Πάντα αυτό το κομμάτι μου έμοιαζε σαν τη χαρτογράφηση του ανεκπλήρωτου, ή ματαιωμένου, πάθους: ακούστε με υπομονή, θα δείτε πώς μόλις συνηθίζει το αυτί στο πρώτο, κάπως ελαφρύτερο κομμάτι, με τα σολάκια του και μ’ όλα, ξαφνικά σαν κάτι να γίνεται δυνατότερο από τους εκτελεστές -ή τους ακροατές- και να τους εκτοπίζει· προσέξτε τη διαρκή επανάληψη που τριβελίζει το μυαλό, το πώς σιγά-σιγά γίνονται πιο έντονα τα μπάσα, λες και κάτι πιο βαθύ ανεβαίνει προς την επιφάνεια, το πώς όλα σταματούν ξαφνικά με σιωπή. Τέλειωσε το κομμάτι. Αλλά δεν το ξεχάσατε.
(αφιερωμένο στο βυτίο, για αυτό το θαυμάσιο ποστ)
Αδέρφε, άκου κι αυτό
Δυτη σ΄ευχαριστω! Χρονια ειχα να τ’ ακουσω!
Μια διασκευη του: http://www.youtube.com/watch?v=mX6dHWyqwNo
Ευχαριστώ για τις παραλλαγές! (αν και για την αλληγορία μου, το πρωτότυπο δεν συγκρίνεται νομίζω). Και, υποχρεώσεις, καλώς ήρθες!
Θυμήθηκα τώρα ότι είχα την εντύπωση, πως το τελευταίο κομμάτι του δίσκου αρχίζει εκεί που σταματάει αυτό. Τελικά διαβάζω εδώ ότι το ακόρντο είναι από αλλού:
Φλέβα έπιασες φίλε μου Δύτη: το καλύτερο κομμάτι από τον καλύτερο δίσκο του καλύτερου συγκροτήματος όλων των εποχών (αν και για την πρώτη θέση παίζει και το Because).
Και αυτό ακριβώς που εξηγείς είναι αυτό το κομμάτι και πωωωωωωω!!!!!
🙂
Μμμμ… νομίζω ότι, αν, λέω αν έπρεπε να ψηφίσω, θα ψήφιζα το Sergeant Pepper’s σαν καλύτερο δίσκο. Δεν είμαι και σίγουρος, σε γενικές γραμμές νομίζω ότι η τριάδα Pepper’s – White – Abbey Road (άντε τετράδα με το παραγνωρισμένο Revolver) είναι περίπου ισάξια.
voting time:
album: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
+ song: I Am the Walrus
Ε, συμφωνούμε.
Να κι άλλο ένα πολύ ωραίο, αλλά σχετικά άγνωστο κομμάτι:
Το κομμάτι έχει δυο μέρη ίσως για ένα πολύ απλό τεχνικό λόγο. Από τον καιρό που ήμουν μπητλόβιος ραδιοπειρατής, θυμάμαι πως τα μπητλάκια έλεγαν ότι είχαν αρχίσει να ηχογραφούν το κομμάτι την εποχή του λετ ιτ μπι, το παράτησαν και το συνέχισαν τον καιρό του άμπεϋ ρόουντ.
Η αίσθηση αυτού του «πιο βαθιού που ανεβαίνει προς την επιφάνεια», μάλλον προέρχεται από τον λεγόμενο λευκό θόρυβο που έβαλαν για πρώτη φορά στη μουσική τους και δοκίμασαν να τον αναπαράγουν με ένα συνθεσάιζερ.
Όσο για προτιμήσεις, εγώ είμαι με το άμπεϋ ρόουντ γιατί εκεί δοκιμάζονται για πρώτη φορά νέα μουσικά ιδιώματα. Περί ορέξεως όμως….
Κάτι τέτοιο κατάλαβα κι εγώ από το σχετικό άρθρο στη βίκι. Πάντως, η αλληγορία μου έχει βέβαια να κάνει με το πώς ακούω εγώ το κομμάτι, όχι πώς γράφτηκε.
Τώρα, νέα μουσικά ιδιώματα; Νομίζω ότι το έψαχναν ήδη από νωρίτερα: θυμίζω το Tomorrow never knows στο Revolver (ήδη το ’66!), το σάμπλινγκ στο Walrus, τις λούπες του Strawberry fields, όλο το White album…
White Αlbum σίγουρα στην πρώτη θέση, Abbey Road δεύτερο και Revolver τρίτο, αν έπρεπε να τα βάλω οπωσδήποτε σε σειρά προτίμησης. Το Pepper’s είναι μεν πολύ σπουδαίο, αφού σηματοδότησε το πέρασμα των Beatles στην πιο φιλόδοξη φάση τους, αλλά σε επίπεδο συνθέσεων το βρίσκω ελαφρώς κατώτερο (περί ορέξεως κτλ.)
Πολύ ωραίο το I Want You/She’s So Heavy, από το Abbey Road θα ξεχώριζα ως σχετικά υποτιμημένη και τη σουίτα κομματιών που ξεκινάει με το You Never Give Me Your Money στη δεύτερη πλευρά.
Και μιας και έγιναν αναφορές σε διασκευές και εναλλακτικές εκτελέσεις να αναφέρω και το ημιπαράνομο και ιδιόρρυθμο Grey Album του Danger Mouse που μπορεί να βρει κανείς με λίγο ψάξιμο στο δίκτυο (π.χ. κλικ).
>σε επίπεδο συνθέσεων το βρίσκω ελαφρώς κατώτερο
Τι λες βρε Head μου; 🙂
Δύτη κι εγώ συμφωνώ με τον Χεντ. Abbey Road και Revolver (Eleanor Rigby και Taxman για μένα) μακράν στην πρώτη θέση. Οκ, καλός ο Sergeant, προχωρημένος, (πολύ) μπροστά από την εποχή του, αλλά… (α, και αγαπημένο από εκεί είναι το Strawberry fields βέβαια).
Και εκτός συναγωνισμούς, χωρίς να είναι μουσικά πολύ μπροστά, θεωρώ πολυ σπουδαίο άλμπουμ το Help, ίσως πιο σπουδαίο, από άποψη κοινωνικής απήχησης από όλα τα άλλα (δλδ και μόνο τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού να σκεφτείς…).
Και συμφωνω με τον Χεντ και για τη σουΐτα της δεύτερης πλευράς (She came in throught he bathroom window το αγαπημένο μου!).
[Δύτη, πες πως κι εσένα ο πρώτος σου δίσκος ήταν Beatles, εεε??]
Και όμως όχι, οι πρώτοι μου δίσκοι ήταν κάτι νουέβο τάνγκο, κάτι Μπίλι Χολιντέι, κάτι Dead Can Dance, θυμάμαι. Ωστόσο οι Μπητλς ήταν από τις πρώτες μου κασέτες, όταν πέρασα Πανεπιστήμιο και ρήμαζα τους πειρατές κασετάδες της Φιλοσοφικής στη Θεσσαλονίκη. Είναι λίγο τεθλασμένη η μουσική μου πορεία.
Παρατηρώ ωστόσο ότι όλα τα σχόλια αφορούν τη μουσική, ας πούμε, πλευρά του ποστ. Η άλλη είναι λίγο γλιστερή, ξέρω.
εχμ, γκουχ γκουχ…
Όταν θέλω πιο πολύ να δω και λιγότερο να ακούσω πάντως, συνήθως ξεκινώ από εδώ [edgy, urban, ψυχωμένο]
ώστε να φτάσω κατόπιν εδώ [μια γλύκα τραγούδι, ωραία ρούχα, τρελός χορός από τον Λένον στο τέλος]
Το ότι τραγουδάει και στα δύο ο Πώλις, είναι μια σύμπτωση καθότι διαχρονικά αχωνευτούλης για την αφεντιά μου.
δύτη τις ευχαριστίες μου. 🙂
από χθες το βράδυ ακολουθώ την πορεία των σχολίων στο σκληρό δίσκο και ακούω ξανά beatles.
(και που & που παίρνω στα σοβαρά την πρώτη σου πρόταση και χαρτογραφώ).
Ξυπόλητε Πρίγκηψ, ναι. Εμένα μ’ αρέσει ο Πωλ, πάντως, πόσο μάλλον που τώρα έχω μούσι σαν το δικό του στο πρώτο κλιπάκι. Πρέπει να πω ότι τουλάχιστον ο πρώτος σόλο δίσκος του, το Ram, ήταν πολύ καλός.
Βυτίο, η χαρά είναι δική μου!
Αναμφίβολα είναι το καλοκαίρι των Beatles, αν κρίνω από τις τόσες αναφορές (χειροκρότημα…)
Ψηφίζω:
1. White Album
2. Revolver
3. Abbey Road
Στο δια ταύτα υπενθυμίζω και ξαναπροσκυνώ:
Αφού επιμένετε στο White Album, κάνω ρελάνς:
είδες που το καλό πάντα νικάει στο τέλος:
🙂 🙂 🙂
σκέτη αντιπολίτευση πια!