Εδώ και δυο-τρεις αναρτήσεις ο Δύτης ξεπέρασε τις εκατό καταδύσεις· σχεδόν ταυτόχρονα, τα σχόλια έφτασαν και πέρασαν τα χίλια (για την ακρίβεια, 1111!). Όπως λοιπόν συμβαίνει όταν κλείνουμε τα (μακρινά πια) τριάντα ή στις πρώτες 100 μέρες της νέας κυβέρνησης (ναι, εδώ γελάμε) μού ‘ρθε να κάνω έναν μικρό απολογισμό. Λοιπόν, γκούχου-γκουχ, αχμμ…:
Γιατί ξεκίνησα αυτό το μπλογκ; Γιατί ζήλεψα κάποια άλλα, γιατί με έφαγε η δουλειά, γιατί ήθελα να βγάλω έναν εαυτό που είχα θάψει καιρό τώρα. Ή από ματαιοδοξία (πάντα την είχα).
Τι νομίζω ότι κάνω; Τίποτα σπουδαίο, κυρίως υπηρετώ τη φυσική μου ματαιοδοξία. Οπωσδήποτε δεν έχω ψευδαισθήσεις περί «μπλογκόσφαιρας» (δείτε και τα σχόλιά μου εδώ). Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι η ετικέτα Οθωμανικά και άλλα, γιατί δεν έχει να κάνει με μένα· όλα μαζί κάνουν μια ωραία συλλογή ανατολικών περιέργων που θα μπορούσαν να σχηματίσουν μια ευχάριστη ανθολογία για τα χειμωνιάτικα βράδια (ξέρω ότι τα έχω παραμελήσει λίγο, ετοιμάζω όμως μια υπερπαραγωγή για το χειμώνα -για τον άγιο Αχμέτ!). Μ’ αρέσουν και κάποιες άλλες αναρτήσεις που τις έγραψα με όρεξη. Το σιχτίρισμα της «εναλλακτικής Αθήνας», το κομμάτι για τη Λένα Πλάτωνος, αυτό για την Κέρκυρα, για την κρυφή σκληράδα του Τρυφώ, και κάποια άλλα. Αγαπώ πολύ και ένα άλλο από τα πρώτα μου κομμάτια, το τέλος όμως είναι τόσο προσωπικό που προτιμώ να μη βάλω λινκ. Όποιος θέλει το βρίσκει. Α, εδώ και μια σημείωση: έχω την εντύπωση ότι πολλοί φτάνουν εδώ γκουγκλίζοντας «Σιγανίδης» και «Μπρελ» (κυρίως αυτά, έχω προσέξει) και δεν φτάνουν στα αντίστοιχα ποστ. Φταίει ότι έχω αλλάξει τους τίτλους· η απλή λύση είναι να κλικάρετε την αντίστοιχη ετικέτα.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά χάρη στη δυνατότητα που σου δίνει η γουόρντπρες να βλέπεις πόσοι έρχονται γκουγκλίζοντας τι. Πολλοί, αγνοί πιθανότατα οπαδοί των θεωριών συνομωσίας, έψαχναν για την Αγκάρθα και κατέληξαν σε ένα παιγνιώδες δημιούργημά μου. Άλλοι πάλι έφτασαν εδώ με παράξενες διαδρομές, ψάχνοντας «οθωμανικές πίπες» (;) ή «σεξ σε τραίνο». Και δεν μετράω όσους εντελώς άδολα έψαχναν για νιπτήρες και άλλα είδη υγιεινής.
Τι κέρδισα; Δεν ξέρω. Η κατάδυση στη μπλογκόσφαιρα, καταπώς λέμε, μου πρόσφερε κείμενα πολύ καλύτερα από τα δικά μου· κάποιους ανθρώπους που κατάφερα να γνωρίσω, κάποιους άλλους που δεν γνωρίζω αλλά με τους οποίους νιώθω οικεία και εκτιμώ. Όχι μόνο μπλόγκερ, αλλά και σχολιαστές, τακτικούς και μη. Κάποιες στιγμές ήταν πολύ συγκινητικές, δεν θέλω τώρα να πω περισσότερα.
Πρέπει να αναφέρω εδώ ότι χάρη στο μπλογκ ανακάλυψα επίσης τη μαντική μου ικανότητα (βλ. αναρτήσεις Μάντης κακών Ι και ΙΙ). Πριν από αρκετούς μήνες έλεγα για την αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη και ότι έχει εξαφανιστεί από την κυκλοφορία. Το Σάββατο ή την Κυριακή, δεν θυμάμαι, τη μοιράζει η Ελευθεροτυπία. Χαχά!
Τι χάνω; Χρόνο! άπειρο χρόνο χαζέματος, μονομανία με σχόλια και στατιστικές, ένας εύκολος τρόπος να περνά η ώρα όταν βαριέμαι. Υπερβολικά εύκολος, και δεν μ’ αρέσει. Ελπίζω ότι καθώς κατακάθεται το πράγμα, θα ασχολούμαι κάπως λιγότερο με αυτή την ιστορία. Όταν ξεκίνησα εκτόξευα ίσαμε και τρεις αναρτήσεις τη μέρα· τώρα αρκούμαι στις δύο τη βδομάδα. Θα μπορούσαν να είναι και πιο αραιές, αν δεν φοβόμουνα την απογοήτευση των αναγνωστών -εσάς, ντε! ναι, εσένα ειδικότερα- που με περιμένουν πώς και πώς με αγωνία (έτσι δεν είναι;).
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να μπω εύκολα στη λογική του μπλογκ. Από τη μια, κατά καιρούς μου αρέσει να σχολιάζω ο,τιδήποτε προκύπτει, έτσι σαν να μιλάω με κάποιον πίνοντας καφέ ή μια μπύρα. Από την άλλη, η ματαιοδοξία μου θέλει κείμενα που να αξίζει να μείνουν στο χρόνο, κλπ. κλπ., οπότε όταν έχω πολλή δουλειά ή όρεξη για δουλειά (δυστυχώς δεν πάνε μαζί, παρόλο που η δουλειά μου θεωρητικά μπορεί να γίνει με όρεξη) με χάνετε. Επίσης, οι λίγοι αρχικοί μου αναγνώστες αυξήθηκαν αρκετά με τον καιρό, και τώρα φοβάμαι ότι όταν γράφω π.χ. για Οθωμανούς ξενίζω κάποιους άλλους, ενώ όταν γράφω για άλλα ξενίζω τους πρώτους. Ίσως και να κάνω λάθος.
Αυτά περίπου τα ενδοσκοπικά είχα να πω. Υποχρεωτικά σχεδόν, όμως, πρέπει να τελειώσω ως εξής: ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ (ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΡΙΕΣ)! Να ‘στε πάντα καλά, τσοκ τεσεκιούρ εντέριμ, αν δεν υπήρχατε μάλλον θα το είχα κόψει αυτό το χόμπι. Φχαριστώ και για την υπομονή σας να διαβάσετε αυτό το ασυνήθιστα ανούσιο σεντόνι.
Θα ήθελα να καταθέσω τις ευχές μου για καλή συνέχεια και μακροημέρευση του ιστολογίου. Ελπίζω επίσης και εύχομαι να συνεχίσει να υπάρχει ατόφια η πρώτη -πρώτη χαρά του νιόβγαλτου ιστολόγου μαζί με την πολύτιμη εμπειρία των εκατό τόσων αναρτήσεων.
ο τσαλαπετεινός των 108 αναρτήσεων…
Όχι, δεν θα με κάνετε να δω πόσες αναρτήσεις έχω. Βαριέμαι, αν κι έχω τη σπάνια χαρά να έχω γρήγορο ίντερνετ. Να ζήσεις και καλούς απογόνους μίστερ ντάιβερ. Ο αλλάχ να μου δίνει σύνδεση να σε διαβάζω (χεχε)!
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να μπω εύκολα στη λογική του μπλογκ
Τέτοιο πράγμα υπάρχει μόνο για επαγγελματίες γραφιάδες. Χαλάρωσε και κάνε το κέφι σου.
εδώ είμαι κι εγώ η δι-τρι-πρόσωπη,
(έτσι για να δυσανασχετείς λιγάκι)
και στα 38 μου (ποστ)
απολαμβάνω τα κείμενά σου
που παρακολουθούν τις μέσα κι έξω περιπλανήσεις σου ..
κι είναι όμορφη η αίσθηση ότι ‘συμπλέεις’ με κάποιους ανθρώπους
ακόμη κι αν δεν τους ‘γνωρίσεις’ ποτέ
άλλωστε η αξία δεν είναι στη χρήση
καλή συνέχεια στις καταδύσεις σου
κι εύχομαι όστρακα πολλά
και πότε-πότε
μαργαριτάρια-έκπληξη !
Μπράβο Δύτη και καλή συνέχεια!
Ως περίπου ομοιοπαθής, συντάσσομαι με τον Stazybo και σου εύχομαι υγεία, κέφι και μπόλικες αναρτήσεις!
Να τα χιλιάσεις, δύτη, ακολουθώντας τη συμβουλή του Στάζυ.
Κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, αγαπητοί μου γονείς, εκλεκτοί και εκλεκτές μου σχολιαστές, σας ευχαριστώ όλους! με συγκινήσατε! Αισθάνομαι λες και φύσηξα κεράκια σε τούρτα. Άντε, να’μαστε καλά να κουβεντιάζουμε.
(επιστρέφω τώρα στο κρεβάτι του πόνου. Καταράστηκα τον εαυτό μου και κοψομεσιάστηκα, είπαμε!)
[κουΐζ για πολύ δυνατούς λύτες: ποιες αναρτήσεις του Δύτη συνδυάζονται στην πρώτη γραμμή του σχολίου του; Μεγαλοπιάνομαι ναι, δεν το έκανα όμως επίτηδες, εκ των υστέρων το σκέφτηκα. Επίσης, δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να ξανααπαντήσω. Ταξίδι συν λουμπάγκο, άσχημος συνδυασμός για ίντερνετ! ]
Δεν θάσαι στο «συνέδριο»;
θα γυρίσω για το δεύτερο
Χρόνια πολλά στο βλογ και εις άλλα με υγεία. Χαζή ερώτηση: ο Αχμέτ όσιος δεν είναι?
Καλέ, τα βλόγια είναι ό,τι πρέπει για μας τσι βλάχοι: ό,τι λάχει, όποτε λάχει, όπως λάχει και κυρίως για όσο λάχει. Το ιστολογείν είναι το μοναδικό πράγμα, τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έχω, για το οποίο ισχύει το «ιστολογείν για το ιστολογείν» και ουχί το «ιστολογείν για το λαό»…
Καλά να ‘στε σενιόρ Δύτα, να σας διαβάζουμε.
ευBLOGημενος λοιπον…
απο τον Αχμετ?
Δυτη, γενικα δεν ειμαι με τον Μαρξ αλλα με τον γαμπρο του.Εκτος απο το δικαιωμα στην εργασια υπαρχει και το «δικαιωμα στην τεμπελια», το οποιο μπορεις να ασκησεις ανεπιφυλαχτα. Καλες καταδυσεις και να τις χιλιασεις!
Μα τον Αλλάχ και μα τον Μαρξ
και όλων των φωστήρων
και μα τις τσακμακόπετρες
χιλιάδων αναπτήρων
και μα την τσίκνα την τρανή
δέκα χιλιάδων χοίρων
θα ευχηθώ απο καρδιάς
και υπο φωτός λαμπτήρων
ποτέ φρικτά πτερύγια
σφοδρών ανεμιστήρων
να μην ταράξουν τους βυθούς
του δύτη των νιπτήρων
Ευχαριστώ και για το δεύτερο γύρο ευχών! Να ‘στε καλά παιδιά, πείτε και καμιά ευχή υπέρ μέσης.
κ1, νομίζω έχεις δίκιο, ο Αχμέτ είναι όσιος. Άγιο τον έλεγε ο φίλος μου ο Φαρούκ.
Αγαπητέ Δύτη,
αντί άλλων ευχών:
και http://www.youtube.com/watch?v=5a4oWfZ6G_k&feature=related
και κυρίως http://www.youtube.com/watch?v=eh-VjhNyhuc
Sevgili Balıkadam
Ben de sırasıyla bol şanslar ve web sayfasında başarılarının devamını diliyorum.
… και οι «ιστολογίες» δεν χρειάζεται να γίνουνε «νεκρολογίες»: όλοι και όλα είναι εδώ!
Εγώ σε κράτησα στα κιτάπια μου μετά το Bios for never, πάντως.
Καλή συνέχεια, πολυχρονεμένε μας! Ο Αλλάχ να κόβει αναγνώστες από τους αχώνευτους, να τους δίνει σε σένα!
Και αναμένω με ενδιαφέρον τα περί Αχμέτ!
Ευχαριστώ παίδες, τρίτη δόση!
Να περνάς όμορφα, κ. Δύτη. Τόσο online όσο και εκτός internet.
Aχ, κυρ-Δύτη,
παρατηρώ πολλούς εκ των σχολιογράφων σας να κάνουν σάλτα στην εκτός μπλογκόσφαιρας ζωή σας.
Τι ξέρουν που δεν ξέρουμε εμείς, οι νεοφώτιστοι;
Ε, χμ, κάποιοι με ξέρουν από πριν, άλλοι με εντόπισαν από δω. Είναι σχετικά εύκολο να εντοπιστώ, με λίγη επιμονή!
Υ.Γ. το ημέιλ στο επόμενο είναι κατά λάθος, να το σβήσω;
glikot@gmail.com
«ασυνήθιστα ανούσιο σεντόνι»: ο καλός ο μπλόγκερ ξεχωρίζει από τη μετριοφροσύνη του…
Να τα κατοστήσεις δεν μπορούμε να πούμε πλέον, οπότε καλή συνέχεια, εύχομαι και χωρίς άγχος για το τι, πως και πόσο θα γράφεις (ό,τι γράφουμε είναι για το κέφι μας).
Εξάλλου, το ξέρεις ότι ο μεγάλος ο καλλιτέχνης δεν παρασύρεται από τις απαιτήσεις του κοινού του, αλλά το καθοδηγεί σε νέα μονοπάτια!
Να τα χιλιάσεις, δύτη, με συγκινεί η μετριοφροσύνη σου. Να ξέρεις πάντως, ότι όσο μας «ξενίζεις», όπως λες, τόσο περισσότερο μας καθηλώνεις! Πάντα δυναμικές καταδύσεις, σου εύχομαι!
Head charge και Μαριάννα, ευχαριστώ και σας! Η λεγόμενη μετριοφροσύνη μου, όμως, κρύβει μια τεράστια ματαιοδοξία επίδοξου συγγραφέως. 🙂
Να τα χιλιάσεις λοιπόν κύριε δύτη μας! κάνουμε αυτό που κάνουμε γιατί το αγαπάμε. Για δημογραφικούς λόγους, η δική μου επίσκεψη εδώ που με έκανε ισόβιο αναγνώστη σου ήταν εκείνη ανάρτηση «γιατί ψηφίζω αριστερά».
Μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα να έχεις!
silent, ευχαριστώ! Μια που σε βρήκα, δεν ξέρω αν θυμάσαι ένα σχόλιο με λινκ που σου είχα αφήσει πριν από ένα-δυο μήνες σχετικά με τον «ηρωικό ΕΔΕΣ». Σκέφτομαι να το κάνω ποστ, έχω την άδειά σου;
Και το ρωτάς; Θα προσπαθήσω να συνεισφέρω μάλιστα όπως μπορώ 😉
Ωραία, το ετοίμασα περιμένοντας την απάντηση και μόλις το ανέβασα. Ευχαριστώ!
Πολλά από αυτά που γράφεις στον απολογισμό σου θα μπορούσα να τα έγραφα κι εγώ -κάπως διαφορετικά, βέβαια, αλλά πάντως ίδια. Ή παρόμοια.
Όπως κοινός είναι ο προβληματισμός: Γιατί μπλογκάρω; Τι κερδίζω; Τι χάνω;
Ίσως γιατί παρά τα κείμενα που ανεβάζουμε, παρά τα σχόλια που γράφουμε ή μας γράφουν, τους αναγνώστες που πληθαίνουν και την εξωλογική ευθύνη που αυτό συνεπάγεται, δεν μπορούμε να ταυτιστούμε και παραμένουμε εξωτερικοί παρατηρητές του μπλογκοχωρίου.
Καλή συνέχεια.
Και η εμπειρία λέει πως η συνέχεια είναι δυσκολεύει καθώς οι αναρτήσεις πληθαίνουν πίσω μας.
Αγαπητέ Φώτη, ευχαριστώ. Με την ευκαιρία, και μια και συ γράφεις επώνυμα, ξέχασα να γράψω στο ποστ ότι όταν ξεκίνησα προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να γράφω ανώνυμα ή όχι. Για κάποιο λόγο, και μάλλον επειδή είχα συνείδηση της φυσικής μου ματαιοδοξίας (και την εντύπωση ότι θα γράφω αριστουργήματα! 🙂 ), προτίμησα να κρυφτώ πίσω από τον Δύτη (αυτό τον κλώνο που γράφει αντί για μένα). Σκέφτηκα ότι με το όνομά μου με ξέρουν οι φίλοι μου της πραγματικής ζωής, ας πούμε, και κάποιοι συνάδελφοι οθωμανολόγοι’ ας μην το παίξω και συγγραφέας εν αναμονή, φτάνει. Επειδή όμως κατά καιρούς νιώθω σαν να παραπλανώ σχετικά με το θάρρος της γνώμης μου, κατά κάποιο τρόπο, ιδίως όταν δέχομαι επώνυμα σχόλια, φρόντισα να μην κρυφτώ. Ένας στοιχειώδης ντετέκτιβ μπορεί να βρει το όνομά μου μέσα σε μισή ώρα.
Το θέμα της ανωνυμίας μας έχει απασχολήσει λίγο-πολύ όλους. Εγώ είμαι υπέρ της έκθεσης, αλλά να σου πω την αλήθεια, στο επίπεδο που μπλογκάρουμε εμείς -εννοώ το ερασιτεχνικό, της κένωσης, της ματαιοδοξίας πες- η επωνυμία ή η ανωνυμία δεν έχει σημασία. Επώνυμοι πρέπει να είναι όσοι ασκούν κατ’ επάγγελμα κριτική και μάλιστα με όρους υβριστικούς. Επίσης και κάποιοι σχολιαστές-υβριστές, καλό θα ήταν να γίνουν επώνυμοι κάποτε -αλλά σταματώ εδώ, δεν χρειάζεται να ξεκινήσουμε πάλι τα ίδια.
(Ντετέκτιβ δεν θα γίνω, ελπίζω όμως ότι κάποτε ίσως και να γίνει να τα πούμε από κοντά…)
Εγώ, πάντως, παραμένω αστοιχείωτος.
Μα, αγαπητέ, με το ζόρι να γίνω επώνυμος ξαφνικά; Έστω… ο πιο εύκολος τρόπος (θέλει μόνο λίγο ψάξιμο στο ίντερνετ) είναι από ένα ποστ στα «Οθωμανικά και άλλα». Παρακάτω δεν θα προχωρήσω όμως. 🙂
(καλύτερα να ξαναδιαβάσω τη Rayuela…)
Κάτι που λέει περισσότερα και καλύτερα αυτά που θέλησα να πω για την κατάστασή μου, από την οποία τελευταία άρχισα να ξεφεύγω:
http://onlybackpages.blogspot.com/2008_04_01_archive.html#7246532151500052469
Μιας και άνοιξε πάλι το θέμα της ανωνυμίας των μπλογκς, που έτσι κι αλλιώς οδεύει προς το τέλος της, κατά τη γνώμη μου, με τις νέες μεθόδους και τεχνικές που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ρίξτε αν θέλετε και μία ματιά σε μία περίεργη ιστορία ψηφιακής (ηθικής) παρενόχλησης:
http://stop-cyberbullies.blogspot.com