Οφσάιντ: κανονισμός που προστατεύει τον αδύναμο τερματοφύλακα από το να βρεθεί μόνος του απέναντι στον πανίσχυρο επιθετικό.
Διαιτησία, συλλογικές συμβάσεις: κανονισμοί που τέλος πάντων προστατεύουν τον αδύναμο εργαζόμενο από το να βρεθεί μόνος του απέναντι στον πανίσχυρο εργοδότη.
Φανταστείτε να καταργούσε η ΦΙΦΑ το οφσάιντ επειδή δεν έχουμε θέαμα στο Μουντιάλ, ήτοι το παιχνίδι δεν είναι ανταγωνιστικό.
(και μόλις έγραψα το ποστ, βλέπω κι αυτό)
ΥΓ. Αν δεν το πήρατε χαμπάρι, η υπόθεση Κούνεβα οδεύει στο αρχείο. Πώς να το κάνουμε, και με διαιτησία και οφσάιντ το παιχνίδι στημένο είναι απ’ την αρχή.
Advertisements
Πόσο αλήθεια!
Η σοσιαλιστική πλευρά (η ποιά;) υποστηρίζει ότι δεν μπορεί ένα παιχνίδι να παίζεται χωρίς κανόνες – χρειαζόμαστε διαιτητή. Η (νεο)φιλελεύθερη αντιτείνει ότι η διαιτησία δεν χρειάζεται να παρεμβαίνει στο παιχνίδι, να παίζει η ίδια μπάλα.
Έχεις εποπτεία της κατάστασης. Σήκωσες την σημαία, υπέδειξες την παράβαση, σε είδε ο διαιτητής και σφύριξε. Αναγνώρισε την παράβαση αλλά δεν τιμώρησε τον θύτη και το παιχνίδι έληξε. Από κει και πέρα και επειδή το πρωτάθλημα συνεχίζεται με τη συμμετοχή των ίδιων ομάδων, μόνο που κάποιες είναι φανερά πιο αδύναμες, δεν φταίει η διαιτησία αλλά η δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που αυτοαναιρείται όταν καταχωρεί τα στημένα παιχνίδια στο αρχείο.
Το θέμα είναι τι γίνεται με τις ομάδες. Θα γκρινιάξουν ή θα σωπάσουν; 😉 Να κατέβουν ξανά στον αγωνιστικό χώρο ή μήπως να απειλήσουν την διοργανώτρια αρχή ότι δεν θα ξανασυμμετάσχουν;
gasireu, αλίμονο (καλωσήρθες!).
visk, μήπως φταίει το γήπεδο τελικά -ή το παιχνίδι ξέρω γω. Εμπρός για το μονότερμα, ας πούμε, τι λες; (το πρόσεξα ότι πας να αθωώσεις τους διαιτητές, ξέρω και γιατί 😉 )
Σκέφτομαι τώρα κάτι άσχετο (κολλάει με αυτό που δουλεύω στην άλλη ζωή μου): η αντίληψη που άκουγα χτες στις ειδήσεις, για τις δυο πλευρές (εργοδοσίας-εργαζομένων) που πρέπει να ευνοούνται λέει ισομερώς, μου θυμίζει κάπου το παραδοσιακό σύστημα των Τριων Τάξεων στην προεπαναστατική Γαλλία. Κάθε τάξη μία ψήφος. Ξέρουμε βέβαια τι ακολούθησε!
Το τι ακούει κανείς στις ειδήσεις πια δεν περιγράφεται. Σήμερα ο Στραβελάκης άκουγε πολύ ανήσυχος κάποιον συντάκτη (δεν θυμάμαι το όνομά του) να αναλύει τους κινδύνους από την πιθανή προσφυγή των ενδιαφερομένων στα δικαστήρια για να κηρυχτούν ρυθμίσεις του ασφαλιστικού ως αντισυνταγματικές. Σύμφωνα λοιπόν με τον δημοσιογράφο, στη Σλοβενία και την Ρουμανία που αντίστοιχοι νόμοι κηρύχτηκαν αντισυνταγματικοί, το ΔΝΤ δεν τους έδωσε την δόση τους. Χαρμάνια και οι εν λόγω κυβερνήσεις πήραν άλλα μέτρα, «πιο σκληρά και πιο άδικα», συμφώνησαν αμφότεροι, όπως η αύξηση του ΦΠΑ κατά 5%.
Ε, λοιπόν, τους έχω ικανούς: Όπως βάζουν το ΠΑΜΕ στον τοίχο για τα λιμάνια, να στοχοποιήσουν πολίτες ή φορείς που θα προσφύγουν στα δικαστήρια. Να τους παρουσιάζουν σαν καταστροφείς της χώρας ή υπεύθυνους για τα μέτρα που θα μας φορμάρει το ΔΝΤ από Σεπτέμβριο…
To μονότερμα είναι ένα παιχνίδι όπου δύο αντίπαλες ομάδες προσπαθούν να σκοράρουν σε κοινό τέρμα με ουδέτερο τερματοφύλακα. Αν ο πορτιέρο μας τυγχάνει κοινής αποδοχής, είναι «οικουμενικής» φύσεως, ακόμα καλύτερα. Πάλι, ωστόσο, ο διαιτητής είναι απαραίτητος. Πρόσεξε δεν λέω «αθώος» αλλά «απαραίτητος». Δεν συμφωνείς; (εγώ πάλι πρόσεξα την αγάπη σου για τη θέση του επόπτη 🙂 )
Δίτερμα παραμένει το παιχνίδι. Το θέμα είναι ποιά είναι η δική μας θέση σε αυτό; Παίκτης, διαιτητής και επόπτης, παρατηρητής, θεατής ή επενδυτής; ΠΑΜΕ στοίχημα ή ΠΑΜΕ να παίξουμε. (Μόνο μην μπλέξουμε με τα ΠΑΜΕ γιατί θα μπερδευτώ)
Παίκτες είμαστε, διαιτητά μου, αλλά νομίζουμε ότι είμαστε θεατές. Ο παρατηρητής είναι πουλημένος, όσο για τον επενδυτή έχει και τις δυο ομάδες αλλά πριμοδοτεί τη μία. Κάτι σε ΠΑΟ-ΟΦΗ ας πούμε. 😉
Αυτο ολο μοιαζει σαν Μαντσεστερ Γιουναιτεντ εναντιον Απολλωνα Κρυας Βρυσης. Με «αντικειμενικο» διαιτητη!
Κυργιε Δύτα παρακαλείσθε όπως κάμετε λογαριασμόν εις το τιτιβιστήργιον, ελληνιστί τουίτερ. Ετσι δεν θα χάνετε συγκλονιστικές δηλώσεις που αφορούν το υστερόγραφό σας όπως αυτή:
Υπάρχει και η κόκκινη κάρτα… έτσι δεν είναι;
Ωραίος!
Αγαπητέ Visk για το πρώτο σχόλιο: Δεν μπορείς να περιμένεις υγιή αντίδραση από τις ομάδες, είναι μέρος του παιχνιδιού. Οι θεατές πρέπει να αντιδράσουν. Χωρίς να έχουν απόλυτη συνείδηση, αυτοί είναι που καθορίζουν το παιχνίδι. Κι όχι οι αρχιθεατές που είναι μπλεγμένοι με τις ομάδες… Οι άλλοι (με κάθε αλληγορία για τα παραπάνω)…
Καλημέρα παιδιά!
Φοβάμαι ότι αν παρατραβήξουμε την ποδοσφαιρική παρομοίωση (κι εγώ τόκανα!) πιο πολύ μπέρδεμα θα γίνει παρά τίποτε άλλο. Ποιοι είναι οι ομάδες, ποιος ο διαιτητής, ποιος παίρνει την κόκκινη… υπάρχει και ένα ωραίο σκίτσο του Quino, με το αντίστοιχο στο σκάκι (παίζουν τα λευκά και πάντα κάνουν ματ). Ήθελα να σταθώ στο τι σημαίνει διαιτησία ή συλλογικές συμβάσεις στο εργατικό δίκαιο, τέλος πάντων πόσο παράλογο είναι να μιλάμε για «δυο πλευρές» ισοβαρείς και ισοδύναμες.
Φώτη, νομίζω 15% ήταν η αύξηση ΦΠΑ στη Ρουμανία, αλλά βέβαια έχεις δίκιο.
ΠάνωΚ, καλά που μου τόδειξες, ησύχασα, ελπίζω να ησυχάσει και η κυρία Κούνεβα.
Λάθος μου, 5% ήταν η αύξηση. Εμείς πάντως ότι και να γίνει δεν τη γλυτώνουμε του χρόνου (ξανά): http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231051013
Πάντως στη Λετονία, το αντίστοιχο ΣτΕ έβγαλε παράνομα τα μέτρα για μειώσεις μισθών/συντάξεων (εχουν κι εκεί ΔΝΤ και ο χαμός έινε το 2008, όταν γινόταν και στην Αθήνα με τα δεκεμβριανά, θυμάστε?) ένα χρόνο μετά και μάλιστα είπε στην Κυβ. να δώσει πίσω όσα είχε παρακρατήσει εν τω μεταξύ. Τι ακριβώς έγινε τελικά δεν το ξέρω, αλλά είναι ένα καλό προηγούμενο το οποίο αποσιωπάται εσκεμμένα στην Ελλάδα (μόνο η Ε είχε γράψει κάτι από όσο θυμάμαι).
Παν.Κ., ευκαιρία να τον ρωτήσουμε και τι παίζει με τον κουκουλονόμο που υποτίθεται πως θα καταργούσαν. Άει σιχτίρ.
Κι εγώ δυσκολεύομαι να βρω τι απέγινε με τη Λετονία. Εδώ πάντως, αν καταλαβαίνω καλά, βλέπω ότι μια υποτίμηση εκτός ευρώ συνιστάται, αν αυτό λέει κάτι.
Ψάχνοντας μάταια για τη Λετονία (ούτε στο BBC βρήκα κάτι για την ώρα), είδα ότι ψηφίστηκαν οι υπερεξουσίες του Υπουργού Οικονομικών, μπορεί δηλαδή και με το νόμο να υπογράφει συμφωνίες στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, χωρίς την έγκρισή τους από τη Βουλή.
Αν ισχύει ότι επρόκειτο για οδηγίες, δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια να μην ενσωματωθεί στην εγχώρια νομοθεσία, νομίζω. Απλώς θα μπορούσαν να είχαν υπάρξει κάποιες ψιλο-μετατροπές, κατά τα άλλα, οι οδηγίες υποχρεωτικά ενσωματώνονται.
Οι κανονισμοί μάλιστα εντάσσονται αυτούσιοι στις εγχώριες νομοθεσίες, θέλοντας και μη.
Έξοχα…
To μόνο που βρήκα για τη Λετονία, στη Monde , είναι πως το ΑΕΠ της έπεσε κατά 17% το 2009 (η μεγαλύτερη πτώση στην Ευρώπη) με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να μοιράσει κομμάτια γης στους φτωχότερους (ανεργία στο 16%) για να έχουν τουλάχιστο να φάνε. Κατά τα άλλα, με τον προϋπολογισμό του 2010, γίναν περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, που στην περίπτωση των καθηγητών-δασκάλων, αγγίζουν το 40%…
Επίσης αντιμετωπίζουν πολιτική κρίση, αφού ένα κόμμα αποχώρησε από την κυβερνητική συμμαχία αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω ακριβώς τι συμβαίνει σε κοινωνικό επίπεδο αφού για να διαβάσεις ολόκληρο ένα άρθρο που είναι παλαιότερο των 15 ημερών πρέπει να είσαι συνδρομητής της εφημερίδας.
Όμαδες; Ποιες ομάδες; Ποιοι παίκτες; Ποιοι θεατές; Μαριονέτες όλοι στο ίδιο κουκλοθέατρο. Χωρίς πλέον άρτο, μόνο με θέαμα..
Καλημέρα σας
κρότκαρ, είναι πολλές φορές θέμα εσωτερικής ρύθμισης κάθε κράτους, κάποιοι περνάνε τους κανονισμούς μέσω της βουλής, κάποιοι με δημοψήφισμα.
Δεν μπορούσαν π.χ. να περάσουν το ευρωσύνταγμα, μετά τα αρνητικά δημοψηφίσματα χωρών-μελών.
Επίσης υπάρχουν διαχωρισμοί – οι οποίοι δεν μου είναι πάντα ξεκάθαροι- που άπτονται της κυριαρχίας κάθε κράτους και δεν μπορούν να επιβληθούν. π.χ βγήκε πολύ πρόσφατα απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστήριου που αρνείται να αναγνωρίσει σε ομόφυλο ζευγάρι το δικαίωμα στο γάμο, αφού η νομοθεσία του κράτους δεν προβλέπει κάτι τέτοιο.. (ολισθηρό πολύ βέβαια και θα πάει δευτεροβάθμια η υπόθεση, για ανάλυση δες: http://elawyer.blogspot.com/2010/06/h_25.html)
ή ένα άλλο παράδειγμα: δεν μπορούν να καταργήσουν στην ελλάδα τον θρησκευτικό γάμο -ενώ δεν ισχύει νομικά σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης- γιατί το ελληνικό σύνταγμα «δένει» το κράτος με την εκκλησία. Αυτό έχει να κάνει με την κυριαρχία του ελληνικού κράτους και δεν μπορεί να επιβληθεί από έξω καμία τροποποίηση..
Δύτη, η υπερεξουσία του Παπακωνσταντίνου είναι επί της ουσίας κατάλυση ακόμη και του προσχήματος της δημοκρατίας σ αυτή τη χώρα.
Το Ευρωσύνταγμα (aka Συνθήκη της Λισσαβώνας) ΔΕΝ ήταν ούτε κανονισμός ούτε οδηγία. Ήταν συνθήκη -άλλο πράμα-εξού και υποχρεωτικά έπρεπε να επικυρωθεί από τη Βουλή ή με Δημοψήφισμα, αναλόγως του νομοθετικού πλαισίου κάθε κράτους μέλους.
Κανονισμοί και οδηγίες ψηφίζονται συχνά-πυκνά -και κανείς στα κράτη μέλη δεν παίρνει πρέφα. Αυτά μετά ενσωματώνονται στην εγχώρια νομοθεσία υποχρεωτικά μέσω Βουλής/Γερουσίας ή όποιου άλλου τρόπου/σώματος προβλέπει κάθε εθνική νομοθεσία.
Κανονισμοί και οδηγίες δεν μπορούν να υπάρξουν για όλα τα θέματα: μόνο για όσα συμπεφωνημένα έχει παραχωρηθεί απκοκλειστική ή μερική δικαιοδοσία στην ΕΕ.
Τα θέματα οικογενειακού δικαίου δεν είναι τέτοια, ούτε τα θέματα εκπαίδευσης, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Εν προκειμένω μιλάμε για οδήγία που σχετίζεται και με την εσωτερική αγορά, ΟΝΕ κλπ.
Εννοείται πως κάποια κράτη μέλη (οι γνωστοί Μεγάλη Βρετανία και Δανία συνήθως) έχουν opt out για τα πάντα, δεν είναι στο Σένγκεν, το ευρώ κλπ (και αποδεικνύεται πως μάλλον έπραξαν σοφα), οπότε έχουν πολλές εξαιρέσεις.
http://en.wikipedia.org/wiki/Regulation_(European_Union)
http://en.wikipedia.org/wiki/Directive_(European_Union)
Melen και Κρότκαγια, πολύ διαφωτιστική -ή μπερδευτική, θέλω να πω χρήσιμη συζήτηση. Εγώ πάντως δεν έχω βγάλει άκρη. Νομίζω όμως ότι, με πιο γενικούς όρους, το θέμα είναι πλέον τυπικό από τη στιγμή που στο επίπεδο της νοοτροπίας εκχωρήθηκε ο τομέας της οικονομίας στην ελεύθερη αγορά· και αυτό δεν έγινε τους τελευταίους μήνες. Όταν καταλάβουν τα κράτη πώς αυτοκαταστράφηκαν, θα είναι αρκετά αργά, φοβάμαι.
Το πώς, επίσης, μέσω μιας κατ’ επίφαση πυραμιδοειδούς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οι αποφάσεις έφτασαν να παίρνονται από μια χούφτα «τεχνοκράτες», είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση (και συνδέεται με το προηγούμενο).
έχει δίκιο η κρότκαρ σχετικά με το νομικό πλαίσιο κανονισμών και οδηγιών
-συγγνώμη αν σας μπέρδεψα μπλέκοντας πράγματα που όντως στην παρούσα συζήτηση δεν ήταν απαραίτητα-
Έτερον εκάτερον
οι οδηγίες και οι κανονισμοί δεν σχετίζονται διόλου με τις υπερεξουσίες του υπουργού.
Το Σύνταγμα στο άρθρο 36 παράγραφος 2 ρητά ορίζει ότι «οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει».
Τυπικός νόμος είναι αυτός που προκύπτει μετά από ψηφοφορία στη Βουλή. Στην παράγραφο 4 του άρθρου 36 αναφέρεται ότι η κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παράγραφοι 2 και 4.
Το σχετικό άρθρο στο αρχικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε προέβλεπε το εξής:
Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις , εισάγονται στην Βουλή για κύρωση.
To άρθρο αυτό ψηφίστηκε ως είχε και πλέον αποτελούσε τμήμα του N.3845/2010 (ΦΕΚ 65/Α΄/6.5.2010)
Την ερχόμενη μέρα επέρχεται τροπολογία στο συγκεκριμένο άρθρο που προβλέπει ότι:
τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στην Βουλή για…
συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους…
H τροπολογία μπήκε στο νομοσχέδιο για τις περικοπές στα δώρα των συνταξιούχων…
Νομίζω πως εδώ είναι ο κόμπος. Αν πράγματι οι υπερεξουσίες προβλέπονταν από οδηγία, τότε υπάρχει conflict, διότι ναι μεν η οδηγία πρέπει να ενσωματωθεί στην εγχώρια νομοθεσία, πλην όμως η πρόβλεψή της αντίκειται στο Σύνταγμα και άρα μπαίνει το θέμα του ποια νομοθεσία προηγείται, η εγχώρια ή η ευρωπαϊκή;
Αυτό από νομικής/τεχνοκρατικής πλευράς.
Γιατί η ουσία είναι στο εξής σημείο: κατά πόσον ένα τεχνοκρατικό και με μη αιρετή ηγεσία όργανο διεθνούς οργανισμού (η Επιτροπή*) έχει την δικαιοδοσία να επιβάλει σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση μια νομοθεσία που αντίκειται προς το Σύνταγμα, το οποίο έχει ψηφιστεί από τους αιρετούς αντιπροσώπους μιας χώρας.
Και αυτό είναι ένα πολιτικό θέμα και ζητά πολιτικό χειρισμό και πολιτική απάντηση.
*Βέβαια, η Επιτροπή πρότεινε, αλλά το Συμβούλιο ψήφισε. Το Συμβούλιο είναι το θεμσικό όργανο που αποτελείται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των 27. Οι κυβερνήσεις αυτές εκλέχτηκαν από την κάθε χώρα για να χαράσσουν την πολιτική της εν λόγω χώρας -όχι των άλλων χωρών. Και αυτό είναι πολιτικό ζήτημα και έχει δίκιο ο Δύτης όταν λέει πως αυτό δεν είναι τώρα που συνέβη, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, απλά τώρα το παίρνει πρέφα ο κόσμος. Γιατί όταν πχ δημιουργήθηκε το ευρώ, με αυτές τις ίδιες διαδικασίες δημιουργήθηκε. όπως και όλες οι άλλες ευρωπαϊκές πολιτικές, δλδ για παράδειγμα η ΚΑΠ που έχει τόσο πολύ επηρρεάσει την ελληνική οικονομία.
Φαντάζομαι πρέπει να απαντήσω κάτι, αλλά το μόνο που έχω να πω είναι ότι ευχαριστώ αμφότερες.
[εμένα προσωπικά θα με ευχαριστήσεις εμπράκτως, όταν γράψεις το ποστ που ζήτησε ο Βιβλιοθηκάριος! 😉 ]
Τη φιλολογική αυτοβιογραφία; Πολλή δουλειά βρε παιδιά, ίσως το προσπαθήσω ΚΑΠΟΤΕ. Τα γούστα μου, πάντως, φαίνονται μαζεμένα αν κλικάρεις στην κατηγορία «Η τέχνη του λόγου», στη στήλη δεξιά. Αυτό μπορώ να κάνω για την ώρα. 🙂
Και να τι σημαίνει κατάργηση του οφσάιντ: απολύθηκε μετά από κλήρωση. Γενάρης του ’09, προ κρίσης.
«Η εργαζόμενη ξέσπασε σε λυγμούς μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που συνέβη, ενώ όλοι οι εργαζόμενοι είχαν μείνει άφωνοι.», αλλά συνέχισαν να δουλεύουν με τη σκοτεινή χαρά ότι δεν τους έτυχε τέτοιο λαχείο…..
Και ο πρόεδρος του εργατικού κέντρου αφού δε βρήκε γραμμένη στα κιτάπια του την απολυμένη, [ούτε και τους άλλους εργαζόμενους] υποστήριξε ότι στην κλήρωση άλλη φορά θα πρέπει να συμμετέχει και δικός του εκπρόσωπος για να θεωρείται έγκυρη.
Δύτη, ιστορία μια από τις πολλές και συνεχώς επαναλαμβανόμενη. Απλά αυτή γέμισε μια άκρη στην εφημερίδα.
Που το είδες το οφσάιντ;
Εδώ μιλάμε για πεναλντάρα!
Θα μπουκάρουν μέσα οι «φίλαθλοι» και δε θα μείνει τίποτα ορθιο.
Το γαμώτο είναι πως το θέμα δεν τέθηκε ούτε στο καθαρά νομικό, ούτε ( καν από την ελάσσονα αντιπολίτευση) στο επί της ουσίας πλαίσιο,
πέρασε από τρίτο παραθύρι
Και τελικά ποια είναι στην πράξη η διαφορά;
Αφού στο ίδιο καζάνι βράζουνε και για το ίδιο καζάνι δουλεύουνε και οι εδώ και οι εκεί
Πράγμα που μας οδηγεί πάλι στην τοποθέτηση του Δύτη..
εγώ περιμένω την ανάρτηση για την Ούρσουλα
έχεις πολύ δουλειά Δύτη, πάρε βαθιά ανάσα και κάνε βουτιά 🙂
Ωχ, πέσανε πολλές οι παραγγελίες… Η ανάρτηση για τη ΛεΓκεν έχει το πρόβλημα ότι πρέπει να γίνει από μνήμης, δεν έχω μαζί μου κανένα από τα βιβλία της. Το έχω πάντως στα υπόψην, μαζί με την ανατολικοευρωπαϊκή ΕΦ.
η αγωνία του “penalty”
http://yannis-ioannou.com/2010/07/08/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-penalty/
Όλοι με κλέβουν αυτές τις μέρες 🙂