Αντιγράφω από το Καλώς να πέσει του Πωλ Μπόουλς, μετάφρ. Λ. Θεοδωρακόπουλος, Απόπειρα 1992:
Τα κυριακάτικα βράδια των Μπεϊνταουί ήταν μοναδικά από την άποψη ότι το κάθε μέλος των διαφόρων ευρωπαϊκών αποικιών μπορούσε να παρίσταται χωρίς να χάνει την οντότητά του, ίσως επειδή το γεγονός ότι οι οικοδεσπότες ήταν μουσουλμάνοι δημιουργούσε αυτόματα μεταξύ των προσκεκλημένων ένα αίσθημα αλληλεγγύης… Ελάχιστοι μουσουλμάνοι προσκαλούνταν συνήθως, αλλά υπήρχαν πάντα τρεις τέσσερις σημαντικές προσωπικότητες του μουσουλμανικού κόσμου… Στην πραγματικότητα, οι συναθροίσεις αυτές διοργανώνονταν για να ψυχαγωγήσουν αυτούς τους λίγους μουσουλμάνους προσκεκλημένους, για τους οποίους η ακατανόητη συμπεριφορά των Ευρωπαίων δεν έπαυε ποτέ να είναι ένα γοητευτικό θέαμα. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι προσκεκλημένοι, βέβαια, νόμιζαν ότι οι μουσουλμάνοι προσκαλούνταν μόνο και μόνο για να προσθέσουν τοπικό χρώμα, και επαινούσαν τη διορατικότητα και την εξυπνάδα των αδελφών Μπεϊνταουί που ήξεραν τόσο καλά ποιο είδος Μαροκινών θα μπορούσε να κάνει καλή παρέα με ξένους.
ο δύτης των νιπτήρων 
Η Ανατολή της Δύσης και η Δύση της Ανατολής
εμείς και οι άλλοι, οι άλλοι κι εμείς
ή διαβάζοντας τους άλλους για τους άλλους…
Γρηγόρη ευχαριστώ για το σχόλιο. Το λέω γιατί είναι η δεύτερη φορά που παρατηρώ ότι ο Μπόουλς δεν σχολιάζεται στο διαδίκτυο!
Για να έχεις παρέα και να σου φύγει το παράπονο:
http://teogrigoriadis.blogspot.com/2008/03/blog-post_26.html
Τον Μπόουλς τον έμαθα μέσο Μπερτολούτσι αλλά με έβαλες στα μεράκια και σερφάροντας χτες το βράδυ είδα οτι κατέγραψε παραδοσιακή μαροκάνικη μουσική και συνέθεσε και δική του.
Τόξερα ότι κάποιος θα φιλοτιμηθεί…
Μαρία, είναι ωραίος ο Μπόουλς’ αν και ωραίος δεν είναι το κατάλληλο επίθετο. Καιρό με απασχολεί πώς διάολο να μεταφράσω την σωστή λέξη: disquieting. Ανησυχαστικός; (όχι ανησυχητικός)
Ενας λόγο που δεν σχολιάζεται ο Μποουλς, Δύτη, ίσως να είναι ότι δεν διαβάζεται. Και όχι, δεν εννοώ ότι είναι κακός συγγραφέας (δεν μπορώ να το ξέρω αυτό). Εννοώ ότι απλά, για κάποιον μυστήριο λόγο, ίσως να μην εχει μεγάλη αναγνωσιμότητα στην Ελλάδα (αυτό είναι μια υπόθεση που κάνω, δεν έχω στοιχεία). Προσωπικά, αν και έχω φτάσει πολύ κοντά, ποτέ μα ποτέ δεν έχω αγοράσει/δανειστεί/κλέψει ένα βιβλίο του (ποτέ δεν είναι αργά βέβαια…).
Το μόνο που ξέρω για αυτόν είναι όσα γράφει ο Τζον Χόπκινς, στα «Ημερολόγια της Ταγγέρης».
Ε ναι, όντως. Σκέψου ότι το «Τσάι στη Σαχάρα» μεταφράστηκε τρία-τέσσερα χρόνια μετά την ταινία.
Μήπως θα έπρεπε να γράφω για την Χρυσηίδα Δημουλίδου ρε γαμώτο.
Δύτη, έχω παθει σοκ. Μου ‘κανες τρομερή ζημιά με τη Δημουλίδου, την οποία δεν ήξερα. Εχω να ετοιμαστώ και για το ταξίδι, και αντ’ αυτού ψάχνω ασταμάτητα για τη Χρυσηίδα, τον… «θηλυκό Καζαντζάκη»!
Μπορούσες να γράψεις εναλλακτικά και για την Εύη Τσέκου που σαν Δανάη ονειρεύτηκε τις καλεσμένες της….εξίσου παχύ σε σελίδες σαν της Δημουλίδου, αλλά καλύτερα να επιμένεις με τον Μπόουλς!
Όπα, εγώ για Χρύσα την ήξερα. Με απείλησαν μάλιστα οτι θα μου χαρίσουν ένα βιβλίο της, για να δω τι γράφει για το χωριό μας.
Σχίζει απο τότε που καθιερώθηκαν τα βιβλία ηλιοθεραπείας.
Ορίστε, άρκεσε να γράψω το όνομά της για να εμφανιστούν δύο σχόλια σε δύο λεπτά. Η συνταγή της επιτυχίας, που λέγαμε.
ΠάνωΚ, επίτηδες πας να μας τρελάνεις με το url σου; ή δεν θέλεις να συχνάζουμε στο μπλογκ σου; 🙂
(είμαι αντιστάρ)
χμφ…
Παρατηρώ από τα (λίγα, ομολογουμένως) παραπάνω σχόλια, ότι πολλοί γνώρισαν τον Μπόουλς μετά το «Τσάι στη Σαχάρα» και τον Μπερτολούτσι, κι ότι είναι ακόμη πολλοί αυτοί που στην πραγματικότητα δεν τον γνωρίζουν. Κανείς, όμως, δεν λέει τίποτα για τον μεταφραστή και ποιητή Λουκά Θεοδωρακόπουλο, του οποίου ο κόσμος συγγενεύει με εκείνον του Μπόουλς, και ο οποίος μας έχει δώσει ωραίες μεταφράσεις βιβλίων που βρίσκονται στο περιθώριο των μπεστ-σέλλερς, των νόμπελ, των κάθε λογής «ευπωλήτων», αλλά που μπορούν με ασφάλεια να στοιχειώσουν τις νύχτες όσων τα διαβάζουν. Ενδεικτικά αναφέρω τον «Άγιο Ζενέ, Κωμωδό και Μάρτυρα» του Ζαν Πωλ Σαρτρ, το «Οι Σκληροί δεν Χορεύουν» του Νόρμαν Μέιλερ, τον «Κυνηγό του Σκοταδιού» του Λάβκραφτ ή την «Ηδονή της Αφής» του Μποντεμπέλι… (υπάρχουν κι άλλα).
Όσο για ποιήματά του, μπορείτε να διαβάσετε στο διαδίκτυο.
Και έβγαζε και το ΑΜΦΙ τη δεκαετία.
του 70
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, 1925-2013
Ευχαριστώ για τις πληροφορίες-ερέθισμα για ψάξιμο. Τον Μπόουλς κι εγώ μέσω Μπερτολούτσι τον γνώρισα, υποθέτω όμως ότι έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα έπεφτα πάνω του, μέσω Μπάροουζ. Ενδιαφέρον θέμα, οι διαδρομές των προσωπικών μας αναγνώσεων.
Και ψάχνοντας λοιπόν στο δίκτυο για τον Θεοδωρακόπουλο (πολύ υλικό!), πέφτω πάνω σε ένα ποστ που είχα ξαναδιαβάσει πριν από κάτι μήνες, και μαθαίνω ότι ο ίδιος είχε μεταφράσει τη «Συνομωσία του Σύμπαντος» των αδελφών Στρουγκάτσκι. Κοίτα να δεις, λέω, προχωράω στα σχόλια, βλέπω ότι και άλλος (όπως κι εγώ) είχε μπει στη λίστα αναμονής στο spaniavivlia.gr, βλέπω μετά ότι κάποιος το έχει και το προσφέρει/πουλάει, πάνω που πάω να σημειώσω το μέιλ του διαβάζω ότι θα ξαναβγεί από τον Καστανιώτη. Περιμένοντας και κάτι άλλο, λοιπόν, πέρα από τον Πύντσον.
.
Συγγνώμη για την άσχετη παρέκβαση-σεντόνι, αλλά α) όπως μου υπενθυμίζει η WordPress κάτω από τη φόρμα σχολίου «Είστε ο συγγραφέας αυτού του άρθρου» και άρα κάνετε ό,τι θέλετε, β) χάρηκα πολύ με το νέο.
Άμα θες τον κυνηγό του σκοταδιού κι όχι του σκότους, να σου τον δώσω.
Αυτό το έχεις υπόψη σου; Αν όχι, διάβασε το άρθρο του μακαρίτη πια Καλλιπολίτη.
http://www.altfactor.ath.cx/
Μαρία, τον Λάβκραφτ ποτέ δεν μπόρεσα να τον πολυχωνέψω (καλά ντε, μη βαράτε!), κυρίως επειδή δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να περιγράψει το τερατώδες. («ένας συγγραφέας που πάντα πίστευα ότι παρωδούσε ασύνειδα τον Πόε», γράφει κάπου ο Μπόρχες). Ευχαριστώ όμως! Ωραίο το άρθρο του Καλλιπολίτη, λίγο που το είδα.
Δεν είμαι φανατικός της επιστ. φαντασίας, αλλά κάποια στιγμή με βλέπω να γράφω κάτι για τους ανατολικούς συγγραφείς ΕΦ (δεν εννοώ τους Οθωμανούς, αυτή τη φορά 🙂 ). Α, και για την Ούρσουλα Λε Γκεν: εξωγήινη κοινωνική ανθρωπολογία…
Έχει κι αδερφούς …
http://www.altfactor.ath.cx/magazine/nova/iss4/wander.html
Τι καλά! αυτό το συγκεκριμένο το είχα διαβάσει πριν από χρόνια στο «9» της Ελευθεροτυπίας, μαζί με άλλο ένα (δικό τους; σοβιετικό πάντως) με τον άνθρωπο που ήταν η συσσωρευμένη απιθανότητα, και του συνέβαινε ό,τι ήταν εντελώς απίθανο να συμβεί. Αυτές ήταν οι πρώτες μου επαφές, μαζί με το Σολάρις και το Στάλκερ, που τα είχα δει ήδη αλλά δεν είχα διαβάσει ακόμα τα βιβλία.
Αυτό με τη συσσωρευμένη απιθανότητα, πρέπει να είναι «Η γιγάντια διακύμανση», εδώ.
Δύτη, έχεις μεγάλη ρέντα. Το δε «βιβλία ηλιοθεραπείας» είναι η κορύφωση του όλου ποστ.
Χμ. Ευχαριστώ Herr K., αλλά να το πάρω ως κομπλιμάν; Το ποστ είναι του Μπόουλς, και η ατάκα με τα «βιβλία ηλιοθεραπείας» της Μαρίας… 🙂
ΚΑΙ σεμνός συν τοις άλλοις 😉
Τώρα είναι που κοκκίνισα (και όχι από την ηλιοθεραπεία μετά βιβλίου).
Αγαπητέ Δύτη, να σου πω την αμαρτία μου, για το θέμα που θέτεις δεν ξέρω τίποτα να πω και να σχολιάσω, το λαμπάκι μέσα μου άναψε με το διήγημα απ’ το 9, που είχα διαβάσει κι εγώ. Όσες φορές πάντως έπιασα να διαβάσω κάτι από δυτικό οριενταλιστή, ανοιχτομάτη, καλοπροαίρετο ή και ενθουσιώδη, αισθανόμουν ότι ήμασταν αλλού γι αλλού εγώ κι εκείνος.
[…] (Ι, ΙΙ) […]