Ο τίτλος είναι από ένα διήγημα του αγαπημένου μου Κίπλινγκ, αλλά το διήγημα δεν έχει σχέση με αυτό που θέλω να πω. Σημαίνει περίπου «κακομεταχειρισμένη αυγή «. Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής:
Το WordPress σου δείχνει στον πίνακα ελέγχου τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις στα μπλογκ του. Έτσι έπεσα πάνω σε ένα μπλογκ του οποίου το ακριβές όνομα δεν θυμάμαι· κάτι σαν «Έλληνας πατριώτης», στα ελληνικά ή στα αγγλικά (!), δεν είμαι σίγουρος, κατόπιν το σκέπασαν άλλα, πιο πρόσφατα ποστ. Ο τίτλος της ανάρτησης ήταν: «ΓΝΩΡΙΖΑΤΕΟΤΙΟΙΑΡΧΑΙΟΙΠΡΟΓΟΝΟΙΜΑΣΓΡΑΦΑΝΚΕΦΑΛΑΙΑΚΑΙΧΩΡΙΣΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ;». Από την κλασική περιέργεια του μπλόγκερ το επισκέφθηκα, και όντως, όπως περίμενα, επαναλάμβανε την ίδια πρόταση πιο αναλυτικά (και με μικρά, και με διαστήματα), προσθέτοντας την κλασική ιδέα (που μου θυμίζει έντονα το Μαύρο Βιβλίο του Παμούκ) ότι αυτό καταπολεμά τη δυσλεξία, τη βραδύνοια, ίσως δε και τον καρκίνο. Ωραία· όποιος γυρίζει το ίντερνετ τα βλέπει συχνά αυτά, και η πρώτη αντίδραση είναι «άντε πάλι, κάθε πικραμένος».
Ωστόσο: κοιτάζω στην πάνω δεξιά γωνία το λεγόμενο «αμπάουτ μι», και κάτι με σταματά. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς πήγαινε, αλλά ήταν κάπως έτσι (θα προσπαθήσω να διατηρήσω από μνήμης τη στίξη, και το νόημα):
«Γεια σας! Είμαι 17 χρονών, κάπου στη βόρεια Ελλάδα! Αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ ένα μπλογκ, ελπίζω να σας αρέσει!»
-ή κάτι τέτοιο-
και η επόμενη ανάρτηση: περιγράφει ένα παιδί που ενδιαφέρεται για την ιστορία και τους αρχαίους, αλλά δεν βρίσκει ανταπόκριση στους συμμαθητές του που βρίσκουν χρήσιμες μόνο τις θετικές επιστήμες. Κάπως έτσι.
Τι κάνεις σ’ αυτή την περίπτωση; Τι σκέφτεσαι; Μπορεί να κάνω λάθος· μπορεί να με παρέσυραν τα θαυμαστικά του παιδιού, μπορεί η ηλικία του, δεν ξέρω -ένιωσα τον πειρασμό να του γράψω ένα σχόλιο, του στυλ αν θέλει να ακούσει κάποιον δύο δεκαετίες μεγαλύτερο, να το ψάξει λίγο καλύτερα, κρίμα τόσος ενθουσιασμός να πάει στον Λιακό και στον Στυλιανίδη, μπορεί να διαβάσει κάτι άλλο, κάτι ακόμα και μη ελληνικό, μπορεί… μπορεί… Γνώρισα τέτοια παιδιά, στο στρατό· θυμάμαι ένα παιδί, πάλι από τη βόρεια Ελλάδα (κάτι έχει και το τραβάει αυτό το μέρος) που ήταν βέβαιος ότι ο Αριστοτέλης είχε πάρει τις γνώσεις του από τους εξωγήινους. Γελάτε; Ξαναδιαβάστε το «αμπάουτ μι», σκεφτείτε αυτό το παιδάκι των 17 χρονών που μόνο του, όπως φαίνεται, παλεύει να μάθει κάτι επειδή το θέλει, ενάντια σε ό,τι ενδιαφέρει την παρέα του που μάλλον θα ασχολείται αποκλειστικά με τον μπάοκ. Προσέξτε -και πάλι- τα θαυμαστικά· λένε πολλά. Δείχνουν την ηλικία, δείχνουν την αφέλεια, δείχνουν τον ενθουσιασμό. Ο φίλος μου (έτσι τον νιώθω) θα μπλέξει νομοτελειακά με τους παρανοϊκούς του «ελληνοκεντρισμού»· πιθανόν να καταλήξει ένα φασιστάκι, πιθανόν να καταλήξει ένας ελληναράς χωρίς ενδιαφέροντα, πιθανόν ο,τιδήποτε. Αλλά δείτε την αυγή, κακομεταχειρισμένη· σκεφτείτε τι δυνατότητες έχει, αυτή τη στιγμή.
Μετανιώνω πικρά που το άφησα να περάσει, αυτό το ποστ του, χωρίς να δοκιμάσω έστω να του πω τη γνώμη μου. Ο «Έλληνας πατριώτης» ίσως να μην άλλαζε γνώμη· μου φαίνεται ότι θα με άκουγε με ευγένεια (αυτό το φαντάζομαι από τη χρήση των θαυμαστικών), μάλλον χωρίς να πεισθεί. Στο διήγημα του Κίπλινγκ, πρόκειται για έναν νέο με λογοτεχνικές φιλοδοξίες και μεγάλες υποσχέσεις, που χαραμίζει τη ζωή του για να εκδικηθεί κάποιον επηρμένο συνάδελφό του· στην περίπτωση που περιγράφω, η αυγή -θέλω να πιστεύω- κρατά ακόμα τις υποσχέσεις της. Αχ, 17χρονε της βόρειας Ελλάδας, αχ, Έλληνα πατριώτη, αχ, εφηβεία που δεν ξέρεις που πηγαίνεις. Σου εύχομαι κάθε καλό, και χαλάλι -τελικά- αν πιστεύεις ότι γράφοντας κεφαλαία και χωρίς διαστήματα θα καταφέρεις οτιδήποτε. Αρκεί να κρατήσεις τα θαυμαστικά.
ο δύτης των νιπτήρων 
Για να μην έχεις ενοχές πρέπει επειγόντως να ξαναβρείς το μπλογκ, να γράψεις το σχολιάκι σου και μετά θα δούμε αν πρόκειται για ένα αφελές παιδάκι. Όσα πάντως παιδάκια πάνε σχολείο αυτό το μαθαίνουν στην Α Γυμνασίου.
Αλήθεια λέει οτι η κεφαλαιογράμματη γραφή καταπολεμά τη δυσλεξία; Γιατί το τελυταίο φάρμακο που είχε κυκλοφορήσει ήταν η εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών.
Μαρία, δεν αποκλείεται να μην πρόκειται καθόλου για αφελές παιδάκι όντως. Αλλά έχω υπόψη μου ανθρώπους που έπεσαν σε τέτοια σκληρά ελληναρκωτικά επειδή δεν είχαν πρόχειρο κάτι άλλο να διαβάσουν. Ιδίως σε μικρές πόλεις, χωρίς ερεθίσματα, ένα παιδί διψασμένο για γνώση πολύ εύκολα πέφτει πάνω στο «Ανεξήγητο» για παράδειγμα (έχω ιδίαν πείραν). Και μετά άντε να ξεμπλέξεις. Συνήθως κι εγώ αδιαφορώ για τα φαινόμενα αυτά, αφού μάλιστα σπανιότατα θα γνωρίσω κάποιον που τα παίρνει στα σοβαρά. Αλλά πιστεύω ότι, συχνά, είναι κρίμα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, σε περίπτωση σαν κι αυτή, προσωπικά, δεν νοιάζομαι για το ποιος γράφει αλλά για το τι γράφει.
Ειτε δεκαεπτάχρονος, είτε μασκαράς, βρήκε το φάρμακο για τον καρκίνο.
(αμα συνέχιζες να διαβάζεις Ανεξήγητο και Στρέηντζ, Νιπτηροβουτηχτή, θα γνώριζες ότι κάπου εκεί στην Κούφια Σαλαμίνα, όπου μένουν τοξικομανείς Πρωτοέλληνες, πρωτοανακαλύφθηκε από ένα πρωτονόθο της πρωτΑσπασίας το πρωτοφάρμακο κατά του πρωτοκαρκίνου…)
Γι’ αυτό σου είπα οτι μια δοκιμή θα μας πείσει. Αλλά τέτοιο μπλογκ με πατριώτη ή έλληνα πατριώτη κλπ δε βρίσκω. Γούγλισα ένα σωρό συνδυασμούς αλλά μάταια.
Στην κανονική ζωή μια φορά μου έτυχε δεκαεξάρης που μου ξεφούρνισε μια παλαβή ετυμολογία την οποία μάλιστα ισχυριζόταν οτι την είδε στο Μπαμπινιώτη. Αλλά αυτόν δεν τον απασχολούσε η γλώσσα αλλά η συγγένεια αίματος με το Μεγαλέξανδρο. Όταν όμως τους διάβασα απ’ το ταξίδι του Ψυχάρη το απόσπασμα όπου μιλάει για την καταγωγή του, είδα κι άλλα παιδιά σοκαρισμένα. Τι να κάνω και γω επιστράτεψα τη βιολόγο, μήπως και πειστούν.
Παιδιά επειδή είμαι άσχετη, το αναξήγητο είναι περιοδικό ή βιβλίο του Λιακό;
@ΠάνωςΚ: Ούτε γω πρόκειται να νοιαστώ για το ποιοι είναι όλοι αυτοί οι μυστήριοι. Αλλά, έχω μερικές φορές την ιδέα ότι κάποιοι ξεκινούν χωρίς πυξίδα, και τους αρπάζουν οι τυφώνες. Τα Ανεξήγητα (Μαρία, περιοδικό ήτανε) συνέχιζα να τα διαβάζω σαν χόμπι και θα δεις σε παλιότερο ποστ (θεωρίες συνωμοσίας) ότι είμαι πλήρως ενημερωμένος…
@Μαρία: η ιστορία που λες δείχνει ακριβώς τι ήθελα να πω, νομίζω.
Το διάβασα το παλιότερο ποστ κι αν δε μας ένωναν και τα οθωμανικά, θα μιλούσα για χάσμα γενεών. Εμείς Ιούλιο Βερν διαβάζαμε, άντε και το βαρώνο Μυνχάουζεν 🙂
Μωρέ κι εγώ αυτά διάβαζα (και Κίπλινγκ!), στο γυμνάσιο είχα ένα φίλο που έπαιρνε το «Ανεξήγητο» και μιλούσαμε για ούφο. Και μού’μεινε το κουσούρι…