήτων ακούγεται πολύ τελευταία πάντως και από κει που δεν το περίμενα. Κάποιοι/ες την περιμένουν ως μάννα εξ ουρανού…
Στάζυ , αυτό με τα γκρι γράμματα πως το κάνες;
(στο Νοεμβρίου 9, 2010 στο 12:16 μμ)
Υπορεαλισμέ, για μένα συνδέεται με το ότι οι συνθήκες κρίσης συνήθως ενισχύουν την ακροδεξιά, και στην Αθήνα η κρίση φαίνεται πολύ πιο έντονα. Και φυσικά συνδέεται με το μεταναστευτικό· εικόνες σαν της Κυψέλης ή του Αγίου Παντελεήμονα τις βλέπεις και στην επαρχία (σε μικρότερη κλίμακα), στη γειτονιά μου π.χ., εκεί όμως α) παίζει ρόλο η μικροκλίμακα, β) ο κόσμος έχει άλλες πολιτικές προσλαμβάνουσες και επίσης γ) ψηφίζει περισσότερο στα χωριά του.
Ιμόρ,
από πού δηλ. δεν το περίμενες;
και στην απορία σου: blockquote /blockquote μέσα στις γνωστές αγκύλες 🙂
Τώρα Δύτη τί να σου πω; ονόματα;
<blockquote>κείμενο σε παράθεση</blockquote>
σε πρόλαβα! 🙂
α όλα κι’όλα μη κόψετε τώρα τον Μπόρχες που έχω αρχίσει να εμβαθύνω και θέλω καθοδήγηση, θα στεναχωρηθώ…
Έχω κάτι έτοιμο, αλλά πρέπει να κάνει αστροφεγγιά για να το ανεβάσω. Έτσι για να φαίνεται πιο αυθόρμητο, πιο αρτιστίκ να πούμε. 🙂
Πολύ πολύ λίγα απ’ όσα ακούστηκαν σήμερα στης κυρά-Τατιάνας…
Γράφει παραπάνω ο π2:
Και διαβάζω τώρα ότι χθες η εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων Oliaros που ιδρύθηκε το 2002 ανακοίνωσε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ύψους 100 εκατ. ευρώ (θα υλοποιηθεί σε διάστημα πενταετίας) για την ενεργειακή και αρχιτεκτονική αναβάθμιση κτηρίων της δεκαετίας του 1970 στην περιοχή του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού (…) Σε μια περίοδο που όλοι μιλούν για την υποβάθμιση του αθηναϊκού κέντρου, η Oliaros σχεδιάζει να προχωρήσει σε εκτεταμένη αναβάθμιση των «υποβαθμισμένων» ακινήτων του χαρτοφυλακίου της.
Λέτε να δούμε σύντομα ή λιγότερο σύντομα κι ένα ωραίο σχέδιο αναβάθμισης/ «αστικού εξευγενισμού» (διάβαζε οργίου κερδοσκόπων) και στον Άγιο Παντελεήμονα, όπως στου Ψυρρή, στο Γκάζι και στον Κεραμεικό;
Δείτε κι αυτό: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_10/11/2010_421819
Τι άλλο να δούμε, βρε δύτη; Κάθε λινκ και μια μαχαιριά, ειλικρινά.
(Αμ το άλλο με τον Μουρκογιάννη, τον οποίο αγνοούσα παντελώς; Είναι δυνατόν; Καλά, δεν έγινε χαμός μετά τη συνέντευξή του; )
Παρολαυτά, καλημέρα 🙂
Ρογήρος
Ουδεμία παρεξήγηση σας διαβεβαιώ
Και επειδή ο φίλος μου ο Πετεφρής θα μου βάλει άγριο χέρι για το μεσαίωνα ( όπως και σεις ) να εξηγήσω ότι η χρήση του όρου έγινε ακριβώς επειδή είναι φορτισμένος αρνητικά ιδεολογικά και ιστορικά , για να καταδείξω ακριβώς τη πορεία μας…
Λόγω ηλικίας άλλωστε η γιαούρτη είναι η μόνη σχολή στην οποία είμαι τακτικός θαμών. 🙂
θεωρῶ τὸν Βορίδη ἐκ τῶν εύφυεστέρων καὶ χρησιμωτέρων πολιτικῶν. βέβαια ἡ ἀγαπημένη σας Ἐλευθεροτυπία ἐν ᾧ ὁ ΣΥΡΙΖΑ διελύετο (δὲν τὸ λέω μὲ χαιρεκακία) προεξήγειλλε ἀνὰ τακτὰ διαστήματα τὴν ἀποχώρησι Βορίδη ἐκ ΛΑΟΣ. θὰ γίνω βαρετὸς νὰ ἐπαναλάβω τὸ τοῦ Ἔκο «ἡ ἐπιθυμία τοῦ γεγονότος δὲν συνεπάγεται καὶ τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιθυμίας»;
προσωπικὰ δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ τὸν Βορίδη στὴν Ντόρα νὰ μιλᾷ γιὰ σύνθετη ὀνομασία κλπ. κάτι τέτοιο θὰ ἀκύρωνε ὅλη τὴν πολιτική του διαδρομὴ καὶ παρουσία. θὰ ἀπογοήτευε καὶ τοὺς ψηφοφόρους του ποὺ ἀποτελοῦν σημαντικὴ συνιστῶσα τοῦ ΛΑΟΣ. ἀλλὰ στὴν πολιτικὴ ποτὲ μὴ λὲς ποτέ. ἴδωμεν…
ΥΓ διάβασα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ Σαμπάτο καὶ μοῦ καλάρεσε. λέω νὰ πάρω ἕνα του, ποιό προτείνεις γιὰ ἀρχή;
Το Τούνελ (εκδ. Αστάρτη) ή, ακόμα καλύτερα, το πιο hard-core «Περί ηρώων και τάφων» (Εξάντας). Δεν έχει γράψει και πολλά άλλωστε: απομένει η συνέχεια («Αββαδών ο εξολοθρευτής») και, στα ελληνικά, ένας (απ’ όσο ξέρω) τόμος με δοκίμια, το «Άνθρωποι και γρανάζια» (αν θυμάμαι καλά τον τίτλο).
Δοκίμια υπάρχουν κι άλλα: «Πριν το τέλος», «Μια περίπλοκη ύπαρξη», «Αντίσταση»…
Οπωσδήποτε όμως, όταν λέμε Σάμπατο εννοούμε το “Περί ηρώων και τάφων” και το “Αββαδών ο εξολοθρευτής”.
Κορνήλιε, δεν είναι μόνο η Ελευθεροτυπία, και ο ίδιος δίνει μια χαρά τροφή στις φήμες.
Αλλά μήπως εσύ θα μπορούσες να φανταστείς τι ακριβώς εννοεί όταν λέει ότι χρειαζόμαστε νέα Πολιτεία, νέο Σύνταγμα; Ειλικρινά ρωτάω.
Δύτα, ἡ Ἐλευθεροτυπία τὸ γράφει ἐδῶ καὶ 3 χρόνια, καὶ μάλιστα ἐπὶ χρόνια ἦταν τὸ μόνο ποὺ ἔγραφε περὶ ΛΑΟΣ (λὲς κι ἡ βουλὴ δὲν εἶχε 5 κόμματα). Τὸ ἀπόσπασμα ἦταν ἀπὸ τὸ Ἀβαδδὼν, μοῦ σύστησαν τὸ τοῦνελ, ἀλλὰ προσανατολίζομαι στοὺς ἥρωες καὶ τάφους.
Α, μου άρεσε και πως κλείνει η συνέντευξη του Βορίδη στην Καθημερινή, δεν την είχα προσέξει. Όλα τα λεφτά (101 ευρώ για την ακρίβεια)!
«Η συνάντηση
Δεδομένου ότι το κτίριο όπου στεγάζεται το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» ήταν το στρατηγείο των εθνικών δυνάμεων και των Βρετανών συμμάχων μας στη διάρκεια των Δεκεμβριανών του 1944, το «GB Corner» ήταν ο κατάλληλος τόπος για ένα γεύμα με τον Μάκη Βορίδη. Παραγγείλαμε δύο ντράι μαρτίνι με τζιν, δύο Angus burgers (το μπιφτέκι ήταν εξαιρετικό, άνετα τρωγόταν ακόμη και τελείως άψητο, αλλά οι πατάτες παρατηγανισμένες), επίσης ένα αναψυκτικό και δύο καφέδες. Το σύνολο ήταν 101 ευρώ και το σέρβις τού συνήθους υψηλού επιπέδου.»
Ωχριά μπροστά ακόμη και στην καλύτερη σάτιρα!
Ωραία, αφήνω κατά μέρος την αφόρητα συμβατική επιλογή του μπιφτεκιού και το αδέξιο κασιμάτειο κομπλιμάν (κι όμως φαντάζομαι ότι κάτι θα πρέπει να ξέρει για ταρτάρ, φιλέ αμερικαίν και σημασία του ψησίματος για ό,τι προορίζεται να σερβιριστεί ψημένο), για να διατυπώσω την απορία μου: με τι στο καλό συνόδεψαν το γεύμα τους, με τα ντράι μαρτίνι διάολε;
Μα καλά και συ Ρογήριε έχεις κάτι απορίες; 🙂
Δεν είναι η πρώτη φορά που σε συνέντευξη στην Κ ακολουθεί γκρίζα διαφήμιση, με τρόπο πανομοιότυπο: το μενού+η λυπητερή.
Κι όμως! Μερικές συμπεριφορές με παραξένευαν πάντα (ας πούμε αυτοί που τρώνε μπριζόλα πίνοντας ουίσκυ), εδώ όμως φτάνουμε στο εντελώς παράλογο: άντε, ο ένας ήπιε το αναψυκτικό, ο δεύτερος τι; Έτρωγε το μπιφτεκάκι του πίνοντας το ντράι μαρτίνι; Αν αυτό δεν είναι γαστρονομικός παραλογισμός… Αλλά πάλι, ίσως ντράπηκαν να ομολογήσουν ότι δεν ήξεραν ποιό κρασί να παραγγείλουν.
Εδώ βρε Ρογήριε κάποιοι τρώνε μπριζόλα και πίνουν κόκα κόλα… Αν δεν ήξεραν ας ρώταγαν τον σομελιέ. Στο GB corner πήγαν, θα έχει δεν μπορεί!
«Φάγαμε φάβα Σαντορίνης με καπαρόφυλλα, γαρίδες στη σχάρα με σαλάτα από αρμυρίκια και κεφτέδες με δυόσμο. Ολα εξαιρετικά γευστικά, με προσεγμένα υλικά. Μία μπίρα, νερό και ένας εσπρέσο. Σύνολο, 35 ευρώ.»
Καθημ. 1/8/10
Ποιοι τα φάγαν αυτά;
Η Κατσουνάκη και ο Λούκος.
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, τα φάγαμε όλοι μαζί. :p
Αυτό αποκλείεται. Την 1/8/2010 δεν έφαγα στο Μουσείο της Ακρόπολης 😉
Σωστά, γιατί αλλιώς θα σε έλεγαν Immoralité 🙂
Ντουζ πουάν!
Νομίζω ότι είχε πει κάπου ο Χίτσκοκ (πιθανόν στο βιβλίο-συνέντευξη με τον Τριφό, που πρέπει να ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή) ότι το να δώσεις χίλια δολάρια για να φας σε εστιατόριο δεν είναι σπατάλη, είναι ανήθικο (φράση που με εκφράζει απόλυτα). Ομοίως, δεν είναι ανήθικη η αναφορά στο συγκεκριμένο «μενού» και λογαριασμό εν μέσω άγριας κρίσης;
Πάντως, Μαρία, τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τη θεωρώ γκρίζα διαφήμιση, για τον απλούστατο λόγο ότι το κοινό του GB Corner δεν το επιλέγει επειδή το διάβασε στην εφημερίδα…
Σχετικά με την πολυπολιτισμικότητα, την αριστερά και την εθνική αντίληψη.
(απόσπασμα από το βιβλίο του Μαρκ Φερό, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος 1914-1918, εκδ. Ελληνικά Γράμματα)
Ο πατριωτισμός των διεθνιστών
Όταν διαβάζει κανείς τις ομιλίες και τις προτάσεις των διεθνιστών κατά την προπολεμική περίοδο, εντυπωσιάζεται διαπιστώνοντας όοτι, ενώ ο αγώνας τους αποβλέπει στην ανατροπή του πολιτικού και του κοινωνικού καθεστώτος, η δράση τους τοποθετείται μέσα σε ένα πλαίσιο που συνεχίζει αυτό το καθεστώς, το αποδέχεται και το διατηρεί. Έτσι, στις συνόδους των διαφόρων συνεδρίων οι επαναστάτες διαχωρίζονται όχι σύμφωνα με τις πολιτικές τους τάσεις (ριζοσπαστικοί, ρεβιζιονιστές κτλ., ή ακόμα μαρξιστές, μη μαρξιστές κτλ.), αλλά κατά έθνη.
…
Κατά έναν περίεργο τρόπο στη Διεθνή αυτή οι συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες εθνικές οργανώσεις αντανακλούσαν τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη
…
Βέβαια υπήρχαν μέσα στους εθνικούς τομείς της Διεθνούς μειοψηφίες και αντιπολιτεύσεις, όμως οι ομαδοποιήσεις ακολουθούσαν με αντίστροφο τρόπο το μοντέλο των διακρατικών συμμαχιών.
Έτσί, τα μέλη της Διεθνούς, μέσα στον αγώνα ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών τους, κατατάσσονταν και αντιδρούσαν σύμφωνα με την πατρίδα στην οποία ανήκαν, ακολουθώντας μια τακτική που υπάκουε στους νόμους των διακρατικών σχέσεων. Και δεν συνειδητοποιούσαν το γεγονός αυτό γιατί, με εξαίρεση τους ρώσους εμιγκρέδες, δεν ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας. Χωρίς να την απορρίπτουν ολοκληρωτικά, δεν είχαν κατορθώσει να διαχωρίσουν την επαναστατική τους οντότητα από την κοινωνική.
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση Δύτη,
καλημέρα 🙂
Βρε Δύτη μου, γιατί σου λείπει το ταξικό;
Τι πιο ταξικό από το τυφλό μίσος των τρομαγμένων νοικοκυραίων απέναντι σε απόκληρους και προλετάριους;
(Μυρωδιά Βαϊμάρης, όντως…)
Ξεκλέβω λίγο χρόνο μια μέρα τρεχάματος για να πω
αφενός, καλησπέρα
αφετέρου. Πράγματι δύσκολο να φανταστεί κανείς αυτά τα «γεύματα εργασίας» συνοδεία νερού και μισής μπύρας (με το καλαμάκι θα την έπιναν). Αλλά η τιμή τουλάχιστον, υποθέτω υπάγεται στα έξοδα παραστάσεως του Κασιμάτη.
αφετρίτου (αυτό το κλέβω από μια παλιά μετάφραση του Μπορίς Βιαν). Πολύ ενδιαφέρον το απόσπασμα του Φερό -και δεν είχα καθόλου αυτή την εντύπωση, θέλω να πω-
και αφετέταρτου, Μπουκάν, αυτό είναι δεδομένο, το αντίστροφο συσκοτίζεται και εκείνοι που θα έπρεπε να το βλέπουν δεν το βλέπουν. Αλλά τα ξέρεις.
Α, και αφεπέμπτου, οι επόμενες μέρες πάλι θα είναι ιντερνετικώς δύσκολες για τον Δύτη. Ξέρω ότι είστε καλά παιδιά και θα τα βγάλτε πέρα χωρίς εμένα 🙂
Κοίτα να δεις, Δύτη, που σε διαβάζει και ο Τάκης Θεοδωρόπουλος:
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής στον Αγιο Παντελεήµονα δεν αντιµετωπίζεται µε τις ηθικοπλαστικές ρητορείες ενός ανθρωπισµού ο οποίος αυτοαποκαλείται αριστερός, όµως είναι ακαδηµαϊκός, κοινώς αποκοµµένος από την πραγµατικότητα.
(από εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4606166)
Το λινκ όμως είναι λάθος (ωραία ιστορία κι αυτή). Κάπου το διάβασα αυτό του Θεοδωρόπουλου που λες, τώρα επειδή ταξιδεύω δεν προλαβαίνω να το ψάξω.
(λες να με διαβάζει; μπα δεν είμαι του στυλ του)
Πράγματι, ωραία ιστορία, οπότε δεν θα ζητήσω συγγνώμη για το παρόραμα. 😉
Το λινκ για τον Θεοδωρόπουλο είναι αυτό:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4606166
(φαντάζομαι ούτε κι αυτός είναι του δικού σου στυλ)
Να, κάτι τέτοιο εννοούσα στο ποστ:
http://radicaldesire.blogspot.com/2011/03/blog-post_10.html#
Λοιπόν, επιτέλους ο Γιανναράς αποφάσισε να αποσαφηνίσει τι θα περιέχει το νέο Σύνταγμα: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_20/03/2011_436393
Πάντα πλατωνικός ο δάσκαλος.
Δεν μασάει τα λόγια του πάντως (να ξέρουμε τι θα μας περιμένει):
«Παράδειγμα: Oπως ισχύει συνταγματική απαγόρευση απεργίας των δικαστικών λειτουργών και των σωμάτων ασφαλείας, να επεκταθεί κατά λογική συνέπεια η απαγόρευση σε κάθε απεργία, «πορεία» ή «κινητοποίηση» που αποβλέπει σε «κοινωνικό κόστος»: σε εκβιασμό, βασανισμό ή ομηρεία πολιτών.»
Κάθε φορά που τον διαβάζω με πιάνει μια ναυτία. Άνευ ουδεμίας εξαιρέσεως.
Μια πιο ήπια εκδοχή
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=390017
[…] και από τον μπακάλη της γειτονιάς μέχρι τον περιώνυμο Γιανναρά. Υπάρχει στους κύκλους μου η χαρωπή άποψη ότι αυτό […]