Ανέβαινα προς το κέντρο με τον ηλεκτρικό, και όπως έμπαινε το τραίνο στον Άγιο Ελευθέριο είδα τον αδερφό μου να περιμένει στην απέναντι αποβάθρα. Δεν με είδε· και επειδή μου φάνηκε κάπως γελοίο να αρχίσω να χτυπώ το τζάμι και να κάνω νοήματα, τον κοίταζα μόνο μέχρι που το τραίνο μου ξανάφυγε. Με έπιασε μια παράξενη συγκίνηση· μετά σκέφτηκα ότι είχα νιώσει πολύ περίεργα.
Το σφίξιμο στο στομάχι περνάει γρήγορα
Μου φάνηκε εξίσου παράξενο αυτό που είχε συμβεί, με το να είχα δει τον εαυτό μου να περιμένει στην απέναντι αποβάθρα. Για κάποιο λόγο, αν είχα δει τον εαυτό μου ίσως να μου φαινόταν πιο φυσιολογικό. Ναι·
ο θάνατός μου, λέει ο Μπακιρτζής, που τον συνάντησε στον καναπέ μου στη γωνιά του δρόμου: ίσως μπορούσε να ‘ταν ο αδερφός μου / δεν ήταν και πάρα πολύ σοβαρός κύριος.
Μπέρδεμα ε; Ωχ βρε αδερφέ…
κάτι θα ‘θελα να πω μα τι να ‘ταν…
Καλή Ανάσταση! Αυτό είναι! Η μόνη χριστιανική ευχή που μ’ αρέσει. Θα ‘πρεπε να τη λέμε όλο το χρόνο κι ο καθένας ας καταλαβαίνει ό,τι θέλει.
…να κάνουμε το πτώμα, γεγονός αναστάσιμο.
(δεν είναι δικό μου, του Σαββόπουλου είναι!)
Έτσι ανακάλυψε ο Einstein την θεωρία της σχετικότητας!
Και ο Gabriel García Márquez μία ιστορία στα «Cien años de soledad»;
Ανάπτυξε λίγο τη δική σου και βγάλε μας ένα ωραίο κείμενο.
Να ‘ναι η φωνή πεθαμένων φίλων μας ή φωνογράφος;