Καταδυτικός απολογισμός

Εδώ και δυο-τρεις αναρτήσεις ο Δύτης ξεπέρασε τις εκατό καταδύσεις· σχεδόν ταυτόχρονα, τα σχόλια έφτασαν και πέρασαν τα χίλια (για την ακρίβεια, 1111!). Όπως λοιπόν συμβαίνει όταν κλείνουμε τα (μακρινά πια) τριάντα ή στις πρώτες 100 μέρες της νέας κυβέρνησης (ναι, εδώ γελάμε) μού ‘ρθε να κάνω έναν μικρό απολογισμό. Λοιπόν, γκούχου-γκουχ, αχμμ…:

Γιατί ξεκίνησα αυτό το μπλογκ; Γιατί ζήλεψα κάποια άλλα, γιατί με έφαγε η δουλειά, γιατί ήθελα να βγάλω έναν εαυτό που είχα θάψει καιρό τώρα. Ή από ματαιοδοξία (πάντα την είχα).

Τι νομίζω ότι κάνω; Τίποτα σπουδαίο, κυρίως υπηρετώ τη φυσική μου ματαιοδοξία. Οπωσδήποτε δεν έχω ψευδαισθήσεις περί «μπλογκόσφαιρας» (δείτε και τα σχόλιά μου εδώ). Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι η ετικέτα Οθωμανικά και άλλα, γιατί δεν έχει να κάνει με μένα· όλα μαζί κάνουν μια ωραία συλλογή ανατολικών περιέργων που θα μπορούσαν να σχηματίσουν μια ευχάριστη ανθολογία για τα χειμωνιάτικα βράδια (ξέρω ότι τα έχω παραμελήσει λίγο, ετοιμάζω όμως μια υπερπαραγωγή για το χειμώνα -για τον άγιο Αχμέτ!). Μ’ αρέσουν και κάποιες άλλες αναρτήσεις που τις έγραψα με όρεξη. Το σιχτίρισμα της «εναλλακτικής Αθήνας», το κομμάτι για τη Λένα Πλάτωνος, αυτό για την Κέρκυρα, για την κρυφή σκληράδα του Τρυφώ, και κάποια άλλα. Αγαπώ πολύ και ένα άλλο από τα πρώτα μου κομμάτια, το τέλος όμως είναι τόσο προσωπικό που προτιμώ να μη βάλω λινκ. Όποιος θέλει το βρίσκει. Α, εδώ και μια σημείωση: έχω την εντύπωση ότι πολλοί φτάνουν εδώ γκουγκλίζοντας «Σιγανίδης» και «Μπρελ» (κυρίως αυτά, έχω προσέξει) και δεν φτάνουν στα αντίστοιχα ποστ. Φταίει ότι έχω αλλάξει τους τίτλους· η απλή λύση είναι να κλικάρετε την αντίστοιχη ετικέτα.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολλά χάρη στη δυνατότητα που σου δίνει η γουόρντπρες να βλέπεις πόσοι έρχονται γκουγκλίζοντας τι. Πολλοί, αγνοί πιθανότατα οπαδοί των θεωριών συνομωσίας, έψαχναν για την Αγκάρθα και κατέληξαν σε ένα παιγνιώδες δημιούργημά μου. Άλλοι πάλι έφτασαν εδώ με παράξενες διαδρομές, ψάχνοντας «οθωμανικές πίπες» (;) ή «σεξ σε τραίνο». Και δεν μετράω όσους εντελώς άδολα έψαχναν για νιπτήρες και άλλα είδη υγιεινής.

 Τι κέρδισα; Δεν ξέρω. Η κατάδυση στη μπλογκόσφαιρα, καταπώς λέμε, μου πρόσφερε κείμενα πολύ καλύτερα από τα δικά μου· κάποιους ανθρώπους που κατάφερα να γνωρίσω, κάποιους άλλους που δεν γνωρίζω αλλά με τους οποίους νιώθω οικεία και εκτιμώ. Όχι μόνο μπλόγκερ, αλλά και σχολιαστές, τακτικούς και μη. Κάποιες στιγμές ήταν πολύ συγκινητικές, δεν θέλω τώρα να πω περισσότερα.

Πρέπει να αναφέρω εδώ ότι χάρη στο μπλογκ ανακάλυψα επίσης τη μαντική μου ικανότητα (βλ. αναρτήσεις Μάντης κακών Ι και ΙΙ). Πριν από αρκετούς μήνες έλεγα για την αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη και ότι έχει εξαφανιστεί από την κυκλοφορία. Το Σάββατο ή την Κυριακή, δεν θυμάμαι, τη μοιράζει η Ελευθεροτυπία. Χαχά!

Τι χάνω; Χρόνο! άπειρο χρόνο χαζέματος, μονομανία με σχόλια και στατιστικές, ένας εύκολος τρόπος να περνά η ώρα όταν βαριέμαι. Υπερβολικά εύκολος, και δεν μ’ αρέσει. Ελπίζω ότι καθώς κατακάθεται το πράγμα, θα ασχολούμαι κάπως λιγότερο με αυτή την ιστορία. Όταν ξεκίνησα εκτόξευα ίσαμε και τρεις αναρτήσεις τη μέρα· τώρα αρκούμαι στις δύο τη βδομάδα. Θα μπορούσαν να είναι και πιο αραιές, αν δεν φοβόμουνα την απογοήτευση των αναγνωστών -εσάς, ντε! ναι, εσένα ειδικότερα- που με περιμένουν πώς και πώς με αγωνία (έτσι δεν είναι;). 

Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να μπω εύκολα στη λογική του μπλογκ. Από τη μια, κατά καιρούς μου αρέσει να σχολιάζω ο,τιδήποτε προκύπτει, έτσι σαν να μιλάω με κάποιον πίνοντας καφέ ή μια μπύρα. Από την άλλη, η ματαιοδοξία μου θέλει κείμενα που να αξίζει να μείνουν στο χρόνο, κλπ. κλπ., οπότε όταν έχω πολλή δουλειά ή όρεξη για δουλειά (δυστυχώς δεν πάνε μαζί, παρόλο που η δουλειά μου θεωρητικά μπορεί να γίνει με όρεξη) με χάνετε. Επίσης, οι λίγοι αρχικοί μου αναγνώστες αυξήθηκαν αρκετά με τον καιρό, και τώρα φοβάμαι ότι όταν γράφω π.χ. για Οθωμανούς ξενίζω κάποιους άλλους, ενώ όταν γράφω για άλλα ξενίζω τους πρώτους. Ίσως και να κάνω λάθος.

Αυτά περίπου τα ενδοσκοπικά είχα να πω. Υποχρεωτικά σχεδόν, όμως, πρέπει να τελειώσω ως εξής: ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ (ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΡΙΕΣ)! Να ‘στε πάντα καλά, τσοκ τεσεκιούρ εντέριμ, αν δεν υπήρχατε μάλλον θα το είχα κόψει αυτό το χόμπι. Φχαριστώ και για την υπομονή σας να διαβάσετε αυτό το ασυνήθιστα ανούσιο σεντόνι.