Από εδώ, και χάρη στο φίλο Nicolas, μια άγνωστη φωτογραφία του Αρθούρου Ρεμπώ από τα χρόνια του στο Άντεν:
Όπως σημειώνεται, είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε ενήλικα τόσο καθαρά.
Σαν τον Ρεμπώ μούρχεται και μένα ώρες ώρες να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Στο Άντεν, στην Κιργιζία ή στο σπίτι μου, αδιάφορο. Παλιά ήταν και για μένα μυστήριο το πώς ο μεγαλοφυέστερος ποιητής των τελευταίων αιώνων παράτησε την ποίηση και τόριξε στον τυχοδιωκτισμό· τώρα όχι.
Να μου νοικιάσουν επιτέλους αυτόν τον τάφο, λευκασμένο με ασβέστη με τις γραμμές του τσιμέντου ανάγλυφες – πολύ μακριά κάτω από τη γη.
Ακουμπώ στο τραπέζι, η λάμπα φωτίζει πολύ ζωηρά τις εφημερίδες τούτες που είμαι ηλίθιος που τις ξαναδιαβάζω, αυτά τα βιβλία χωρίς ενδιαφέρον.
(…)
Στις ώρες τις πίκρας φαντάζομαι σφαίρες από σάπφειρο, από μέταλλο. Είμαι κυρίαρχος της σιωπής. Γιατί μια θωριά από υπόγειο φεγγίτη θα χλώμιαζε στη γωνιά του θόλου;
(η μετάφραση από τις Εκλάμψεις, είναι του Ασλάνογλου).
Ε; ωραία δεν θάτανε;
***
Δεν ήθελα να σας καταθλίψω, ωστόσο. Εντάξει, ο Δύτης είναι λίγο πεσμένος αυτή τη βδομάδα, αλλά θα σηκωθεί. Σκέφτομαι ότι αυτό το ποστ θα ήταν ωραίο σαν αποχαιρετισμός στο μπλογκ, αλλά δεν θα απαλλαγείτε από μένα τόσο εύκολα. Εξάλλου, δανεικοί αυτόχειρες είμαστε, κατά τον Allou Fun Marx, έτσι;
Δεν ήθελα να σας καταθλίψω, ωστόσο
τα κατάφερες πάντως με μεγάλη επιτυχία
🙂
Εμ, μόνο εσύ θα μας καταθλίβεις; 🙂
>και τόριξε στον τυχοδιωκτισμό
Και με το δουλεμπόριο είχε ασχοληθεί.
Και με όπλα, αλλά πάλι θυμάμαι φέτος κάτι κάπου να διαβάζω σχετικά, απομυθοποιητικό ας πούμε.
Ο Ρεμπώ στην Κύπρο, προβλήθηκε πέρσι στο γαλλικό Ινστιτούτο. Υπεύθυνος μάλιστα του προγράμματος ήταν ο Παγουλάτος που μας άφησε χρόνους τις προάλλες.
Έχω την εντύπωση οτι το έχω ξανακοτσάρει αλλά δε πειράζει.
http://www.lesfilmsduhorla.com/fiches/fiche_33/fiche_33.html
Δυτη, συμπεσαμε!! Αλλα η ζωη ετσι ειναι, πεφτεις -σηκωνεσαι, κ.ο.κ., οποτε
Mr. Δύτης Risin’, Mr. Δύτης Risin’
Got to keep on risin’, risin’, risin’, yea!!
Τασεις φυγης, μια γλυκεια μελαγχολια ( καταθλιψη; δε θα το ‘λεγα), αλλα διαισθανομαι οτι κατα βαθος εισαι αισοδοξος ανθρωπος!
Ουτε και συ θα απαλλαγεις τοσο ευκολα- απο μενα τουλαχιστον! 😛
Το είδα και τις προάλλες ότι έχεις κόλλημα με τους Ντορς! μ’αρέσουν, αλλά βρε παιδί μου δεν χώνεψα ποτέ τον Μόρισον… που την είχε δει Ρεμπώ κάπως.
Δε μας καταθλίβει ο Ρεμπό, ρε Δύτη (υπάρχουν τόσα άλλα).
Κι η νοσταλγία της φυγής είναι μόνιμη (καλύτερα να μην τη δηλώνουμε τόσο συχνά).
Και ποιος θ’απαλλαγεί από ποιον -και με ποια σειρά- δεν το ξέρουμε.
Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα Μπουκάν: μακάρι να ήταν ο Ρεμπώ το πρόβλημα.
Φίλτατε Νιπτηροδύτα, εγώ πάντως από τότε που με θυμάμαι τα παρατάω όλα και φεύγω — διαρκώς.
Α, δεν είπα ότι φταίει ο Ρεμπώ -από τη δική μου διάθεση είπα μήπως πέσατε, παιδιά. Τιπούκειτε, δεν μας είπες όμως και πώς είναι η αίσθηση! Γιατί μου φαίνεται ότι θέλουμε πάντα αυτό που δεν έχουμε.
Βλέπω στα στατιστικά ότι σήμερα δύο αναγνώστες έφτασαν στο μπλογκ γκουγκλίζοντας «έκρηξη νιπτηρα». Δεν έχω ξανακούσει για νιπτήρα να εκρήγνυται, αλλά κάπως περιγράφει τη δυνητική μου κατάσταση. 🙂
@Αχ βρε δύτη, νομίζω αυτή είναι η καλύτερη σου ανάρτηση-χωρίς να λες πολλά τα λες όλα. Προσυπογράφω μέχρι και την τελευταία τελεία-κυρίως δε αυτό το «μεγαλοφυέστερος ποιητής των τελευταίων αιώνων…»
Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να μην την είχα δει τη φωτογραφία-ήταν ωραίο που τον κρατούσαμε όλοι στη μνήμη μας νέο και αγέρωχο και άτρωτο (αν και γνωρίζουμε τις κακουχίες που πέρασε…)
Καλή επάνοδο πάντως, σύντομα.
Μερικές φορές, Δύτη, γράφεις σαν δημόσιος υπάλληλος.
@silentcrossing, δεν νομίζω ότι στην γνωστή φωτογραφία του ως νέος ο Ρεμπώ φαίνεται περισσότερο αγέρωχος και άτρωτος. Το αντίθετο, θα έλεγα. Μπορεί το ορμονικό του στάτους να ήταν καλύτερο (έτσι δεν μας διδάσκει η φυσιολογία;), όμως η ίδια παρακμή, η ίδια φθορά, η ίδια φυγή.
Τον προτιμώ στη σημερινή φωτογραφία («χάρη στον φίλο Nicolas»), που πλησιάζει, άλλωστε, στη δική μας ηλικία.
Με όλα τα αθεράπευτα (ορμονικά και άλλα) προβλήματα.
Υπάλληλοι είμαστε όλοι -του δημοσίου, του αφεντικού, ή του εαυτού μας, πάντα θάρθει η στιγμή που θα θελήσουμε να τα μουτζώσουμε όλα.
Νομίζω ότι κι εμένα λόγω ηλικίας μου άρεσε αυτή η φωτογραφία. Έχει και λιγότερη αυταρέσκεια -κάτι σαν αδημονία βλέπω, να φύγει από το κάδρο, σαν να μην ήθελε να φωτογραφηθεί, σα να πλήττει με την άγνωστη παρέα στην τροπική βεράντα.
@Γιώργο και δύτη, νομίζω ότι στην κλασική του φωτογραφία που γνωρίζουμε όλοι το βλέμμα του έχει κάτι το μεταφυσικό, σαν να προμηνύει όσα θα ακολουθούσαν (αν και περισσότερο μοιάζει με το εσωτερικό βλέμμα ενός τυφλού)-πιστεύω πάντως ότι εν μέρει στην κατασκευή του μύθου συνέβαλε και η ίδια η φωτογραφία.
Το ότι την προτιμώ έχει μάλλον να κάνει με δικά μου θέματα-ο χρόνος που περνάει και μας φθείρει και όλα αυτά τα χαζά, ξέρετε.
Χαιρετώ!
Έχεις όμως οικογένεια, αν θυμάμαι καλά, κ. Δύτη – «οικογένεια» και «τάσεις φυγής» είναι ασυμβίβαστες έννοιες.
Ή μήπως όχι;
«…said good luck to every seed I’d sown, give it my best and then I left it alone, I hope they ‘re doing alright»
Μήπως (λέω «μήπως») πρέπει να το τολμήσεις κάποτε, γιατί καμιά φορά γίνονται όλο και σφοδρότερες αυτές οι τάσεις, όσο περνάν τα χρόνια. Μην πεις μια μέρα: «θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής…»
Τα συμφέροντα και οι κερδοσκόποι των διεθνών αγορών μού ‘φαγαν το link στο προηγούμενο σχόλιο. Εδώ κάνουμε κλικ για ν’ απολαύσουμε το τραγούδι
Silent, ωραία η παρομοίωση με το εσωτερικό βλέμμα ενός τυφλού στη γνωστή φωτογραφία -ή κάποιου που ονειρεύεται, θα έλεγα επίσης.
Elias, βρε προβοκάτορα! η πραγματική τάση φυγής είναι από τον εαυτό μου. Αναγνωρίζω βέβαια ότι φταίω κι εγώ, κακώς έβαλα το λινκ για το Κάιρο κλπ. 🙂
Άλλες δύο φωτό του ενήλικος ποιητού: http://www.gettyimages.com/detail/89866311/Hulton-Archive και http://remue.net/article.php?id_article=39 (τις βρήκα από εδώ)
Δύτη βάστα γερά και μη σε ρίχνει κάτω η όποια κατάσταση. Πιστεύω κι εγώ ότι τώρα πια σαν άνθρωποι με οικογένεια δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας τάσεις φυγής. Είναι πολύ αργά να γίνουμε καταραμένοι ποιητές και δεν υπάρχει λόγος να ευχόμαστε οι συγκυρίες να μας (ξανα)βάλουν σε τέτοιο δρόμο.
Ρογήρε, ευχαριστώ για το κουράγιο αλλά επαναλαμβάνω: τάση φυγής από τον εαυτό μου· όπως ο Ρεμπώ από την ποίηση.
Όταν οι τάσεις φυγής από τον εαυτό μας μάς οδηγούν σε λελογισμένους επανακαθορισμούς μάλλον είναι ευπρόσδεκτες και ευεργετικές. Το πρόβλημα είναι ότι εύκολα μπορούν να ξεφύγουν σε κάτι πιο ανεξέλεγκτο. Μάλλον όμως δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτές.
Ο Ρεμπώ είναι ίσως ο αγαπημένος μου ξένος ποιητής. Προτιμώ να τον θυμάμαι φέρνοντας στο νου τις νεανικές του φωτογραφίες γιατί απεικονίζουν τον «ποιητή» Ρεμπώ (έτσι κι αλλιώς είχε ξεμπερδέψει με την ποίηση στα 19 του). Μπορεί να είχε τάσεις φυγής από την ποίηση αλλά ο ίδιος στάθηκε αιτία της δικής μου φυγής από την ποίηση. Αύτό όταν πρωτοδιάβασα Ρεμπώ στα 23 μου, πριν 3 χρόνια δηλαδή, και έπαθα αυτό που λένε την πλάκα μου με το τι είχε καταφέρει να γράψει ένας έφηβος. Μπορεί η προσοχή να έχει δοθεί στις Εκλάμψεις ή τις άλλες μεγάλες σε έκταση δημιουργίες του, ομως εμένα πάντα με συγκινεί η Οφηλία.
ΥΓ. Εντάξει έχεις τάσεις φυγής από τον εαυτό σου αλλά που μπορείς να τον αφήσεις και που να πας; 😉
http://ioanniskatsoulis.blogspot.com/2009/10/arhur-rimbaud_11.html
Δεν είναι και η καλύτερη μετάφρασή αλλά αυτή βρήκα.
Αγαπητέ μου Geom, σαν άνθρωπος που έχω μελετήσει τον Αρθούρο Ραμπώ και την γαλλική λογοτεχνία στην ολότητά της τα τελευταία 20 χρόνια, εφόσον την διδάσκω, θα σου επισημάνω φιλικά ότι η μεταφραστική προσέγγιση του ποιήματος της ιστοσελίδας που αναγράφεις, είναι αξιόλογη. Ωστόσο, μιας και καταλαβαίνω την αγάπη σου για τον συγκεκριμένο ποιητή και το εν λόγω ποίημά του, θα σου προτείνω να βρεις το βιβλίο: Το μεθυσμένο καράβι (εκδ. Ελεύθερος τύπος), όπου και υπάρχει η καλύτερη μετάφραση της Οφηλίας από τον εξαίρετο Άρη Δικταίο. Με εκτίμηση.
καλοσωρίζω, και ευχαριστώ (και εκ μέρους του Geom φαντάζομαι)
πολύ επικίνδυνο το ερώτημα στο ΥΓ
Δύτη σάς ευχαριστώ για την καινούργια φωτογραφία, δεν την ήξερα (πότε βρέθηκε άραγε ; )
(τις άλλες δύο τις είχα αναρτήσει πέρσι κι εγώ, και απ’ ό,τι ξέρω είναι μάλλον αυτοφωτογραφήσεις – έτσι λέγεται τουλάχιστον :
http://www.simiomatariotexnon.gr/mypost.php?ider=44 )
(δεν νομίζω να σάς έχω ξαναγράψει, αλλά έχουμε συναντηθεί, στου Silent σίγουρα 🙂 – και μην αποχωρήσετε, που να τρέχετε τώρα…)
Γεια. Χαθήκαμε.
ωραία είναι εδώ λοιπόν όντως, και κυρίως οι εκπλήξεις!
χαθήκαμε αλλά βρισκόμαστε
Ρογήρε, μου έχει ξανασυμβεί, και ήδη μου περνάει, ευχαριστώ! 🙂
Geom, για μένα οι Εκλάμψεις είναι πάνω απ’ όλα τα άλλα. Πού να πάω και πού να φύγω, έλα ντε. Εκεί κάτω απ’ τη γη, που λέει κι ο ποιητής -βαθύτερα εις εαυτόν, στην πραγματικότητα, ή όχι;
Χάρη, η φωτογραφία βρέθηκε πολύ πρόσφατα, σήμερα ή χτες ήταν η είδηση. Όντως έχουμε ξανασυναντηθεί, στου Silent και νομίζω και στης Enfant de la Haute Mer, καλώς βρεθήκαμε κι εδώ!
Μπόνους: ορίστε άλλος ένας μυστήριος: http://www.henrydemonfreid.com/
merci. τα μυστήρια τών παρισίων λοιπόν.
(αυτόν δεν τον ήξερα πάντως. εμένα μ’ αρέσει κι ο άλλος που είναι σύγχρονος τού ρ,: )
http://www.insite.com.br/rodrigo/people/lautreamont/
.. Τα ταξίδια χαρίζουν δύναμη κι αγάπη.
Κι αν πάλι δεν μπορείς να φύγεις
κινήσου στα περάσματα του εαυτού.
Είναι σα στήλες φωτεινές
διαρκώς αλλάζουν αλλάζεις κι εσύ
σαν τις εξερευνάς.
ΤΖελαλουντίν Ρουμί
απόδοση Βίκος Ναχμίας
Καμιά φορά οι δύτες βουτάνε σε πιο μαύρα νερά,
πώς αλλιώς θ’ ανεβαζαν στον αφρό μαργαριτάρια;
melen, στην πραγματικότητα εδώ πρώτα ήρθε το μαργαριτάρι -η φωτογραφία- και μετά προέκυψαν τα μαύρα νερά.
Την πραγματική διάθεση αποδίδει μάλλον το υστερόγραφο, ευτυχώς.
Ο Μελέν τα είπε ωραία αλλά μετά έπρεπε εσύ να του το χαλάσεις ! Τώρα φοβάμαι να πω κάτι – δε πειράζει, βλέπεις οτι σ’αγαπάμε όλοι 🙂
Χάρη (παραπάνω), ένα κρυφό πορτραίτο του Λωτρεαμόν σκιαγραφεί χωρίς να το δηλώσει ο Κορτάσαρ στο ωραίο διήγημα «Ο άλλος ουρανός».
Abravanel, πες χωρίς φόβο αλλά με πάθος ! 🙂
Έχοντας αλλάξει τον τελευταίο χρόνο πέντε σπίτια σε τρεις ηπείρους, και έχοντας ήδη αγοράσει εισιτήριο για την επόμενη χώρα, χωρίς ωστόσο να γνωρίζω τον ακριβή τόπο, προορισμού, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν θα άλλαζα με τίποτα τη χαρά που είχα όταν έμενα στη μικρή μας πόλη και ένιωθα πως θα έμενα εκεί για πάντα. Σε ένα χώρο όπου μπορούσα να χτίσω πράγματα και να επενδύω στο μέλλον της σύνδεσής μου με τον τόπο. Όπου είχα ράφια για τα βιβλία και τα σιντί μου (που είναι πολύ βαριά για να μεταφερθούν αν δεν έχεις σπίτι). Ωραίες είναι οι εξερευνήσεις, μόνο στο οικείο όμως μπορείς να βρεις ανάπαυση.
Όσο για την απόδραση από τον εαυτό, θαρρώ πως η λύση στο κοινό μας πρόβλημα είναι η μεταμόσχευση εγκεφάλου. Αν βρεις πού γίνονται, ενδιαφέρομαι. Η άλλη λύση είναι περισσότερες πράξεις και λιγότερες σκέψεις. Η πολλή σκέψη τρώει τον αφέντη. Η τελευταία και καλύτερη είναι η οριστική. Κοινώς τα θυμαράκια. Για την περίπτωσή σου, θα πρότεινα τη δεύτερη.
Περιδιάβηκα διάφορα μπλογκς σήμερα. Καιρό είχα να το κάνω και χάρηκα. Ωραία βόλτα.
Σε φιλώ Δύτη
Υ.Γ. Για όποιον ενδιαφέρεται για ένα όμορφο ταξίδι στον αραβικό κόσμο του 8ου αιώνα, Άννα Μεσσίνα, «Η φοινικιά του Ρουσαφά», μτφρ. Σταύρος Παπασταύρου, εκδ. Γνώση, 1993 (2η έκδ). Αν εξαιρέσετε τις λάθος αποδόσεις των περισσότερων αραβικών λέξεων και την απουσία επεξηγήσεων, το κείμενο και η ιστορία, είναι απολαυστικότατα.
Υ.Γ. Ποτέ δεν μου άρεσε η ποίηση… Έχω προσπαθήσει τα πάντα. Ακόμη και την κατάποση μερικών στίχων την ημέρα, σα χάπι. Μήπως έχω κάποιο πρόβλημα; Θα ζήσω, γιατρέ μου;
εγώ πάντως από τότε που με θυμάμαι τα παρατάω όλα και φεύγω — διαρκώς.
Δηλαδή δεν το κάνω μόνο εγώ…
Αυτό με τα βιβλία που δεν κουβαλιούνται πια… καημός…
Ωρες ώρες σκέφτομαι πως αν ανάψω μια μεγάλη φωτιά και τα πετάξω όλα μέσα, ρούχα, παπούτσια βιβλία, δίσκους, γράμματα, σημειώματα, τηλέφωνα, όλα… Ισως και να ήμουν λίγο πιο ελεύθερη… Αλλά πάλι, τη θύμηση πως την πετάς στη φωτιά μου λές
Μπα, κάτι αουτο-ντα-φε που έκανα διόλου δε με ξαλαφρώσανε. Και μου μείνανε κι οι στάχτες να τις κουβαλώ.
Α! και Δύτη: δεν θέλουμενα απαλλαγούμε από σένα τόσο εύκολα. 🙂
Παιδιά μου αν σιωπώ είναι γιατί έχω πήξει στη δουλειά αυτές τις μέρες…
Η πολλή σκέψη τρώει τον αφέντη Πες το ψέματα. Πάντως, ως γνωστόν, η πολλή δουλειά τρώει κυρίως τον εργάτη παρά τον αφέντη…
Αν πραγματικά το θες, εύχομαι να τα παρατήσεις (νά ‘ξερες πόσο συχνά το σκέφτομαι κι εγώ).
Μόνο μην καταλήξεις έμπορος όπλων 🙂
Μπα, κάτι όπλα που είχα στην άκρη τα πούλησα πριν κάτι χρόνια εκεί ανάμεσα Κυψέλη και Γκύζη… 🙂
Όχι, δεν θα τα παρατήσω, δεν τόχω σκοπό. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνω, και ξανά προς τη δόξα.
Αυτά του Γκύζη τα έχω εγώ πάντως, μην ανησυχείς καθόλου!
Άγνωστο παραμένει αν όντως έχουμε τον Ρεμπώ στη φωτογραφία: http://www.liberation.fr/culture/01012289182-bataille-d-experts-autour-d-une-photo-de-rimbaud-a-aden
Τελικά (;) μάλλον τον έχουμε: http://www.liberation.fr/culture/01012291518-c-est-bien-rimbaud-sur-la-photo
και όλο το ντοσιέ: http://www.revuedesdeuxmondes.fr/home/interview.php?code=2
Δύτη, άσχετα με το ποστ, χάρηκα.
(Άσχετα με το ποστ, αλλά μου κόλλησε καλά εδώ στο ριμπαλδικό.)
Α, εγώ να δεις!
http://www.lifo.gr/team/sansimera/33550