(προς τιμήν του Sraosha, μια και η μοίρα κάνει ό,τι μπορεί για να μη μας χωρέσει στην ίδια πόλη)
Ι
Η παλιά Λευκωσία είναι μια πόλη σχεδιασμένη σε τέλειο κύκλο -και σε πλήρη αντίθεση με το εσωτερικό της. Ακόμα μια ένδειξη ότι πλατωνικές (ή βαβυλωνιακές) ουτοπίες δύσκολα σου βγαίνουν στην πράξη.
ΙΙ
Ο τ/κ τομέας μαζεύει όλον το χαζοτουρισμό των Άγγλων στην είσοδό του, γύρω από το οδόφραγμα της Λήδρας -αντίθετα με την από δω μεριά, που τον έχει στριμώξει στη λεγόμενη «Λαϊκή γειτονιά» στην άκρη της παλιάς πόλης. Η υπόλοιπη κατεχόμενη πόλη είναι σαν να περιδιαβαίνεις μια πόλη σαν το Μπιτλίς ή το Ντογουμπαγιαζίτ, αλλά σε πιο ωραίο αρχιτεκτονικό σκηνικό, σήμερα. Κατά μήκος όμως της Πράσινης Γραμμής, και στους δυο τομείς κυριαρχούν τα ξυλουργεία και δευτερευόντως τα σιδεράδικα, μια παράξενη σύμπτωση.
ΙΙΙ
Παρά ταύτα, νιώθεις πάντα μια ανατριχίλα όταν διαπερνάς εδώ το σύνορο. Φταίει εν πολλοίς ότι διασχίζεις δέκα μέτρα ουδέτερης ζώνης -no man’s land.
IV
Στο επιβλητικό τζαμί που ήταν κάποτε ο καθεδρικός της Αγίας Σοφίας, άκουσα ελληνικά και μου φάνηκε πως είδα τον Αργύρη Μπακιρτζή στα δύο μέτρα απόσταση. Μέχρι να σκεφτώ αν ήταν όντως αυτός και τι θα έπρεπε να κάνω, είχε εξαφανιστεί. Έμαθα μετά ότι οι Χειμερινοί Κολυμβητές είχαν δώσει συναυλία την προηγούμενη, άρα όντως τον είδα, άρα γαμώτο.
V
Αυτό είναι το «Χάνι των χαρτοπαιχτών» (Kumarcılar Hanı). Καταπώς φαίνεται, τόπαιξαν στα ζάρια, τόχασαν, κι ερήμωσε.
Κι αυτή, είναι μάλλον η οδός των δικηγόρων (λογικό, από πίσω είναι τα δικαστήρια):
VI
Παράξενα καφενεία -όλα κλειστά. Η παλιά Λευκωσία μοιάζει σε διάφορα σημεία μια πόλη-φάντασμα. Και είναι, για την ώρα.
VII
Μερικές φορές, τα κυπριακά ελληνικά γίνονται πανέξυπνα, έστω και κατά λάθος:
VIII
Την τελευταία μέρα, την πάτησα. Είχα να πάω στην Κύπρο από την πενταήμερη, πάνε είκοσι χρόνια, και μου είχε μείνει ο καημός να πάω στον τεκέ της Χαλά Σουλτάν, που είχα δει μόνον από το αεροπλάνο. Ο ταξιτζής μάλλον κατάλαβε άλλα αντ’ άλλων, και με άφησε στην παραλία της Λάρνακας. Πρέπει να ξαναπάω.
ο δύτης των νιπτήρων 
Ήρθες και δεν μας έστειλες ένα mail; Φτου σου! 🙂
Μπα! για κάποιο λόγο δεν μπορεί κανείς να μεγαλώσει τις φωτογραφίες κάνοντας κλικ, κάτι έκανα λάθος. Οπότε χρωστώ κάτι διευκρινίσεις:
Στην «οδό των δικηγόρων», όλες αυτές οι ταμπέλες γράφουν «avukat» -μαντεύετε τι σημαίνει.
Το δεύτερο καφενείο, είναι το «Καφενείον Το σπιτφάιαρ».
Και η ταμπέλα στο πάρκινγκ, γράφει «απαγορεύεται η χρήση του χώρου από ζώα».
Σέρνοντας τις εικόνες σε καινούριο tab, κι αφαιρώντας από την διεύθυνσή τους το ?w=ΧΧΧ&h=ΥΥΥ, τις βλέπουμε σε πλήρες μέγεθος.
τι σχέση έχεις με τη λευκωσία δύτη;
Αντώνη, έχεις δίκιο. Και είναι κι άλλοι δύο τουλάχιστον από το μπλογκρόλ μου που θα παραπονεθούν με το δίκιο τους, συν ένας σχολιαστής ακόμα. Να πω ότι πήγα για πολύ λίγο; Λίγη δικαιολογία. Να πω ότι δεν είχα εύκολο το μέιλ (μα, έξι ευρώ η κάρτα της μισής ώρας;;!); Εύκολη δικαιολογία. Να πω ότι ήσασταν πολλοί και εγώ λίγος; Πάλι λίγη δικαιολογία. Εν ολίγοις δεν έχω δικαιολογία, ντρέπομαι και επιφυλάσσομαι. 🙂
Σφτ, απλώς ότι βρέθηκα εκεί από τη Δευτέρα το απόγευμα μέχρι σήμερα το μεσημέρι.
Τελικά όσοι πάνε Λευκωσία τις ίδιες γωνίες φωτογραφίζουνε.
Next time, δεν θα σε μαλώσω περισσότερο 🙂
Σήμερα ήταν η πρώτη σχετικά δροσερή μέρα εδώ, εδώ και μήνες!
Σραό, είναι μικρή πόλη αφού (η παλιά εννοώ). Σε ένα απόγευμα και ένα πρωινό τη γύρισα με τα πόδια ολόκληρη σχεδόν.
Αντώνη, εμένα αντίθετα το πρωί που περπάτησα μέχρι τα δικαστήρια μου φάνηκε πολύ ζεστή· η δε Λάρνακα ακόμα χειρότερα. Χτες το βράδυ όμως είχε λίγη δροσούλα.
Αγαπητέ Δύτη,
αξίζει να ξαναπάς για το Hala Sultan Tekke. Ωραίες οι φωτογραφίες σου από την Λευκωσία.
Καιρό έχεις να χτυπήσεις, Δύτη! Αν ξαναπάς μην πας μόνο για το τζαμί. Έχει κι άλλα μέρη ωραία η Κύπρος!
😉
Ελπίζω να ξαναπάω για λίγο περισσότερο, μια βδομάδα ας πούμε. Πρέπει όμως να εξασκηθώ στην αναποδιά αν θέλω να γυρίσω το νησί. (στους αυτοκινητόδρομους μου φαίνεται πιο εύκολη η ανάποδη οδήγηση, μέσα στις πόλεις όμως εγγυώμαι ατύχημα στα πρώτα είκοσι λεπτά)
(aqua, ένα ποστ τη βδομάδα είναι πολύς καιρός;!)
Ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται θα μου πείτε (και θάχετε και δίκιο), αλλά γιατί γι’ αυτή την Αγία Σοφία δεν μαζεύει κανείς υπογραφές ώστε να ξαναλειτουργήσει ως χριστιανικός ναός; [ΟΚ ρητορικό ερώτημα]
Τεσπα, πάντα αναρωτιέμαι τί ακριβώς έχει απομείνει στη Λευκωσία από το πλούσιο μεσαιωνικό παρελθόν της
Όχι που είμαι αντιδραστική, αλλά εμένα η κατεχόμενη Λευκωσία μου αρέσει πολύ περισσότερο (γενικώς τα κατεχόμενα είναι πολύ ωραιότερα, σύγκρινε δλδ την Κερύνεια με τη Λάρνακα ή τη Λεμεσσό!).
Επίσης, ομολογώ πως πλέον νιώθω απλώς παράξενα και όλο αυτότ ο δέος και τη φρίκη που λένε, εγώ το ένιωσα μόνο στον κλειστό τομέα της Αμμοχώστου (δεν ξέρω αν πήγες, αλλά αν πας και δεις και το Waltz with Bashir, διαπιστώνεις τρομακτική ομοιότητα με την παραλία της Βυρηττού και είναι λίγο φρικαριστικό).
Ίσως επειδή έχω καλούς φίλους και από τις δυο πλευρές (ντόπιους φίλους εννοώ, αν με εννοείτε) και βλέπω όλα τα μέρη μέσα από τα δικά τους μάτια. ίσως επειδή το φαγητό των τ/κ δεν συγκρίνεται με τίποτα (ντάξει, ίσως να συγκρίνεται με λιβανέζικες νοστιμιές, ή και με τούρκικες, αν και με τις τουρκικες δεν συγκρίνεται τίποτα). Πάντως δεν μπορώ να νιώσω δέος και φρίκη. Βλέπω ανθρώπους να ζουν την καθημερινότητα ανεξαρτήτως πολιτικής και καλά κάνουν.
Τέλος, ναι, να πας στο Χαλά Σουλτάν, είναι πολύ εντυπωσιακό και εσύ θα καταλάβεις και περισσότερα από μένα!
Επίσης, πήγες στην «από κει» Λευκωσία και ΔΕΝ πήγες στο Μπουγιούκ Χαν να φας αναρόπιτες και ππουρρέκια? Έχασες Δύτη, έχασες! 🙂
Ρογήρε, δεν έχουν απομείνει και λίγα, μου φάνηκε. Εντάξει, δεν είναι και Ρόδος, αλλά -πέρα από τα τείχη, τα οποία δεν είναι πάντα τα βενετσιάνικα, τα ξανάφτιαξαν οι Άγγλοι- οι δύο μεγάλοι καθεδρικοί στην τ/κ ζώνη είναι πραγματικά εντυπωσιακοί.
Κροτ, βλέπω τα ξέρεις πολύ καλύτερα και συ. Ελάχιστα έκατσα, και χωρίς αυτοκίνητο, πού να πρωτοπάω; Το δέος το ένιωσα τη στιγμή που περνούσα τη γραμμή, κάτι σε μετέωρο βήμα του Αγγελόπουλου ένα πράμα (φτου, φτου!).
Πέρασα κι από το Μπουγιούκ Χαν, αλλά βιαζόμουν πια και δεν κάθησα.
Την άλλη φορά να φας αναροπιτάκια και χαλουμοπιτάκια, οπωσδήποτε! Μιαμ!
[αντιπαρέρχομαι τις μετέωρες προκλήσεις αγαπητέ, δεν θα ενδώσω, χα χα!]
To I της περιγραφής σου μου θύμισε κάτι από Αόρατες Πόλεις!..
Στην Κύπρο δεν έχω πάει καθόλου, δυστυχώς, αν και έχω καλούς φίλους εκεί (γεια σας, Δ και Ν!) Ελπίζω να τα καταφέρω μια μέρα…
Καλό, δεν το είχα σκεφτεί!
Την άλλη φορά που θα έρθετε θα υπάρχει κάποιος που θα οδηγεί ανάποδα και ξέρει κι από Αμμόχωστο.
ανοιχτή είναι η πρόσκληση; Γιατί αν είναι, λέω να την αξιοποιήσω συντόμως, χαρ χαρ!
[χιούμορ! 😉 ]
Χίλιοι καλοί χωράμε (στο αμάξι).
Άλλωστε, θα κουβαληθεί ο άλλος μέχρι τη Μεγαλόνησο και δε θα κεραστεί; Γίνεται;
Χμ, στο ποστάκι που διαφημίζω από πάνω υπάρχει κι ένα κάπως μπορχεσιανό κομμάτι:
Φαντάζομαι ακόμα και σήμερα την απόλυτη ησυχία μιας ολόκληρης πόλης που είναι άδεια τη νύχτα. Σκέφτομαι τα κακοκλεισμένα πατζούρια και τις κουρελιασμένες κουρτίνες που ανεμίζουν από ανοιχτά παράθυρα 30 χρόνια. Τους αρουραίους και τις γάτες που κυνηγιούνται στον απέραντο άδειο λαβύρινθο δρόμων, καταστημάτων, διαμερισμάτων, κλιμακοστασίων. Ακόμα κι ο μπρουταλισμός της γίνεται ελεγειακός, κατά κάποιον τρόπο χειρότερος από χαλάσματα κι ερείπια έτσι.
Α, για να σε πάει ο ταρίφας στο Τέμενος Χαλά Σουλτάν (θεωρώντας δεδομένο ότι δεν είναι κακόβουλος, πράγμα καθόλου αυτονόητο), του λες να σε πάει στον «Ττεκκέ». Ίσως πριν πας στο αεροδρόμιο. Δε χρειάζεσαι πάνω από 15 λεπτά για την επίσκεψη.
Ευχαριστώ πολλά για την πρόσκλησην!
Μάλλον δεν ήταν κακόβουλος ο ταρίφας γιατί συνεννοηθήκαμε την τιμή από πριν (δεν πλήρωνα εγώ!): 50 ευρώ για αεροδρόμιο, 50 και για Ττεκκέ (νόμιζα εγώ), για παραλία Λάρνακας (κατάλαβε αυτός;). Ίσως ήθελε να πριμοδοτήσει συγκεκριμένο σταθμό ταξί που με πήγε τελικά στο αεροδρόμιο μετά από την άκαρπη βόλτα μου (εντάξει, είδα την τουρκογειτονιά της Λάρνακας).
Το μπορχεσιανό κομμάτι μου θυμίζει πως ξέχασα να αναφέρω τις γάτες. Η παλιά Λευκωσία είναι η πόλη της γάτας, πιο πολλές βλέπεις από δαύτες παρά ανθρώπους, έχω άδικο;
Ναι, πολλές γάτες. Μέχρι το 2003 ήταν από τα λίγα πλάσματα που πηγαινοέρχονταν και στους δυο τομείς.
Δύτη, δεν το πιστεύω ότι ήρθες απ’ τα μέρη μας και δεν έστειλες ένα μέιλ! Είσαι απαράδεκτος και θα εξιλεωθείς μόνον αν ξανάρθεις και δεχτείς να κάνουμε αυτοκινητάδα απ’ την αριστερή μεριά του δρόμου. Ευκαιρία να επισκεφτείς και τα μη οθωμανικά κατάλοιπα του νησιού.
Άντε, ακόμα να κλείσεις εισιτήριο;
Να κι ο δεύτερος παραπονούμενος. Το είπα στην αρχή, δεν έχω δικαιολογία ή τεσπά είναι οι δικαιολογίες μου λίγες.
Θα ξανάρθω, είπαμε! Εκκρεμεί και ο ττεκκές της Χαλά Σουλτάν. 🙂
Άντε βρε, σχωρεμένος! Να μη σε σικκιρτίσουμε κι άλλο, ταξιδεμένο άνθρωπο. Περιμένουμε σύντομα τη δεύτερη επίσκεψη!
καθόλου παραπονούμενος, αλλά την άλλη φορά θα περιμένουμε και τις εντυπώσεις σου από τη σύγχρονη Λευκωσία [και καταλαβαίνεις από ποιες γειτονιές].
Από ποιες μωρέ;
(και εσύ γιατί να ήσουν παραπονούμενος; ή μετακόμισες στην Κύπρο και δεν τόμαθα; 🙂 )
Αυτό το «Θεραπευτήριον Μελαγχολίας» πάντως να το φέρουμε και στα μέρη μας, θα κάνει χρυσές δουλειές. Καλημέρα κύριε δύτα!
Ενώ στη Λευκωσία, αντίθετα, έκλεισε. Ευτυχείς οι Κύπριοι.
Καλημέρα!
Δύτη αν βρεθείς ποτέ και από τα μέρη μας, και μεις κερνάμε 🙂
Τα οποία μέρη σας; Κάτι σε Παρισίους θυμάμαι, ή εννοείς το νησί; 😉
(σημειώνω, για την ιστορία του πράγματος, ότι με δυο-τρεις επισκέψεις ακόμα ο Δύτης θα φτάσει τα 100.000 κλικ. Ευχαριστώ όλους! 🙂 )
Κάτι σε Παρισίους θυμάμαι Δεν ντρέπεσαι Δύτης άνθρωπος να με δουλεύεις 🙂 Για την εσπερία έχασες για φέτος, μέχρι του χρόνου νησί μας βλέπω…
Πως θα κάνω το 100.000;;;
Μόλις έγινε! Κοίτα στο τέλος της στήλης δεξιά… 🙂
Εγώ το κανα ή με πρόλαβε πάλι κανείς;
Α τώρα πολλά ζητάς… 🙂
Ρε συ, αφού ήσουνα στο Νησί, έπρεπε να στείλεις σήμα.
Να κι ο τρίτος παραπονούμενος! Σε περίμενα 🙂
Προσπάθησα να δικαιολογηθώ στο δεύτερο σχόλιό μου, χωρίς μεγάλη επιτυχία μια και δεν έχω ουσιαστική δικαιολογία. Υπάρχει περίπτωση σύντομα (το άλλο εξάμηνο;) να εμφανιστώ για ολόκληρη βδομάδα, οπότε θα κανονίσω πρόγραμμα συναντήσεων του Δύτη -κι αυτό είναι δέσμευση!
Καθυστερημένο το σχόλιό μου, όμως δεν άντεξα στον πειρασμό.
Έχω να ταξιδέψω στην Κύπρο από το 1984.
Τώρα τελευταία την σκέπτομαι έντονα πολύ.
Τι κι’ αν έμεινα μόνο 15 ημέρες, αισθάνομαι ένα κομμάτι μου, πως έμεινε εκεί.
Πολύ καλή η ανάρτηση με τις φωτογραφίες και ευχαριστώ.
Παρακαλώ, χαίρομαι που σ’ άρεσε!
Βάζω εδώ αυτή την ερώτηση, ώστε αν υπάρξει απάντηση να είναι δημόσια και χρήσιμη και γι’ άλλους.
Φίλοι που ταξιδεύουν τώρα για Λευκωσία με ρωτάν αν αρκεί η ταυτότητα για να περάσεις την πράσινη γραμμή, ή χρειάζεται οπωσδήποτε διαβατήριο. Εγώ, δυστυχώς, δεν θυμάμαι καθόλου μετά από τρία χρόνια!
Θέλει διαβατήριο! Από τον πεζόδρομο της Λήδρας τα πράγματα είναι σχετικά χαλαρά και ενδεχομένως να μπορείς να περάσεις και με ταυτότητα από τις «καινούργιες». Ανήλικα παιδιά οπωσδήποτε με διαβατήριο.
Ευχ! το προώθησα αρμοδίως. 🙂